Magda 10-02-2006


Grote Vlaamse schrijvers, als Guido Gezelle, Felix Timmermans...
Was hun poëzie niet als een gebed dat opwelt uit het hart?

Als een vogel

Zo ik een vogel was en vliegen kon

hoog en hoog in de lucht

tot ik bereiken zou de zon

in mijn lange eenzame vlucht.

Zo ik een vogel was en fluiten kon mijn deun

in de top van een rijzige spar

ver uit ’s werelds gedreun

want een vogel vindt dat bar.

Zo ik een vogel was die spreken kon

had ik een harte wens:

volg jouw levensweg, ziet niet om

uniek is ieder mens.

Als ik een vogel kon zijn

zou ik alles anders zien,

de aarde was een festijn,

een paradijs met God , zoals voordien.

Francine

De Bijbel

Uit de Handelingen der apostelen: hoofdstuk 7 verzen 49 en 50

daar lezen wij:

Maar de Allerhoogste woont niet in wat door mensenhand is gemaakt, zoals de profeet zegt:

De hemel is mijn troon, en de aarde een voetbank voor mijn voeten;
wat voor huis zou u voor Mij moeten bouwen, zegt de Heer, welke plaats zou mijn rustplaats moeten zijn?
Heeft mijn hand dat alles niet gemaakt?

‘De hemel is Mijn troon en de aarde Mijn voetbank.’

Er is geen grens tussen hemel en aarde

Er is enkel overgang naar hemels leven na de dood.

LAATSTE AFSCHEID

De laatste woorden

worden niet gesproken,

zij zijn, een zijn,

een vreemd nabij - zijn,

een beider weten,

veel dieper dan het spreken,

afscheid aan de drempel van de eeuwigheid,

tederheid in een

omhelzing zonder woorden,

als een gebed,

waarin God jou opvangt,

en Zijn licht, reeds jouw gelaat omkranst.

04/06/08

Dagmarã

HET DENNENBOS

Nergens suist de wind zo vredig

als in het dichte dennenwoud,

wanneer bij lente, een vogel

daar z’n nestje bouwt.

De ranke stammen

boren zich naar omhoog,

tot in hun rijzige toppen

die verwijzend naar het heelal,

zich roerloos wuivend genoegen in de zon.

Een gouden lichtbundel

weerkaatst tot in het lijsternest

waar het noenmaal wordt genut

aan vier, gretige bekjes.

Een lichte bries doorzingt het hele bos,

de dennentoppen ruisen

hun geuren stijgen

in een weelde van groen,

de stilte ademt

Gods stem der eeuwigheid.

Francine De Wilde.ã

Avondval

Buiten ruikt het heerlijk,

naar bloemen en lindegroen.

Een jonge kerel roept blij en vrolijk,

wat is het een fris festoen.

Een late vogel fluit,

zijn rustig avondlied.

hij zingt het zoet en luid,

dichtbij de stille vliet.

De bloempjes doen hun oogjes dicht,

en buigen hun kopjes neer.

Moe van het felle zonnelicht,

danken zij de Heer.

Er drijft een vage mist,

over de wijde velden.

Het is een prachtig zicht,

de avond komt zich melden.

van  FRANCINE DE WILDE 28/08/1968

HET ROTSKE

Daar onder de groene, oude linden,

waar het Rotske staat,

kan men Maria altijd vinden,

met wat u nauw ter harte gaat.

In stilte wil zij luisteren

naar ieders hart

Ga dan een bede fluisteren,

ze deelt uwe smart.

Ze is er altijd

de rozenkrans in de hand.

Bewonder hare nederige schoonheid

en zeg nog even dank.

Bernadette in hare eenvoud

kijkt Maria immer aan.

Tussen al het kreupelhout

richt zij haar blik voortaan.

De kaarsen branden alle dagen

elk seizoen, ieder jaar.

Kan men Maria om genaden vragen

aan het Rotske verwacht ze u,  daar.

Ave Maria.

Francine ©

Brandpunt van  liefde,

Brood van leven,

Voor heel de wereld hier gegeven,

Focus op het hart van Jezus.

Kyrie Eleison.

Uit anonieme mystiek©

Opdat wij in vreugde vieren.

Pinksteren - Feest van de Heilige Geest.
 

Heilige Geest,

God van liefde,

liefde van God,

als een schaduw

zijt Gij gekomen

over de Maagd Maria;

als een vlammend vuur

neergedaald over de apostelen.

Overschaduw ook ons,

met uw stille kracht,

dan zullen we in vrede zijn.

En doe ons hart ontbranden

aan de gloed van uw liefde

dan zullen we rijke vruchten dragen

tot in lengte van dagen.

Amen.

H. J. Noyens

Welkom O meimaand,

O maand van de bloemen,

alles ontwekt gij tot levensgenot,

alles bezielt gij om een loflied te zingen,

loflied der aarde aan de moeder van God.

Laat ons Maria loven,

met d’ engelen van hier boven,

laat ons vereren allen te saam ,

Maria’s zoete naam.

oud meimaand en Marialiedje.

Uit mijn jeugd

DE LENTE

soms slenteren mijn gedachten

langs de met blauw bedekte weiden;

Soms kan ik uren blijven wachten

Zou dat mij hart kunnen verblijden?

Een boterbloem die streelt mijn blik

Een merel vliegt snel voorbij

Mijn hoofd die schudt een ware knik

ik voel mij toch zo blij;

Ik zoek naar iets, en ik zie niets

dan groene knoppen op de lentebomen.

Mijn blik vergaat in een zonnig iets

ik zie de hemelendauw en hij gaat open.

Kom binnen, nieuwe lente,

kom binnen in mijn jonge hart,

kom binnen met je levensrente

kom binnen, bij mij heel zacht.

Neem weg, de koude winter,

neem weg de slechte geest,

neem weg die ruwe hinder,

neem weg ,het kwade dat er is geweest.

Breng mee, een zon warm en goed,

breng mee, een lied dat kweelt stille vree,

breng mee, een geur die wonderen doet,

breng mee een hart dat zegt een stille bee.

Zeg dank, aan de goede God,

zeg dank aan de mooie natuur,

zeg dank aan uw levenslot,

zeg dank, en maakt dat het voor altijd duurt.

Fran 4-02-1974

 31 MAART

In  kleine dierbare dingen

ligt de herinnering bewaard

ik laat ze even zingen

van wat vandaag toch is verjaard.

Bijlagen:
MOEDER 004.jpg (18.8 KB)   

BELOKEN PASEN = DE ZONDAG NA PASEN

ZONDAG VAN DE GODDELIJKE BARMHARTIGHEID

Uw barmhartigheid loof ik, Heer,

eeuwig voor alle mensen, saam.

Zij geeft uw diepste inborst weer,

voortdurend wonder van uw Naam.

Uit de Drie-eenheid welt ze groot

als uit één enk’le liefdeschoot,

Zij zal zich tonen in de ziel,

volledig, als de sluier viel.

De bron van Uw Barmhartigheid

schenkt ons geluk en levenskracht,

zo zingt elk schepsel met ’t heelal,

vervoerd, luid uw barmhartigheid.

Gods diepste mildheid staat nu klaar

door Jezus’ leven en zijn kruis,

wanhoop en twijfel niet, zondaar,

barmhartig, heiligt God uw huis.

Twee stralen wellen uit Uw Hart,

bron van Uw liefde, goede Heer,

die cherubijn noch engel redt

maar wel de mens van zondig zeer.

Uit gezangen van de Heilige Zuster Faustina.

Dagboek, 522.

Uit mijn jeugd

DE LENTE

Soms slenteren mijn gedachten

langs de met blauw bedekte weiden;

Soms kan ik uren blijven wachten

Zou dat mijn hart kunnen verblijden?

Een boterbloem die streelt mijn blik

Een merel vliegt snel voorbij

Mijn hoofd die schudt een ware knik

ik voel mij toch zo blij.

Ik zoek naar iets, en ik zie niets

dan groene knoppen op de lentebomen.

Mijn blik vergaat in een zonnig iets

ik zie de hemelen blauw en hij gaat open.

Kom binnen, nieuwe lente,

kom binnen in mijn jonge hart,

kom binnen met je levensrente

kom binnen, bij mij heel zacht.

Neem weg, de koude winter,

neem weg de slechte geest,

neem weg die ruwe hinder,

neem weg ,het kwade dat er is geweest.

Breng mee, een zon warm en goed,

breng mee, een lied dat kweelt stille vree,

breng mee, een geur die wonderen doet,

breng mee een hart dat zegt een stille bee.

Zeg dank, aan de goede God,

zeg dank aan de mooie natuur,

zeg dank aan uw levenslot,

zeg dank, en maak dat het voor altijd duurt.

Fran 4-02-1974

IK ZAG JOU

Ik zag jou en vanaf dat moment

was u geen beeld voor mij.

Al was uw gelaat getrokken in verbetenheid.

Langs deze tekenen kon ik de hardheid

in uw ogen zien, als raakte uw kijken,

uitgekeken op de verstarrende blindheid van deze wereld.

Ik zag het, toen wist ik vanaf dat moment

dat niets meer u kon raken,

alleen mijn handen, die voelde je altijd aan,

’t was alsof je die nooit meer zou loslaten.

Ik hou van jou, ik hou uw beeld mij immer voor de ogen.

Ik zweef bijna, zo immer innig hou ik van jou.

Nog nooit heeft de zon zo verzachtend voor mij

geschenen als toen je zei, ik hou van jou.

Zo zoetig geurde die roze bloesem,

zo streelde hij mijn neus,

als op die lentemorgen,

ik jouw liefde in mijn hart voor altijd sluiten zou.

Gedicht van Fran 29-3-1985 ©

Poëziehoekje

LENTE

Het zal een vroege lente zijn

de natuur zit vol met leven.

Alle voorjaarsbloemen en de jasmijn

gaan nu die tekenen geven.

Het zal een vroege lente zijn

bij ’t botten van de bomen.

In hun vloeiende lijn

staan ze reeds te dromen.

Het zal een vroege lente zijn

de vogels zijn zo kwiek.

Ze vinden het zo fijn

en zingen reeds hun lied;

Het zal een vroege lente zijn

de zon zendt haar milde stralen.

Ze strelen het gordijn

en gaan door de kamer dwalen.

Het zal een vroege lente zijn

en dat de wereld mag verstaan,

dat licht en de zonneschijn

door elk mensenhart gaan.

Francine De Wilde.ã