|
Roepen
Soms hoor ik, in mijn omzwervingen, ouders roepen tegen hun kinderen en dan denk ik
.heb ik dat ook gedaan? Is roepen eigenlijk nodig en waarom doen we dat. Het doet me denken aan de mensaap die zich daarbij nog op de borst slaat om te tonen wie er baas is en in zijn territorium. De vogels doen hetzelfde maar geef toe, dat klinkt in elke geval mooier dan de vrouw die haar kinderen bekijft, of de man die denkt dat hij gelijk heeft omdat hij harder kan roepen. Maar al bij al schijnt het een sociale gedrag te zijn.
Ik ben in het leger geweest. Hierbij ben ik geen uitzondering, alle mannen van mijn generatie ook, maar daar werd roepen verheven tot de krijgskunst van het commanderen. De soldaten miliciens natuurlijk niet, alleen de oversten, sergeanten en officieren behoefenden de kunst van het roepen. De soldaten moesten ondergaan. Toen noemden ze dat discipline aanleren. Mocht iemand van onze generatie dat thuis hebben gemist, dan waren er geen potten gebroken, iedereen (behalve de meisjes) moesten immers in het leger, dus voordat wij werden losgelaten op de maatschappij, kregen we discipline mee, onder de vorm van roepen en straffen. Diegenen die met een roepende vader en of moeder waren opgegroeid kregen een déja vue en wisten wat hen te doen stond, zoals de opgroeiende hond die zich de tanden van zijn moeder in zijn nek herinnert als hij bij zijn nekvel gegrepen wordt. De anderen leerden het snel bij.
Die verplichtte legerdienst bestaat niet meer, zodat er nu grote verschillen zijn bij de opgroeiende kinderen. Die met en die zonder roepende ouders. Er zijn natuurlijk nog wat nuances, papa roep en mama sust, mama roept en papa sust. Het resultaat van dit sociaal gedrag is nogal verschillend. Kinderen nemen vlug de gedragingen over van hun ouders en dat kun je zien in hun spel met elkaar. Wie het hardste roept om zijn wil op te dringen in de groep, daar kun je van op aan dat die het thuis al zwaar te verduren heeft gekregen. Hij of zij denkt dat het de normale gang van zaken is, en dat je moet roepen om gelijk te krijgen. Assertiviteit noemt men dat vandaag, voor jezelf opkomen. Ik heb daar mijn twijfels bij. Beheersing en kalmte zijn volgens mij grotere talenten dan roepen, maar dan moeten je ouders dat ook kunnen, om het je aan te leren.
De aap die roept in de jungle leert zijn nakomelingen ook roepen. De ouders die roepen tegen hun kinderen, zullen zich er op een dag over verbazen, dat hun kinderen, als ze groot zijn, tegen hen roepen. Het is dan waarschijnlijk te laat om respect of te dwingen voor vader en moeder, die het eigen roepen vergeten zijn. Ze hebben hun spruiten in alle liefde opgevoed en hun best gedaan om ze al roepend braaf en gehoorzaam te krijgen, en een sociaal gedrag aangeleerd, wat de volgende generatie doorgegeven krijgt.
Of het nodig is, al dat roepen? Op mijn jaren vind ik dat niet meer nodig, het is een soort sociaal gedrag, dat niet aangenaam is waar mensen dicht op elkaar zitten.
Ik was vandaag naar de kerk gegaan, het gebouw waar behalve andere dingen, de stilte wordt aanbeden. Gek genoeg zat de kerk stampvol, wat deze dagen toch een uitzondering is. Er heerste een ontspannen sfeer, en de mensen waren met elkaar aan het babbelen, in afwachting van de intrede van de nieuwe pastoor. Het geroezemoes van die honderden mensen vulde de kerk zo sterk dat ik niet kon verstaan wat mijn buurvrouw zei. Ze boog zich dichter naar mijn hoofd en fluisterde,
Moesten die mensen hier allemaal roepen, we zouden elkaar niet verstaan. Een wijze dame.
Michel Stallaert 25-7-2010
|
