|
Moeten we bezorgd zijn?
Gisteren was er een wandeling in Snellegem, mooie bosrijke streek en kweekconcentratie van chrysanten. Op wandelkaart staan 13 km, maar mijn benen voelen alsof ik er 20 heb afgelegd , ik ben dan ook maar een amateur die af en toe iets wil doen aan zijn conditie, tezamen met 1500 andere deelnemers van die dag. Je ziet ze allemaal niet lopen, maar de verzamelplaatsen onderweg zaten stampvol oudere etende en drinkende mensen. Neen, geen of weinig jongeren. Ik heb wel een drammend kind gezien dat door zijn opa werd aangemoedigd, maar laat ons eerlijk zijn het waren allemaal oudjes, die tot ter dood de kilometers blijven afsukkelen, ondanks zere voeten, krakende knieën en stramme heupen. Tot eer en glorie van het eeuwige leven. Het kan niet anders of we zullen misschien dement, maar gezond van lijf en leden moeten sterven.
We zijn momenteel met 7 miljard mensen, en men viert de geboorte van de 7 miljardste boreling, ergens in de Filippijnen. Men viert niet de oudste man, ook deel van de 7 miljard, die waarschijnlijk evenmin als de boreling nog van toeten noch blazen weet en onschuldig aan het probleem dat hij of zij voor de planeet zijn. De oudste had de wereld al moeten verlaten om de nieuwe mens plaats te geven. Ja daar scheelt het, we willen hier zo langs mogelijk blijven. We vinden het logisch dat er kinderbeperking komt, maar misschien komt er wel een tijd dat aan ouderenbeperking gedacht wordt, om de zaak in evenwicht te krijgen. Overheidseuthanasie, als oplossing voor de vergrijzing.
De vergrijzing die we als ideaal beschouwen, menswaardig ouder worden, de goed oude dag, de rust na een leven van hard werken, wordt nu in vraag gesteld. Ze kost te veel, de jongere moeten opdraaien voor het pensioen van hen, de in leegheid levende oude vergrijsde massa. De jongeren van vandaag kunnen hun pensioen wel vergeten, zullen moeten blijven werken. Het wordt nog erger, er is een pil in de maak tegen dementie.
Begrijp me niet verkeerd, ik zal dat pilleke tegen dementie verwelkomen en met plezier toevoegen aan mijn dagelijks dosis drugs, die mijn hart en longen en nog zo wat onderdelen, moeten begeleiden op weg naar het einde. Het zal mij behoeden dubbele dosissen drugs te nemen, omdat ik vergeten ben of ik ze wel genomen heb. Het pilleke zal ook verwelkomd worden door familie die met dementerende oudjes zitten, dus laat het maar komen.
Toen ik al die sportende oudjes, achter hun pannekoek met koffie zag zitten, miste ik de schoonheid en spirit van de jeugd. Wie gaat er onze wereld veranderen. Waar zal de energie vandaan moeten komen om met durf en visie een betere wereld te maken? Wie stopt de ratrace naar meer en meer.
In het westen, en zeker in ons land kunnen we zeggen, dat we allemaal rijk zijn geworden. We zijn rijk geworden en kunnen kopen wat we willen, en toch staan we voor de afgrond. Iedereen weet het, we kunnen de aarde niet blijven uitmelken en steeds maar meer produceren. We kunnen niet elk jaar een nieuwe smartphone kopen, en nieuwe TV en homecinema, of auto, waarvan de productie onze lucht verpest, terwijl de helft van de wereld geen water heeft en amper te eten. We kunnen geen geld blijven uitgeven om 120 jaar te worden, terwijl de gemiddelde levensduur in ontwikkelingslanden 60 is.
Ik vraag mij dan ook af wat rijkdom eigenlijk is. Zijn we rijk omdat we in een land leven waarin armen en rijken uit elkaar groeien, met een enorme staatsschuld. We hebben vandaag een staatsschuld, van 36000,-eu per inwoner ( voor arm en rijk, werkende of niet en ook ieder boeleke dat geboren wordt). We moeten die schuld betalen aan wie geld genoeg had om aan de staat geld te lenen
dus de rijken. Om dat te kunnen doen zou elke werkende mens in België, bovenop zijn normale belasting, gedurende de komende 10 jaar zowat 6000,-eu/per jaar extra moeten dokken. Hoe arm moeten we worden opdat er rijken zouden blijven? Sta je van te kijken zeker?
Het kan nog erger. Het kapitaal, dat de beurs beheerst, kunnen landen op de knieën krijgen, door nog meer interest te eisen als ze moeten lenen (dus van elke modale mens). Ze kunnen de citroen nog wat meer uitnijpen, zodat landen eigen schuld dikke bult kunnen failliet gaan. Het gekke is, dat we dit gewoon toelaten. We kijken toe als puppets en met ons de besluitloze politiekers. Waarom die hardwerkende, verstandige politiekers niets kunnen doen, laat zich raden
zo behoren tot de hebbers.
We vergeten dat geld slechts waarde heeft, als mensen daar mee akkoord gaan, anders is het niet meer dan gedrukt papier, geslagen munt of maar een cijfer op de bank. Als we ooit zouden besluiten dat geld geen waarde meer heeft, zijn de rijken zo arm als wij, en dat is de enige reden waarom de rijken, zich nog wat inhouden. De koe moet niet dood, zolang ze melk geeft. De met kapitaal verzadigde bonzen, zullen wel zo ver gaan als ze kunnen. Ze blijven graaien tot iemand zegt, niet meer met ons. Het gebeurt allemaal boven onze hoofden. Volgens mij gaat Papandreou, de afgezette president van Griekenland, het land waar de open democratie vandaan komt, geschiedenis maken als de eerste man die terug een stem aan het volk wilden geven.
Moeten we ons ongerust maken? Neen, we moeten onze stem laten horen. Met deze.
|
