De bakkerin komt naar buiten met mijn tweede koffie. Een slecht idee, eigenlijk, koffie is hier een dodelijk wapen; zwart, sterk en bitter. Een winterkoffie. Toch de perfecte start voor een luie, relaxte dag.

Ze kijkt even op me neer, en schuift dan een stoel bij.

Ze vraagt me wat in overstaanbaar Zweeds,ik pik wat woorden op maar schud mijn hoofd: “Jag talar inte bra Svenska, förlåt!”  Ze moet even lachen met mijn grappige accent en schakelt naadloos over op Oxfordengels. Of ik hulp nodig heb met mijn Norrkopings Tidningar? De krant ligt al een tijdje open op het smeedijzeren terrastafeltje, had ze gemerkt. Ze vouwt haar vlezige armen op de tafel en grinnikend corrigeert ze mijn wilde suggesties voor de krantenkoppen.

Iedereen is hier welopgevoed en vriendelijk; geïnteresseerd waar je vandaan komt en of je een leuke tijd hebt. Je glijdt vanzelf in die oude jas van traag en vriendelijk leven .

Op het marktpleintje, een gedrocht uit de koker van één of andere Spaanse architect die zich nu waarschijnlijk in de wouden schuilhoudt, wandelt een meisje, een jaar of tien, met een enorme zwarte, dikbehaarde hond naar de fontein. Afzakkende kousen, een knalgeel t-shirt van het Zweeds Olympisch team over een wijde jeans en te grote Nikes.

Pippi Langkous in natuurlijke habitat.

Ze laat zich lachend door de hond  naar de fontein trekken, die klimt over de rand en gaat spetterend languit in het bassin liggen. Zonder nadenken klautert Pippi haar hond achterna, kleren, Nikes en al.

Mijn ex heeft net Mette opgeladen en is onderweg naar haar schooltje, een chaotische verzameling roodgebeitste huizen op de flank van een heuvel, boven een kreek.

Erg mooi, een vroegere herenboerderij met bijgebouwen van waaruit nu schoolgeluidjes opklinken. Elke dag gaat Mette voor een voormiddagje ernaar toe, zodat ze kan wennen aan "de grote school". Het gaat er hier een heel pak minder stresserend aan toe dan de eerste schooldagen in Antwerpen in elk geval.

Ik pik ze straks op met de fiets, hijgend helemaal de heuvel op, en met haar achterop met een rotvaart naar beneden, op weg naar het Götakanal dat haar dorp in tweeën snijdt. Een rustig kabbelend kanaaltje tegen de rotswand aan, veel gebruikt door plezierjachten omdat het Zweden van oost naar west doorkruist , enfin, dat was oorspronkelijk toch de bedoeling :) Somewhere, somehow, someone got sidetracked :) Waarschijnlijk door één van de talloze oorlogen die hier in de laatste eeuwen met de Pruisen, Russen en Denen zijn uitgevochten.

Het heeft nu geen andere functie dan de verbinding tussen alle jachthaventjes rond de Zweedse meren, en Söderköping heeft er natuurlijk ook ééntje. Met het beste ijsjesrestaurant dat je je kan indenken. Het vaste namiddagritueel met mijn kleine älskling moet natuurlijk hier starten, op het zonnige terras iets boven het haventje uit, met een enorm ijsje in de vreemdste kleuren ...en natuurlijk het parapluutje en de slingertjes. Elk zesjarig iepje heeft ergens wel een geheim doosje met een verzameling van die ijspluutjes, denk ik.

Mmmmm... het blijft hier lekker weer...ik zit nu buiten haar huis op de stoep - de wonderen van Wifi - en kijk uit over de glooiende akkers. Het hooi rimpelt alsof een reuzenhand het teder aait. Het is hier bijna oogsttijd en de lucht ruikt ...tja..."droog"..komt er het dichtste bij. Droog zoals een handvol gedroogde bloemen ruikt op een warme zomeravond. De zwaluwen vliegen laag, het wordt een onweersdag vandaag.

Aan het einde van het veld, ongeveer een goeie kilometer ver, staat nu in de schaduw aan de rand van het diepgroene, bijna zwarte sparrenwoud een enorme eland. Die heeft waarschijnlijk vannacht een feestje gebouwd in de akkers, een redelijk groot probleem hier :)  In Östergötland waar ik nu ben, een goeie 150 km zuidelijk van Stockholm, en dicht bij de mooiste archipel na de Kroatische kust, sterven meer automobilisten in een aanrijding met een 800kg zware eland dan om welke andere reden ook. I kid you not.