Juist een jaar geleden ben ik begonnen met mijn blog. Ik schrijf nu mijn tweehonderdste beschouwing en het zal ook mijn laatste zijn. Ik was van in het begin van plan om dit een jaar vol te houden ongeacht de reacties die erop zouden komen, veel of weinig, goede of slechte. Het enige wat ik in het oog hield was het bezoekersaantal, zolang dat naar omhoog ging was dat voor mij voldoende reden om verder te schrijven. Oorspronkelijk was het mijn bedoeling om vooral over films en boeken te schrijven maar ik ben daar vrij vlug van afgeweken omdat er nog andere zaken zijn die me erg boeien. Achteraf constateer ik dat ik vooral die personen en onderwerpen heb behandeld die een grote invloed hebben uitgeoefend op mijn denkwereld. Ik denk er nu aan om het beste van mijn beschouwingen wat meer uit te werken omdat sommige onderwerpen dat wel vragen. Ik heb dit echter niet gedaan omdat ik het zo beknopt mogelijk wilde houden. Ik weet uit eigen ervaring dat een lang artikel minder aanspoort tot lezen dan iets dat kort en bondig is. Misschien kan ik dan volgend jaar een tweede boek uitgeven waarin ik me vooral beperk tot de interessantste beschouwingen maar dan uitvoeriger behandeld. Wanneer ik het geschrevene vluchtig overloop dan valt het me op dat ik me af en toe wel heb laten verleiden om over bepaalde actuele onderwerpen te schrijven iets wat ik eigenlijk betreur omdat de actualiteit iets is wat vlug verdwijnt in de plooien van de geschiedenis. Er bestaat daar een Arabisch gezegde over dat zoiets in een paar woorden duidelijk maakt: "De hond (de actualiteit) blaft, de karavaan (de geschiedenis) trekt voorbij." Die actuele beschouwingen zullen er dus sowieso al uit vliegen, dat is zeker. Soms heb ik me toch laten imponeren door bepaalde gebeurtenissen die dag in dag uit in de media werden besproken maar die welbeschouwd daarom nog geen beslissende invloed zullen uitoefenen op de loop der geschiedenis. Tot slot vond ik het fantastisch dat ik zo in alle vrijheid over van alles en nog wat mijn mening heb kunnen neerschrijven. Dit allemaal dankzij seniorennet. Ere kome dus toe aan Pascal Vyncke!
Ik heb een tijd geleden al eens geschreven over het prachtige Venetië. Ik had het dan vooral over de stad zelf. Nu zou ik nog iets willen zeggen over de geschiedenis van de Republiek van Venetië. De Venetianen zijn er in geslaagd om 1000 jaar (er is nog iemand die zo lang wil bestaan!) hun republiek in stand te houden tegen een enorme overmacht in. Een paar eeuwen lang weerstonden zij zelfs het islamitische Ottomaanse rijk. Het waren dus geen amateurs. Om dit te bereiken zorgden zij ervoor dat zij het best bewapende leger hadden in die regio. Door hun ligging ging hun aandacht natuurlijk vooral uit naar een slagvaardige vloot. Daardoor oefenden zij een afschrikwekkend effect uit op hun vijanden, vijanden die zij soms zelfs achtervolgden tot op de Balkan om ze daar dan te liquideren. Op die manier slaagden zij erin om te beletten dat die in de stad zouden geraken, iets wat pas voor de eerste keer zou gebeuren op het einde van de achttiende eeuw toen Napoleon met zijn leger Venetië binnentrok. En dit was dan nog de schuld van de Venetianen zelf omdat zij gedurende de achttiende eeuw op het decadente pad waren gesukkeld. Zij dachten alleen maar aan feesten en op financieel vlak verslechterde hun toestand zienderogen zodat er geen geld meer over was voor militaire zaken. Dat deze neergang pas na duizend jaar heeft plaatsgegrepen mag eigenlijk al een wonder heten. Wat indien zij zich wel waren blijven inspannen om de beste te blijven? Zou de Republiek van Venetië dan nu nog bestaan? Vragen waar natuurlijk geen antwoord op te geven is omdat de geschiedenis nu eenmaal is wat ze is.
Mijn eerste kennismaking lang geleden met de muziek van Bob Dylan had bij mij nogal een tweeslachtige uitwerking. Enerzijds was ik geïntrigeerd door zijn manier van zingen, anderzijds werd ik enigszins afgestoten...ook door zijn manier van zingen! Wel had ik van in het begin het gevoel dat ik begreep wat hij wilde uitdrukken al verstond ik toen bijna niets van de woorden. Toen ik dan veel later de teksten van zijn songs onder ogen kreeg werd dit aanvoelen bevestigd. Het was de toon en de klank van zijn stem die de luisteraar duidelijk maakte wat hij eigenlijk bedoelde. Na al die jaren blijf ik een voorkeur koesteren voor zijn zogenaamde "religieuze" platen zoals "Slow train coming" en "Saved". Door zwarte zangeressen op de achtergrond te laten meezingen slaagde Dylan erin om deze muziek een gospel-karakter te geven waardoor die zich wel erg verwijderde van wat men in die periode (jaren '80) te horen kreeg. Was het daardoor dat deze platen door de kritiek en het publiek slecht ontvangen werden? Achteraf constateert men nu weer eens dat men te vlug en te bevooroordeeld had gereageerd.
De Taj Mahal in India zou ik echt wel durven bestempelen als het mooiste gebouw dat ik ooit gezien heb. Het verblindende wit van het marmer, de volmaakte symmetrie die er van uitgaat overstijgen als het ware het gewoon menselijke. Men kan zich echt niet voorbereiden op deze confrontatie met dit indrukwekkende, maar allerminst zwaarwichtige monument, integendeel, van dit gebouw gaat een enorme lichtheid uit zowel letterlijk als figuurlijk. Als toeschouwer word je gewoonweg van je sokkel geblazen. Voor wie hoopt dat hij deze wonderlijke pracht op foto kan vastleggen om aan de mensen thuis een indruk te geven van wat men heeft gezien, kan ik ten stelligste getuigen dat dit verloren moeite is. Zo een bouwwerk moet men in levende lijve ondergaan. Of niet.
Ik heb deze Amerikaanse staat als titel gekozen omdat ik het zo een mooi klinkend woord vind: A-la-ba-ma. Er kleeft iets exotisch aan deze naam. Alabama staat voor mij als symbool voor de mentaliteit van de Zuidelijke Staten in Amerika. Het is een regio die een erg turbulent verleden achter de rug heeft, een erg tragisch bovendien. De bekende schrijver van reisverhalen V.S. Naipaul heeft daar tien jaar geleden een fascinerend boek over geschreven: "Het diepe Zuiden". Daarin laat hij verschillende Zuiderlingen aan het woord komen die een paar zinnige dingen te zeggen hebben. Ik was daar gewoon niet van op de hoogte zodat ik nu meer begrip heb gekregen voor de mensen die daar wonen. Zoals men weet heerste daar vroeger nog slavernij waarbij de zwarten niet als mensen werden behandeld maar meer als voorwerpen. Die onterende toestand is dan wel afgeschaft geweest na de Burgeroorlog (1860-1865) maar toen was er de segregatie die er op neer kwam dat zwart en blank gescheiden van elkaar moesten leven, een situatie die in de jaren '50 van de vorige eeuw werd verboden. Met al deze ingrijpende omwentelingen hebben de Zuiderlingen dus moeten leren leven, willen of niet. Maar nu komt het interessantste: zij hebben zich bij die nieuwe situatie kunnen neerleggen dank zij hun geloof. Omdat hen geleerd werd dat God ALLE mensen gelijk heeft geschapen, wilde dit dus ook zeggen dat zij van toen af de zwarten ook als gelijken moesten beschouwen, zoniet dan waren zij geen goede gelovigen. In dit geval hebben we te maken met een positieve kant van een geloof, geloof leidt niet altijd tot slachtpartijen. Omdat V.S.Naipaul in zijn boek ook aan deze kwestie aandacht besteedt, ben ik er erg enthoesiast over. Ik wil het dus aan iedereen aanbevelen.
Wanneer ik moet kiezen tussen de films "Gilda" of "The lady from Shanghai" dan begin ik te twijfelen. Het gaat hier om twee films waarin Rita Hayworth ongelooflijk verleidelijk, uitdagend sensueel en onwezenlijk mooi is. Het verbazende is dat zij in de éne film kort en blond haar heeft en in de andere donker en lang golvend. Beide kapsels staan haar echter even goed zodat ik me daar niet kan op baseren om een keuze te maken. Het is dus zuiver willekeurig dat ik voor "Gilda" opteer al wil ik hier bij vermelden dat "The lady from Shanghai" een heel wat betere film is en dit in meer dan één opzicht. "Gilda" is alleen onvergetelijk door de aanwezigheid van Rita Hayworth, de hele film rust op haar (mooie!) schouders. Een scene zonder haar wordt ineens levenloos en verliest al zijn charme. Ik ken weinig films waarbij de titel automatisch verwijst naar de steractrice, waarbij de titel de actrice IS . Dus spreek ik van "Gilda/Rita".
"Het Geuzenboek" is het laatste, posthuum verschenen boek van Louis Paul Boon. Ik beken direct dat ik het niet zijn beste boek vind. Het is ook nogal langdradig. Gedurende 700 (!) bladzijden doet Boon ons het wel en wee van de geuzen uit de doeken, het lijkt bijna alsof hij elke daad van elke geus in woorden wil vatten. Maar ik zeg er ook bij dat deze gedetailleerde weergave ook iets sympathiek heeft want het toont aan hoezeer Boon opging in zijn onderwerp. Bij elke wandaad (en die zijn er in overvloed) van de machtigen der aarde spat zo zijn woede van de bladzijden. Het is dus weer een typisch Boon-boek geworden en het is belangrijk om constateren dat de Vlamingen niet altijd zo gedwee zijn geweest als men ons wil doen geloven. Het is dan wel al zo een 400 jaar geleden dat zij zich met man en macht hebben verzet tegen diegenen die ons willen knechten. Daarom dus een aan te bevelen boek.
Met Romy kan natuurlijk alleen maar Romy Schneider bedoeld worden, deze fantastische Europese actrice. Ik herinner me nog dat ik als kind met mijn ouders naar de "Sissi"-films ging kijken maar ik herinner me niet dat die jonge Romy Schneider ook maar enige indruk op mij had gemaakt. Dat is pas jaren later gekomen toen ik "The trial" zag van Orson Welles waarin zij een grote rol vertolkte. Van dan af was het duidelijk dat zij erg getalenteerd was en bovendien een bepaalde uitstraling bezat waardoor zij zich onderscheidde van haar vrouwelijke collega's. Daarna ging het met haar carrière gestaag bergop zonder inzinkingen. Jammer genoeg heeft haar vroege en tragische overlijden daar een einde aan gemaakt. Elke keer wanneer ik haar nu zie dan besef ik weer wat een gemis haar heengaan heeft teweeggebracht. Ik vind het soms eenvoudigweg te pijnlijk om haar nog in een film aan het werk te zien. Liever koester ik haar in mijn herinnering. Haar vergeten zal ik toch nooit zelfs niet wanneer ik geen enkele film meer met haar zou bekijken. Ach Romy......!
Ik zal nooit de onemanshow van Sammy Davis jr. vergeten die ik meer dan veertig jaar geleden eens heb gezien op TV. Dat was werkelijk ongelofelijk, het was alsof er drie mensen aan het werk waren in plaats van één! Sammy Davis jr. tapdanste als de beste, imiteerde op meesterlijke wijze beroemdheden zoals bv. Mario Lanza en Marlon Brando (is er een groter verschil tussen die twee mogelijk?), drumde als een volleerd drummer en natuurlijk zong hij ook. En hoe! Hij bracht een paar erg originele versies ten gehore van de bekendste songs uit "West Side Story". Hij was in werkelijkheid een beter zanger dan Frank Sinatra. Zijn stem was veel krachtiger en bezat meer mogelijkheden dan die van de Italiaanse crooner. Ik hoop dan ook vurig dat dit optreden ooit eens uitgebracht wordt op DVD.
Eindelijk is de film "The passenger" (in Europa vroeger uitgebracht onder de titel "Profession: reporter") van Michelangelo Antonioni op DVD verschenen. Het is niet alleen één van zijn beste films maar één van de grote meesterwerken van de laatste veertig jaar. Het kan zijn dat sommigen niet goed inzien waarom dit zo is maar bij een herhaald bekijken wordt dat onvermijdelijk duidelijk. Eens men het verhaal kent kan men beginnen letten op de beelden zelf en dan valt het op hoe afgemeten de cadrage is, hoe een schaduw of een lichtvlek ons eraan herinneren hoe mooi zulke gewone zaken kunnen zijn, wat een belang er aan de kleur gehecht wordt. Typische Antonionibeelden dus die ons de werkelijkheid met andere ogen doen bekijken: elk detail is belangrijk, zelfs een electriciteitsdraad! Ik hou vooral van twee scenes in deze film. De eerste zien we ongeveer in het midden. De reporter en een meisje dat hij onderweg heeft leren kennen rijden in een auto op een weg geflankeerd door bomen. Op een bepaald moment zit het meisje op haar knieën op de achterbank met haar rug naar de chauffeur gekeerd. Doordat de camera de auto volgt en zij in buste wordt gefilmd lijkt het wel alsof zij een stilstaand beeld is dat tussen voorbijrazende bomen flitst met op haar gezicht een gouden lichtspel wegens de ondergaande zon. Wat een ongelooflijke schoonheid bezitten deze beelden! En dan de tweede prachtige scene die helemaal op het einde komt en die tot één van de beroemdste slotscenes uit de filmgeschiedenis wordt gerekend. Terwijl de reporter op bed ligt nadert de camera het raam en glijdt langzaam doorheen het traliewerk ervoor, draait dan rond op een plein om dan terug te keren naar het raam zodat we doorheen het traliewerk zien dat de reporter ondertussen vermoord werd. In deze zeven minuten ligt de hele levensfilosofie van Antonioni vervat. Hij laat de moord zelf niet zien maar hij toont wel dat ondanks deze gebeurtenis het leven gewoon verder gaat. Niemand op het pleintje heeft er enig benul van wat er zich zo dichtbij heeft afgespeeld. Deze visie getuigt van een grote gelatenheid, een onthechting ook. Het is daardoor dat ik Antonioni altijd als een Aziatische regisseur heb beschouwd. Niet alleen zijn beelden zijn minimalistisch, zijn kijk op het leven is het evenzeer. Een groot kunstenaar!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
