Het was een mooie zomerdag. Ik stapte de winkel binnen. Ik moest uitkijken. Een doolhof van lege en halflege schoenendozen lagen in 't rond. Een ware veldslag! Tussenin een hinkende dame zoekend naar het perfecte schoenenduo. In de verte zat een oudere man. Hij bladerde in de Flair en af en toe grinnikte hij. Hij genoot tot een schel geroep "Leon, kom eens even" hem deed opschrikken.Schoorvoetend naderde hij bij de hinkende dame. Een beer van een man. Handen als schoppen, blozende kaken maar hij sprak voorzichtig met een wel overwogen woordenschat. Intussen waren er handtassen bijgekomen "assorti" zoals men zegt. Zij hield eventjes modeshow voor hem . Gelukkig had zij al beslist qua kleur: alles was beige . Alhoewel, het ene was meer zomers beige dan het andere. Het ultieme moment: hij moest beslissen wat zij zou dragen op hun 50-jarig huwelijksfeest. Kordaat toonde hij zijn keuze met de bijpassende handtas. Nee, de tas was te klein volgens de dame. Dus maar een ander paar schoenen want die tas paste niet bij die schoenen. Je kon het in zijn blik lezen: waarom vraag je het mij dan? Die lieve man was het gewoon na al die jaren. Ik voelde toch wel mee met hem. Toen ik de winkel uitstapte met twee paar nieuwe schoenen, knipoogde hij mij, ging terug zitten en snuisterde verder in de Flair. De keuze was nog niet gemaakt!
Als 50-plusser examen afleggen is niet zo evident. Je moet meegaan met je tijd zeggen ze zo mooi! En al die terminologie! Het danst in je hoofd. Jonge mensen groeien daarmee op. Net zoals wij de eerste telefoon thuis meegemaakt hebben. Ik herinner mij een oude buurvrouw. Die kwam vragen (zoals veel bewoners in onze straat) om te telefoneren. Het nummer moesten wij draaien( ja, nog een draaischijf) en de hoorn durfde zij niet vastnemen.Zij dicteerde ons haar zegje of riep luidkeels wat ze wilde vertellen. En dan een centje in het spaarpotje die stond bij de telefoon voor de telefoonrekening! Dit vrouwtje zou nu moeten terugkomen dan gelooft zij haar eigen ogen niet. Wat een evolutie de laatste 25 jaar! Waar is de tijd van de floppydiscs????Een ding kan ik maar zeggen. Ik ben b lij dat we dit nog allemaal mogen meemaken. En nu maar verder oefenen. Doen we!
Ooit had ik het gehoopt! Een column schrijven. Dit is mijn eerste column. Moet ik nu zeggen : Leve de PC! Mijn ouwe vulpen aan de kant; het krakend papier in het schof; het bureaulampje uit. Zal ik het niet missen? Ik herinner me die mooie schooltijd : een opstel maken. Voor mij een feest! Meestal kregen we die opdracht als weekendwerk. Ook in de sixties waagden de leraars dit te doen.Het ganse weekend door maakte ik mijn verhaal in mijn eigenste bovenkamer en pende (ja met mijn vulpen) het neer de zondagavond laat.Dit tot grote ergernis van mijn lieve moeder.Altijd alles uitstellen. Kon zij dan maar mijn gedachten lezen. Ik kreeg goede punten; weer een nieuw opstel; weer weekendwerk;weer de bezorgdheid van mijn moeder zaliger. Ik betrap mezelf nu op dezelfde houding. Heeft die zoon van mij dezelfde manier van werken? Eerst verzinnen en in een adem alles neerpennen? Zal hij mijn kommer begrijpen? Want mijn moeder mag heilig verklaard en de procedure mag direct ingeleid worden!
