Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Uitmuntend weer, wandelschoenen meenemen en naar Moerbeke rijden , waar de wandelclub de Padstappers uit Geraardsbergen er hun laatste cornawandeling aanbood.
Ditmaal was de start vanaf het station van Moerbeke. De wandelaars konden kiezen uit 2 lussen met elk een verkorte lus erbij. Ik koos voor lus2 met de verkorte versie van lus1.
Moerbeke is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Geraardsbergen. Naast het centrum zelf ligt in het noorden nog het gehucht Atembeke. De plaats ligt in de Denderstreek. In het noordoosten ligt het Raspaillebos, het bos waar onder meer de bende van Jan de Lichte zich zou hebben verscholen. Wielrenners kennen het Raspaillebos vooral van de legendarische Bosberg die het bos doormidden snijdt. De eerste vermeldingen van dit dorp zijn terug te vinden in de periode van 1142-1149 als Morbecca. Morbecca is afgeleid van het Germaanse "mora" (turf) en "baki" (beek). In de Romeinse tijd deed een via regia het dorp aan. Het bewijs daarvan werd geleverd toen in 1806 enkele Romeinse penningen werden opgegraven.De parochie behoorde toe aan de abdij van Sint-Winoksbergen maar ging in 1164 over op de abdij van Vorst. In Moerbeke vestigde zich rond 1670 aan de voet van het Raspaillebos een Dominicanenvicariaat, nadat het Mariabeeld van een kluizenaar voorwerp was geworden van mysterieuze gebeurtenissen. Bedevaarders kwamen massaal naar het Raspaillebos. Het vicariaat, dat afhing van het Dominicanenklooster van Brussel, werd na de Franse Revolutie opgeheven. De gebouwen werden verkocht en later afgebroken. Enkel het voorportaal van het vroegere vicariaat bleef bestaan en werd omgebouwd tot de huidige kapel. In de ochtend van 19 juni 1929 vond in het station van Viane-Moerbeke een treinramp plaats. De trein was op weg van Geraardsbergen naar Edingen en Charleroi en reed even voor het station in op een ontspoorde locomotief. De balans was zwaar: 9 doden en 20 gewonden, waaronder heel wat kompels op weg naar hun werk.(bron wikipedia)
Zicht op de kerk van Moerbeke
Ik begon met lus2, dewelke ook start aan het station van Moerbeke, trekt richting Sint-Paulus. Deze kapel trekt heel wat volk eind januari. Sint-Paulus gooit er Pauwelbroodjes in de menigte en de dienaars van de heilige man doen bedelronden met de leuze “Pluik”. Na de kapel wordt het klimmen in het Kluysbos, de geur van daslook prikkelt alvast onze zintuigen. Eens de klim achter de rug, volgt een afdaling op de flank van de Bosberg om dan terug langzaam te klimmen naar het Raspaillebos gevolgd door het Karkoolbos. Een gans andere biotoop maar zeker even mooi, genieten is de boodschap. Via Atembeke, een gehucht van Moerbeke, gaat het terug naar het station; de laatste lus van de coronatochten zit er op. Veel variatie tijdens het wandelen.
Veel doorsteekjes
Hier aangekomen in de Markvallei, kan je genieten van het Kluysbos met zijn mooie voorjaarsflora en wandelen langs oude turfputten met waterviolier. De Markvallei situeert zich ten zuiden van Geraardsbergen, op de grens van drie provincies: Oost- Vlaanderen, Brabant en Henegouwen. De Mark ontspringt in het Henegouwse Silly en mondt ter hoogte van Geraardsbergen in de Dender uit. Hydrografisch behoort de vallei tot het bekken van de Dender. Ondanks de rechttrekking van de Mark, die het landschap wel wat verminkte, bleef de daling van het waterpeil relatief beperkt. De vallei behield grotendeels haar eigenheid. Door het achterwege blijven van baggerwerken sinds de rechttrekking, heeft de rivier zelfs een deel van de schade hersteld. Door aanslibbing is de breedte haast gehalveerd en zijn de oude meanders opnieuw herkenbaar. Het Kluysbos ligt op de helling richting Bosberg. Van op het plateau lonken vergezichten over de Markvallei tot aan de Congoberg, de zendmast van Sint-Pieters-Leeuw en de torengebouwen van Brussel. De Sint-Pauluskapel behoort tot de oudste monumenten van Galmaarden en is zeker een bezoek waard.
We kregen vele mooie vergezichten.
Afdaling langs de flanken van de Bosberg. Juffrouwskapel
Heel rustig om te wandelen, men kon hier nog het daslook ruiken.
Op weg naar het volgend stukje groen.
Aangekomen aan het Raspaillebos (met het aangrenzende Moerbekebos en bosreservaat Karkoolbos) is een bosgebied in de Vlaamse Ardennen in het zuiden van de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Het bosgebied van 50 ha ligt op het grondgebied van de gemeente Geraardsbergen (deelgemeentes Moerbeke en Grimminge), vlak bij de provinciegrens met Galmaarden in Vlaams-Brabant. Het Raspaillebos sluit aan op het Moerbekebos, op het Vlaams bosreservaat Karkoolbos en ook op het bosgebied Kluysbos in Galmaarden. Het Raspaillebos wordt beheerd door de Vlaamse overheidsdienst Agentschap voor Natuur en Bos en door Natuurpunt. Het natuurgebied is erkend als Europees Natura 2000-gebied (Bossen van de Vlaamse Ardennen en andere Zuid-Vlaamse bossen) en maakt deel uit van het Vlaams Ecologisch Netwerk. Het gebied is sinds 1980 beschermd als landschap en is bovendien erkend als stiltegebied.
Uitzicht op een mooie villa toen ik uit het bos kwam.
Terug de kerk van Moerbeke en op weg naar het station voor de verkorte wandeling van lus1 Zocht de schaduw op. Hier de splitsing van lus1
Een stuk langs de spoorlijn Veel smalle paden
Gelukkig dat er schaduw was, de zon was op dit moment heel fel.
Terug de wijde wereld in Een vroegere kennis.
Eénmaal deze veldwegel uit kwam ik terug aan het station. Een hele mooie wandeling en had prachtig weer. Proficiat aan de wandelclub de Padstappers voor deze wandeling.
Vandaag eens een wandeling maken in Henegouwen. Ik verplaatste me richting Lessen, de wandelclub Les Vaillants Acrenois(uit 2Akren) gaf er een bepijlde coronawandeling. De wandelaars konden uit 4 omlopen kiezen, 2 van 10km en 1 van 3km en 5km.
Lessen (Frans: Lessines) is een stad in de Belgische provincie Henegouwen. Lessen telt ruim 18.000 inwoners. De stad is gelegen aan de Dender, tussen Aat en Geraardsbergen en ongeveer 38 kilometer ten zuidwesten van Brussel. Lessen is befaamd om haar porfiergroeven: men ontgint er de vulkanische gesteenten die ontstonden tijdens de Caledonische plooiing. Verder heeft Lessen als toeristische bezienswaardigheden onder meer het Gasthuis Onze-Lieve-Vrouw met de Roos (Frans: Hôpital Notre-Dame à la Rose), dat tot een paar decennia geleden als ziekenhuis in gebruik was en, nu ingericht als museum, een mooi beeld geeft van de verschillende genees- en verzorgingswijzen door de eeuwen heen. Lessen bestaat naast het stadscentrum zelf nog uit de overige deelgemeentes Ghoy, Lessenbos (Bois-de-Lessines), Ogy (Oseke), Papegem (Papignies), Twee-Akren (Deux-Acren), Wannebecq (Wannebeek) en Woelingen (Ollignies). De dorpjes Wannebecq en Papegem waren al in 1965 tot één gemeente samengevoegd.
De start was aan de school en de bordjes waren aan de schoolpoort bevestigd.
Terug aan de parking van de school. Een rustige wandeling, jammer bijna volledig verhard.
Vandaag ging ik eens wandelen in de Blankaart. Dit natuurdomein ligt op het grondgebied Woumen.
Woumen (uitspraak [woːmə(n)]) is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het is sinds 1977 een deelgemeente van de stad Diksmuide. Tot eind 1976 behoorde de parochie Jonkershove tot Woumen, maar bij de gemeentelijke herindelingen moest het die afstaan aan de gemeente Houthulst. Het dorp ligt langs de weg N369 van Diksmuide naar Ieper en is met zijn ruim 1300 inwoners en een oppervlakte van 13,83 km2 een van de grotere dorpen binnen Diksmuide. Woumen ligt op de grens van de IJzerpolders in het westen, en Zandlemig Vlaanderen in het oosten. De hoogte varieert van 4 tot 21 meter, waarbij de kom van het dorp op ongeveer 8 meter hoogte ligt. In de IJzerpolders liggen de Broeken van Woumen, een gebied van 650 ha. In 1953 werd een gemaal gebouwd, voordien stonden de polders 's-winters blank. Van belang is het natuurreservaat De Blankaart, behorende bij het Blankaartkasteel. Het is onderdeel van het broekgebied in de lage overstroombare poldervlakte van de IJzer. De vijver ontstond in de 15de en 16de eeuw door turfwinning. Veel voorkomende vogels zijn de aalscholver, de bruine kiekendief en de blauwe reiger. Het gebied is een pleisterplaats voor trekkende watervogels en overwinterende eenden en ganzen. Ook vindt men in het gebied een spaarbekken voor de drinkwatervoorziening. Dit werd in 1972 aangelegd. Het achthoekige bekken meet 60 ha en kan 3 miljoen m3 water bevatten. Het water is afkomstig van de IJzer en de daarin uitkomende beekjes en wordt uiteindelijk omgezet in drinkwater. Dagelijks betreft dit 40.000 m3. In het bekken ligt een dam die het bekken in een toevoer- en een afvoerbekken verdeelt.
De wandeling start aan de parking van het domein en is bewegwijzerd met zeshoekige borden.
De 9,6 km lange provinciale Blankaartwandelroute. De wandeling vangt aan nabij het Blankaartkasteel, thans ingericht als bezoekerscentrum de Blankaart. In de gebouwen van het voormalige kasteel is de sfeer van het verleden nog hangende. Accessoires en meubelen uit de tijd van toen staan in de wandelgangen geëtaleerd naast een uitgebreide collectie opgezette dieren. Hier kom je alles te weten over de unieke IJzer- en Handzamevallei. Niet alleen fauna en flora van natte gras- en rietlanden komen hierbij in beeld maar ook Plan Otter en de drinkwatervoorziening krijgen een prominente plaats in het verhaal.
Het Blankaartkasteel is een kasteel in de tot de West-Vlaamse gemeente Diksmuide behorende plaats Woumen, gelegen aan de Iepersteenweg Oorspronkelijk lag hier een vijver die ontstond door turfwinning welke vanaf de 13e eeuw of vroeger plaats heeft gevonden. Omstreeks 1865 werd op deze plaats door baron Gustaaf de Coninck de Merckem, die het domein had verworven, een kasteel bouwen dat werd ontworpen door Joseph Schaddeen in eclectische stijl (met veel neorenaissance-elementen) werd uitgevoerd. Ook werd toen een park aangelegd met dienstgebouwen als paardenstallen, koetshuis en een tuinmanswoning. Verder was er een moestuin en er waren serres. Eind 19e eeuw werd de vijver uitgediept en er werd een visvijver aangelegd. Ook werd een ijskelder gebouwd en een eendenkooi. Het domein, De Blankaart genaamd, werd toen al beschouwd als zijnde van grote natuurhistorische waarde. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het kasteel zwaar beschadigd. Enkel de voorgevel bleef overeind. Van 1925-1929 werd het in kleinere en soberder vorm herbouwd naar ontwerp van Jules Gunst. Hierbij bleef het oorspronkelijke uitzicht, met de twee ronde hoektorens en de veelhoekige traptorens, behouden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de spits van beide hoektorens vernield, en nooit meer hersteld. Op rechthoekige plattegrond is het een gebouw van 1920 in rode baksteen met natuurstenen sierelementen. De voorgevel wordt geflankeerd door de twee halfronde hoektorens, nu zonder spits. Boven de ingang prijkt het wapenschild van de familie de Coninck de Merckem, uitgevoerd in natuursteen. Links van de voorgevel, aan de zuidgevel, is de traptoren. Het interieur is nog grotendeels in de toestand van 1920. Het kasteel beschikt over een kapel, voorzien van drie glas-in-loodramen van 1959, vervaardigd door Michel Martens. De kapel wordt overwelfd door een spitstongewelf. De ijskelder en de eendenkooi zijn nog intact. Ook is er een smeedijzeren boogbrug en zijn restanten van de vroegere zichtassen bewaard gebleven.
Het oude kasteelpark nodigt naderhand uit voor een boeiende en bovenal natuurrijke wandeling. Enkele jaren terug werd de Blankaartwandelroute door de kijkers van Vlaanderen Vakantieland tot één der tien mooiste Vlaamse wandelingen verkozen. Een referentie om prat op te zijn. We vervolgen langs een oude ijskelder, thans het leefgebied van menig vleermuis. Wat verder krijg je het eerste en enige blik op het ruime waterspaarbekken. In de Blankaartvijver weerspiegelt zich het kasteel en het beeldhouwwerk van een otter. De Blankaart vormde ooit het leefgebied van Europa’s grootste knaagdier. Vervuiling van de habitat zorgde ervoor dat de otter hier in de jaren ’80 definitief verdween. Plan Otter het project ter bescherming en re-integratie van het dier, dient opnieuw te zorgen voor zuiver water, een gezond visbestand en voldoende rustige plekjes langs de groene oevers van beken en sloten. Men kon hier een meeneem drankje kopen en er is ook een toilet waar men gebruik kan van maken.
Een plankenpad zorgt ervoor dat je het natuurgebied bereikt zonder natte voeten. Het laagste punt van de IJzerbroeken staat immers vaak blank. De laaggelegen wei- en hooilanden van de Waterhoek liggen amper 2,6 meter boven de zeespiegel en dus zijn hoge laarzen en waterdichte wandelschoenen langsheen de Blankaartwandelroute geen overbodige luxe. Door de aanhoudende warmte dienen we ditmaal geen rekening te houden met natte plekken. Wel met koeienvlaaien – de weilanden worden immers druk begraasd door loslopend vee. Vervelend als je vogels wil spotten. Die komen hier in het voorjaar bij de vleet voor.
Onderweg nodigen vogelkijkhutten en uitkijktorens uit om watervogels en rietzangers in het vizier te krijgen. De infoborden geven je keurig mee welke vogels hier voorkomen. Ik ben absoluut geen vogelaar. Buiten futen, meerkoeten en waterhoentjes herken ik een grote kolonie blauwe reigers. Meer niet! Bij avondschemering hoor je hier “ het spook van de Blankaart “ dwarrelen. In werkelijkheid gaat het om het eigenaardige misthoorngeluid van de roerdomp. De kans dat je hem ooit te zien krijgt is echter bijzonder klein. De reigerachtige vogel beschikt immers over een unieke camouflage techniek. Een wirwar van beekjes, grachten, de Houtensluisvaart en de Stenensluisvaart doorsnijden het uitgestrekte gebied van de Kleine Blankaart en het Vijfhuizenbroek. Omdat hier in de Middeleeuwen turf werd ontgonnen, bevinden de weilanden zich laag.
Hier even halt houden, dit is ongeveer halverwege(5km). Via enkele houten opstapjes en wentelhekjes vervolgen we keurig de wandeling richting de Vijfhuizen. Niks meer dan drie huizen en twee boerderijen kleuren het kleine gehucht. Vakkundig wijst het driehoekig wandelbordje naar ’t Madeliefje, alwaar je beslist halt moet houden voor een lekker ambachtelijk hoeve-ijsje. Wat kan een ijsje toch smaken! Een lekker bordje met ijs.
Vervolgens gaat het verder via de waterzuiveringsinstallaties van de Blankaart. Het gedrocht van een betonnen achthoekige constructie staat er in schril contrast met het vredige landschap van de IJzerbroeken. Met een oppervlakte van 60 hectare en een inhoud van maar liefst drie miljoen kubieke meter wordt het grootste deel van West-Vlaanderen van drinkwater voorzien. Ook de IJzertoren van Diksmuide , symbool van AVV-VVK (nvdr. alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus) is nooit veraf . Stappend langs de geruisloze bescheidenheid van de Noordkantvaart bereik je naderhand de Rhille en het Sport.Vlaanderen-centrum. Hierna vervolg je andermaal het open waterrijk riet- en hooiland om zo het kasteel van de Blankaart te bereiken.
Nog een kuifmees kunnen vastleggen. Deze wandeling is zeker een aanrader mits het weer goed is.
Nog eens een wandeling over de taalgrens. Ik reed naar Baudour, een gemeente van St-Ghislain, om daar deel te nemen aan een wandeling van de wandelclub Sans-Soucis de Ghlin.
Baudour is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen en een deelgemeente van de Waalse stad Saint-Ghislain. In het zuiden van de deelgemeente ligt het gehucht Douvrain. Op het eind van het ancien régime werd Baudour een gemeente, waartoe ook Tertre behoorde. In 1849 werd het gehuchtje Lahaine omwille van zijn grote afstand naar het centrum van Baudour overgeheveld naar de gemeente Boussu. In 1883 werd Tertre afgesplitst als zelfstandige gemeente. Bij de gemeentelijke fusies van 1977 werd Baudour een deelgemeente van Saint-Ghislain.De start was in Parc Communale en het beloofde een hele mooie tocht te zijn volgens de folder. Geniet even mee van de sfeerbeelden.
Start in het Parc Communale Na wat kleine doorsteekjes kwam ik aan de ingang van het bos.
Het was rustig, af en toe een biker die je tegen kwam.
Volgens het slechte weer van de voorbije dagen was het redelijk proper in het bos.
Zalig , de rust en enkel het gefluit van vogels.
Zicht op een koeltoren.
Zicht op Solvay. Hier aangekomen in Villerot. Villerot is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen, en een deelgemeente van de Waalse stad Saint-Ghislain.
terug naar het bos.
Mooie wandeling en tevens mooi weer, wat moet een wandelaar nog meer hebben?
Hier passeerde ik een golfterrein.
De bepijling was heel goed.
Terug aan de start.
Het was een hele mooie en rustige wandeling.Heel veel natuur en weinig verhard gehad.
Deze keer ging ik wandelen over de taalgrens, in Flobecq(Vloesberg). De plaatselijke wandelclub (Verdigym Collines Flobecq) had er een tocht uitgepijld van 3 verschillende afstanden: 5-10 en 15km. Ik ging de grootste afstand wandelen. De start was aan zaal "Maison du Village".
Vloesberg (Frans: Flobecq) is een plaats en faciliteitengemeente in de provincie Henegouwen in Wallonië (België). De gemeente telt ruim 3000 inwoners. Vloesberg ligt in het noorden van de provincie, in de streek Pays des Collines tegen de grens met Oost-Vlaanderen (Vlaamse Ardennen). Vloesberg stond aanvankelijk sterk onder invloed van Doornik en er werd zoals in Doornik Picardisch gesproken. Vanaf de dertiende eeuw was het gebied een voortdurend twistpunt tussen Vlaanderen en Henegouwen. Daardoor werd de streek vaak aangeduid als het Debattenland (terre des débats) Bij de vastlegging van de taalgrens in 1962 was in de gemeente Vloesberg enkel het gehucht D'Hoppe Nederlandstalig. Het gehucht D'Hoppe bestaat uit twee delen: een toeristisch gedeelte in het bos dat bij Vloesberg aanleunt, en een deel op de steenweg N48 (België) Ronse - Brakel. Dit was en is sinds generaties een Vlaamse wijk, met eigen kerk en school, een wijk die aansluit bij de omliggende Vlaamse gemeenten en ver van de rest van Vloesberg verwijderd ligt. Franstalige politici wilden niet dat het gehucht van Vloesberg naar Vlaanderen zou worden overgegeven omdat de gemeente Vloesberg te grote investeringen had gedaan in de toeristische infrastructuur. (veel wegeniswerken in het bos) Ook het voorstel om het Vlaams gehucht over te hevelen en het toeristisch centrum bij Vloesberg te laten werd afgewezen omdat dit volgens de Franstaligen onaanvaardbaar zou zijn dat Vloesberg de lasten van de toeristische wijk op zich moest nemen en de inkomsten zou verliezen uit het gehucht, die deze lasten moeten helpen dragen. Er werd besloten het gehucht niet naar Oost-Vlaanderen over te hevelen maar van Vloesberg in zijn geheel een faciliteitengemeente te maken.
het parcours van de 15km De start De te volgen pijltjes. Robert baron Triffin (Vloesberg, 5 oktober 1911 – Oostende, 23 februari 1993) was een Belgisch-Amerikaans econoom die vooral bekend is omwille van het Triffindilemma. Ook 'Tintin de la finance' of 'Conseiller des princes' werd hij genoemd. Hij zou de beste Belg zijn ooit in de economie. Triffin liep school in het Belgische Kainin het college Notre-Dame de la Tombe. Hij maakte beide Wereldoorlogen mee waardoor hij altijd een pacifistische houding op zich nam en zich inzette voor vrede. De Eerste Wereldoorlog maakte enorm wat los bij de jonge Triffin en hij zou zich altijd uitspreken tegen 'Des Boches'.[1] Triffin zou ook de Koude Oorlog meemaken en zich uitspreken tegen de Vietnamoorlog. Hij verhuisde ook richting Franse grens toen hij 7 jaar was, Vieux-Condé. Triffin was de enige uit 12 kinderen die verder mocht studeren, een kans die hij met beide handen greep. Hij ging vervolgens studeren aan de Université catholique de Louvain (UCL). De periode van zijn studies in Leuven werden gekenmerkt door deflatie in België en een instabiel internationaal monetair klimaat. Dit was iets dat Triffin nooit zou loslaten. Het was in contrast met zijn leven in de jaren 1920 toen de wereld en België gekenmerkt werden door steeds meer inflatie en een groter schuldratio. Te Leuven zou hij de journalistiek ook beginnen beoefenen bij 'L'Avant - Garde' een links blad. Zijn tijd aan de universiteit opende de ogen van de jonge Triffin: hij zou zijn eerste jaren wijden aan politieke en diplomatieke wetenschappen, om vervolgens over te gaan naar het Instituut voor Politieke Economie. Te Leuven zou hij ook in contact komen met sympathieke Degrelle. Tijdens zijn studies zou hij zich aangetrokken voelen tot de politiek van Hendrik De Man. Hij zou zich voorgoed afzetten tegen het fascisme en het rexisme van Degrelle. Hij twijfelde tussen enerzijds sociaal dirigisme en anderzijds liberalisme.[1] Bij het Instituut zou hij les krijgen van de jonge Paul van Zeeland en hij zou sindsdien kleine stapjes zetten richting de politiek. Triffin zou op deze manier kennis maken met Robert Schuman. Hoogleraar Dupriez zou hem bijbrengen in het Walrasiaanse paradigma: Dupriez verfoeide het nieuwe keynesiaanse denken, de econometrie en het modelmatige denken, evenals de nationale rekeningen. Dupriez werkte ook voor de Nationale Bank. Daar zou hij volop te maken krijgen met het stabiliseren van de Belgische frank tussen 1926-1931. Triffin zou in een artikel ' la théorie de la surévaluation monétaire et la dévaluation belge' de beslissing verdedigen om de Belgische frank met 28% te devalueren. Hij zou in dat artikel tevens Cassel bekritiseren. Cassel vergat de prijzenstructuur te beschrijven in een land: kosten en prijzen verschillen van land tot land. Cassel hield ook geen rekening met landen en regio's die niet in evenwicht waren zoals met een oplopende werkloosheid of een contractie in de productie. De Europese Betalingsunie zou zijn geboorte kennen door zijn werken aan het Instituut. Hij zou strijden voor multilateralisme en dat zou ook terugkomen in zijn werken over de dollar als over Bretton Woods. In 1935 trok hij naar de Amerikaanse Harvard-universiteit waar hij in 1938 de graad van Ph.D in de economie behaalde. Te Harvard zou hij onder de hoede komen van Joseph Schumpeter. In de USA zou hij zich verder afzetten tegen totalitaire regimes. Triffin zou er de Amerikaanse identiteit voor krijgen en hij zou er trouwen met Louis Brandt, een Amerikaanse uit New York. Zijn doctoraatsthesis zou hij doen onder leiding van Joan Robinson: over de competitie en over het monopolie. Dit zijn twee tegengestelde polen. Hij komt uit op een nieuw paradigma: gedeeltelijk evenwicht in een Walrasiaans en Paretoaans evenwichtsdenken. Door devaluatie en deflatie zijn exporten op wereldschaal inelastisch. Daarom moeten er voldoende liquiditeiten in omloop zijn. Interdependentie werd daardoor iets nieuws in de economische wetenschappen. Vandaag zou zijn thesis heten: monopolistische concurrentie of onvolledige concurrentie. En hij zou zich afzetten tegen het Marshalliaans denken in de economie. Van Walras zou hij marginalistisch denken halen en van Pareto, de relativiteit van grondstoffen. Zijn thesis zou hij voorleggen bij Schumpeter, Leontief en Chamberlin. (wikipedia)
kerk van Flobecq.
Door dit steegje.
Op weg naar het Tournibois bos.
Eenzaam en alleen. Hier op de wandeling was het wat mistig. Het Tournibois is een bos- en natuurgebied in de streek Pays des Collines in de gemeente Vloesberg in de Waalse provincie Henegouwen. Het erkende natuurreservaat van 14 hectare van de Ligue Royale Belge pour la Protection des Oiseaux werd opgericht in 2012 en omvat 5 hectare beukenbos op een steile helling. De grootste beuk is 32 meter hoog en heeft een stamomtrek van 3,65 meter. Het bos is erkend als 'Site de Grand Intérêt Biologique' (SGIB557) door het Waals Gewest. Er bloeit onder andere spekwortel en voorjaarsbloeiers als wilde hyacint, bosanemoon, salomonszegel. In het reservaat leeft onder andere wielewaal en vuursalamander. Er staat ook een 19de-eeuwse kapel in het gebied.
Jammer de zon kwam er niet door.
Heel veel afwisseling tijdens deze wandeling en vooral rustig.
Uit het domein, kreeg ik mooie vergezichten.
Mooie paadjes Hier en daar wat slijk
Bella stond te kijken
Hier at ik mijn boterham op. Deze strook in het bos was NIET uitgepijld. Net voor het ingaan van het bos stond er een bord met wat uitleg hoe je deze km moest wandelen.
Na wat verwarring kwam ik toch terug op de juiste route. terug mooie zichten
Hier wandelde ikdoor een stukje Trimpontbos dit is een deel van de Everbeekse bossen.
Enkele mooie foto's langs deze ravel stonden tentoongesteld.
Nu nog een kleine 3 kilometer tot het eindpunt.
Het laatste pad alvorens ik terug in de bebouwde kom aankwam. Een mooie wandeling met heel veel variatie. Jammer dat de zon niet van de partij was.
Bleef deze keer in West-Vlaanderen, ging wandelen in Beernem, waar de plaatselijke wandelclub een coronawandeling heeft gemaakt (uitgepijld) en dit tot eind deze maand. De start is aan de Parking van café Bolzak aan de Wellingstraat nr 117.
Beernem is een dorp en gemeente in de groene rand rond Brugge (30 km ervandaan) in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 15.000 inwoners, die Beernemnaars worden genoemd. Beernem is bekend van het Psychiatrisch Centrum Sint-Amandus, haar verenigingsleven,[3] de gesloten jeugdinstelling De Zande Beernem waar meisjes tussen 12 en 18 jaar die misdrijven gepleegd hebben worden geplaatst door de jeugdrechter. Beernem bevindt zich op een knooppunt van verbindingswegen, wat ideaal is voor pendelaars. Beernem wordt al vermeld in een akte van 847: 'in territorio Menap quod nunc Mempiscum appellant ... Coloscampum, Wenghinas, Berneham ...' (Recueil des actes de Charles II le Chauve, roi de France, red. Ferdinand Lot, 1943, nr. 92). De naam Berneham komt van het Germaanse birnu (beer of modderige plaats in de vorm van een beer) en hamma (een landtong die uitspringt in moerassig terrein). Het was duizenden jaren lang een desolate streek van bossen, heide en moeras. Feodaal was Beernem afhankelijk van het Vrije van Brugge en bestond uit een lappendeken van heerlijkheden. De bewoning lag toen hoofdzakelijk ten noorden van het huidige kanaal. Zuidelijk lag het onvruchtbare en woeste heidegebied het Bulskampveld dat zich toen uitstrekte van Torhout tot Bellem. Op het eind van de 18e eeuw werd dit onvruchtbare gebied ontgonnen. De rust en de natuur in de ontgonnen gebieden trokken de aandacht van rijke edellieden. Hun kastelen liggen nu nog verscholen in het groen. In 1852 werd een begin gemaakt met de Hervormingsschool, die zou uitgroeien tot het Psychiatrisch Centrum Sint-Amandus. Tussen 1915 en 1944 vonden in de streek de zogenaamde moorden van Beernem plaats die al dan niet verband hielden met elkaar en voor de nodige beroering hebben gezorgd.
Er zijn 3 afstanden: 7km-12km en 16km. Ik koos voor de grootste afstand De aanloop ging over autoluwe wegen (ongeveer 2km) tot aan de rand van het bos. Daarna enorm veel bos en af en toe een doorsteek (kort) verhard naar het volgende stuk domein. Geniet even mee van de sfeerbeelden.
Zicht vanaf de start. Op weg naar het bos
Voorlopig nog geen onweerswolken.
Hier komen we aan het Lippensgoed Bulskampveld na ongeveer 2km. Lippensgoed-Bulskampveld is een 230 hectare groot provinciaal groengebied en een 90 hectare groot domeinbos in de Belgische gemeente Beernem. Het Lippensgoed-Bulskampveld sluit aan bij een 220 hectare groot natuurgebied van de Vagevuurbossen in beheer van het Agentschap voor Natuur en Bos.[1]. Het domein is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-habitatrichtlijngebied 'Bossen, heiden en valleigebieden van Zandig Vlaanderen: westelijk deel'. Het domein bestaat uit restanten van het oorspronkelijke Bulskampveld, bestaande uit een heidegebied, akkers, loofbossen, naaldbossen en weiden. Het bevat onder andere een neogotisch kasteel met park en uitgebreide kruidentuin (ongeveer 400 soorten), een domeinhoeve en een vogelopvangcentrum. Circa 27 hectare bos, heide en weiden aan de Bornebeek worden als natuurreservaat beheerd door Natuurpunt. Dit natuurgebied wordt soms ook Heideveld-Bornebeek genoemd. Tot 2016 was er op het domein ook een landbouw-, ambachten- en karrenmuseum. Het provinciaal domein is samen met omliggende gebieden (zoals de vagevuurbossen) verweven in een wandelnetwerk. (wikipedia)
Voor het ogenblik is het heel rustig om te wandelen, nu en dan een jogger en voor de rest het gefluit van de vogels. Zalig. Enkele mooie zichten lange dreven.
Weet niet wat dit betekent. Een vergeten cassetterecorder.
Een kunstwerkje Knuppelpad
De zon was gretig
Terug een stukje knuppelpad.
na het Lippensgoed Bulskampveld een korte doorsteek en we kwamen in de Vaguurbossen. De Vagevuurbossen (of het Vagevuurbos) is een 220 hectare groot bos- en natuurgebied bij Wingene in het 'Landschapspark Bulskampveld'. Het bos sluit aan bij Lippensgoed-Bulskampveld (domeinbos 90 hectare en 230 hectare provinciedomein); samen vormen ze het grootste complex van openbaar bos (540 hectare) in West-Vlaanderen. Het Vagevuurbos ligt niet ver van de De Gulke Putten. De Vagevuurbossen wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos. Het bosgebied strekt zich uit ten zuiden van de E40 op het grondgebied van de gemeenten Beernem, Hertsberge en Wingene. De naam Vagevuurbos(sen) verwijst naar de Vagevuurkapel die langs de Blauwhuisstraat gebouwd werd. De Vagevuurbossen zijn Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-habitatrichtlijngebied 'Bossen, heiden en valleigebieden van Zandig Vlaanderen: westelijk deel'. Grote delen van het Vagevuurbos bestonden bij aankoop uit naaldhout (grove den, Corsicaanse den, lork en douglasspar). Van nature kwam hier echter vooral eiken- en zomereiken-, berken- of beukenbos voor. Het bosbeheer van het Agentschap voor Natuur en Bos streeft naar geleidelijke toename van het aandeel inheems loofbos. Tegen het kappen van het naaldbos ontstond in 2019 protest.[1] Op open plekken kiemen zomereik, ruwe berk, vuilboom en wilde lijsterbes. In de bosdreven en aan de bosrand bloeien ruige veldbies of het bleeksporig bosviooltje. Er groeien paddenstoelen waaronder vliegenzwam, eekhoorntjesbrood, heksenboleet en kastanjeboleet. In de Vagevuurbossen leven levendbarende hagedissen, reeën (sinds 2000), buizerds, haviken, toren- en boomvalken, sperwers, bos- en ransuilen, zwarte spechten, boomklevers en matkoppen.
Vandaag reed ik richting Wachtebeke, waar ik een knooppuntenwandeling ging doen.
Wachtebeke is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 7.500 inwoners, die Wachtebekenaars[1] worden genoemd. Wachtebeke is gelegen aan de E34 Antwerpen - Knokke-Heist. De gemeente wordt doorsneden door de Moervaart. De zuidgrens wordt gevormd door de Zuidlede; in het dorp loopt de Langelede. Wachtebeke werd voor het eerst vermeld in 1198 als Wagtebeke. Over de betekenis van wagte is men het niet eens, het zou ofwel wacht houden ofwel waadplaats kunnen betekenen. De Romeinse heerweg vanuit Antwerpen splitste zich te Wachtebeke in de richting van Gent en de richting van Brugge. Vanaf de 13e eeuw waren het vooral de omliggende abdijen die grond in bezit hadden in Wachtebeke. De turfwinning ontstond en omdat deze winning zeer arbeidsintensief was, trokken vele mensen naar de streek om er te gaan wonen. Voor de afvoer van de turf naar Gent werd in de late middeleeuwen de Langelede gegraven. Deze waterloop werd in 1774 grondig vernieuwd. Wachtebeke is nooit een zelfstandige heerlijkheid geweest. Het heeft steeds deel uitgemaakt van het ambacht Assenede, en behoort dus tot het Meetjesland. De parochies Wachtebeke en Sint-Kruis-Winkel vormden wel een eigen vierschaar. Bij het ontstaan van de gemeenten in 1795 werd Wachtebeke een zelfstandige gemeente. Door de industrialisering langs het kanaal Gent-Terneuzen evolueert Wachtebeke langzaam van een arm boerendorp naar een residentieel gebied voor de hogere middenklasse. In 1965 werd een klein gedeelte van de toen opgeheven gemeente Mendonk bij Wachtebeke gevoegd.
Eenmaal aangekomen kon ik de auto parkeren aan de ingang van het domein Heidebos. De wandeling bestond uit knooppunten en is ongeveer 14km lang en ongeveer 11km onverhard. Het was nog een beetje fris toen ik begon aan de wandeling, maar de zon was al van de partij.
Auto netjes geparkeerd aan de ingang van het domein. Was de eerste, dus kon op mijn gemak beginnen aan de wandeling.
De zon was al van de partij, al was het nog een beetje fris.
Het Heidebos is een natuurgebied in het noorden van Oost-Vlaanderen en ligt verdeeld tussen Moerbeke-Waas en Wachtebeke. Het werd gesticht in 1996 en omvat ondertussen zowat 260 hectare. In 2001 werd het Heidebos erkend als Europees Habitatrichtlijngebied (Natura 2000-gebied 'Bossen en heiden van Zandig Vlaanderen: oostelijk deel' (BE2300005), wat zorgt voor de strengste wettelijke bescherming van het gebied. Het heidebos zou reeds opgetekend zijn op de Ferrariskaart in de 18de eeuw, wat erop wijst dat de oorsprong van het bos zeer oud is. Ondanks de arme zandgronden werd het gebied reeds gedurende de vroege middeleeuwen ontgonnen door de abdijen en kloosters zoals o.a. Sint-Baafs. Het is waarschijnlijk aan dit soort landbouw dat het bos zijn huidige heide en openbos karakter te danken heeft. In de Tachtigjarige Oorlog lag dit gebied midden in de frontlijn, en de Spanjaarden groeven er een ganse reeks van primitieve forten, waarvan enkel nog Fort Francipani in het landschap kan worden herkend[1]. In het jaar 1939 begon het Belgische leger met de aanleg van een vliegveld, dat gedurende de Tweede Wereldoorlog werd afgewerkt door het Duitse leger. Sporen van de betonbanen zijn nog steeds zichtbaar en in de volksmond wordt dan ook nog vaak verwezen naar 'het vliegplein'. Sindsdien was het bos een privaat domein en werd het gebruikt als jachtgebied, tot het door de vzw Natuurpunt werd opgekocht en geopend als natuurreservaat in 1997. Het wordt ook als waterwingebied benut. Het heidebos ligt op een zandrug en herbergt een unieke afwisseling aan biotopen: naaldbos, loofbos, struwelen, verlaten akkers, heide, droge graslanden en dreven. Hoewel de duidelijke aanwezigheid van menselijke invloed (dreven, naaldhout voor de industrie van de 19de eeuw, vervallen akkertjes,...) hebben de dieren er zich op een unieke manier aangepast. Zo vindt men er nog de nachtzwaluw, de wespendief, eikelmuizen, eekhoorntjes en hagedissen. Sinds kort lopen er ook terug reeën in het bos.
Heel rustig, voor het ogenblik nog niemand tegengekomen.
Heel afwisselend
Regelmatig wat info betreft het gebied.
Wat een geluk, zag toevallig dit diertje, stond daar moederziel alleen.Ik kon het vastleggen op foto en opeens ribedebie en weg was het.
Hier wandelde ik langs de uit kant van het domein.
Af en toe kwam ik enkele mountainbikers tegen.
Grondgebied Moerbeke Waas. Hier zicht op een koolzaadveld.
Heel rustig, met op de achtergrond een concert van verschillende zangvogels.
Bereikte stilaan het einde
Oeps terug aan het beginpunt. 85% onverhard tijdens deze wandeling. Zeker een aanrader.
Deze maal ging ik wandelen tussen Brugge en Blankenberge, nl in Meetkerke.
Meetkerke is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Zuienkerke. Gelegen in De Polders, op een viertal kilometer van de stad Brugge. Het aantal inwoners bedraagt ongeveer 400. De plaats wordt voor het eerst vermeld in de 11de eeuw als Matkerke (1041, in het Liber Traditionum van de Gentse Sint-Pietersabdij) of Madkerka (1089). Vanaf het midden van de 13de eeuw verschijnt de huidige vorm Meetkerke. De naam is een combinatie van "kerk" en het Middelnederlandse woord made of mede, dat "weiland" of "maailand" betekent.
De start van deze wandeling is aan de onthaalparking in de Dorpweg 88 te Meetkerke en is bewegwijzerd met zeskantige bordjes.
De Meetkerkse Moeren wandelroute verkent het gelijknamige gebied tussen het kanaal Gent-Oostende en het dorp Meetkerke. Dankzij het natuurinrichtingsproject van de moeren kunnen planten en dieren er nu opnieuw goed gedijen. Het gebied werd opnieuw vernat en op een aantal waterlopen werden stuwen gezet om zo het waterpeil te verhogen. Er werden opnieuw laantjes en poelen gecreëerd zodat planten en vogels er opnieuw kunnen overleven. De route van 15 km lang start in de dorpskern van het pittoreske polderdorp Meetkerke. Vandaar gaat het naar de Blankenbergsevaart en langs rietplanten richting het kanaal Gent-Oostende. Daarna gaat het naar de eigenlijke moeren via dreven en weilanden. Na de wandeling door het natuurgebied gaat de terugweg via de Poldermolen terug naar de start. De route kan eventueel ook ingekort worden tot 6,7 km.
Zicht op de dorpskern
over dit brugje links op De bewolking was wat dreigend en er was ook een koude wind. Hier was het ong.5° Ene kant zon, andere kant bedreiging Hier zie je het aan de wolken Binnenkant van het vaartwegelkapel. Hier zicht op de buitenkant. De Kapellebrug is een bakstenen boogbrug over de Blankenbergse Vaart, in de tot de West-Vlaamse gemeente Zuienkerke behorende deelgemeente Meetkerke. De Kapellebrug werd voor het eerst vermeld in 1846 en voert de Molenweg over de vaart. Ze is vernoemd naar de direct ernaast gelegen Vaartwegelkapel, die eind 18e eeuw werd opgericht. In de nabijheid bevindt zich de Poldermolen.
Achterom Meetkerke Hier een zicht op de Poldermolen.
Af en toe een verharde veldwegel.
Ze waren aan het oefenen op de Blankenbergsevaart.
nogmaals een zicht op de Molen.
Zicht op de polders.
Rustige wandeling, nog niemand tegengekomen.
hier over een brugje.
deze kon niet meer wachten terug in Meetkerke
De kerk terug in zicht.
De Poldermolen, ook Grote Molen genaamd, is een windmolen in de tot de West-Vlaamse gemeente Zuienkerke behorende plaats Meetkerke, gelegen aan Biezenstraat 3. Deze ronde stenen molen van het type grondzeiler fungeerde als poldermolen. De molen bevindt zich aan de rand van de Meetkerkse Moeren, een voormalig veengebied dat in de 10e en 11e eeuw werd afgegraven om Brugge van turf te voorzien. Zo ontstond een moerassige laagte. Vanaf 1502 werden plannen ontwikkeld om dit gebied droog te malen. Door allerlei strubbelingen, waar de godsdienstoorlogen eind 16e eeuw nog bij kwamen, werd pas in 1617 concreet met de droogmaking begonnen. Van 1617-1622 werd een aarden ringdijk aangelegd. In 1623 waren er twee achtkante houten bovenkruiers in werking, die met schepraderen het water konden uitslaan op de Blankenbergse Vaart. Dit waren de Kleine Molen en de Grote Molen. In 1810 brandde de Grote Molen af. In 1811 werd een stenen molen gebouwd. Deze bleef functioneren tot 1928 waarna een dieselgemaal het werk overnam. In 1942 werd de Grote Molen beschermd als monument. De molen werd diverse malen gerestaureerd, het laatst omstreeks 2014. De molen is de enige poldermolen met scheprad welke nog in België bestaat.
Terug aan de parking, een rustige wandeling, jammer maar alles was verhard.
Vandaag ging ik eens wandelen in de regio Wetteren. Had een wandeling gevonden die bewegwijzerd is met witte driehoek op een rode achtergrond. Deze wandeling is voor 85% onverhard en ongeveer 11.5km lang. Het beloofde nog een mooie dag te zijn, ik parkeerde de wagen op een 20tal meter van het Paelepelbos waar de wandeling begint.
Parcoursbeschrijving en bewegwijzering. Ingang voor de wandeling. Auto geparkeerd aan de rechterkant een 20tal meter voor deze ingang aan huisnr 222 De plasjes kan men gemakkelijk ontwijken.
Dit zijn de te volgen bordjes. Heel veel afwisseling.
poelen voor de salamanders. Wat infoborden
Mooie zichten
Ook wat verharde wegen, maar nooit lange stukken. Hier terug een pad
De zon was gretig deze voormiddag.
Het was heerlijk om hier te wandelen.
Terug geluk gehad, een zwarte specht die aan het tokkelen was.
Hier terug een infobord. De Serskampse bossen (of oud-Smetleedse bossen) in de vallei van de Serskampse beek vormen een bos- en natuurgebied van ongeveer 82 hectare in Wetteren, Wichelen (deelgemeente Serskamp) en Lede in de provincie Oost-Vlaanderen. Veertig hectare van het gebied is aangekocht door het Agentschap voor Natuur en Bos en wordt beheerd onder de naam 'Vallei van de Serskampse beek'. Natuurpunt beheert D'Heide, het Nonnenbos en de Eetgoedweide. De rest van het bosgebied is privébezit. De Serskampse bossen zijn Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied 'Bossen van het zuidoosten van de Zandleemstreek' (habitatrichtlijngebied BE2300044). Het gebied bestaat uit een mozaïek van verspreide bossen met namen als Hospiesbos, Paelepelbos, Papeleubos, Koningsbos, Haelbroekbos en Nonnenbos. Verder zijn er kleine landschapselementen zoals houtkanten, poelen en wastines. De Serskampse beek ontspringt nabij de Wichelse wijk Wolfgat op een hoogte van 22 meter, ze heeft een diepe vallei uitgestuurd. De vallei is asymmetrisch, de rechteroever is over het algemeen veel steiler dan de linker en die steile hellingen zijn grotendeels bebost. In het gebied groeit bosgeelster, dalkruid, muskuskruid en er komen heiderelicten (sterzegge, draadrus, blauwe knoop, gevlekte orchis, liggende vleugeltjesbloem, tormentil) voor. Ook het 11 hectare grote Hospiesbos heeft een rijke kruidlaag met bosanemoon en wilde hyacint.[1] In de vallei van de Serskampse beek leven onder andere de blauwvleugelsprinkhaan, kamsalamander,[2] vuursalamander, zwarte specht, havik en wespendief. Voor het behoud en verbetering van de leefomstandigheden van de kamsalamander werden extra poelen gegraven en amfibieëntunnels gebouwd. Hier en daar was het toch wat uitkijken
Hier wat fruitbomen
Dit was een heel mooi stuk via de knuppelpaden. ongeveer een 200tal meter van die paden die ik moest volgen.
Af en toe een open plaats
deze stonden rustig te grazen.
Zalig, kwam bijna niemand tegen.
Op sommige plaatsen af en toe wat mountebikers.
Dwars over het land.
Dit pad ging richting de alpaca's Hier zijn ze dan, er was eentje die zich agressief opstelde en spuugde de hele tijd naar mij tot ik uit het zicht was. Moest mijn trui wat afvegen van spuugsel.
Deze omgevallen boom met het bordje, de richting moet je volgen
Ook hier moet je de richting volgen
Het laatste pad die de wandelaar volgt tot aan de steenweg. Daar moet je rechts afslaan en men wandelt langs de grote weg tot aan de auto. het was een hele mooie wandeling met heel veel afwisseling.
De Kindervriend(De Kindervriend, onderwijs en zorg) heeft dit jaar haar wandeling in een ander concept gooien. Door de corona maatregel kon deze wandeling niet op normale wijze doorgaan, dus hebben ze een alternatief aangeboden. De wandeling start vanop hun domein, en men kan kiezen voor 3 afstanden, 5km-10km-15km. Er is ook een fotozoektocht aan verbonden. Deze wandeling kan men nog doen tot eind mei.
Rollegem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Kortrijk. Het landelijk dorp ligt een vijftal kilometer ten zuiden van het stadscentrum van Kortrijk, in het gebied tussen de rivieren de Leie en de Schelde. Het dorp wordt begrensd door Aalbeke, Bellegem en Moeskroen. In het zuiden van Rollegem, op de grens met het Henegouwse Lowingen (Luingne), ligt het gehuchtje Tombroek.
De Kindervriend is een samenwerking tussen drie diensten. Door deze samenwerking kunnen wij in de regio Zuid-West-Vlaanderen een gevarieerde en kwaliteitsvolle zorg, type 2 onderwijs en therapie bieden aan kinderen met een verstandelijke beperking en hun gezin.
parcours van de 15km Voor het ogenblik waren de weergoden nog in een gunstige bui. De kerk van Rollegem Het Hof van Rollegem is een eeuwenoude hoeve dicht het dorpscentrum van Rollegem. In feite was er eerst sprake van een nederzetting met een grote hoeve en pas daarna volgde een kerk. De oudste vermelding dateert van 1260. De geschiedenis van deze hoeve hangt nauw samen met het ontstaan van Rollegem. De heren van Rollegem[ Plattegrond opgemaakt door landmeters in 1777, met rechts het Hof Van Rollegem De heerlijkheid en de hoeve bestaan reeds voor 1260, ze zijn dan in het bezit van Hugo III van Halewijn en dit door zijn huwelijk met Fressende van Rollegem. In een denombrement, opgemaakt door Joris van Halewijn op 14 juli 1514 wordt de hoeve omschreven als eene behuusde stede, mote, watere, landt ende mersch, zesentwintich bunderen ofte daer omtrent, ligghende noord oost van kercken van Rodelghem In 1559 komen de hoeve en de heerlijkheid in handen van de familie de Croy. In 1581 wordt Karel III van Croy, prins van Chimay eigenaar. Hij verkoopt de heerlijkheid en de hoeve op 12 januari 1585 aan Philippe du Chastel de Blangeval. De hoeve lag immers in puin na meerdere vernietigingen door onder andere geuzen en vrijbuiters. De heerlijkheid en de hoeve blijven in het bezit van het geslacht du Chastel tot deze in 1725 verkocht worden aan de familie D'Ennetières. De nieuwe eigenaar van de goederen is Engelbert-Frederik M.J. D'Ennetières, graaf van Moeskroen. Zijn wapen staat afgebeeld op de sluitsteen van het poortgebouw van de hoeve met het opschrift "OBYT 30 7bre Anno 1735". Met de Franse Revolutie verliezen de d'Ennetières hun heerlijke rechten en de titel van heren van Rollegem, de hoeve blijft tot 1875 in het bezit van het geslacht. Marie-Rose, de enige dochter van Frederic Jozef d'Ennetières huwde met Oktaaf d'Oultremont de Duras, hun zoon Adhemar verkoopt de boerderij in 1895 aan Edward en Gustaaf Nys uit Kortrijk. In 1915 werd de hoeve verkocht aan de familie Brouckaert, die tot op heden de hoeve uitbaten. mooie vergezichten.
Opklaringen en bewolking volgden elkaar vlug op.
Een eenzaam kapelletje. Af en toe kreeg ik wat korrelsneeuw.
Hier een zicht op Bellegembos.
Afwisseling tijdens de tocht. Mooi zicht op het bos. Oude wilg In de verte een zicht op de gemeente. het pad die wijst naar de ingang van het bos
Hier zijn de wandelaars in het bos. Bellegembos ligt op een tertiaire heuvel die deel uitmaakt van de kam die de scheidingslijn vormt tussen het Schelde- en Leiebekken. Het bos heeft een zeer uiteenlopend karakter. De flora is zeer variabel omwille van de sterk wijzigende hoogtes met als gevolg een groot verschil in vochtigheid. Hoogteverschillen van 20 tot 40 m op hoogstens 200 m afstand bepalen een opeenvolging van bos- en ondergroeitypes. Enkele bronnetjes monden uit in een moeras van waaruit de Bosbeek ontspringt.
Bellegembos wordt reeds vermeld in een pachtcontract uit 1532-1533 In 1603 verscheen in het leen en renteboek van Bellegem voor het eerst een fraaie kaart van Bellegembos, toen "den Oubert" genoemd. Deze kaart werd getekend door de carthograaf Pieter de Bersacques. Een oppervlaktemeting uit die tijd ontbreekt helaas. Later zien we Bellegembos terug op de Villaret kaarten (1745-1748) en de Ferrariskaarten (1771-1778) en op een kaart van het Landboek van Bellegem (1768-1781). Gezien Bellegembos steeds verbonden werd met het Oude hof van Bellegem (oudste vermelding 1365), het sterke relief en de hydrografie (bronnenbos) is er een vermoeden dat er op deze plaats altijd bos is geweest. Binnen heemkundige kringen is men sceptisch over de juiste weergave van Bellegembos en Argendaalbos op de Ferraiskaarten. Immers op de oudere Villaretkaarten (1745-1748) wordt de hoeve het goed te Argendaele met toegangsweg vermeld, dit in tegenstelling tot de Ferrariskaart. Trouwens de oudste vermelding van deze hoeve dateert uit 1448 (Acten en contracten, register 1446-1448, O.S.A.K.). De hoeve bestond dus wel degelijk reeds een tijdje. Op de Villaretkaarten en in het Landboek van Bellegem (1768-1781) zijn beide bossen gescheiden. Tijdens de twee wereldoorlogen werden waardevolle bomen tot brandhout gezaagd. Vele doorgroeide hakhoutstoven wijzen daarop. In rustiger tijden werd het bos voor een groot deel heraangeplant. Vanaf 1956 tot 1986 werd de ene helft verkaveld en verloor dat deel hierdoor een flink deel zijn ecologische betekenis. Ongeveer 15 ha bos, waarvan 2 ha in eigendom van stad Kortrijk, kon verder evolueren en werd net als het Argendaalbos geklasseerd. Bellegembos en het Argendaalbos vallen volledig onder het beschermd cultuurhistorisch landschap 'Bellegembos-Argendaalbos' (KB 23 juli 1981) en onder het Vlaams ecologisch netwerk (VEN). Volgens de biologische waarderingskaart zijn beide bossen biologisch zeer waardevol. Een smal stuk weidegrond, dat ongeveer 12 ha groot is, scheidt Bellegembos van het Argendaalbos. De vier boseigenaren waaronder de stad Kortrijk besloten in 2017 samen met de Bosgroep Ijzer & Leie een gemeenschappelijk natuurbeheerplan op te stellen. De afwerking van dit plan wordt voorzien in 2020. (bron: natuurpunt)
Hier nog zo'n mooie hoeve. Hoeve z.g. "Goed te Buyckinghe", eertijds het 13de achterleen van het Hof van Kooigem Binnenhof Mooie wolken formatie.
Vandaag vroeg uit de veren, ging een wandeling maken van de wandelclub Florastappers uit Gent. Deze maal startte de wandeling vanuit Sint Denijs Westrem.
Sint-Denijs-Westrem is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Gent. Sint-Denijs-Westrem ligt ten zuidwesten van Gent-centrum, naast Sint-Martens-Latem, De Pinte, Zwijnaarde en Afsnee. De parochie telt (einde 2007) 5134 inwoners (823 inwoners/km²). De grens met Gent wordt gevormd door de Rietgracht, waardoor het Maaltekasteel en het ziekenhuis Maria Middelares net nog in Gent zelf liggen. Rond Flanders Expo werden opgravingen gedaan waarbij sporen van nederzettingen vanaf de prehistorie tot aan de Middeleeuwen werden gevonden, en een Romeins dorp met begraafplaats. In de late Middeleeuwen werden verschillende kastelen gebouwd zoals het kasteel van Idewalle, het Borluutkasteel, Hof ten Broecke en het Maaltekasteel. De eerste geschreven bronnen van een kerk in Sint-Denijs-Westrem dateren uit 1111. De kerk werd uitgebreid in de 17de eeuw, maar weer afgebroken in 1845. Toen werd ze vervangen door een kerk in neogotische stijl. De Kortrijksesteenweg werd aangelegd tussen 1716 en 1720, waarna hij nog verschillende malen werd vernieuwd. Vanaf 1838 werden er op het Willemsveld, waar nu Flanders Expo zich bevindt, paardenkoersen gehouden. Bijna een eeuw lang was dit een echt society-evenement waar alle rijken aanwezig waren. Begin 20ste eeuw werd het terrein een vliegveld. Het vliegveld van Sint-Denijs-Westrem werd ook in de Eerste en Tweede Wereldoorlog gebruikt. Kort voor de Eerste Wereldoorlog werd het tracé van de spoorlijn Kortrijk-Gent verlegd langs Sint-Denijs-Westrem en het station Sint-Denijs-Westrem opende zijn deuren. Tot de tweede helft van de twintigste eeuw was Sint-Denijs-Westrem vooral landelijk, maar nadien nam de bebouwing toe. In 1950 werd de autosnelweg E5 Brussel-Oostende (nu A10/E40) door Sint-Denijs-Westrem en over een stuk van het vliegveld getrokken. In 1969 werd ten noordoosten van Sint-Denijs-Westrem de Ringvaart gegraven, die het dorp afsneed van de stad Gent. Halverwege de jaren 80 verdween het vliegveld om plaats te maken voor het beurscomplex Flanders Expo. Daar hebben jaarlijks belangrijke beurzen plaats zoals de Gentse Floraliën en muziekhappenings zoals I Love Techno. Rond Flanders Expo en langs de Kortrijksesteenweg staan tegenwoordig heel wat bedrijven en handelspande.
Start aan de Bib, het beloofde een hele mooie tocht te worden volgens het parcours. Het weer was zeker heel goed.
Dit is het te volgen traject. de tocht is bijna 11km. Gemeentehuis van St-Denijs-Westrem.
Een eerste stukje groen onder de voeten.
Nu een beetje kriskras door de gemeente tot we aan de Kortrijksestraat kwamen die we moesten dwarsen om in het Parkbos te geraken. Hier aan de ingang van dit mooi domein. Dit beestje verwelkomde mij. Het Parkbos, variatie troef in de 1200 ha van het Parkbos: behalve bos vind je er ook natte natuur, speelnatuur, door oude knotbomen omzoomde graslanden en statige kastelen met imposante tuinen en toegangsdreven. Een kruisbestuiving tussen rijke geschiedenis en nieuwe natuurontwikkeling. Het Parkbos is nog steeds in ontwikkeling. Zo komen er in 2020 maar liefst twee speelbossen bij. Binnen een aantal jaren zal het Parkbos volledig af zijn, maar zo lang moet je natuurlijk niet wachten om op ontdekking te gaan. Het Parkbos, het stadsbos van Gent, is al meer dan een bezoekje waard. Breng bijvoorbeeld eens een bezoek aan het portaal Grand Noble. Of kies daar één van de bewegwijzerde wandel-, fiets- en ruiterpaden. Verken het beschermde cultuurhistorische landschap rond Kasteel Scheldevelde en haar zeven dreven. Struin tussen de ezels in het begrazingsblok. Of neem het vlonderpad om de Rosdambeekvallei te verkennen. Het was heel rustig om er in te wandelen, af en toe een jogger en voor de rest het fluiten van de vogels.
Ik wandelde een hele tijd over knuppelpaden.
Hier een infobord Het Parkbos strekt zich uit over Gent (Zwijnaarde en Sint-Denijs-Westrem), De Pinte en Sint-Martens-Latem. Het is het gebied van bijna 1200 hectare tussen de Ringvaart, de Kortrijksesteenweg, de autosnelweg E17 en de woonkern van De Pinte: • 340 ha oud en nieuw bos • 200 ha park- en natuur • 500 ha duurzaam landbouwgebied. Het parkbos is nog in volle ontwikkeling en zal pas binnen een aantal jaren volledig af zijn. Met zijn prachtig landschap met parkachtige sfeer, talrijke kasteelparken en mooie wandelwegen is het nu al een absolute aanrader voor een daguitstap met het gezin, familie of vrienden.
Een heel prachtig natuurdomein.
Heel veel afwisseling
Op weg naar de uitgang van het mooie domein De Steenweg oversteken en ik wandelde een mooie dreef in. Hier een zicht op het kasteel Borluut. De wandelaars mochten door de tuin van het kasteel wandelen. Het Kasteel Borluut is een kasteel in het Belgisch dorp Sint-Denijs-Westrem, een deelgemeente van Gent. Het kasteel bevindt zich in de Kleine Gentstraat, vlak bij het dorpscentrum. Sinds 1997 is het kasteel[1] samen met het park en bijgebouwen[2] en de kasteeldreef[3] een beschermd monument. Het gebied Borluut wordt voor het eerst vermeld in het leenboek van Sint-Pieters in 1411. Het was van Jakob Borluut en bleef in handen van de familie Borluut tot 1744. Op de Ferrariskaart staat het domein vermeld als ‘Wit Kasteel’.[4] Het huidige Kasteel Borluut kwam na verkoop in 1858 in bezit van de familie van graaf Balthazar Borluut d'Hoogstraete. Hij liet het door architect Joseph Van Damme verbouwen tot zomerverblijf. De toren kwam er pas in 1914 door de toenmalige eigenaar Lucien Morel de Boucle Saint-Denis. De laatste particuliere eigenaars, jonkheer Mertens de Wilmars en zijn echtgenote Suzanne Morel de Boucle Saint-Denis (1920-2013), verkochten het kasteel met park en Lindendreef (richting Kortrijksesteenweg) aan de gemeente Sint-Denijs-Westrem. Na de fusie van de gemeenten kwam het in het bezit van de stad Gent. Die stelde het voormalige Château Blanc open voor het publiek en gaf het een culturele functie. De benedenverdieping wordt verhuurd aan culturele verenigingen. Op de eerste en tweede verdieping bevinden zich de kantoren van het Internationaal Gent Festival van Vlaanderen, de European Festivals Association en de Federatie van Muziekfestivals in Vlaanderen. Aan de inrichting is eigenlijk weinig veranderd en bij gebruik waant men zich 100 jaar terug in de tijd. Die had waarschijnlijk al honger Zicht op de kasteelvijver.
Achterkant van het kasteel. Was nu terug naar de start van deze mooie wandeling.
Vandaag ging ik richting Oostkamp, waar de wandelclub uit Ruddervoorde(Godelievestappers) er een tocht had uitgestippeld. De wandelaars konden kiezen uit 5-7-13 - 18 -22km. De start was op de grote parking rechtover de Oostcampus in Oostkamp. Daar had de wandelclub de verschillende parcours opgehangen, en die bliven hangen tot eind april.
Oostkamp is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 23.000 inwoners, die men Oostkampenaren noemt. Oostkamp komt van de naam "orscamp" (paardenplaats). Het oude woord "ors" is identiek met het oude Engelse woord "Horse". Oostkamp werd bevrijd op 8 september 1944 door Canadese strijdkrachten (4th Canadian Armoured Division) onder leiding van majoor Wood. De Majoor Woodstraat in het centrum van Oostkamp is naar hem genoemd. Kort na de bevrijding van Oostkamp begon de slag om Moerbrugge. In de deelgemeente Moerbrugge staat een monument ter ere van de gevallen Canadese soldaten en werd een straat genoemd naar de leidinggevende majoor R.A. Paterson, namelijk de Patersonstraat.
Het parcours van de 18km en de 22km waren in 2 lussen. Geniet even mee van enkele sfeerbeelden.
Het te volgen parcours het beloofde een mooie dag te worden. Hier door het Valkaartpark.
Het was nog heel kalm deze morgen.
Het Kasteel Gruuthuse in Oostkamp in de Belgische provincie West-Vlaanderen behoorde ooit aan de familie Gruuthuse en is sinds het begin van de zeventiende eeuw eigendom van de familie d'Ursel. Jammer dat we er niet mochten in wandelen.
In het eerste gedeelte kregen we veel afwisseling, onverhard en verharde paden.
Mooi om door dit stukje groen te wandelen. Hier op de knuppelpaden. De Warandeputten, gelegen langs het kanaal Gent-Oostende te Moerbrugge (Oostkamp), bestaan uit een mix van open water, moeras en soortenrijk grasland. In het westen wordt het gebied begrensd door de Rivierbeek, in het zuiden door de spoorweg Brugge-Gent. Het is integraal gelegen in Europees beschermd Habitatrichtlijngebied en vormt de toegangspoort tot het Landschapspark Bulskampveld. In 2002 werden recreatieve inrichtingswerken uitgevoerd om mensen via vlonderpaden en vogelkijkhutten in contact te brengen met de rijke natuur. Ondertussen maakt het gebied deel uit van het provinciaal wandelnetwerk ‘Velden en Meersen’. Bijna 20 jaar na de openstelling voor het publiek is het gebied aan een make-over toe. Het vlonderpad aan de kant van het spoor, doorheen fraai moerasbos met drijftillen, moest verdwijnen voor de verbreding van het spoor. Het vlonderpad aan de kant van het kanaal had zijn beste tijd gehad. Vrijwilligers van Natuurpunt Oostkamp zijn daar nu (corona-proof) gestart met de vernieuwingsoperatie. Een volledig nieuw bovendek uit duurzame, gerecycleerde materialen wordt momenteel aangebracht. Waar de waardevolle moerasvegetatie te veel dreigde dicht te groeien met wilgenopslag zijn de wilgen in hakhout omgezet.
Deze waren aan vervanging toe
Een mooi kunststukje
Zalig
Deze foto is genomen door een doorkijkluik. het 2°gedeelte was iets minder qua natuur. Toch een mooie tocht gehad.
Deze tocht begon aan de receptie van het vakantiepark Landall aan Lac de l'eau d'Heure. Het was een andere wandeling dan gisteren, enkel op de terug weg zou ik terug aan de stuwdam van Plate de la taille uitkomen.
Dit was mijn parcours voor deze wandeling. Gisteren wandelde ik de onderkant van het stuwmeer, dit ging de tocht naar boven.
Ook vandaag begon de wandeling met wat lichte mist. Er was meer bewolking dan gisteren. De zichten zijn totaal verschillend bij de tocht van gisteren.
Kreeg ook mooie vergezichten.
Hier een zicht op het dorpje Erpion.
Mijn eerste halte om iets te drinken.
Erpion is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen, en een deelgemeente van de Waalse gemeente Froidchapelle. Erpion was een zelfstandige gemeente, tot die bij de gemeentelijke herindeling van 1977 toegevoegd werd aan de gemeente Froidchapelle Heel veel afwisseling.
Ook terug heel rustig om te wandelen. Zelden iemand tegengekomen. Hier een zicht op Boussu-Lez-Walcourt. Het verste punt van deze wandeling.
Dit is een oorlogskerkhof.
De kerk van Walcourt. Boussu-lez-Walcourt is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen, en een deelgemeente van de Waalse gemeente Froidchapelle. Boussu-lez-Walcourt was een zelfstandige gemeente, tot die bij de gemeentelijke herindeling van 1977 toegevoegd werd aan de gemeente Froidchapelle.
Hier kan men met de jetski varen. Begon aan de afdaling langs de bovenkant van het ander meer richting stuwdam.
Hier kwam ik terug aan de stuwdam.
Laatste foto genomen, het laatste stuk was hetzelfde als dit van gisteren. Deze wandeling is ongeveer 21km lang.
Ditmaal een wandeling in de laars van Henegouwen. Ik reed naar Froidchapelle om eens te wandelen rond de meren van lac de l'eau d'heure.
Froidchapelle is een dorp en gemeente in de Belgische provincie Henegouwen. De landelijke gemeente telt bijna 4.000 inwoners. Froidchapelle ligt in een bosrijk gebied, in de Laars van Henegouwen. Naast Froidchapelle zelf, telt de gemeente nog de deelgemeenten Boussu-lez-Walcourt, Fourbechies, Vergnies en Erpion. De dorpskern van Froidchapelle ligt langs het riviertje de Hantes, met net ten zuiden het gehucht Froidchapelle au Coq. Het grondgebied strekt zich ruim vijf kilometer zuidwaarts uit in dunbevolkt bebost gebied. Het kleine dorpje Fourbechies ligt eveneens langs de Hantes, iets meer naar het noordwesten. De andere drie dorpen liggen in het noorden, met tussenin het stuwmeer de Plate Taille.
Deze wandeling start aan het domein Landall en is 17km lang. het was een heel rustige en mooie wandeling. Toen ik vertrok was het nog een beetje mistig, maar het beloofde een mooie dag te worden.
Het parcours. Een wazig zicht op het meer.
De bewolking liet in het begin het wat afweten. De opklaringen zijn aan het komen. Zicht op het golfterrein.( heel groot)
Wat info Af en toe een klimmetje
de zon is aan het proberen brugje over
Het is zover, Lora is daar. Wat wandelen door het bos.
Een zwaan kopje onder
Sierlijk
Zicht op de stuwdam. De Meren van de Eau d'Heure (Frans: Lacs de l'Eau d'Heure) zijn kunstmatig aangelegde meren in Wallonië op het stroomverloop van de Eau d'Heure. Ze ontstonden in de jaren zeventig van de twintigste eeuw. De meren met een gezamenlijke oppervlakte van 6,17 km² vormen het grootste watergebied in België, gelegen circa 30 km ten zuiden van Charleroi, deels in de provincie Namen (gemeente Cerfontaine), deels in Henegouwen (gemeente Froidchapelle). In totaal zijn er vijf meren met een gezamenlijke oeverlengte van 70 km. Het gebied omvat de volgende meren:la Plate Taille - meer van Feronval - meer van de Eau d'Heure - meer van Ry Jaune - meer van Falemprise Met de volgende stuwdammen: Barrage la Plate Taille-Barrage Feronval-Barrage l’Eau -d'Heure - Barrage Ry Jaune - Barrage Falemprise In dit gebied is La Plate Taille met een oppervlakte van 3,74 km² het grootste meer van België. Het is een stuwmeer met een stuwdam. De pompcentrale van de dam is te bezichtigen. Bij maximale vulling van het meer kan de diepte 43 m bedragen aan de voet van de helling. Het water van het kunstmatig meer is vrij helder en vaak staat er wat stroming. Het meer herbergt een groot aantal vissen. Mooi zicht Ondertussen is de hemel helemaal opengegaan.
De zeilbootjes liggen er nog verlaten bij.
Mooie zichten Terug langs het meer
Hier ben ik dan aangekomen aan de stuwdam.
Zicht vanop de stuwdam
Hier voorbij een avonturenpark.
nog een laatste blik op het stuwmeer.
Terug aangekomen op het park waar de wandeling begon. Deze wandeling was ietsjes langer dan aangegeven.
Na gisteren te hebben gewandeld in Everbeek, besloot ik vandaag om eens een knooppunten wandeling te maken in Flobecq(Vloesberg).
Vloesberg (Frans: Flobecq) is een plaats en faciliteitengemeente in de provincie Henegouwen in Wallonië (België). De gemeente telt ruim 3000 inwoners. Vloesberg ligt in het noorden van de provincie, in de streek Pays des Collines tegen de grens met Oost-Vlaanderen (Vlaamse Ardennen). Vloesberg stond aanvankelijk sterk onder invloed van Doornik en er werd zoals in Doornik Picardisch gesproken. Vanaf de dertiende eeuw was het gebied een voortdurend twistpunt tussen Vlaanderen en Henegouwen. Daardoor werd de streek vaak aangeduid als het Debattenland (terre des débats Bij de vastlegging van de taalgrens in 1962 was in de gemeente Vloesberg enkel het gehucht D'Hoppe Nederlandstalig. Het gehucht D'Hoppe bestaat uit twee delen: een toeristisch gedeelte in het bos dat bij Vloesberg aanleunt, en een deel op de steenweg N48 (België) Ronse - Brakel. Dit was en is sinds generaties een Vlaamse wijk, met eigen kerk en school, een wijk die aansluit bij de omliggende Vlaamse gemeenten en ver van de rest van Vloesberg verwijdert ligt. Franstalige politici wilden niet dat het gehucht van Vloesberg naar Vlaanderen zou worden overgegeven omdat de gemeente Vloesberg te grote investeringen had gedaan in de toeristische infrastructuur. (veel wegeniswerken in het bos) Ook het voorstel om het Vlaams gehucht over te hevelen en het toeristisch centrum bij Vloesberg te laten werd afgewezen omdat dit volgens de Franstaligen onaanvaardbaar zou zijn dat Vloesberg de lasten van de toeristische wijk op zich moest nemen en de inkomsten zou verliezen uit het gehucht, die deze lasten moeten helpen dragen. Er werd besloten het gehucht niet naar Oost-Vlaanderen over te hevelen maar van Vloesberg in zijn geheel een faciliteitengemeente te maken.
De start is aan de parking van de kerk in Flobecq bij knooppunt 42. Onderweg is het toch wat uitkijken hier en daar omdat de bordjes niet altijd langs de weg staan. Sommige zijn bevestigd aan de betonnen verlichtingspalen. Er is heel veel afwisseling tijdens deze wandeling.
Kerk van Flobecq en tevens de start van deze wandeling.
Fijn wegeltje met direct een mooi zicht Nog eens een zicht op Flobecq.
Regelmatig kreeg ik mooi zichten Afwisseling tijdens de wandeling
Brede wandelpaden
Dit is een museum in Wodecq. Een ommetje maken in Wodecq
Hier een zicht op de kerk van Wodecq. Wodecq (Nederlands: Wodeke) is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen, en een deelgemeente van de Waalse gemeente Elzele. Wodecq was een zelfstandige gemeente, tot die bij de gemeentelijke herindeling van 1977 toegevoegd werd aan de gemeente Elzele. In Wodecq staat de watermolen Moulin du Tordoir.
Het was wel een fris windeke, maar ideaal wandelweer. De zon was al van in het begin fel aanwezig.
Hier heb ik eventjes gerust om wat te drinken. De achterkant van mijn rustplaats Terug een lang wandelpad. Monument langs de weg.
Hier wat klimwerk Wandelen door de weide.
Bijna terug aan de auto. terug zicht op de kerk
Einde van deze tocht. Nu nog enkel de weg oversteken en ben aan de parking waar mijn auto stond.
Vandaag ging het richting Everbeek om te wandelen. Het beloofde een mooie maar frisse dag te worden, dus ideaal om te wandelen.
Everbeek (Frans: Everbecq) is een plaats in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Brakel. Everbeek ligt in de Vlaamse Ardennen in het zuiden van de provincie, tegen de grens met Wallonië, en in de Denderstreek. De oude dorpskern ligt in het zuiden van de deelgemeente, en wordt Everbeek-Beneden genoemd. Een jongere en afzonderlijke parochie ligt in het noorden en wordt Everbeek-Boven genoemd. Bij de officiële vastlegging van de taalgrens in 1963 werd de toenmalige gemeente van Henegouwen naar Oost-Vlaanderen overgeheveld.De wandeling start aan de kerk van Everbeek-Boven. Er is parking tussen het schooltje en de kerk.
Deze keer koos de wandelclub de Padstappers om te starten in Everbeek-Boven, een deelgemeente van Brakel en één van de mooiste wandelgebieden van de Vlaamse Ardennen. Starten gebeurt aan de kerk, Muiterij 8, Brakel. Wie lus 2 wenst te wandelen kan ook starten aan de kerk van Parike, gelegen langs de Steenweg. De eerste lus blijft op het grondgebied van het voormalige dorp. Je kan kiezen voor de volledige lus van 11 km of de afkorting van 8 km. De wandeling brengt jullie langs de mooiste plekjes van Everbeek met al even mooie namen: Pevenage, Trimpont, Hemelrijk Spinele en Ter Kleppe. Stuk voor stuk prachtige gebieden waar het heerlijk wandelen is. De tweede lus verlaat Everbeek en zoekt zijn weg via Parike. Ook hier de mogelijkheid om een korte versie en een lange wandeling te stappen. Keuze uit 7 en 12 km, die de wandelaar brengt langs Steenberg, Priem, Peperendaal, Kleie en Kalenberg. Afsluiten doen we de wandeling door de Everbeekse Bossen, de ontluikende natuur zal dag na dag veranderen en met wat geluk zien we niet alleen sneeuwklokjes, maar krijgen we de eerste bosanemoontjes te zien.
De parcours hangen aan een bordje einde parking. Achterkant kerk van Everbeek-Boven We waren direct in de natuur. Mooie vergezichten.
Heel veel afwisseling
Eventjes een rustpauze inlassen(iets drinken)
Heerlijk om hier te wandelen en zo stil. Af en toe wat modder, maar het was OK
Eenzame schaapjes
Prachtige streek om er te wandelen.
Deze kwam toevallig een kijkje nemen,dus vlug een fotootje maken.
Hier over de knuppelpaden
Hier zijn op weg naar Parike.
Hier de dorpskern in zicht. Parike is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Brakel. De plaats ligt in de Vlaamse Ardennen Parike had een eigen gemeentebestuur en burgemeester tot de fusie van 1976. De laatste burgemeester was Hubert Burens. De oudste vermelding van Parike dateert van 866. In 1453 werd het dorp platgebrand door de Gentenaars ten gevolge de opstand tegen Filips de Goede. Het is aan dit voorval dat Parike zijn bijnaam "Het verbrande dorp" te danken heeft. Vandaar dat hier ook het evenement "Walmke Brand" plaatsgrijpt, de laatste zondag van februari.
De kerk van Parike. De Sint-Lambertuskerk is beschermd. De kerk dateert van het jaar 1750. De kerk bezit bijzonder kerkmeubilair zoals het altaar in Louis XIV-stijl en de preekstoel in Louis XIII-stijl. In 2005 werd de kerk volledig gerestaureerd. Op 3 oktober 2016 sloot de kerk voor de restauratie van het interieur. Op 2 december 2017 werd de heropening van de kerk gevierd met een eucharistieviering. Een kijkje binnenin.
terug op weg.
Mooie vergezichten
De laatste knuppelpaden alvorens ik terug aan de start kwam. het was een hele mooie wandeling. Proficiat aan de wandelclub uit Geraardsbergen.
Na gisteren te hebben gewandeld in Oedelem, ging ik vandaag naar het Heuvelland, nl naar Westouter.
Westouter is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en sinds 1 januari 1977 een deelgemeente van de gemeente Heuvelland. Westouter is gelegen in de Westhoek, tegen de Franse grens. Westouter werd voor het eerst vermeld in 1089 als Wistaltare (Altaar naar het westen gericht). Op het grondgebied van Westouter werden voorwerpen uit het neolithicum aangetroffen. In 1069 werd Westouter een zelfstandige parochie, waarvan het patronaatsrecht toekwam aan het kapittel van Terwaan. Op het grondgebied lagen drie heerlijkheden, waarvan de heerlijkheid Westouter onder de Kasselrij Belle viel. In 1678 werd dit gebied onderdeel van Frankrijk en in 1781 kwam het weer bij de Oostenrijkse Nederlanden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog bleef het dorp in geallieerde handen, maar het werd wel verwoest door beschietingen, waarna herbouw volgde. Op 6 september 1944 werd het dorp bevrijd van de Duitse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Poolse bevrijders werden geëerd met de bouw van een kapel op het dorpsplein, gewijd aan de Zwarte Madonna van Częstochowa
Ik deed daar een knooppunten wandeling met alles erop en eraan.Steile beklimmingen en afdalingen,mooie zichten en modderpaden. De wandeling begon aan een zijstraat van de kerk, eerst wat verharde weg volgen en dan was het richting Rode Berg, 80% onverhard tijdens deze wandeling. Enkel op het einde dwars door het slijk.
Vandaag ging het richting Oedelem om te wandelen. Ik besloot om er de Beverhoutsveld wandelroute te stappen.
Oedelem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Beernem. In het oosten van Oedelem ligt het gehucht Oostveld.
Oedelem is sinds 906 terug te vinden in geschreven bronnen. De schrijfwijze was toen Udelhem. De naam komt van "odila" en "haima" en betekent "woning van het erfgoed of van het domein", een naam die geen verwondering wekt gezien de heren van Praet al in de jaren 900 een Heerlijkheid stichtten in Oedelem. De Oedelemse geschiedenis gaat echter veel vroeger terug in de tijd. In een grafheuvel op Wulfsberge zijn sporen teruggevonden van prehistorische bewoning. Er zijn ook sporen van Romeinse aanwezigheid. In de kleiput van de vroegere steenbakkerij is zelfs een waterput uit de Romeinse tijd teruggevonden. In die tijd waren Oedelem, Maldegem en Aardenburg de meest noordelijke bewoonde plaatsen in de streek. Wat noordelijker lag was een groot moerassig gebied. Bij Oedelem ondernam Filips van Artevelde op 3 mei 1382 een verrassingsaanval op de aanhangers van graaf Lodewijk II van Male die hij versloeg, in wat men de Slag op het Beverhoutsveld noemt.
Toen ik vanmorgen vertrok was het nogal mistig. Volgens het KMI gingen we een mooie dag krijgen, dus ideaal om te wandelen. De Beverhoutsveld wandelroute is bewegwijzerd met zeshoekige bordjes en de afstand bedraagt 15km. De start van deze wandeling is in de Beekstraat gelegen tussen huisnr 111- 115. Kleine parking aan de linkerkant van de weg.
Start van deze wandeling. Direct in de natuur.
Als je houdt van de weidsheid van akkers en velden, dan is de Beverhoutsveldwandelroute in Beernem een uitgelezen kans om het historische “Beverhoutsveld” te ontdekken. Dit 483 ha groot akker- en weidegebied ligt op de grens van Beernem en Oostkamp. De route start aan de Veldmolen in Oedelem/Beernem. Daarna loop je via mooie wandeldreven door het waardevolle landschap. Voorbij het kanaal Gent-Oostende sluipt de route door een agrarisch gebied en gaat het via rustige, landelijke wegen terug naar het startpunt. De mist heeft ook zijn charmes. Geniet even mee van de foto's
Geen drassige dreven of paden
De zon was nu en dan heel goed zichtbaar, later ging ze zich terug schuilen achter enkele laaghangende wolken.
De zon speelde een spelletje
Hier betrad ik het natuurgebied in. Gevaerts-Noord is een natuurgebied in de West-Vlaamse plaats Beernem. Het wordt beheerd door Natuurpunt. Dit gebied ligt aan de noordelijke oever van het Kanaal Gent-Brugge, in de vallei van de vroegere Zuidleie. Het gebied kwam tot stand toen in 1995 de keersluis werd aangelegd. Toen werd een strook van 1500 meter lang en 20 tot 60 meter breed, in totaal 7 ha omvattend, ingericht als natuurontwikkelingsgebied. Hier lagen voorheen bemeste akkers, maar de voedselrijke bovenlaag werd verwijderd. Zo ontstond een terrein met voedselarme vegetatie, waaronder gaspeldoorn. Het smalle maar langgerekte gebied langs het kanaal heeft oevers waarin de ijsvogel en de oeverzwaluw nestelt. Het terrein is vrij toegankelijk voor wandelaars.
Zeker een aanrader. Heel mooie en rustige wandeling.
Vandaag besloot ik een knooppunten wandeling te maken in Kluisbergen.
Kluisbergen is een gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De gemeente, genoemd naar de Kluisberg in het zuiden, ligt in het heuvelachtige landschap van de Vlaamse Ardennen aan de rechteroever van de Schelde. Ten zuiden ligt de Waalse fusiegemeente Mont-de-l'Enclus, die eveneens hiernaar genoemd is. Kluisbergen telt ruim 6000 inwoners, die Kluisbergenaars[1] worden genoemd. De hoofdplaats van de gemeente is Berchem. Kluisbergen bestaat uit vier deelgemeenten, namelijk Berchem, Kwaremont, Ruien en Zulzeke.
Deze wandeling is bijna 11km.Eén minpuntje aan deze wandeling is: een bordje te weinig.Een hele mooie wandeling met regelmatig een klim en daling. het grootste gedeelte gaat de wandeling door het Kluisbos, zowel het Vlaams - en het Waals gedeelte. De start van deze wandeling is in de Ronde van Vlaanderenstraat( dit is de straat waar al de winnaars hun naam staat). Ik heb mijn auto aan het monument van Karel Van Wijnendaele geparkeerd.
Dit is het traject dat ik deze morgen wandelde. Opletten aan knooppunt 76 je moet nog een beetje doorwandelen tot aan het einde van de parking, links staat dan het bordje met nr 8 en dan ben je gerust tot je terug komt.
Een mooi verzicht Op weg naar de Vierschaar.
Hier ben je aan de Vierschaar en je wandelt tot aan het einde van de parking en daar vind je het vervolg van deze wandeling.
Wat uitleg over de Taalgrens Het was heel rustig om te wandelen. Hier aan de Toren heb ik even halte gehouden om een warme chocomelk te drinken. De Toren staat op Waals grondgebied, op het hoogste punt van het Kluisbos (141 meter). Hij is gebouwd uit baksteen en dateert uit de eerste helft van de 19de eeuw. De Toren deed wellicht dienst als uitkijktoren ten tijde van Napoleon. Daarnaast is hij al meer dan 100 jaar een toeristische attractie. Van hieruit kan je genieten van een schitterend panorama.
Op de terugweg van knooppunt 8 naar 76 moet je voor enkele meters nr 53 volgen tot aan de parking van de Vierschaar en daar volg je dan terug de bordjes. Vanaf hier kan je gewoon de bordjes terug volgen.
Het Kluisbos is een natuurgebied (deels domeinbos, deels openbaar bos, deels bosreservaat (Pensemont/Doveleenbos)) in de Vlaamse Ardennen in Zuid-Oost-Vlaanderen en het Pays des Collines in Henegouwen (België). Het bosgebied is ongeveer 300 hectare groot. Het Vlaamse deel is 200 hectare groot en ligt op het grondgebied van de gemeente Kluisbergen (deelgemeenten Ruien en Kwaremont). Het Waalse deel (Bois de l'Enclus) is 100 hectare groot en ligt op het grondgebied van de deelgemeenten: Rozenaken, Orroir en Amougies in de streek Pays des Collines. Het Vlaamse deel van het bos wordt beheerd door de overheidsdienst Agentschap voor Natuur en Bos. Het bos is erkend als Europees Natura 2000-gebied als deel van de Bossen van de Vlaamse Ardennen en andere Zuid-Vlaamse bossen (BE230007) en maakt deel uit van het Vlaams Ecologisch Netwerk. Het Bois de l'Enclus aan de Henegouwse kant is Europees beschermd als deel van Natura 2000-gebied 'Pays des Collines' (BE32003). Binnen de Europese natuurdoelstellingen wordt op termijn 350 hectare extra bos gecreëerd in de Vlaamse Ardennen; het Kluisbos wordt via Beiaardbos, Fonteinbos en Ingelbos, Hotond-Scherpenberg, Kuitholbos en Spijkerbos verbonden met het Koppenbergbos[1][2]. Sinds 2006 is een 50 hectare groot deel aangemerkt als bosreservaat.
Hier krijg je een mooi zicht op de Kwaremont
Terug aangekomen waar mijn auto stond. Een hele mooie wandeling in en rond het Kluisbos.
Vandaag stond de Wildenburg wandelroute op mijn agenda. Dit is een wandelroute uitgestippeld door Westtoer. Deze wandeling start aan de St-Joriskerk van Wildenburg.
Wildenburg is een dorp van de gemeente Wingene in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het ligt op enkele kilometers ten noorden van het centrum langs de weg van Wingene(Wingene is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 14.000 inwoners. De inwoners worden Wingenaars genoemd en hun dialect is het Wingens, een variant van het West-Vlaams. Wingene staat bekend om zijn vele aantal varkenskwekerijen, naast andere landbouwactiviteiten. Ook de varkenspest bracht Wingene in 1990 in het wereldnieuws. De gemeente is gekenmerkt door de aanwezigheid van vele landbouwactiviteiten. Grasland, landbouwgrond, boomkwekerijen en tuinbouw nemen het meeste oppervlakte in. Ook rundvee, varkens en pluimvee zijn in grote mate aanwezig in Wingene.) naar Beernem.
Deze wandelroute is met zeshoekige bordjes bewegwijzerd die de naam Wildenburg dragen. Een mooie natuurwandeling met heel veel variatie.
Parking achteraan deze kerk. De wandeling begint aan het paaltje links van de kerk. De Sint-Joriskerk, in 1860 door familie van der Bruggen als familiekapel opgericht. In 1897 werd de kapel een parochiekerk. Na een paar honderd meter begonnen we aan een mooi stukje natuur.
heel veel variatie tijdens deze wandeling.
Ook heel rustig Hier enkele Gallowayrunderen
Zicht op de Gulke putten. De Gulke putten. Het natuurgebied De Gulke Putten is gelegen in de Belgische gemeente Wingene, op gronden van het Radiozendstation Belradio, op de grens met Ruiselede. Het natuurreservaat situeert zich in de nabijheid van de site Sint-Pietersveld en wordt beheerd door Natuurpunt vzw. Het gebied is rijk aan natte en droge heide, heischrale graslanden, hakhout met bloemrijke paden en open plekken met orchideeënrijk hooiland. Het gebied is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied 'Bossen, heiden en valleigebieden van Zandig Vlaanderen: westelijk deel'
Zalig om te wandelen met zo'n mooi lenteweer
Een en al rust.
Hier een zicht op het Kasteel(het kasteel van de moord op de schoonzoon van Gysbrechts)
Enkel zwaluwnestjes hangen aan deze mast. Mooie vijver
Deze bordjes moet je volgen.
De Vagevuurbossen (of het Vagevuurbos) is een 220 hectare groot bos- en natuurgebied bij Wingene in het 'Landschapspark Bulskampveld'. Het bos sluit aan bij Lippensgoed-Bulskampveld (domeinbos 90 hectare en 230 hectare provinciedomein); samen vormen ze het grootste complex van openbaar bos (540 hectare) in West-Vlaanderen. Het Vagevuurbos ligt niet ver van de De Gulke Putten. De Vagevuurbossen wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos. Het bosgebied strekt zich uit ten zuiden van de E40 op het grondgebied van de gemeenten Beernem, Hertsberge en Wingene. De naam Vagevuurbos(sen) verwijst naar de Vagevuurkapel die langs de Blauwhuisstraat gebouwd werd. De Vagevuurbossen zijn Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-habitatrichtlijngebied 'Bossen, heiden en valleigebieden van Zandig Vlaanderen: westelijk deel'.
hier ben ik op weg naar het eindpunt van deze mooie en rustige wandeling.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
