|
Er is eigenlijk, voor wie er wil over nadenken, niets zo fascinerend als de natuur, bij uitbreiding het universum, waar we in leven. We staan er niet bij stil, we kunnen zelf niet stilstaan, want we staan op de aarde die op 24 uren tijd volledig om zijn as draait. De snelheid die elke mens in stilstand heeft, is zowat 1666km/u. Gelukkig draait de lucht mee, anders zouden we niet overeind blijven, zou er niets overeind blijven. Iedereen zal wel eens gevlogen hebben, dus kunnen we ons nog wel het dubbele van die snelheid voorstellen.. door de geluidsmuur dan wel.
We kunnen ons echt niets meer voorstellen bij snelheid waarmee de aarde rond de zon draait. (volgens Wikipedia is dat 29,783 km/s, of 108000km/u).
Het is eigenlijk verbazingwekkend, behalve enkele techneuten, dat geen de mens daarmee bezig is. We zijn bezig in ons microwereldje te leven omdat al wat daarbuiten valt, in tijd en plaats toch niet te bevatten is, dan in nietszeggende cijfers. We worden er omzeggens niet gelukkiger van want het heeft niets te maken met de zekerheden, die we zo graag willen vasthouden.
Nochtans is de vraag naar de natuur en zijn wetten, boeiend. Er is niets dat naar boven valt, en er zijn dus wetenschappers die de zwaartekracht hebben ontdekt. We vinden het niets bijzonder dat we op de grond blijven, maar dat is dus dank zij een natuurwet.
Vroeger werd alles toegeschreven aan de Goden, de donder, de regen, de bliksem, een gelukte of mislukte oogst, het botten van de takken en bomen.
Al die verschillende Goden, niet gemakkelijk, kon dat niet beter? Het zal wel zoiets geweest zijn als met de eenmaking van Europa, laten we één enkele munt nemen, dan kunnen we samen handel drijven. Laten we één enkele God nemen dat maakt het verklaren van de natuurverschijnselen, wat eenvoudiger. We bidden dan naar het Oosten, waar de zon opkomt. Nu ja, waarom niet. Een Godsdienst met één God kan gemakkelijk geleid worden en dus ook de mensen die er in geloven. Een geordende maatschappij met een God als vader en beschermer, meer vraagt een mens niet.
Wetenschappers ontdekken meer en meer, vraag het maar de jongens en meisjes die boekdikke cursussen te verwerken krijgen, over fysica (zo heet de natuurkunde tegenwoordig), en worden vele natuurverschijnselen ontgoddelijkt en in formules vervat.
.Een van die meest gecontesteerde Goddelijke verhalen is natuurlijk het ontstaan van de mens. Darwin heeft voor de controverse gezorgd. Zijn we nu geschapen of komen we uit een oersoep
en wie heeft die oersoep dan gemaakt, en wie de aarde, en wie de zon, en wie de melkweg, en wie het heelal en wie de oerknal. Kortom wie heeft de moeite gedaan om uit de miljarden, miljarden en miljarden
(een 1 met 500 nullekes) universums, ons heelal eruit te kiezen, onze melkweg en ons zonnetje en onze planeet, waarop leven mogelijk is, om uiteindelijk tot de schepping van een mens te komen of een oersoep.
De essentiële vraag is dus, wie heeft die natuurwet geschapen, waardoor dat allemaal is kunnen ontstaan.
Stel dat ik God was, ik zou de mens gemaakt hebben ,zoals het in de bijbel staat. De mens scheppen naar mijn beeld en gelijkenis en de vrouw uit de rib van die mens. Kan het simpeler, menselijker? Neen, wat mij doet vermoeden dat het verhaal moet ontsproten zijn uit een welwillend menselijk brein na nachtelijk overleg met de sterren.
De God die via een omweg, van miljarden en miljarden universums, galacies, zonnen, planeten en natuurwetten, de mens heeft doen ontstaan,
ik geloof niet dat die ons weet wonen.
Michel Stallaert 18/11/2010
|
