|
Turkije
Een stukje van de wereld, wel iets groter dan onze straat. Een snoepreisje, cadeautje aan mezelf, weg van het koude en natte klimaat in januari. Dan kom ik thuis, met herinneringen aan een prachtig Turkije, ruines van oude steden Efeze, Afrodite, een beetje verzadigd van die opgravingen. Steden in de loop van de jaren begraven onder het zand, nog maar 3000 jaar geleden bloeiende rijke steden met een uitgebreide cultuur.
Vliegtuig, trein en bus..en ik sta terug in mijn straat anno 2013, en kijk naar de nieuwe woningen. Wat zou er van overblijven, in het jaar 3000. Waarschijnlijk in zee verdwenen, zoals de stad Kekova in Turkije. Het klimaat zal ons dan wel opgeslokt hebben. Zullen de mensen zich dan ook afvragen hoe we geleefd hebben. Wat zullen we hebben nagelaten, om de toekomstige toeristen van het jaar 3000 onze leefwereld te laten begrijpen TV, computer, i-pot, i-pad, i-phone, ze gaan niet lang mee, en zijn terug te vinden op de afvalberg. Zou het toerisme zelfs nog bestaan, of de mensheid zelf?
Hoeveel mensen zullen er dan op aarde zijn. Nu zitten we al met steden met miljoenen mensen. In die steenoude steden bestond de gemeenschap uit zegge 30.000 mensen. In de middeleeuwen 14de eeuw woonden er in Brugge zon 45000,- mensen, en was ze zowat de belangrijkste stad in Noord-Europa. In 1080 werd Brugge de hoofdstad van het Graafschap Vlaanderen. Allemaal behapbaar, en iedereen in de oudheid, kende zijn plaats, wilde meespreken over de ontwikkeling van zijn stad. Die grote mensenmassas in de grootsteden kennen alleen hun straatnaam en huisnummer. We kijken eens vies als de gebuur zijn tuin laat overwoekeren, maar we zwijgen en beperken ons commentaar tot de huiskamer. In een miljoenen gemeenschap wordt alles rap explosief, gebrek aan plaats, dat begrijp je wel. Egocentrisch, terugplooien op jezelf, het lijkt er niet goed uit te zien voor de komende generatie.
Als ik nog wat mag zeggen, ik wenste terug 18 te zijn. Ja wie niet hoor ik je denken, maar nu moet niet iedereen beginnen om hetzelfde te wensen, laat me het nu voor een keer aan mij zijn. Denk je dat het gemakkelijk is misschien, te beseffen dat het niet meer zal verbeteren, die pillen alle dagen, de hartkloppingen als ik de trap oploop, het duizelen bij het opstaan en het gemis van een stevige erectie.
Terug 18 zou ik geen enkele vrouw teleurstellen, zou ik naar de wereld kijken als een wonder der natuur. Ik zou elk blaadje liefkozen, dat in zijn drang om te leven ontspringt. Ik zou het weigeren om met iemand ruzie te maken. Ik zou de wereld afreizen en wereldwijd vriendschappen maken. Ik zou oude mensen op de tram laten neerzitten en naar hun verhalen luisteren . Ik zou luisteren naar mensen die met mij van mening verschillen, omdat ik weet dat elke opinie uiteindelijk onbelangrijk is. Ik zou iedereen die ik ken, vertellen hoe belangrijk hij of zij voor mij is. Ik zou een boek schrijven over vriendschap en misschien over seks. Ik zou lief zijn voor mijn kinderen. Maar ja die zou ik dan nog moeten maken.
Als ik dat nu lees, dan besef ik ineens dat ik daar geen 18 jaar voor moet zijn, maar dat ik de meeste van die dingen ook nu kan doen. En dan besef ik plots hoe heerlijk ingewikkeld ik ben. Ik discuteer om de vreugde de ander te overtroeven. Ik wil niet af van vastgeroeste ideeën, omdat ik vind dat ik gelijk heb. Het leven is gelukkig zo kinky, dat het aangenaam is om het nog te beleven. Een beetje tegenwringen, er is niets mooier.
Alleen, ik weet niet of mensen van het jaar 3000 dat nu gaan snappen uit de afvalberg.
|
