Ik ben Miena, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Min.
Ik ben een vrouw en woon in de kempen (Belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 26/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, computeren, kleinkids, tuin en bloemschikken.
Een kleine jongen bad hardop in de kerk: "God, als je van mij geen betere jongen kunt maken, maak je der geen zorgen om." "Ik maak een mooie tijd door zoals ik ben."
Het beste soort vrienden zijn de vrienden, die naast je zitten in de schommelstoel, samen wiegend, zonder een woord te spreken. Waar je het gevoel bij hebt, als ze weg gaan, nooit, zulk een goed gesprek te hebben gehad.
Op een morgen doet een pastoor de deur van zijn kerk open en vind daar... een dode ezel. Hij weet niet goed wat te doen en belt dan maar de burgemeester met het verzoek om het dier te laten weghalen. "Los uw prolemen zelf op" zegt de burgemeester, die feitelijk een gloeiende hekel aan de pastoor heeft. "Per slot van rekening is het uw taak de doden te begraven !" "Daarom bel ik juist op", zegt de pastoor. "Volgens volgens het laatste sacrament moet ik eerst de familie raadplegen".
Dat triest, grijs, wild, nat, miezerig en soms stormachtig weer wat we de laatste tijd hebben, ja, daar kunnen we over bezig blijven. Maar je moet steeds denken "er is niets zo slecht, of het is voor iets goed". Daarom, zie eens die eendjes, waar zouden ze toch moeten peddelen als die plassen er niet waren. Magere troost zegt men. "Ja "is waar. Maar de huiselijke gezelligheid, dat telt toch ook wel dubbel bij dit weer. Zo zie je maar " niets is zo slecht, of het is voor iets goed".
Achter de groene takken groeit er voor ieder mens de plant 'geluk' Soms lijkt het bos je ondoordringbaar, soms trap je 't tere plantje stuk Maar met geduld, veel liefde en vaak water van een traan kun je het plantje vast zien groeien je moet het alleen te weten staan.
Terwijl Mamma de pannekoeken bakt, zijn haar twee zoontjes, Rayen en Brent, aan het bekvechten wie de eerste pannekoek zal krijgen. Mamma, die de moed heeft om tussen het bakken , haar zoontjes een lesje moraliteit te geven zegt," als Jezus hier zat zou hij zegen"," geef die eerste pannekoek maar aan m'n broertje". "Goed "zegt Rayen, "Brent jij bent Jezus.
Ons eerste daguitstapje van deze week zit er alweer op. Onder weg, alles oké, niet al te druk op de weg, dus geen filles. Wat niet altijd zo vazelf sprekend is als je richting Leuven rijd. Zo hadden we dan een rustige heenrit. Maar, eens daar was heel wat anders, verschrikkelijk. Zo erg wel als een parking midden in een grote stad, of een winkelcenter bij begin van de koopjes. Niets dan outo's schuivend op en af, toeren en nog een toertje om een plaatsje te bemachtigen. Eindelijk hier eentje, vlug maar en ja, die stond dan toch al. Bij uitstappen "mevrouw, ga jij vrtrekken" , "nee, spijtig maar 'k kom juist aan. Weer een beetje geluk, want zo te zien bleef iedereen maar toeren. Voor 't zelfde kom je te laat op je afspraak dacht ik. Alhoewel, 'k weet goed genoeg , wat is daar te laat, toch ook weer aanschuiven. Mooi in het rijtje, en maar hopen dat ze vlug j naam noemen. Dan toch nog wel 1 1/2 uur aanschuiven., elke keer dat de deur opengaat op hoop van zegen. Zo dacht ik bij het binnen komen, percies alles gratis vandaag, wat dacht je. Eindelijk dan, als je maar binnen geraakt bij die mannen met hun witte jassen, dan gaat het korten. 'k moet zeggen een heel vriendelijke heer was het, is ook al wat. Daar waren we dan weer door ,"tot dan, mr. en mvr., en zo konden we terug richting huis. Wat dacht je , natuurlijk fille, het was immers ondertussen de tijd dat iedereen van zijn werk naar huis toe rijd, ook niet min vanuit Brussel. En zo hebben we het dagje uit weer gehad, Morgen nog eens terug, en hopen dat de koopjes daar voorbij zijn.
Op vele plaatjsen zijn nu wel de kerstboomverbrandingen achter de rug, opgeruimd staat netjes, is toch. Gemakkelijk toch alles op een hoop, de fakkel eraan, en alles in de fik. Leuk erbij nog. Met al dat kerstgedoe in huis vind ik het toch niet zo simpel. M'n Vader zei altijd" alles moet blijven tot koningen". Zal ik dan van hem hebben zeker. Hij hield toch ook zo van die kerstsfeer. Maar eens alles voorbij, doed het toch weer deugd, dat al die spullen weer aan de kant zijn. 'k Had geluk, de dag dat ik de opruim deed. Onze kleinzoon van 13 kwam binnenlopen, om naar Molleke te kijken, onze nieuwe poes. "He man jij komt pas goed gelegen, help jij de kerstspullekes eens op zolder werken, die dozen wegen me toch zo zwaar"," ja hoor da's niks in z'n eigen". Op een wip en een knip was het geklnken, die jonge mannen he, ale kracht en zonder denken, zo gedaan. En dat dat vroeger bij mezelf ook zo was. Niet te geloven, dat de krachten zo kunnen afnemen. "k Ga naar huis he Mammi","ja, bedankt he Sibke, en voorzichtig","is niks hoor"! Nu zeker nog de kerstopruim van m'n blog, vraagt wel niet zoveel van de krachten, gelukkig maar. De tijd is er nog niet dadelijk voor. We gaan eerst onze klassieke daguitstapjes nog doen, naar dat Dorp in de stad(Leuven), wel niet leuk, maar kan nu eenmaal niet anders. Zo, binnen enkele dagen is het dan hier grote schoonmaak.
Die weken schuiven toch wel heel snel, is dat voor mij alleen ? Nee zeker, de week is pas begonnen, een sterke zucht , en ze is om. Als je jong bent duurt het toch zooooooooooooolang eer het weer eens weekend wil worden, en nu pffffffffffff. En toch zeggen we dat de winter wel lang duurt, en het zal toch wel lente worden, en vlugger dan we denken, want de weken zijn immers zo kort. Wanneer de dagen weer beginnen te lengen, en we al zien dat het langer licht blijft zijn we toch weer op goeie weg, vind ik. Maak er een goeie nieuwe week van, want ze zal weer vlug om zijn.
