Nationale hymnen

Ik ben naar een zaterdag concert geweest ergens achter den Ijzer in een would be gotisch kerkje, met een vriendin die ik liet aanhaken omdat ze niet graag alleen ging. Veel verwachtte ik niet, wist ik veel wat een docu-concert was.

Harde stoelen in een kerk, op de elfendertigste rij, waarbij het podium te laag en dus amper zichtbaar was tussen de heen en weer bewegende koppen die zelf zochten naar een opening om toch maar iets op te vangen.

Tot mijn vreugde en na lang wachten had men dan toch het dubbele koor, ik weet nog altijd niet wat men daarmee bedoelde, bijeengeordend op het podium, zodat het concert eindelijk kon worden ingeleid.

Ik hoorde een stem maar kon de spreker niet spotten ondanks het uitrekken van al mijn rug en nekspieren. Het bleek dat de draad van de micro te kort was, zodat hij eigenlijk achter een zuil weggestoken toch maar begonnen was om alle notabelen van de eerste rijen, breedsprakerig te bedanken, hij was alleen voor hen zichtbaar. Ik behoorde niet tot de notabelen, omdat ik mijn ticket zelf pleeg te betalen.Spreker hoorde zich graag, en wijde uit over de inspanningen die geleverd waren om dit concert, met koor, een piano, een orgel en een trommel te realiseren. Blijkbaar was dit een wederkerend jaarlijks gebeuren, waarbij het nu zou gaan over de profane en ernstige muziek, die zich had ontwikkeld vanaf de Franse revolutie tot het einde van de 2^de wereldoorlog, zo’n 200 jaren zeg maar. Ik was toe aan een tijdje maintfulness, om het eindeloos gedram wat weg te mediteren, tot eindelijk het concert begon.

Stil opende ik mijn oren en hoorde een gezang van pure perfectie en gevoeligheid. Oude liederen die ik herkende, begeleid met filmbeelden op een groot scherm boven het koor.

De Franse revolutie, Les miserables,  de marseilaise  waarvan ik nu pas opmerkte, hoe de voren van de ploeg zich moesten vullen met het onreine bloed van de vijand. de toverfluit van Mozart,  stars en stripes van het Engelse imperialisme, Duitsland met zijn uitbreidingsdrang met een prachtig lied fur”userem” Keizer  Frans-Jozef, Linkse en rechtse strijdliederen,  de Russische oktoberrevolutie, de eerste wereldoorlog, het bezingen van de helden, Musolinie en het  facisme, liederen volgden elkaar op en ik besefte hoe de schoonheid ervan mensen kon ontroeren zelfs opzwepen, omdat er gezongen werd over zijn land het land waartoe hij behoorde. Zelf voelde ik mij geroerd door het lied, “langs maas en schelde vloeien, de noordzee bruist en stormt” van Peter Benoit, de man die zijn volk leerde zingen. Ik vroeg mij af waarom we dat lied nooit hadden gekozen inplaats van de onzalige Vlaamse Leeuw.

Ineens begreep ik hoe een volk door liederen kan verenigd worden, spijtig dat we dat vandaag niet meer zingen. Spijtig ook dat wij niet meer van het land  houden, dat daar lag in al zijn eenvoud, nu doorploegd met wegen en autobanen, en waar in het liederen de stilte wordt opgeroepen, die nu niet meer te vinden is.

Liederen over Stalin en Hilter, de grootste demonen van hun tijd, werden begeleid door  de bekende gruwelijke beelden van de vernietigingskampen. Hoe kan muziek zich zo laten misbruiken, geen applaus aub, maar een minuut stilte.

Zelden heeft een concert mij zo geboeid en ontroerd. Deze uitvoering zou men moeten geven op de Vrt, inplaats van het lichtverblindende, oorverdovende en smakeloze songfestival, waar men elke boodschap schuwt, behalve die van geld, seks en glitter. Concerten met gillende mensen, wiens levens richtingloos uitgehold zijn door vluchtige verstrooiing. Mensen zijn losgerukt van de bodem waarin ze leven, en hebben er geen voeling meer mee, en dus ook geen respect, voor wat onze aarde eigelijk is.  We hebben niets meer om trots op te zijn, dus vertellen we onszelf hoe goed we bezig zijn. We moeten onszelf immers graag zien om gelukkig te zijn, zegt de psycholoog.

13-08-2013, 01:08 Geschreven door Michel  
Reageren (0)