Het valt niet te betwijfelen dat "De Zaak van Marcke" lange tijd bleef nazinderen; Vele decennia later gaf de BSP Beerst-Keiem-Vladslo een ingelijste afbeelding uit ter herdenking van de vechtpartij.
" Volksrecht" het weekblad van de Belgische Werkliedenpartij van het arrondissement Kortrijk liet van zich horen op 26 februari 1922; schrijver van dienst voor de rubriek Marke was gewoonlijk Valentijn Vanhoutte (° Bavikhove), een "stoker aan de ijzerweg", woonachtig in Marke. Vanhoutte had een scherpe pen en verliet Marke voor Uitkerke in 1935, na het overlijden van zijn vriend Pierre Casier .
Valentijn Vanhoutte herhaalt de gebeurtenis in geuren en kleuren en neemt het op met veel pathos voor de socialisten:
"...feest ter herinnering der Vrije Trompetters en hunne propagandisten van Kortrijk, die op 28 (lees 21) januari 1894 het eerste socialistisch zaad geworpen hebben en daarom zoo duchtig en schandelijk mishandeld werden door de Marckenaren....men ziet den ouden trommelaar Aug. Planckaert ten gronde liggen....werd erg toegetakeld. Het feest zal plaatsgrijpen op 21 mei..."
Op 30 april 1922:
" De propagandaclub "Recht en Vrijheid" en veloclub "De Roode Leeuw"richten op zondag 21 mei een feest in.Inhuldiging van de vlag van de veloclub en erefeest aan de overgeblevene Vrije Trompetters van Kortrijk....in dit bombardement, dat een kleine oorlog geleek.."
In 1894 was Pierre Odenthal (°Gent), timmerman, getrouwd met Leontine Ackerman (° Brugge), cafébaas "In d'Arke van Noë". In de volksmond werd hij "Piere de Genteneire" genoemd. Hij was een oudgediende van 1870 (Duits-Franse oorlog) en hij was een "specialist" in het vertellen over zijn ervaringen.
De café's "In d'Arke van Noë" (midden rechts) en "Sint-Barbara" (rechts) in 1907. Beide café's moesten in 1923 plaats maken voor het oorlogsmonument.
De sociale toestand van de arbeider gedurende de 19e eeuw mag zorgwekkend worden genoemd . De arbeider bleef steeds ondergeschikt aan de burgerij. In 1885 werd de Belgische Werkliedenpartij (BWP) opgericht en die had als voornaamste doel de invoering van het algemeen stemrecht , zodat iedere man op zijn minst één stem had. De opmars van het socialisme botste tegen de ideeën en het traditionalisme van de katholieke partij , waar vooral de burgerij machtig was. In 1893 was het zover, bij de grondwetsherziening werd het algemeen stemrecht goedgekeurd, maar geblokt door de katholieke meerderheid.
In 1884 verscheen de “Vooruit”, het eerste socialistisch dagblad. Vanaf het begin zorgde het blad voor een systematische verspreiding van de partijdoelstellingen.
In de kiescampagne van 1894 trok de BWP ten strijde tegen het kapitalisme, met voornaamste doel het algemeen stemrecht. De inwoners van Marke hadden nog nooit over socialisten gehoord, zij kenden enkel hun katholieke meesters .
Op zondagmorgen 21 januari 1894 trok een groep van omtrent 30 socialisten uit Kortrijk, op propagandatoer naar Marke. Eerst deden ze het gehucht de "Pauvre Leute" aan. Met trommels en trompetten trachtten ze de aandacht te trekken en deelden ze socialistische kranten uit , weliswaar gazetten van 3 à 4 jaar oud. De inwoners waren daar niet mee gediend. De kranten werden gescheurd en op de openbare weg gegooid. De bevolking was in haar rust gestoord en laaide op in woede.Op het gehucht de "Pauvre Leute" werd café "De Kardinaal" bezocht ( gelegen op de hoek van de Kardinaalstraat en de Kalvariestraat, waar nu de villa Van Oost staat).
De groep verdween en zakte af naar Markeplaats. Het tromgeroffel en trompetgeschal brachten veel nieuwsgierig volk op de been. Hier verspreidden ze ook hun oude gazetten,…. met hetzelfde gevolg als op de “Pauvre Leute”.
Opeens sprong een socialistische voorvechter op het voorplan en begon “de boeren” toe te (s)preken. Hij beweerde dat de Markenaren wel 100 jaar ten achter waren. Dat bracht de bevolking kwaad bloed bij en zijn woorden versmachtten onder haar protest . De veldwachter probeerde de gemoederen te sussen en stelde de socialisten voor om verder te gaan redevoeren in café “In d’Arke van Noë” ( waar nu café St. Jan staat) . Bovendien merkte hij ook op dat het verboden was “muziek” te maken zonder toelating. Na de redevoering op de plaats, gingen de socialisten bij bakker Moreels om brood. Deze snauwde hen kort af :
“ Ik verkoop geen brood aan zulk volkje, en dáár is het gat van den timmerman.” (Gazette v.Kortrijk 28 januari)
Bij het verlaten van het café werden de socialisten onthaald op een oorverdovend gefluit , dat ontaardde in handgemeen. Enkele socialisten begonnen met stenen te werpen ( het valt op te merken dat de Vagevuurstraat nog niet geplaveid was). Hierbij werden een Markenaar en een Lauwenaar aan het hoofd gekwetst en van het één kwam het ander. “Boeren” en socialisten leverden slag , beide met stokken gewapend. De trommen en de trompetten werden aan stukken geslagen. Wat later bliezen de bezoekers de aftocht met pijnlijke ruggen en benen. Anderen, die zich hadden schuil gehouden achter hagen en struiken kwamen pas bij duisternis te voorschijn.
Vervolgens gingen zij de spelende kinderen op de plaats lastigvallen. “De Gazette van Kortrijk" 28 januari:
“De kinders der plaats die nu al lang in hun rustig spel gestoord worden, en liever hadden voortgespeeld, wierden ook moede van al dat lawijt en rustestooring. En ziet die lafaards van socialisten willen zich wreken over die kinderen, en beginnen met verwijten, stuiken, slaan en steenen smijten.”
Hier zou de vechtpartij begonnen zijn.
Twee weken later kondigde burgemeester Leopold Van Belleghem, een samenscholingsverbod af van meer dan 5 personen. Dat moest de rust op de gemeente handhaven.
Ondertussen was een hele hetze ontstaan in de gazetten, waarbij de nauwkeurige constructie van de feiten blijkbaar van ondergeschikt belang was en men met pikante taal in de aanval ging.
Het katholiek blad “ De Gazette van Kortrijk” koos met veel pathos de kant van de Markenaars:
“Brave en catholieke menschen die rustig en vredig leven. Gingt hij bij klaren dage met twee lanteerns, gij zoudt nog niet éénen liberaal vinden op geheel de parochie. Dáár bestaat wederzijdsche overeenkomst tusschen meesters en werklieden: dáár eerbiedigen de oversten hunne onderdanen en deze van hunnen kant beminnen en eeren hunne meesters.”
Beide dagbladen schetsen het gebeuren verschillend. Hoe het juiste verloop was, valt niet met zekerheid uit de krantenartikels af te leiden.
De socialisten daarentegen krijgen in de “Gazette” de volle laag en moeten het zwaar ontgelden :
“Een troep vreemdelingen kwamen op de plaats, al leven houdende op wat aardige dingen die zij muziekinstrumenten noemden. ’t Was alzoo muziek gelijk de koeien die beurlen. Iedereen stond verbaasd en vroeg: wie zijn die ? ’t Zijn lijk wilden van Afrika ! Niemand kende ze. Maar die onbeschofte kerels maakten zich zelven kenbaar. Zij hadden zeker al hunne vuilkassen gekuischt, en al hunne vuile ,slordige, walgelijke oude socialistische gazetten, van over twee en drie jaar, ’t hoope geraapt om ze hier uit te strooien. Zij peisden zeker: die Marckenaars, die lompe boeren (op zijn Kortrijks), zullen dat inslikken lijk suiker…Ziende dat hun stinkende haring, langs die kant niet braadde, meenden zij de Marckenaars uit te kopen….In dolle gramschap gaan zij voort al tieren gelijk al de duivels van de hel….”
In een ander artikel staat dat er bij de trompetters een tiental knapen zijn van 14 jaren:
“Is het geene schande die jonge kinderen mede te nemen naar die drankpartijen en ze alzoo van jongs af den weg naar de herberg en de dronkenschap te leeren. Kortrijksche ouders, die uwe kinderen liefhebt, doet uwe oogen open, wij hebben hier eene bekentenis van de socialistische bende zelf: hoe zij met de kinderen omgaan.”
Een ander artikel getuigt:
“Verleden zondag ging onze socialistische bende, ten getalle van 30 mannen met trommel en trompetten op propagandatocht, anders gezeid drinkpartij, naar Marcke.”
Ook de kranten “Vooruit” en “Het Laatste Nieuws” worden niet gespaard:(Gazette v.Kortrijk 25 januari)
“Vooruit van gisteren bespreekt het voorval en mengt onmiddellijk den onderpastor in het voorgevallene. Hij liegt: noch pastor, noch onderpastor zijn omtrent de vechtpartij geweest. Die aantijgening tegen de priesters, is een naäping van het oud versleten liberaal deuntje dat altijd pastors overal zeg. Maar dat liedje is afgezongen.”
In de krant “Vooruit” stond , zoals kon verwacht worden, vergelijkbare taal, maar dan in het voordeel van de socialisten :
“ Moorderijen gepleegd op socialisten. Zondag ( 21 -1-1894) ondernamen de Vrije trompetters een propagandatocht naar Marcke, een dorp ongeveer drie kwart uurs van Kortrijk.Onderweg verspreidden zij socialistische bladen en brochuren, die gretig aangenomen werden. Men trad binnen op het gehucht “Povere Leute” in de herberg “Den Kardinaal”. Daar werd men ontvangen zoo goed men kon. In weinige oogenblikken was de herberg proppensvol. De muziekanten speelden, de zangers zongen, en gezel E.N. voerde het woord. Oogenblikkelijk waren de buitenlieden voor ons gewonnen. Intusschen verspreidde het gerucht zich op het dorp dat de socialisten in aantocht waren. Op het dorp gekomen , ondervond men eene zekere gisting onder het volk. De onderpastoor stond midden het dorp te lachen. De veldwachter volgde ons op de hielen gelijk moordenaars. Wij trokken “De Ark van Noë” binnen en oogenblikkelijk grepen samenscholingen plaats voor de deur. Wij maakten den veldwachter opmerkzaam daarop en hij trok er zich niets van aan. Hij verbood den herbergier ons te laten spelen. Wij gehoorzaamden en trokken weg uit. Niet zoohaast waren wij buiten of een oorverdoovend gejouw ging op. De buitenlieden waren reeds opgewonden. Men begon met modder te werpen en steenen. Briesschend viel de bende, die minsten 300 man telde op de 30 leden van de “Vrije Trompetters”, waaronder 10 tot 12 knapen van omtrent 14 à 15 jaar. Men smeet en sloeg met alles wat men voor handen had. August Planckaert, trommelaar en vader van 10 kinderen, werd geslagen dat men hem voor dood liet liggen. Gansch zijn hoofd is eene afzichtelijke wonde. Zijn trommel was gansch vaneen geslagen en zijn hoed werd te midden de straat verbrand onder het oog der geestelijkheid en der politie. Door goedwillige zielen binnen gedragen in een huis, heeft men hem verbonden. Middelerwijl waren onze mannen langs alle kanten aangevallen en mishandeld. Messen werden getrokken en eene houtmijt daar in de nabijheid werd geplunderd. Gezel Naessens werd tot 5 maal toe geslagen in een gracht. Verschillende muziekanten zijn hunne instrumenten afgenomen en deze werden plat geslagen. Gezel Planckaert is geschoten achter zijn oor met eenen handboog. De stukken van den pijl liggen bij Emiel Desmed. Een geneesheer heeft in het lokaal al de gewonden verzorgd. De wonden van Planckaert zijn doodelijk. Het zoontje van gezel Mattelaer, oud 14 jaar , is met een stuk hout geslagen op de beenen dat hij zich met moeite kon voortslepen. Een gezel heeft uit de hand van een boer een stuk hout gegrepen, waarop een ijzeren punt eener schietspoel gestoken was.”
De dag daarop verscheen in de “Vooruit” een gedetailleerd schrijven over de toestand van de gewonde Planckaert, die door de “gendarmerie” in zijn bed werd verhoord :
“ De veldwachter heeft volgens zijn verklaring niets gezien van de Marckenaren; alleenlijk heeft hij gezien dat een Marckenaar achterover is gevallen door een steenworp. Verder weet hij niets…Bij bepaalde opmerkingen gedaan door onze mannen aan de veldwachter, antwoordde die “Ik trek er mij niets van aan, gij moet hier maar niet komen” .”
De “Vooruit” een paar dagen later:
“ Gezel Planckaert is voortdurend in zeer slechten staat. Gezel Aimé Accarin is ook in de onmogelijkheid van te werken. Gezel Planckaert werd niet in een huis binnen gedragen. Het is op straat geweest dat men hem stervensziek op eenen stoel heeft geplaatst. Hij was nog genoodzaakt 50 centiemen te geven voor den natten doek die men om zijn hoofd wond. Verschillige plichtigen zijn reed gekend. Reeds zijn rijke katholieken op de “Povere Leute” geweest bij een herbergier om ons te trachten in een slecht daglicht te stellen.”
De “Vooruit” repliceert op een artikel van “ De Gazette van Kortrijk”:
“Volgens de Gazette zou het de socialistische “bende” zijn, die het ergst de buitenlieden is beginnen te beschimpen en uitdagen. Alsof er een enkel mensch met gezond verstand begaafd, kan gelooven dat een twintigtal trompetters, waarvan de helft nog jongens, een hoop van 300 mannen sterk zou gaan aanvallen ! De Gazette betreurt verder alle geweld en komt weder aandraven met onzen boezemvriend? “Het Laatste Nieuws”, die schreef over eene klopping die de dumpers opliepen. Wij doen de Gazette opmerken dat we met het Laatste Nieuws niets gemeens hebben. De Gazette betreurt de gewelddaden niet maar hitsen de boeren onderduimsch tegen ons.”
De “Vooruit” kreeg er niet genoeg van. Om een lang verhaal kort te maken:
“ Eenigen onzer vrienden van Kortrijk trokken zondag naar het nabijgelegen dorp Marcke, waar zij in den beginne goed onthaald werden door de inwoners. Maar nauwelijks wisten de heeren het, of er werden gewelddaden gepleegd tegen de socialisten, die weldra tot eene moorderij oversloegen. De weerloze socialisten werden geslagen dat het bloed stroomde. Zonder genade werden daar ook grijsaards en knapen geslagen met knuppels, neergetrapt, half vermoord en daarna nog bespot, beledigd ongehoord.Houdt op ons als vijanden te beschouwen en te behandelen: luistert niet langer naar de heeren die u beliegen, bedriegen en tegen ons opjagen. Dank aan de socialisten hebt gij een deel van uw stemrecht bekomen…en zult gij invloed kunnen uitoefenen op de wetgeving….”
De “Vooruit” in februari over de Gazette:
“De Gazette bevat een artikel aan het adres der socialisten, dat, wij zeggen het ronduit, alles overtreft…..wat wij tot heden te lezen kregen:
Wie had het ooit gepeinsd dat de socialisten zouden gaan ruzie maken naar Marcke.De Marckenaars zijn immers al brave katholieke menschen die rustig en vredig leven, in liefde en ware eendracht. Gingt gij bij klaren dage, met twee lanteerns, gij zoudt nog niet éénen liberaal vinden . Eere dan en lof aan de brave werklieden van Marcke, zij zijn waardig van hunnen goeden naam.”
De “Vooruit” in juni :
“ Sedert de moorderijen gepleegd te Marcke op de Kortrijksche socialisten gaat geene week meer voorbij zonder dat die inboorlingen van zich laten hooren. Zaterdag moest de genaamde Planckaert een knaap van 12 jaar oud, eene boodschap doe op het gehucht “Marckebeke”, toen een twaalftal moordenaarsjongens, zich daar vermakende, den knaap achterna riepen: jongen , als gij hier terugkeert zullen wij het u eens leeren: al de socialisten zullen wij den kop afwringen. Er was nu geen andere weg en de gansche bende viel nu het schaap op het lijf en takelden het zoodanig af, dat men vreest voor zijn oog….het Kortrijksche volk is ten uitserste gebelgd over deze moorderijen. Donderdag toekomende komt de stokslagerszaak, gekonkelfoesd voor de rechtbank.” Hier wordt ook allusie gemaakt op het toekomstig proces, dat zou kunnen beïnvloed worden door de partijdigheid van de rechtbank,waar een de Bethune zetelt.
De rechtszaak wordt in de “Gazette van Kortrijk “ “ De Zaak van Marcke” en in de “Vooruit” “De Moordpartij te Marcke” genoemd.
De Correctionele Rechtbank van Kortrijk:
_________________________________
Tien Markenaars worden beschuldigd, waaronder veldwachter Aloïs Brasseur. Er zijn 59 getuigen, 40 door het openbaar ministerie opgevorderd, bijna allemaal socialisten, 19 gevraagd door de verdediging. De verdediging , waarvan de 10 beschuldigden, werd waargenomen door 5 advocaten. De eerste zitdag duurt van 9 uur ’s morgens tot 6 uur ’s avonds en wordt geheel ingenomen door het getuigenverhoor. Een leuke anekdote:
“Aan een socialist wierd er gevraagd of hij wist wie er hem …afgetrommeld had. Hij en kende hem bij name niet, antwoordde hij, maar ’t was eenen gast van alzoo rond de 40 jaar. Als de voorzitter vroeg of hij den dader zag zitten onder de beschuldigden, wees de socialist eene jongheid aan die…. van de jare gelot had !”
De "Echo de Courtrai" van 17 juni 1894:
" 2e Chambre du tribunal de 1e Instance: 10 braves campagnards sont assis sur la sellette....La première séance a été occupée par l'audition de 61 témoins; elle a duré de 9h. du matin à 6h. du soir.Le tribunal est présidé par le vice-président Jonckheere, ayant comme assesseurs Iweyns et Raymond Gillon, greffier Vanhoutte, substitut Thienpont occupe le siège du ministère public......les avocats Claeys, Begerem, L. Gillon, Reynaert et Verhelst. L'instruction a été menée par le juge De Haene."
Verder de “Vooruit” van vrijdag 15 juni:
“Een vrouw van Marcke zelf bevestigt , dat zij dorpelingen heeft horen boffen dat zij de socialisten hadden geklopt, maar de 5 advokaten brengen het mensch in verwarring. Een landbouwer van Marcke vertelt dat het wreed om zien was hoe de woestaards op de socialisten vielen…’t Is een proces met hinderlagen en als de heeren dierven zouden zij de slachtoffers beschuldigen..”
Op dinsdag 19 juni werd het grootste deel van de dag in beslag genomen door de pleidooien van de verdediging. Na een kwartier beraadslaging sprak de rechtbank dan het volgende vonnis uit : Prudent Vanhoutte, 2 maanden (voorwaardelijk) en 50fr. boete : Constant Vandorpe( vlashandelaar), 2 maanden (voorwaardelijk) en 50fr. boete: Blomme Victor(voerman) , 2 maanden en 50fr. boete: Dermaux(t) Florent (vlaswerker) ,8 dagen en 26fr. boete. De andere 6 betichten, waaronder de veldwachter waren vrijgesproken.
De “Vooruit” van zaterdag 16 juni en woensdag 20 juni zetten de advocaten en de rechtbank met een neus:
“Elke advokaat is een openbaar ministerie tegen de slachtoffers. ’t Is schandalig. De rechters zijn anti-socialisten. De advokaten bespotten de getuigen, maken gebaren en grimassen….wat eene ellendige comedie…”
“Ze zijn gevijven : Begerem, Claeys,Gillon, Reynaert en Verhelst, onder de inspiratie van Cantillon die wel voor zes man babbelt….Het woord is dan aan de verdedigers die “in Vlaanderen Fransch” willen spreken. Waarom? Ziehier uit onze nota’s zeer kort samengevat, wat de zes leeuwen, geïnspireerd door het genie Cantillon ten beste geven : de socialisten gingen naar Marcke, deelden er oude gazetten uit, bliezen op hunne trompetten, en tergden aldus de dorpsbevolking. Deze uitdagende betooging werd hen door den veldwachter verboden, maar zij wilden naar geen goeden raad luistere
In een artikel van de Gazette van Kortrijk van 14 juni:
"Iemand vraagt in het blad " Volksrecht" van zondag 3 juni :Hohé, justicie, wat gaat gij konkelfoezen met de zaak van Marcke? Wij zullen trachten zelf te antwoorden op de booze en verdachtmakende vrage..."
De “Vooruit” van maandag 27 juni neemt bijna een gans blad in beslag, waarin de rechtbank het moet ontgelden:
“ Men zegt dat de socialisten de dorpelingen hebben uitgedaagd. Sedert wanneer is het iemand uitdagen als men propaganda maakt voor zijne gedachten ? Sedert wanneer is het recht geworden iemand te vermoorden omdat hij anders denkt ? Is het geen grondwettelijk recht anders te denken dan anderen en te trachten die anderen tot zijne gedachten over te halen ?”
Om te eindigen :
“ Niet zoohaast hadden de verdwaalde Marckenaars het gerechtshof verlaten of ze lieten zich uit als bezetenen. In den Marckeweg ( Marckesteenweg)huilden (riepen) zij zoodanig dat zij geheel de buurt in rep en roer zetten….”
De uitspraak van de rechtbank maakt alleszins duidelijk dat de versie van de feiten door o.m. “De Gazette van Kortrijk” met een korreltje zout moet genomen worden. De “Vooruit” daarentegen neemt de rechtbank en de advocaten op de korrel en gaat een ideologische strijd aan.
Op de voorcover van het weekblad “De Zweep” van 4 februari 1894 verscheen een pentekening van het gebeuren.
In mei 1922 waren bij de inhuldiging van de vlag al 60 leden. Een feest om niet te vergeten. Pastoor Evarist Wittouck( ° St. Eloois-Winkel 1863 + Izegem 1928), die hier op 25 januari 1919 benoemd werd, nam de vlagwijding voor zijn rekening en legeraalmoezenier Debeir uit Kortrijk belastte zich met het gelegenheidssermoen. In de namiddag trokken zowat 15 turnverenigingen uit het omliggende door de straten. ’s Avonds werd dan het eerste publieke turnfeest gegeven.
Vanaf toen was de strijd tegen de turners nog feller dan bij het ontstaan. Er werd laster rondgestrooid en op alle manieren werd getracht onenigheid in de rangen te brengen ( zie verder). Enkele leden gaven er gehoor aan en verlieten de gelederen. In 1922 verliet een groep muzikanten de fanfare St. Jan om zich aan te sluiten bij de harmonie “Hoger Op”, een gevolg van de politieke uiteenlopende opvattingen tussen werklieden en burgers.
In 1925 werd het kostuum van de turner gedeeltelijk gewijzigd, namelijk een sporthemd verving de vareus en het breed driekleurig lint maakte plaats voor een zwarte das waarop een minder driekleurig lint werd genaaid. Het wapen van Marke op de linkerborst werd weggelaten. Die verandering kwam tot stand omdat de vareusen versleten waren en omdat ze voor sommigen te klein werden ; zo werden de kosten op het minimum gebracht door het dragen van een hemd. Dergelijk kostuum was ten slotte deftiger dan het vorige.
Turnfeesten werden o.a. gegeven op Markeplaats ter gelegenheid van de kermis. Deelnamen aan de inhuldiging van de burgemeester en van het oorlogsgedenkteken waren verzekerd. Er werden turnfeesten op touw gezet ter gelegenheid van Statiekermis in de jaren 1924-25 en 1927. Turnfeesten ontbraken niet op St. Anne, in Aalbeke en Bellegem. In 1926 werd het 5-jarig bestaan gevierd in een volle zaal (Katholieke Kring). Tot in 1927 werd jaarlijks een feest gegeven voor de ereleden in het park van het kasteel van Jean de Bethune. In de jaren 1928-29 en 1930 bleek het onmogelijk daar het feest te laten doorgaan. In 1929 ging het door in de Katholieke Kring en in 1930 gaf boer Emiel Vlieghe de toelating om het feest te laten doorgaan op zijn weide, gelegen op de hoek van de Marktstraat en de Hemelrijkstraat. Op de dag van het huwelijk van Baron Jean de Bethune met Barones de Vinck op 12 juni 1928 trok een afvaardiging naar Zillebeke om hem eer te bewijzen.
Na de overplaatsing van Louis Socquet naar Ieper wist men immers niet of zijn plaatsvervanger ook de turners genegen zou zijn. Doch de nieuwe proost in de naam van Jozef Cosyn (°Westrozebeke 18-3-1884 + Proven 16-7-1943) verzekerde ook zijn volledige steun. Hij was onderpastoor in Marke tot februari 1937. Pastoor Evarist Wittouck stierf op 7 april 1928 en kreeg als opvolger Albert Vanoverschelde( °Menen 1872 + Zwevegem 1949). Een gepaste hulde werd hem gebracht bij zijn plechtige inhuldiging en aanstelling.
Benevens diverse uitstappen, werd aan verscheidene feesten in het omliggende deel genomen, o.a. de Mulierbetoging te Roeselare (Arthur Mulier werd veroordeeld wegens zijn activistisch verleden), feesten te Menen, Bellegem, Blankenberge,Gistel… Men was present op de gouwprijskampen te Meulebeke, Torhout, Roeselare, Kortrijk, Poperinge, Marke, Waregem en Ieper. In 1931 was dat het geval in Diksmuide.
Steeds kwam de turngilde met eer uit de slag en behaalde talrijke eerste prijzen.
Het gouwfeest van 17 juni 1928 werd door loting aan Marke toegewezen. Om de kosten te dekken werd gestart met een omhaling in de gemeente en die bracht 11.000fr. op. Gustaaf Lannoo, aannemer timmerwerken, bood het nodige hout aan om afsluitingen en verhogen te maken. Verscheidene bekers werden door verenigingen geschonken. Er waren 75 bekers te verdelen onder de 28 deelnemende maatschappijen. In iedere beker stond “Turngouwfeest Marcke 17-6-28” gegraveerd. De bisschop van Brugge ,verontschuldigd, zond zijn secretaris E.H. Mahieu.
Iedere deelnemende maatschappij werd een lokaal toegewezen. De prijskampen hadden plaats op de weide van Arthur Dekimpe, in de Rode Dreef. Met een stootkar werd heen en weer hout gehaald bij Lannoo om de afsluitingen te bouwen. Dan was het de beurt aan het altaar , want een mis zou opgedragen worden, en aan het verhoog bestemd voor de muzikanten die de verschillende oefeningen moesten begeleiden. De bekers werden deels tentoongesteld in het Kristen Werkersverbond en deels bij Jozef Craeynest. De prijskamp ving aan onder de belangstelling van nagenoeg 250 aanwezigen. Na afloop van de prijskamp werd een souper opgediend aan de juryleden en het bestuur van de gouw. Het laatste kreeg een adres toegediend voor nachtverblijf. De juryleden werden per bus door Alfons Verhenne naar Kortrijk gevoerd, waar zij samen in een hotel zouden overnachten. De voorzitter en ondervoorzitter van het gouwverbond kregen nachtverblijf op het kasteel van Baron Jean de Bethune. Spijtig genoeg was de baron op huwelijksreis en zijn tante Thérèse (Thérèse de Bethune °Gent 1862 + Brugge 1946) scheen van het bezoek niets af te weten. Toen bovengemelde heren, vergezeld van Jozef Craeynest aan de poort aankwamen was deze gesloten. Iedereen scheen te slapen. Toen ze wat lawaai maakten om de aandacht te trekken, werd opeens een venster open getrokken en twee revolverschoten doorbraken de stilte. Na vele moeite kon Jozef zich laten verstaan en opende de revolverheld de poort. De kasteelbewoners dachten aan inbrekers. De heren bleven slapen en Jozef keerde terug naar huis.
De zondagmorgen om 4 uur werden de inwoners van Marke uit de slaap gewekt door het trompetgeschal van Jozef Craeynest en zijn trompetters, die rond de gemeente reden om hun mannen te wekken. Dat werd natuurlijk niet bij iedereen in dank afgenomen. Op de verschillende uiteinden van de gemeente stonden turners op post om de aankomende gilden de weg te wijzen en hun lokaal aan te duiden. Om 7uur werd begonnen met de prijskampen, deels op de weide van Arthur Dekimpe, deels op Markeplaats en de prijskamp voor trompetters aan “Het Nieuw Kwartier”. De inwoners stonden letterlijk verstomd over de orde en de tucht die heersten onder de 1500 jongelingen die deze dag Marke hadden ingenomen. De gouwvoorzitter en zijn ondervoorzitter waren ondertussen om 7 ½ uur aangekomen , nadat zij met veel moeite uit het kasteel geraakt waren, omdat alle deuren vast zaten en dat er geen levende ziel te bespeuren was. Zodoende zonder eten en drinken en zonder de gastvrouw te kunnen bedanken. Op zeker ogenblik ontmoette de gouwvoorzitter burgemeester Cyriel De Brabandere (°Marke 1860 + Kortrijk 1943), die met een schijnbare verlegenheid vroeg wat al die leeuwen daar kwamen doen… hij bedoelde de vlagjes en de schilden waarmee de afsluiting versierd was. Hij voegde erbij : “ Gij moet weten mijnheer, dat ik hier burgemeester ben en als dusdanig verantwoordelijk ben voor de rust en de vrede.” De voorzitter bracht aan het verstand van de vertegenwoordiger van het Belgisch Vorstenhuis dat de leeuwen die hij bedoelde op de wapenschilden er moesten staan en dat het hem heel vreemd voorkwam zulk een vraag gesteld te krijgen door een burgemeester van West-Vaanderen, die door deze onnozele vraag getuigde het wapen van zijn eigen provincie niet te kennen. En voor wat de leeuwenvlagjes betrof dat men toch in Vlaanderen was en dat men heel gerust mocht zijn dat die arme vlagjes geen oorzaak zouden zijn van ruststoornis en dat hij zelf instond voor zijn turners, die zulk geen kleingeestige manieren hadden. Om 10 ½ uur waren de prijskampen afgelopen. Allen begaven zich naar de weide , waar de mis zou opgedragen worden door legeraalmoezenier Bondue in tegenwoordigheid van de afgevaardigde van de bisschop en van de wereldlijke overheid. De turngilde wachtte intussen op de komst van bisdomsecretaris Mahieu, die aankwam per auto en ontvangen werd door de pastoor. Hij schouwde vervolgens de turners, die hem naar het gemeentehuis leidden waar hem een plechtige ontvangst te beurt viel en waar welkom gezegd werd door de burgemeester, die o.a. zei dat “wat hier gebeurt, mogelijk was geweest omdat wereldlijke en geestelijke overheden steeds hand in hand werkten tot het welzijn van de gemeente ?!!!.” Iedereen wist welke samenwerking bestond ten tijde van de stichting en wat last er toegebracht is aan de oude proost Socquet, omdat hij opkwam voor zijn turners. Iedereen kende ook de houding van die heer in de zaak van de schandalige briefjes en pamfletten. Na deze ontvangst werden de overheden naar het feestplein geleid door de fanfare St. Jan en de turners, waar binnenkort de mis aanving. Luidsprekers waren opgesteld zodat iedereen het sermoen van de pastoor kon volgen, en ’s avonds kon men in de straten van de gemeente de uitslag van de prijskamp vernemen. Tot hiertoe was Marke de enige gemeente waar zulks gebeurde. Om 1 ½ uur werd een stoet gevormd in de Rekkemsestraat kant Lauwe en om 2 uur stipt stelde hij zich in beweging. Voorop liep de fanfare St. Jan , gevolgd door de turngilden van Brugge, Bissegem,Kuurne, Gistel, Roeselare, Veurne, Poperinge,Heestert,Wevelgem,Moeskroen,Rekkem,Ieper,St. Kruis,Heist,Knokke, Blankenberge , Lauwe ( was om 5 ½ uur te voet vertrokken) en Waregem, enz….. De turngilde van Marke stond opgesteld op de Stationsplaats samen met de harmonie “Hoger Op” ,nam daar de stoet in ogenschouw en sloot er zich dan bij om de volgende straten te doortrekken: Stationsstraat (M. Van de Wielestraat), Ijzerweglaan (Hermelijnstraat), Rekkemsestraat, Markestraat (Marktstraat), Kerkstraat ( Markekerkstraat), Rekkemsestraat en zo door de Rode Dreef naar het feestplein , waar een ronde gedaan werd en waar de overheden de stoet in ogenschouw namen. Aan de ingang van de Rode Dreef stond een prachtige poort opgetimmerd door schildersbaas Germain Vandaele. Daarna volgde een kleine toespraak van de gouwvoorzitter, die de gouwvlag overhandigde aan de Markse leider. Dan volgde nog een woord van E.H. Mahieu en vervolgens werd er overgegaan tot het uivoeren van het feestnummer: de harmonie “Hoger Op” begeleidde de gezamenlijke oefeningen . Vooraleer deze oefeningen plaats grepen had een opmars plaats onder de begeleiding van de fanfare St. Jan, die halfweg liet steken, zogezegd omdat het te lastig was en te lang duurde! Ruim 3000 toeschouwers juichten de onberispelijke uitvoering van de oefeningen toe en het feest werd besloten met de uitvoering door Brugge van een prachtig nummer, en het bouwen van een piramide door elke vereniging.
Na dat feest werden de prijzen uitgedeeld in de Katholieke Kring.
In 1931 telde de turngilde van Marke 80 leden.
Waren erbij van in het begin: Jozef Craeynest,Maurice Holvoet, Germain Vandaele,Jerome Callewaert,Marcel Dejan, Marcel Vandesonneville, Nestor Dendooven, Georges Dufraimont, Henri Ferlin, Alois Ostyn, Georges Duvilliers en Michel Dufraimont.
De turngilde bestond uit:
1/het bestuur
2/het trompetterkorps : leider Henri Ferlin
3/de eerste afdeling (groten): leider Jozef Craeynest
4/de tweede afdeling (middelbaren): leider Jerome Callewaert
5/de derde afdeling (kleinen): leider Marcel Vandesonneville
Leider van de toestelspelers was Georges Duvilliers, die in 1930 tijdens het gouwfeest in Ieper een beker won in de persoonlijke prijskamp.
De clowns, goochelaars , enz….stonden onder de leiding van Marcel Dejan.
Uit deze verschillende afdelingen hebben zich enkele leden samengevoegd om de afdeling toestellen en acrobaten te vormen.
In 1931 was het bestuur samengesteld uit : onderpastoor Cosyn proost, Jozef Craeynest algemeen leider, Germain Vandaele secretaris,Nestor Dendooven schatbewaarder, Maurice Holvoet, Jerome Callewaert, Georges Duvilliers, Maurice Decock en Aloïs Ostyn (toekomstig oorlogsburgemeester ‘40-‘45).
Jaarlijks trok de turngilde naar de H. Hartfeesten in Brugge en op bedevaart naar Dadizele. De turners waren ook voltallig aanwezig in de processies van de gemeente en van de Pottelberg. De deelname aan de betoging ter ere van het H. Hart op zijn feestdag hier in Marke en ook in Kortrijk ontbrak niet.
Vuige laster deed de ronde dat de turners flaminganten waren. Maar dat hebben zij steeds ontkend, want op hun vlag prijkte de vaderlandse driekleur en het kostuum was zelfs versierd met die kleuren. Wie zou nu de kleuren dragen van iets waar hij tegen is. Jaarlijks namen de turners deel aan de 11-julifeesten. Op die dag gingen ze samen met de andere meevierende maatschappijen aan de voet van het oorlogsgedenkteken de gesneuvelden herdenken.
De turngilde werd beticht onvaderlands te zijn ,omdat ze de Eeuwfeesten in 1930 niet bijgewoond had. Hier volgt de reden van de onthouding: gedurende 10 jaar vroeg de gilde de medewerking van andere maatschappijen om 11 juli te vieren, maar vele reageerden niet. Spijts al die laster kende de turngilde een aangroei van 25 nieuwe leden in 1930. Door de voorzitter van een maatschappij werd zelfs tot drie maal toe gezegd dat de leiders van de turners valse jeugdopleiders waren , die de jongelingen onvaderlandse handelingen leerden. Maar dat schonk de turngilde niets anders dan vooruitgang .
De turngilde “Voor Outer en Heerd” is de hele jaren dertig door een bloeiende vereniging geweest waar de meest dynamische jongelui van Marke mekaar vonden. Het ledental lag constant tegen de honderd.
Maar net zoals voor zoveel andere beloftevolle zaken werd hier ook de tweede wereldoorlog de vereniging noodlottig. Na de oorlog werd er een paar keer aan gedacht de gilde uit haar as te doen verrijzen, maar de traditie was gebroken en het is helaas bij herinneringen gebleven.
Na vier jaar ontbering en tekorten tijdens de Eerste Wereldoorlog was de tijd gekomen dat de bevolking kon genieten van betere tijden. Zowel op materieel als op sociaal vlak viel her op te bouwen en was vernieuwing nodig. Er was amper nog verenigingsleven.
Nog te midden de geestesverwarring die heerste tijdens de onstuimige oorlogsjaren stuurde het bisdom, dat niets aan het toeval over liet, doelbewust een dynamisch sociaal opgeleid iemand, teneinde de huidige benarde sociaal-culturele toestand in onze gemeente aan te pakken. Louis Socquet, die met Sinksen van het jaar 1918 priester was geworden, verving hier in oktober 1918 onderpastoor Jozef Bonne (°Brugge 1878 + Brugge 1936), die noodgedwongen naar Brugge werd geroepen.
Louis Socquet werd geboren te Ieper op 4 april 1893 als zoon van een apotheker. Op 25 mei 1918 werd hij priester gewijd in het kerkje van het Prinselijk Begijnhof te Brugge . Hij had een opleiding gekregen, zoals nog andere priesters in die tijd, om de laagste sociale klasse bij te staan in de klassenstrijd die toen heerste. Trouwens een moeilijke taak, omdat naast de conservatieve geest, veel onbegrip roet in het eten gooide. In 1927 werd hij naar Ieper St. Pieters overgeplaatst, waar hij fungeerde als onderpastoor en tevens ook het ambt van arrondissementsproost (1927-1937) van het A.C.W. waarnam. Vanaf september 1933 was hij tot zijn ziekte in 1948 directeur van de St. Jozefs Vrije Beroepsschool in Ieper, waar hij al sinds 1931 lesgever godsdienst en maatschappijleer was. Onder zijn gedreven beleid kreeg de school, die in een benarde toestand verkeerde, een heel nieuwe facelift. Maar hij had het daar ook aan de stok met "andersdenkenden" in verband met een buitengewone stadstoelage voor een nieuwe werkplaats. Hij stierf te Ieper op 8 november 1950, getroffen door een erge hartkwaal.
Op 20 juni 1921 stichtte hij, samen met enkele jongelui uit de congregatie, de turnvereniging "Voor Outer en Heerd" . Onder zijn impuls zagen hier te Marke het syndicaat, de spaarkas en ook de muziekharmonie "Hoger Op", de KAJ, de toneelgilde en de kinema het daglicht. Voor de oorlog was de jeugdwerking hier minimaal, omzeggens onbestaand. Het sterk opzetten van sociale bewegingen, die ook de lagere klassen, die hem nauw aan het hart lagen, aanspraken , was een belangrijke factor op cultureel en creatief vlak.
In mei 1921 reden enkele jongelingen samen met hun kameraden naar Kemmel, waar maarschalk Foch een gedenkteken voor de oorlogsslachtoffers zou komen inhuldigen. Daar bevond zich benevens Belgische en Franse ruiters ook een groep Franse keurturners. De prestaties van die laatste vielen zo in de smaak van Jozef Craeynest en Maurice Holvoet, dat ze besloten een vergadering te organiseren en een voorstel in te dienen voor de oprichting van een turnvereniging.
De vergadering verliep niet zonder tegenstand, zo had Socquet het ook voorspeld, maar de initiatiefnemers hielden voet bij stuk en hun wil geschiedde. Op die stichtingsvergadering lieten zich al meteen 15 leden inschrijven. Nu moest er uitgekeken worden naar een leider en de keus viel op Alfons Libeer, een Lauwenaar, die gedurende 2 jaar de jonge groep met veel talent en toewijding zou leiden.
De eerste leider werd opgevolgd door Michel Mulie, die na zijn huwelijk op zijn beurt werd opgevolgd door Jozef Craeynest, een van de stichters.
Op de eerste zondag van oktober 1921 trokken de turners - ze waren al met 28 - voor de eerste maal uit in kostuum (witte lange broek, zwarte elastieken gordel, witte vareus (trui) met op de linkerborst het wapen van Marke, en dwars over de borst en de rechterschouder een breed driekleurig lint, als hoofddeksel een pet met harde klep, blauwe band en wit bovenste en op de band een speld met kenspreuk en de Vlaamse Leeuw die het kruis vasthoudt). Deze eerste uitstap werd gepland ter gelegenheid van de processie van de H. Rozenkrans.
Op 23 mei 1917 werd Gefreiter Messerschmidt van de 3e Kompanie Landsturm-Infanterie Bataillon Marburg in Moeskroen-Risquons-Tout door zijn gevangenen Charles-Louis Vanhonacker en Gustave Lebrun beroofd van zijn wapen en zwaar mishandeld. Beide gevangenen waren kort daarvoor wegens weerspannigheid tijdens de verplichte werkdienst onder bewaking van bovengenoemde Gefreiter geplaatst. Gustave Lebrun ( ° 12-4-1896) was een zoon uit een gezin van tien kinderen uit Wevelgem en woonde met zijn ouders sinds 1912 in Moeskroen , in de Chaussée du Risquons-Tout nr. 372. Charles-Louis Vanhonacker (° Wortegem 5-6-1890) was in september 1898 vanuit Kortrijk een eerste keer in Marke komen wonen. Samen met zijn ouders Désiré, landwerker en koopman in vodden, en Elisa Simaeys en met de overige kinderen uit het jonge gezin, vestigde hij zich toen in de Kardinaalstraat nr.7 in Marke. Dit moet ongeveer de locatie zijn waar bij het begin van 1914 Louis Claerbout en Pharaïlde Darthoo woonden. In 1903 trok het gezin Vanhonacker met negen kinderen, waarvan twee geboren in Marke, naar Halluin, waar het zich nog uitbreidde met twee kinderen. Vader Désiré werd er groentehandelaar.In 1914 keerde de jonge kracht Charles-Louis terug naar Marke als landbouwersknecht, om in 1916 definitief naar Moeskroen, Chaussée du Risquons-Tout nr.242 te vertrekken. Het is moeilijk uit te maken wat het motief was van die snelle 'mutatie'...Opeising? War er ook van zij, beide jongelingen bekochten hun volhardende opstandigheid met hun leven: op 21 juni 1917 werden ze door een veldgerecht van de Etappen Kommandantur van Moeskroen tot de doodstraf veroordeeld. Een kleine twee maanden later, op 16 augustus 1917, werden Vanhonacker en Lebrun in de kazerne van Kortrijk door de Duitsers gefusilleerd.
Dezelfde dag nog werd het nieuws op intimiderende wijze aan de bevolking kenbaar gemaakt door middel van een affiche in het Duits en het Nederlands: "Charles- Louis Vanhoenacker en Gustave Lebrun zijn vandaag door den Kop Geschoten"...
De inschrijving in het register van de burgerlijke stand gebeurde op 30 januari 1920.
Achilles Desmet (1902-1972), een zoon uit het café 'Koning Albert' in de Bissegemstraat (Overzetweg), hield nauwlettend de vliegtuigen in het oog. Het café, het huis en de twee schuren waren als het ware het toevluchtsoord van Jasta 4. De Geschäftzimmer en de telefooncentrale waren er gevestigd, terwijl in de eerste vlasschuur de keuken voor de soldaten was ondergebracht en daarachter het kledingmagazijn. De soldaten waren ingekwartierd in de tweede schuur. Achilles Desmet: De eerste vliegtuigen die hier op Markebeke aankwamen, waren van het type Albatros DII, DIII en DV en bij Jasta 4 Pfalz D III. Langs de kant van de Kortrijkstraat lag Jagdstaffel 11; de machienen waren rood geschilderd tot aan de cockpit; de rest van de romp die met triplex bekleed was, was vernist, dus van gele kleur. De vleugels waren in een soort mozaïek van verschillende kleuren, overwegend groen-mauve geschilderd. De staarten waren verschillend geschilderd om de vliegtuigen te kunnen identificeren. Rond de hoeve Bekaert waren de tenten en de barakken van Jasta 4 opgesteld. Het bijzondere kenteken der vliegtuigen van Jasta 4 was een zwarte band in slangenvorm rond de geelkleurige romp geschilderd; hij begon aan de schroef en eindigde aan de staart. Jagdstaffel 10, die op het vliegveld van Marke gelegerd was, had de neus van het vliegtuig geel beschilderd. De telefooncentrale en de inlichtingendienst van het Jagdgeschwader waren ondergebracht in de hoeve Wyseur, achter het kasteel de Bethune. De stafofficieren, met onder meer Manfred Freiherr von Richthofen, en het officierskwartier van Jasta 11 vonden logies in het kasteel zelf. Op 11 en 12 februari 1918 streken respectievelijk Jasta 26, met leider Hauptmann Bruno Loerzer, en Jasta 27 onder het bevel van Oberleutnant Hermann Göring, neer op Flugplatz Markebeke. Beide aanvoerders logeerden op het kasteel de Bethune.De piloten betrokken ook Patersmote en het kasteel Rouxhove . Jasta 26 vertrok op 12 maart en Jasta 27 op 14 april. De Jasta 36, die op 27 juni 1917 neergestreken was op de Markebeke moest 5 dagen later noodgedwongen wisselen met Jasta 4 en verhuizen naar Kuurne .Opvallend is dat het vliegveld Markebeke pas in juni 1917 in gebruik werd genomen. Op 7 april 1918 gaf Ortskommandant Heynau bevel aan de burgemeester om te zorgen voor een Köchin(kokkin) op het kasteel de Bethune,want men verwachtte vanuit Izegem de komst van Jasta 51. Maar de vliegers kwamen niet opdagen! In januari 1917 werden werkkrachten opgeëist voor de aanleg van Flugplatz Marke. Landbouwer Jean Verhoye, uit de Pottelbergstraat, werd gelast om, ondanks de sneeuw en de felle vorst, het terrein plat te rollen. Jean Verhoye : style="mso-bidi-font-style: normal">..alhoewel zondag word ik tegen wil en dank gedwongen te rollen,na een half uur rond gedaverd te hebben juist gelijk op een kalsijde .Op een korte afstand van zijn hoeve werd een schietstand gebouwd. Jasta 28 landde er nog dezelfde maand en bleef er tot maart. Wat Jasta 10 betrof, werden de piloten en het personeel geherbergd in burgershuizen van de Markestraat en in de weverij De Witte-Visage. Jasta 10 bezette Flugplatz Marke sinds 29 mei tot 25 november 1917. De bevelhebber echter betrok de villa De Witte in de Rekkemstraat. Jasta 2 (Boelcke) was de laatste eenheid die Flugplatz Marke aandeed van 16 februari tot 14 maart 1918. Beide Jasta's hielden hun Casino in de brouwerij van Cyriel De Brabandere in de Markestraat. Beide vliegvelden waren vanaf maart-april 1918 niet meer in gebruik,maar de terreinen werden slechts vrijgegeven begin 1919. In juni 1918 begonnen 200 Zwevegemnaars met de afbraak van de barakken van Flugplatz Marke. Dankzij getuigenissen van Markebekebewoners, in het bijzonder Jozef Verbeke (1901-1982) en Aimé Bekaert (1903-1990) , kon Flugplatz Markebeke zeer goed in kaart worden gebracht.
Op bevel van de Duitse bezetter werd tijdens de
Eerste Wereldoorlog door onze burgemeester François Bethune een
nauwkeurige naamlijst van de 82 bestaande café's in onze gemeente
opgesteld.Einde december 1914 telde onze gemeente 3269 inwoners.
Aanvankelijk mochten alle café's openblijven,
maar eens in Operatiegebied beland, werd volgende verordening afgekondigd en
getekend door Ortskommandant Rost: Vanaf 30-7-1917 moeten alle café's gesloten
worden. 'Die Schanktische sind zu entfernen und die Raume als Quartier
einzurichten."
Iedere instelling was geschikt voor
inkwartiering. Café "Het Boldershof" in de Preshoekstraat brak het record
qua inkwartiering met gemiddeld 20 manschappen onder zijn dak.Voor vele
uitbaters was het een streep door hun rekening. Nogmaals een bevestiging van de
genadeloze exploitatie door het Duitse leger.
Een nieuw bevel volgde :" Blijven open vanaf
1-8-1917 voor soldaten :'Ma Campagne' (Markebekestraat), 'De Nieuwen
Anker'(Marktstraat), 'La Belle Vue' (Markeplaats) en 'De Zalm'
(Rekkemsestraat).
De inwoners van Marke moesten genoegen nemen met
'Het Gemeentehuis' (Markeplaats), 'De Nieuwe Beenhouwerij' (Markebekestraat),
'Au Jardin Botanique' (hoek Rekkemsestraat-Markekerkstraat) en ''t Hof van
Brabant' (Rekkemsestraat).
Daarenboven werden zeven café's bedreigd met
sluiting omwille van verdenking van clandestiene ontucht. De Duitse overheid was
immers zeer bevreesd voor de verspreiding van geslachtsziekten onder hun
militairen.
In 1918 startten de Duitsers de graafwerken voor het aanleggen van een spoortraject voor een stoomtram, dat liep vanaf de pannenfabriek Pottelberg, dwars door Marke,via Lauwe naar het front. De pannenfabriek ,die dienst deed als opslagplaats, was een ideale locatie voor de bevoorrading van de troepen aan het front. Er werden arbeidskrachten (ondermeer Franse en Engelse krijgsgevangenen) en materialen naartoe gebracht. Het was ook een oplossing om troepen, die van het front kwamen uitrusten, in te kwartieren.Van december 1915 tot maart 1918 werd door de Duitse bezetter nagenoeg 4km rails (met 500mm spoorwijdte) van de Markse pannenfabriek (Tuilerie de Marcke-lez-Courtrai) opgevorderd, samen met diverse wagons,draaischijven (11) en bakwagens (57). Ook de locomotief werd opgeëist. Door het leggen van 2 sporen door de pannenfabriek, werd enorme schade aangericht aan de fabrieksgebouwen: voor die werken werd de grond er tot bijna 1m diep uitgegraven..Ook 2 bestaande spoorlijnen werden totaal gewijzigd en nagenoeg 1ha van de kleigronden werd uitgediept. Dagelijks kwamen Russische krijgsgevangenen te voet en in het gelid vanuit Kortrijk om 6 à 7 tramlijnen te leggen, samen met Italiaanse krijgsgevangenen die sinds 2 januari 1918 in Marke gelegerd waren [4]. De Lauwbus werd door opgeëiste Waregemnaars speciaal uitgegraven om de stoomtram een weg te laten banen onder de spoorwegbrug in Lauwe, om zo via Menen richting front te kunnen gaan. De schade aan de landerijen en straten door het aanleggen van een stoomtramtracé en vliegpleinen en het uitvoeren van talloze militaire werken, was aanzienlijk.Een samenvatting van enkele getuigenissen geeft een duidelijk beeld van het traject dat de stoomtram door Marke aflegde:" De stoomtram liep vanaf de pannenfabriek Pottelberg[ 5] naar de Kleine Marktstraat, achter de huizen in de Marktstraat,kwam uit tussen de hoeve Holvoet (Aveve) en het magazijn van de weverij De Witte-Visage (Station-West)[6] , kruiste de Marktstraat en liep dwars door het akkerland naar de Rekkemsestraat, waar hij een scherpe bocht maakte.Hij reed ook door het Baupark [3], waar palen,vlaken en loopplanken op de stoomtram werden opgeladen.Vanaf het Baupark ging het verder achter de villa De Brabandere door het land, langs de gevel van het huis nr.12 in de Van de Wielestraat, dwars over de straat, vervolgens tussen de huidige kantoren van Van de Wiele, om uit te komen vóór café "De Zon" (stond naast de woning met huisnummer 172 in de Rekkemsestraat). Hier stak de stoomtram de Rekkemsestraat over en liep zo dwars door de Zwinstraat, dan verder in het akkerland (van landbouwer Vander Heeren) richting Lauwe. Er bestond een aftakking naar de Sammelstelle [1] (pannenfabriek) vanaf de hoek van de Pontestraat, waar een station (Station-Oost) gevestigd was met een Duitse chef en 4 soldaten.Een zijspoor bediende vanuit het Baupark het Pionierpark [2] aan de Leie. Hiervoor werd beroep gedaan op de locomotief en de "berlientjes" van de Markse pannenfabriek. De stoomtram trok een zestal open wagons.Op iedere wagon kon zo'n twintigtal man plaatsnemen. Naast de bestuurder stond een gewapende wacht." Op de luchtfoto's die dateren van augustus 1918 is het netwerk van sporen dat Marke doorsneed (bemerk de witte lijnen!) duidelijk zichtbaar.In september 1919 werden de tijdens de oorlog aangelegde tramlijnen uitgebroken.Bij die werkzaamheden ontdekte men zelfs nog een niet ontplofte houwitser in de Rekkemsetraat.
1. De oudste gedenksteen voor de Eerste Wereldoorlog staat rechts tegen de voorgevel van de Sint-Brixiuskerk. Dit monument werd plechtig ingewijd en ingehuldigd op zondag 27 februari 1921. Dit gebeurde tijdens de grote Missie, gepredikt in de week van 19 februari tot 1 maart 1921, door de paters redemptoristen Bloete en Van Horenbeek. Het betrof een belofte aan het H. Hart. Het gedenkteken werd ontworpen in 1919 door Baron Joseph de Bethune (° Gent 1859 + Kortrijk 1920) en vervaardigd door beeldhouwer Alois De Beule (1861-1935) uit Gent, leerling van de Sint-Lucasschool. Baron Joseph de Bethune was een broer van de Markse burgemeesters Emmanuel (° Gent 1869 + Marke 1909) en François de Bethune (° Gent 1868 + Leuven 1938).
Het initiatief kwam eigenlijk van Rafaël De Brabandere (1890 - 1973). Raf was de oudste zoon van de lokale brouwer Cyriel De Brabandere (burgemeester van Marke vanaf 1922 tot 1942) en tevens een broer van Gabriel De Brabandere (burgemeester van Marke van 1947 tot 1957). Vader en zoons De Brabandere waren in 1907 mede-stichters van de Fanfare Sint-Jan. Raf De Brabandere stichtte, nog voor de stichting van de NSB (Nationale Strijdersbond van België) een Vlaamse Oudstrijdersbond (VOS) in Marke. De VOS zou in Marke echter nooit geen officiële vereniging worden. Rafaël De Brabandere riep ze in het leven, mede door zijn persoonlijke herinnering aan de oorlog. Rafael was bij het uitbreken van de oorlog nog student geneeskunde aan de Universiteit van Leuven. Nog niet afgestudeerd werd hij onder de wapens geroepen. Hij was tijdens de oorlog actief als hulp-dokter en droeg de rang van officier nl. Onderluitenant. Hij zorgde, van achter het front, voor het regelmatig verschijnen van het Markse frontblad De Marckenaar. Hij creëerde daarmee een welkome binding tussen de verschillende Markse soldaten achter het front en hun thuisbasis in Marke. De Brabandere maakte tijdens de oorlog van dichtbij mee dat de Vlaamse soldaten op zijn zachtst uitgedrukt benadeeld werden door de hoofdzakelijk Franstalige legerleiding. Wegens het verstoppen (of was het iets officieler het niet aangeven van pamfletten van de Frontbeweging?) werd ook hij aangeklaagd. Hij werd gedegradeert tot adjudant en werd zelfs voor 6 maanden verbannen naar het kamp van Auvours (F). Na 6 maanden kreeg hij zijn officiersrang terug en vloog hij direct weer naar het front. Een zaak die bij De Brabandere levenslang zijn sporen zou nalaten
Rafaël De Brabandere vertrok na de oorlog uit Marke en ging tandheelkunde gaan studeren in San Francisco (USA). Eenmaal afgestudeerd vestigde hij zich als stomatoloog in Gent en bouwde er een succesvolle beroepsloopbaan uit. Zijn vertrek uit Marke luidde meteen het einde in van de VOS.
De opbrengst van twee toneelopvoeringen in 1919 in het klooster zouden zorgen voor de financiering van een gedenkteken. Er bleek een overschot te zijn van 600 frank. Emiel Boussier, gemeentesecretaris van Marke, en Odilon Craeynest, plaatselijke bakker, beiden overburen van de kerk, trokken naar de pastorie met de vraag ieder jaar ten eeuwigen dage op 4 augustus een mis op te dragen voor de gesneuvelden. Dat gebruik zou echter slechts een 4-tal jaar meegaan.
Het gedenkteken beeldt een H.Hartbeeld uit in hoog reliëf. Op de zijkant staan 2 beelden van opzittende leeuwen, links prijkt het Belgisch wapenschild en rechts het wapenschild van de gemeente Marke opgesteld tegen 2 palmtakken. Alles werd uitgevoerd in hardsteen.
De namen van de gesneuvelde soldaten, de opgeeïste én burgerlijke slachtoffers van 14-18 waren toen nog leesbaar. De Markenaren Leopold Decock, Joseph Degroote , Henri Desmet, Gustave Lefever, die door uitputting en ontbering stierven in Piennes, Bouligny en Lamourière werden in 1924 ontgraven en herbegraven op het Frans Militair Kerkhof van Pierrepont Meurthe-et-Moselle (F).René Dermaux, René dHespeel, Leo Spriet en Achiel Vervaeke die hetzelfde lot ondergingen werden niet teruggevonden.
2. Al in 1919 werd door Arthur Maenhout (° Varsenare 14 juli 1885 + Marke 2 juli 1976) , een aanvraag ingediend tot het bekomen van een gedenkteken ter herinnering van de slachtoffers van de oorlog 14-18. De NSB in Marke werd gesticht door Maenhout in september 1919. Ervoor was men van in mei 1919 aangesloten bij NSB Kortrijk. De stichting van een lokaal NSB gebeurde dus na het vertrek van Raf De Brabandere.
In zitting van 7 mei 1920 besliste de gemeenteraad en Burgemeester en Schepenen over te gaan tot de onteigening en de afbraak van 3 huizen op de Markeplaats om deze te verruimen en een waardige plaats voor het gedenkteken te bezorgen. De af te breken huizen waren het eeuwenoude café St. Barbara, het café In d'Arke van Noë en een burgershuis. In zitting van 1 juli 1921 besloot men over te gaan met de werken en tegen 1 september 1922 zou het gedenkteken er staan. Doch die beslissing werd niet uitgevoerd. Herhaaldelijk werd door de NSB aangedrongen en zelfs ook door de gekozen uitvoerder van het monument, de heer Rooms, opdat men zou beginnen aan de afbraak. Men vreesde zelfs dat het monument in september 1923 er nog niet zou staan. Uiteindelijk werd het monument ter nagedachtenis van de gesneuvelde soldaten, wegge-voerden en oorlogsslachtoffers plechtig ingehuldigd op zondag 9 september 1923. De aannemer van de werken was de Markse ondernemer Alois Vandenweghe. De feestelijkheden gingen gepaard met een grote stoet, met vooral NSB en ZAB afdelingen, maar ook andere Markse verenigingen trokken mee. Op de Markeplaats hield Burgemeester Cyriel De Brabandere een toespraak. Kolonel Verfaillie vertegenwoordigde de Koning en de minister van Landsverdediging. Ook krijgsaalmoezenier De Beir was van de partij. Dhr. Doornaert vertegenwoordigde de ZAB. Tijdens de inhuldiging van het monument op de Plaats werden liederen gezongen door schoolkinderen (meisjes én jongens). De liederen "Rust en Vrede" en "Naar Wijd en Zijd" werden uitgevoerd. De muziekverenigingen van het 22e Linieregiment, de Harmonie van Bellegem en Lauwe én de eigenste Fanfare St.-Jan uit Marke waren van de partij.
Om 22u. werd er, tot slot van deze heuglijke dag, een vuurwerk afgeschoten.
Na de Tweede Wereldoorlog werden de namen van de oorlogsslachtoffers van de beide oorlogen in opdracht van de gemeente Marke op dunne stenen panelen gebeiteld. De beschikbare plaats op het monument werd herverdeeld. De opgeschroefde panelen bedekken de oude namen en geven sindsdien het oorlogsmonument zijn huidige uitzicht. M.F en F.D.
Tegenwoordig zijn boeken en artikelen over WO I schering en inslag. In een onlangs verschenen boek situeert de auteur de plundering van de meelzolder van het Nationaal Hulp- en Voedingscomité (NHVC) bij de molen Glorieux in Heule Bedoeld wordt: Marke! Ook het hoofdstuk De aanslag op de veestapel in het Kortrijkse tijdens de Eerste Wereldoorlog in De Leiegouw van juni ll. van dezelfde auteur, vergt in verband met Marke wat meer transparantie. Vijf periodes Welke regimes golden voor onze gemeente tijdens de bezetting? In totaal heeft Marke onder Duits regime tijdens de Eerste Wereldoorlog vijf periodes gekend. 1/ Op 2 oktober 1914 maken enkele landbouwers van Marke kennis met verkenners van de 6. Kavallerie-Division (6. Armee). Op 6 oktober komt de eerste troepenzwerm van het 6. Armee, dat op de linkerflank van het 4. Armee opereert, toegestroomd. Na de val van Antwerpen in oktober worden we ingedeeld onder het Generaal-Gouvernement. 2/ November 1914: bevriezing van de frontlinie. We belanden in het Etappengebiet van het 6. Armee, onder het bestuur van de Etappen Kommandantur Moeskroen en de Etappen Inspektion Valenciennes. Moeskroen had ook de opeising van onze duiven verordend. Voor Kortrijk waren de Verordnungen van het Etappengebiet van het 4. Armee al van kracht vanaf haar bezetting op 17/18 oktober. 3/ 16 juni 1915: Marke wordt weer ingelijfd bij het Generaal-Gouvernement Bezirk (district) Doornik, specifiek in het Grenzzonengebiet längs der Etappengrenze. Het overschrijden van de etappegrens is voor elk verkeer, zowel voor wagen als voor voetganger Passierschein-plichtig. Zo doet burgemeester François Baron Bethune bijvoorbeeld een aanvraag voor paspoorten aan de Kreischef (commandant) van het Bezirk Doornik voor A. Tack, E. Boussier en R. Vannieuwenhuyse, voor het traject Marke-Kortrijk. Vanaf 9 augustus 1915 maakt Marke deel uit van de Provinciale Oogstcommissie van Mons (net als Aalbeke, Lauwe, Rollegem, ). Op 21 juni 1916 schrijft François Baron Bethune in een brief gericht aan advocaat Joseph Liebaert in Moeskroen: De Markenaren wensen het huidig regime, onder de regio Moeskroen in het Generaal-Gouvernement, te behouden. 4/ 22 juli 1916: het zuidelijke gedeelte van Kortrijk, Marke en Moeskroen incluis, wordt overgeheveld van het Bezirk Doornik naar het Etappengebiet van het 4. Armee, Bezirk Kortrijk. Meteen worden we ook afgescheiden van de Provinciale Oogstcommissie van Mons. Merkwaardig is dat de vorderingen van vee, paarden en schapenwol, zowel van de Etappen Kommandantur Kortrijk als van die van Moeskroen, onverminderd doorgingen. Ook de opeising van de 87 Zivilarbeiters op 2 december 1916 werd bevolen door de Etappenkommandant van Moeskroen. Dat maakte het onze burgemeester niet gemakkelijk, want zo te zien was onze gemeente ondergeschikt zowel aan de Etappen Kommandantur van Kortrijk als aan die van Moeskroen. 5/ 12 juni 1917: Marke behoort voortaan (en tot het einde van de oorlog) tot het Operationsgebiet Heeresgruppe Wytschaete en vanaf 1 augustus 1918 Heeresgruppe Flandern. Kortrijk en Moeskroen worden op dat moment Ortskommandanturen (ook wel Mobile Etappen-Kommandanturen geheten). Opeisingen en bonnen Tijdens de Eerste Wereldoorlog eiste het Duitse bestuur zeer veel zaken op. Hierna stippen we enkele markante uit de zovele feiten aan: ·
Op 19 mei 1915 waren de eigenaars van paarden verplicht aangifte te doen van het aantal paarden (48) aan de Etappen Kommandantur van Moeskroen. Een brief gericht aan de Etappen Kommandantur van Moeskroen openbaart dat tot in 1915 al 81.260 kg haver, 91.050 kg hooi, 411.450 kg stro en 93.350 kg voederbieten aan de bezetter werden geleverd. Alle teelten lijden onder het ontbreken van chemische mest. Het opladen van stro gebeurt steeds door opgeëiste werklieden, zoals bv. in februari 1917: toen besteedden 9 mannen elk 34 uur aan het opstapelen alleen al. ·
Op 16 oktober 1915 wordt een schrijven gericht aan de Ortskommandant van Lauwe (Marke hangt, door de afwezigheid van een plaatselijke commandant, af van de Ortskommandantur Lauwe): Een officier van de Kommandantur van Kortrijk vraagt om paarden en soldaten te mogen inkwartieren op Marks grondgebied aan de grens met Kortrijk. ·
In 1916 en 1917 houdt het vervoer door voermannen en landbouwers op bevel van de Etappen Kommandantur Moeskroen niet op. In oktober 1916 werd een levering slachtvee naar Moeskroen geleid. Op 29 december 1916 werden 20 varkens naar het station van Moeskroen naar de waag gebracht. ·
In 1916 worden enorme stapels stro opgevorderd van onze boeren en in september 1916 wordt door de Etappen Kommandantur van Moeskroen een paardenbestand geëist. In februari 1917 wordt een monstering van paarden in Kortrijk verordend, ook geldend voor Marke. ·
6 juni 1917: op bevel van de Etappenkommandant van Moeskroen moet een lijst opgemaakt worden van de in de gemeente voorhanden zijnde schapenwol. Resultaat: 21 eigenaars geven in totaal 56,7 kg wol aan. ·
In 1917 moet landbouwer Jan Depaepe gedurende 6 maanden grote hoeveelheden boter vervoeren naar Moeskroen. Voor onze gemeente was de Landwirtschaftliche Betriebstelle II in Aalbeke gevestigd. Na de oorlog probeerden de Markenaren natuurlijk een en ander van wat ze tijdens de oorlog hadden verloren te recupereren. Zo werd op 29 november 1919 een balans opgemaakt en overgemaakt aan het Ministerie van Landbouw te Brugge, waarin de landbouwvoortbrengselen door Duitse troepen vernield of weggenomen worden opgelijst. Daaronder werd opgegeven: 131.605 kg haver, 184.150 kg hooi en 1.180.150 kg stro. Het bedrag van de totale schade geleden op naam van de gemeente Marke vernemen we uit een brief gericht aan de Voorzitter van de Rechtbank voor Oorlogsschade te Kortrijk d.d. 12 juni 1920: het astronomische bedrag van 1.733.273,32 toenmalige Belgische frank! Het ging om opvorderingen, gehele en gedeeltelijke vernielingen en schade aan het wegennet (het deel opvorderingen alleen al bedroeg 953.397,53 frank). De totale waarde van de opeisingen onder de inwoners werd geschat op maar liefst 2.229.365,55 frank, maar ... men had slechts voor 371.381,39 frank aan opeisingbonnen voor die totale waarde. Ongeveer 1,9 miljoen frank aan opeisingen was dus schijnbaar niet gedekt. Waardeloze bonnen waren absoluut geen rariteit. Veel opeisingen gebeurden ook zonder enige schriftelijke 'schulderkenning' vanwege de Duitsers. En bij een aangifte na de oorlog durfde men er ook al eens een schepje bovenop doen. Een fenomeen dat in heel veel gemeenten voorkwam.
In de extra bijlage van een weekblad editie februari 2015 verscheen een artikel waarin Freiherr Manfred von Richthofen afgeschilderd wordt als een vrouwenversierder. Mogelijks liet de auteur zich inspireren door de film Der Rote Baron (2008) van de Duitse regisseur Nikolaï Müllerschön. Op vlak van historische authenticiteit biedt de film een slechte indruk. Richthofen muteert tot een vervalst levensgenieter en vrouwenheld. De romance tussen hem en zijn verpleegster Käte Otersdorf is niets anders dan fictie en speculatie. Maar dergelijk scenario verkoopt natuurlijk beter. Onder zijn tijdgenoten had hij weliswaar vele bewonderaarsters, maar hijzelf wilde het hart van een jonge vrouw niet breken. Daarbij zou de ene of andere relatie beslist falen door zijn militaire loopbaan en de oorlog. Twee vrouwen waren voor hem zo belangrijk: zijn moeder en zijn zuster. Niets belette echter dat bij feesten op het kasteel twee gezusters van de Markebeke gingen opdienen tot s avonds laat en zelfs tot s nachts. Nog wat duiding: tijdens zijn opname in Lazarett 76 Sint-Niklaas in Kortrijk in 1917, was Käte Otersdorf, zijn verpleegster, voornamelijk bekommerd om de genezing van Richthofen. Zij las hem zelfs de innige brieven die hij ontving van zijn bewonderaarsters voor. Richthofen, die zich verveelde in het Lazarett, verlangde om zijn eenheid terug te vervoegen. Op 22 juli gunden de dokters hem een bezoekdag. Dezelfde avond moest hij terug naar het Lazarett tot 25 juli. Käte Wienstroth was de verpleegster die hem zou vergezellen in de auto naar het kasteel de Bethune, samen met Albrecht von Richthofen (zijn vader), Adjudant Bodenschatz en Lt. Wolff. Van 6 september tot 23 oktober ging hij in rustverlof waar zijn thuis (Schweidnitz) was en liet zich telkens behandelen in een plaatselijk Lazarett. Lt. Carl von Schoenebeck (1898-1989), de laatste overlevende van Richthofens Jasta 11, citeerde nog in 1978 dat Manfred een rustig en humoristisch man was. Verscheidene bronnen vermelden dat hij ook een zeer hechte band had met zijn hond Moritz.
De
Duitse Jagdgeschwaders werden in april 1917 in het leven geroepen om de suprematie van de
Britse en Franse luchtmacht te bekampen. Op 24 juni 1917 kwam het bevel om het
Jagdgeschwader I te vormen. Dit kwam neer op de samenvoeging van de Jastas 4,
6, 10 en 11. Al gauw werd duidelijk dat men met het eerste Jagdgeschwader te
doen had met de elite van het Duits luchtleger...
De
Kogenluft (Kommandierenden General der Luftstreitkräfte) besliste op 27 juni
1917 dat om de 4 Jastas te verenigen, de terreinen ten zuidwesten van Kortrijk
worden toegewezen. Het zijn Marke, Markebeke en Bissegem. Op 2 juli nam het
Jagdgeschwader I zijn posities in. Het stond onder het opperbevel van het 4.
Armee (AOK 4).Rittmeister Manfred Freiherr von Richthofen werd er aangesteld tot
commandeur.
Maar
hoe was de toestand vlak vóór de vorming van het eerste
Jagdgeschwader?
Jasta
4 had op 27 juni 1917 zijn tenten opgeslagen in Kuurne en Jasta 11, met
bevelhebber M. von Richthofen himself, was sinds 10 juni gestationeerd in
Bavikhove. Jasta 18 diende Markebeke, dat het sinds 15 juni 1917 betrok, te
verlaten en kreeg als nieuwe bestemming Bavikhove. Jasta 6 en Jasta 10
daarentegen waren al respectievelijk sinds 10 juni te Bissegem (tussen de weg
Kortrijk-Menen en de spoorweg) en sinds 29 mei te Marke (verblijfshoeve)
gevestigd. Bijzonder detail: bij de aankomst van Jasta 18 op Markebeke ontstond
een conflict tussen de staf van de piloten en de staf van een
Fussartillerie-Regiment omtrent het betrekken van het kasteel de Bethune. De
artilleriestaf moest wijken...
Flugplatz
Marke (verblijfshoeve) zou van januari tot maart 1917 de standplaats worden van
Jasta 28 met als aanvoerder Oberleutnant Lang.
In
januari 1917 al werd een verordening geafficheerd waarbij werklieden werden
gevraagd voor het aanleggen van het vliegveld op de
Markebeke.
Niemand
bood zich aan, waarop burgemeester François Bethune de delicate taak kreeg zelf
de werklieden uit te kiezen...
Niettegenstaande
de harde vorst werd er toch gewerkt. De bomen van de dreef naar de hoeve Bekaert
waren al geveld. Samen met boer Wyseur moest boer Bekaert verplicht de mest
wegnemen van het land. In maart moest de helft van de bomen in de Kasteeldreef
afgehakt. Niets werd aan het toeval overgelaten en eind januari 1917 werd een
telefoonlijn gelegd vanaf het vliegveld Marke naar de villa De
Witte.
De overmacht van de geallieerde gevechtsvliegtuigen verplichtten de Duitsers halfweg de Eerste Wereldoorlog tot een hele reorganisatie van hun luchtstrijdkrachten. In augustus 1916 werden de Jagdstaffeln (afgekort: Jastas) in het leven geroepen; nieuwe gespecialiseerde vliegeskaders die - letterlijk vertaald - zouden jagen op geallieerde vliegers. Tegenover de kwantitatieve heerschappij in het luchtruim van de Britten en de Fransen, stond dat de Duitse gevechtspiloten beter geschoold en getraind waren. De Duitsers hadden ook betere vliegtuigen van het D-type, zoals de Albatros D.I, D.II en de latere D.III en D.V, maar ook de Pfalz D.III. Rond april 1917 waren de Duitsers zich ervan bewust dat ze de suprematie in het luchtruim weer moesten prijsgeven. Bijgevolg brachten ze de Jastas onder in grotere eenheden. Op dat moment vermenigvuldigde het 4. Armee (het 4de Duitse Leger) zijn vliegveldaantal over gans West-Vlaanderen; de meeste kwamen te liggen in het zuiden van de provincie, voornamelijk rond Kortrijk. Marke belandde meteen in operatiegebied. Van dan af speelden de vliegvelden een belangrijke strategische rol in de oorlog. De primeur, het gloednieuwe Jagdgeschwader I, dat onder het bevel stond van Manfred Freiherr von Richthofen, werd aan twee Flugplatzen toegewezen: enerzijds Flugplatz Markebeke en anderzijds, afgescheiden door de spoorweg, Flugplatz Marke. Flugplatz Marke had van januari tot maart 1917 al Jasta 28 ontvangen. In augustus 1917 stelde niemand minder dan Anthony Fokker, de Nederlandse vliegtuigbouwer, hier in Marke een gloednieuw vliegtuig voor dat alle andere zou overklassen: de Fokker Dr.I. Op 21 augustus landde hij hier op de Markebeke met twee van die nieuwe driedekkers. In zijn biografie schreef Fokker dat hij in Marke bij het Jagdgeschwader I een zeventiental dagen verbleef. De demonstratievluchten kregen hoog bezoek: ze werden bijgewoond door rijkskanselier Michaelis, generaal Sixt von Armin en generaal-majoor von Lossberg. Toch bleven de nieuwe driedekkers nog tot december 1917 aan de grond. Ten gevolge van vleugelconstructiefouten gebeurden al snel verscheidene ongelukken, waarvan sommige zelfs met dodelijke afloop. Luitenant Werner Voss, nieuweling bij Jagdgeschwader I op 30 juli 1917 en onmiddellijk benoemd tot Führer van Jasta 10, stortte om een ongekende reden neer en overleed aan boord van zijn Dr.I 103/17 op 23 september 1917. Acht dagen eerder was Kurt Wolff neergehaald in zijn Dr.I 102/17. Op 29 oktober van datzelfde jaar stortte luitenant Heinrich Gontermann, leider van Jasta 15, door een vleugelbreuk neer met zijn Dr.I 115/17. Hij overleed de volgende dag. Nauwelijks één dag later sneuvelde luitenant Pastor van Jasta 11 in gelijkaardige omstandigheden met zijn Dr.I 121/17. En zij waren niet de enigen... Fokker werd beschuldigd van ondeugdelijke constructie. Manfred von Richthofen eiste een grondig onderzoek van alle driedekkers van zijn Jagdgeschwader en drong erop aan dat ze allemaal zouden uitgerust met nieuwe vleugels van deugdelijke makelij.
Foto boven: Lt.Werner Voss (Jasta 10) en Anthony Fokker in augustus 1917 op Flugplatz Marke. Links gebouw pannenfabriek 'Tuileries du Pottelberg'. De letters zijn duidelijk te zien op het dak.
