Het leven leeft.
Het is toch wel mooi om zien, die winterse wandelaars die, hand in hand, kijkend naar heen en weer rollende golven, langs de zee lopen. Ze passen wat op om er geen natte voeten te krijgen, en zijn zich niet bewust dat ze voor de eenzame wandelaar het toonbeeld zijn van geluk. Ik zou een hond kunnen nemen om niet alleen te moeten wandelen en er mijn geluk mee delen zeg maar,
toch die handen in elkaar, het heeft iets wat de eenzame wandelaar mist.
Om me niet al te wreed misdeeld te voelen beeld ik mij in, hoe madam en meneer straks thuiskomen en meneer naar zijn gazet duikt, hij heeft zijn plicht gedaan en het vrouwke gelucht, het was verdomme koud en er was een veldrit op TV die hij gemist heeft en zijn zondag zit er weer bijna op. Het vrouwke staat dan in de keuken te dromen, achter het koffieapparaat, van een man die wat meer initiatief zou nemen om ergens naartoe te gaan, eens verwend te worden met een eetentje, met haar nieuwste schoenen en ensembelke uit de solden eens te kunnen flaneren en zich af te vragen of de kinderen volgende week niet zullen komen. Koppels, ze hebben het ook niet gemakkelijk
Eigenlijk is de mens toch een raar wezen. We verlangen naar vrijheid terwijl we elkaar niet kunnen missen en/of niet kunnen luchten, behalve aan zee dan, in de wind, met aan en aflopende golven. De heen en weer beweging van het leven, of het op en neergaan zo je wilt, het staat nooit stil, het verlangen naar wat er niet is. Als we barsten van de vrijheid, komt de eenzaamheid loeren, als we hand in hand gaan, willen we loslaten op zoek naar onszelf en de meerwaarde.
Eigenlijk is het prachtig hoe al die verschillende mensen naar zee trekken, de stress eens laten uitwaaien in de winterkou. Het is de eerste keer dat ik zag hoe uitlopers van de golven vastvroren in een boord van ijs. De zee met een ijskraagje. Zou een ijstijd zo beginnen, met een stilaan groeiend kraag van ijs, die langzaam de zee intrekt, op zoek naar ijsberen en zeehonden, of zou het ijs eerst het land intrekken en greep krijgen op de appartementsblokken?
Lang geleden toen mijn kinderen nog kinderen waren, hadden we een hond die gek werd als het sneeuwde. Zijn lievelingsgerecht was ijs, resten die hij kreeg van de kinderen. Toen hij voor de eerste keer sneeuw zag in Zwitserland hapte hij de enorme traktatie naar binnen alsof er niet genoeg van was. De bergen, ook al een plaats waar mensen komen om er de stress te verliezen of lucht op te doen. Daar gaat het ook al op en neer. Beneden kijk je naar die majestueuze toppen en maak je dagtochten om er te geraken en dan naar beneden te kijken, naar de groene valleien.
Eigenlijk zijn we altijd in beweging, eens een doel bereikt krijgen we een nieuw doel, om van het oude doel af te geraken. We verlangen naar een gezin en eens we het hebben zouden we ook wel terug vrij willen zijn. Als we volwassen zijn zouden we wel weer kind willen zijn, als we oud zijn weer jong, als we alleen zijn verlangen we naar twee. Het doel op zich is minder belangrijk dan de weg ernaar toe, we willen blijkbaar altijd onderweg zijn. Natuurlijk is de weg naar de valei gemakkelijker, maar dan kijk ik toch af en toe eens om naar de top en vraag mij af of het er niet beter was.
Michel Stallaert ©3/02/2009
