4.2.2.

Dood werk wordt weggeblazen; levend werk blijkt múúrvast

-         De liefelijkheid van de HERE onze God, zij over ons… en bevestig Gij het werk onzer handen over ons, ja het werk onzer handen… bevestig dat (ps. 90:17).

Mozes laat in deze psalm een heel mensenleven de revue passeren. Wat ís het bestaan op aarde nu eigenlijk helemaal in het licht van de eeuwigheid. Atomen, die eerst tot andere bestanddelen van de materie behoorden, maakten een tijd lang deel uit van een menselijk lichaam’een jaar of zes, voor onderdelen van de hersenen: drie.

Wanneer de levensgeest is geweken, gaan de op dat moment dienstdoende atomen weer terug naar de oorspronkelijke of weer andere verschijningsvormen van ‘de stof’(:3).

Wat kán een mens pauwentrots zijn op alle dingen, die hij gedaan heeft. Wanneer echter zijn aardse bestaan te niet gaat, vergaat na kortere of langere tijd ook zijn werk (:10).

Het is goed om beleidvol om te gaan met de op aarde beschikbare levensduur; om de dagen als het ware te téllen. Niet de tijd doden; dat is geen moord, maar zélfmoord. Als een wijze de tijd zinvol besteden (:12).

Daarom bidt Mozes aan God: wilt U ons met úw goedheid overstrómen (:14); Járen genoeg verstreken met werk, dat tijdverdrijf wás en verdriet en onvoldaanheid brácht (:15). Nú is het de tijd voor het góede, het heerlijke werk van God (:16). Alleen zulk werk wordt bevestigd.

Deze psalm laten ‘oudejaarsavond christenen’ zo héérlijk over zich heen gaan. O, wat hapt dat héérlijk weg! Zij gaan na afloop van de dienst naar huis met het plezierige idee: ik kóm dan toch maar! Niet dat fanatieke van elke zondag, maar: ik ben géén onverschillige.

Deze kerkgang is naar mijn mening geen specimen van een levend werk (dit overigens terzijde).

Echter: dit schriftgedeelte heeft betekenis, niet alleen voor 31 december, maar voor elke dag van het jaar.

Ook onder u zullen er mensen zijn, die bij zichzelf daden opmerken, die eigenlijk niets anders zijn dan het opbouwen en uitdragen van een schijnbaar fraaie, maar in feite nutteloze overweging. Zo heb ik mensen bezig gezien, om de stelling te verdedigen, dat de gelovigen van de aarde worden weggenomen, vóórdat de echte grote christenvervolgingen komen. Zij noemden dat met een in die kringen gangbaar woord: de vóóropname. Daar werd zó veel energie in gestoken. Er bleef minder tijd over dan wel wenselijk was voor het échte werk:

-         gebondenen vrij maken van hun boeien (Jes. 58:6)

-         verdwaalden terugbrengen in de veiligheid (Matth. 18:12)

-         verwonden verbinden (Luc. 10:34).

Er was het gevaar om met de mond vol tanden te staan wanneer een medegelovige nu eens niet de wóórden, maar de dáden zou willen testen.

Ach, ik zit deze mensen niet even stiekem te katten. Ik weet, dat velen van hen met hun resterende energie nóg veel voor Jezus deden. Maar ik had zo graag hun totále denkkracht doelmatig besteed gezien. Ik noem maar een voorbeeld. U zegt misschien:

-         Waarom heeft hij nu altijd déze mensen bij de kop. Waarom nooit eens die lieden, die weer loofhuttenfeest gaan vieren en ook verder helemaal terugduiken in de joodse traditie.

-         Waarom is hij blind voor al die mensen, die elke bijbeltekst net zo lang kneden, totdat die pasklaar is voor een bespiegeling, aangaande de bevrijding van Zuid-Amerika uit de kapitalistische terreur.

-         Waarom zwijgt hij over lui, die zo nodig nóg weer eens een nieuwe bijbelstudieserie moeten schrijven.

-         Waarom…

Nu ja zeg, mijn uitgever zal mij aan zien komen met het uitdiepen van allerlei mogelijkheden. Hij hééft al zuurzoet gezegd:

            “Jij bent wel tot 2000 onder de pannen.”

Moet hij daar 2020 van maken?

Leuke gedachtespinsels, gedweep met een aards volk, verwachting van een aardse revolutie, die nu eindelijk eens níet teleurstelt: ze worden weggeblazen; vervliegen als kaf in de wind.

Voor ieder, die zijn leven overdenkt, is het nú de tijd om God te vertrouwen voor blíj werk, dat je tot júbel brengt (Ps. 90:14).

Wedergeborene: bekijk uw daden eens opmerkzaam; vraag God om alles, wat daarin ondoelmatig is te vervangen door werk, dat de eeuwen en de eeuwigheid verduurt.

Een voorbeeld:

Toen Leo er die avond op uit ging, in het kader van het evangelisatiejaar, had hij Rogier als maat. Het was wel goed –overlegde hij- om zo getweeën op pad te gaan (Mark. 6:7). Och, een wét was het niet; maar tóch, wanneer de een sprak, kon de ander bidden. Voorwaarde was natuurlijk wél, dat de grote Derde erbij was (Pr. 4:12).

Wat wás het koud; vroeger had hij met Rogier samengewerkt, maar ze waren wat uit elkaar geraakt. Tussen hén was op dit ogenblik óók een kilheid: de kilte van de onwennigheid. Gelukkig was er een groepsgebed geweest, vóór de koppels door de hele wijk uitzwermden. Dat hád al iets saamhorigheid gebracht.

Tien afwijzingen, één gesprek, twee vragenlijsten later, waren ze niet meer gereserveerd jegens elkaar als kennissen, maar warm-hartelijk als broers: toen belden ze voor de veertiende maal.

Daar binnen keek Henny met haar ouders t.v. Pa zei:

            “Twee mannen op de stoep. Een wat oudere en een jonge.

Ma opperde:

            “Jehova’s?! Die wisten ons zelfs in Las Rosas te vinden.”

Pa sprak ze in de gang. Ze mochten binnenkomen. O, dan waren het geen ‘getuigen’. Hij vond ze zeker ‘goed volk’.

Ze maakten een verkleumde indruk, maar hun ogen stráálden.

            “Van Gemerden.”

            “Rogier de Waard,”

stelden zij zich voor.

De t.v. ging uit. De jongste begon vragen te stellen vanaf een formulier. Pa en ma antwoordden beurtelings. Alle drie was je christen; je wist het van elkaar. Maar wat deed het góed om pa zo beslist tegen ánderen te horen zeggen:

            “Jezus is mijn Verlosser.”

Die oudste man betrok jóu er ook in:

            “En jíj, hoe zou jíj die vraag nu beantwoorden?!”(Matt. 16:16).

Je zei:

            “Ik denk er net zó over”

en je vóelde ma’s blijdschap.

Al gauw gingen ze weg:

            “Leuke lui,”

zei pa.

“Beleefd ook, handen geven, vriendelijk, bescheiden (Phill. 4:5). Geen gedram over van dit en van dat; lieten je in je waarde. Maar toch: wat háálde dit nu úit: we waren toch al gelovigen.”

“Ja.”

(mams):

“Maar toch had het –voor míj althans- nut. Soms denk ik wel eens, dat er maar weinig van ons soort zijn, en dan komen daar twee wildvreemden vertellen, dat ze óók van Jezus houden. Opeens wist ik het weer: er zijn er dúizenden zoals wij (1 Kon. 19:18). Dit wás goed werk. En dat ik Henny nu ook hóórde zeggen, dat ze de Heer liefheeft… dat kwam er dan toch maar úit.”

Leo en Rogier brachten op dat moment verslag uit aan hun medestrijders. En er was vreugde (Hand. 15:3).

Kijk, zo’n eenvoudig handelen van die twee ‘enquêteurtjes’:

-         familie Hattink werd er door gesmeed tot nog grotere eenheid in God en Jezus.

-         Zij tweeën –Leo en Rogier- kwamen elkaar nader in de Heer.

-         De andere duo’s hadden het heus niet allemaal zó feestelijk gehad. Maar zíj werden door hun verslag aangevuurd (Hebr. 10:25).

Dit is nu goed, bestendig werk. Dit wordt bevestigd.

O ja, nog even drie na-opmerkingen:

Ik deed daareven wat lacherig over allerlei mensen met veelsoortige ideeën. Even ging er een vreemde gedachte door mij heen:

“Dank u God:

-         Dat ík niet in de vooropname geloof.

-         Dat ík niet met zo’n donkere, diep ernstige stem ‘Sjaloom’ hoef te zeggen.

-         Dat ík niet elke bevrijdingsbeweging behoef te bejubelen om dan later girootjes uit te moeten schrijven voor hún slachtoffers.

-         Dat ík niet alle dagen van de week alle ‘fijne venten’ behoef af te karren, zonder ooit iets écht te leren (2 Tim. 3:7).”

Ik dacht het maar even, in een flits. Och, misschien was het ook alleen maar een van buiten komende verzoeking (Jac. 1:14). In ieder geval: ik moest opeens denken aan die Farizeeër, die het ook zo puur best met zichzelf getroffen had (Luc. 18:11). En ik wist het weer: al ben je zó uitgerekend, dat je in geen enkele valkuil van ‘medemenselijkheid’ of ‘dialoog met het mohammedanisme’ meer trapt … als je de liefde niet hebt, haalt het allemaal níets uit (1 Cor. 13:2).

Dan zou je het moeten beleven dat domoren met een warm hart, je nóg voorgingen (Matt. 21:31). En toen ben ik toch maar weer gaan bidden om liefde, dat verreweg voornaamste bouwelement van het geloof (1 Cor. 13:13).

Ooit eens (0.5) beloofde ik, zo weinig mogelijk vreemde woorden te gebruiken. En nu tóch: ‘specimen’. Wel, je komt er niet helemaal onderuit. Als je tienmaal het woord ‘voorbeeld’ gebruikt moet je wel eens wat afwisseling brengen. Maar: ik blijf op dit punt alert, opmerkzaam bedoel ik.

Natuurlijk had ik dat zo-even bést door: die steek-onder-water betreffende die ‘bijbelstudiebrengers’. Ik heb er tot nu toe niets over gezegd.

            “Allicht”,

denkt u:

            “Hij gaat de tak, waarop hij zélf zit, niet dóórzagen!”

Nee, zo is het niet. Inderdaad, er is geen eind aan boeken schrijven. En al die vele boeken brengen de mensen soms in de war (Pred. 12:12).

Even twijfelde ik; mijn kast staat vól boeken over het geloof van andere vlijtige venten. Ik lees ze nóóit. Ik dacht aan ál die kasten, waar straks míjn boeken ongelezen zullen staan.

Tóch een dood werk, ook dít?!

Maar ik dóe het zo graag. Ik vind het zo jammer, om al die leuke dingen, die ik hoor en meemaak, níet vast te leggen. De Heer weet, dat ik oprecht ben. Ach, ik ga nog maar even verder. En ik bid de Heer:

-         Wilt U geven, dat mijn boeken geen verdriet geven, maar vreugde.

-         Wilt U maken, dat het geen muurbloempjes worden, maar veelgevraagde denkpartners.

20-12-2008, 19:08 geschreven door Gerritse

4.2.1.

Verband met voorafgaande bijbelstudies

Iemand toonde mij eens een zwart doosje, zoals hierbij schetsmatig uitgebeeld. Het zag er allemaal maar somber uit. Toen drukte hij op een knop… het resultaat was verrassend.

Vlak D viel naar achteren.

Vlakken E en F vielen opzij.

Vlakken A en C klapten om naar voren.

De bodem B werd zichtbaar. 

Wég was het akelig zwarte doosje, de schitterend geslepen, glazen binnenkanten vormden samen een in het licht fonkelend kruis.

Zijn bedoeling was uiteraard om een bijbelse waarheid uit te beelden. Gretig pikte ik die bedoeling op. Onze coproductie volgt nú.

De hele mensheid was oorspronkelijk bedoeld voor het licht. Adam en Eva moesten echter zo nodig in het paradijs vóórtijdig kennis verwerven (Gen. 3:6). Daardoor werden zij en al hun nakomelingen afgesloten van de Zon van de gerechtigheid (Mal. 4:2).

Gebeurd is gebeurd; ik ga er die twee niet hard om vallen. Zou ik het beter gefikst hebben?! Laat dat nu maar. In ieder geval: rondom de mensheid begonnen grauwe, lichtdichte muren te groeien.

God nam geen genoegen met het feit, dat de mensheid op deze manier weggeborgen werd in een gesloten, ontoegankelijke, zwarte, dode doos. Hij bracht op meesterlijke wijze zijn licht binnen in die grafkist. Uit Maria’s schoot werd Jezus geboren. Dit onoverwinnelijke licht scheen in de duisternis… die donkerte kon er niet tegen op (Joh. 1:5). Toen Jezus overwinnend riep: “Het is volbracht”, (Joh. 19:30) scheurde het gordijn in de tempel (Matth. 27:51). Op die manier drukte Hij op de knop; de doos sprong open. Dit is een in het algemeen geldende heerlijke waarheid. Echter: om die waarheid voor u persoonlijk geldend te maken, moet ú initiatieven ontwikkelen. Maar vóór wij daarover doorgaan, eerst iets rechtzetten.

Daareven schreef ik:

“Door de blunder van Adam en Eva werden wij afgesloten van de levende gemeenschap met God.”

Dat is niet helemaal precies geformuleerd; de duivel kreeg een bruggenhoofd. Maar hij moet vanuit dat bruggenhoofd toch wel ieder mens afzonderlijk veroveren. God wees er Kaïn op, dat hij kón overwinnen (Gen. 4:7). Deze echter redde het níet (Gen. 4:8). Henoch daarentegen líet zich niet afsluiten van de gerechtigheid. Híj wandelde met God, elke dag een eindje verder, tot God tenslotte zei:

            “Kom nú maar helemaal mee!”(Gen. 5:24).

Gelukkige kerel.

In het algemeen echter is het tóch wel zo, da de miskleun van Adam en Eva het steeds moeilijker maakte om de weg naar God terug te vinden. De wanden van de verstikkende doos waren ten tijde van Henoch mogelijk nog niet zó dik. Bij elk volgend geslacht evenwel pleisterden de demonen nijver nieuwe lagen misverstanden. Ik schreef daarover in bijbelstudie één.

En nú kom ik op ‘uw initiatieven’.

Ook ú zat in een dichte doos zonder uitzicht op God. Hóe was u daar gekómen? U was uw leven begonnen zónder morsige, vensterloze muren. Uw beschermengelen hadden nauw contact met God (Matth. 18:10).

Prettige toestand.

Maar toen u tien, elf, twaalf jaar was, begon satan zijn aanval. De duivel gebruikte daarbij bruggenhoofden, ontstaan door bijvoorbeeld verdrietige voorvallen of opvoedingsfouten (Ef. 6:4), toen u zeven, acht, negen was. De boze overwón u.

Maar tóen bracht God het licht binnen bij ú. Door middel van uw zich toekeren naar Hem. Uw eerste initiatief was dus, dat u ophield met Hem te verhinderen, u goed te doen. U bekeerde zich: bijbelstudie twee.

Wat wás echter dat licht in u spéldenknop klein.

Tóen echter ontplooide u een volgend initiatief. U stelde ‘de kubus’ van uw leven helemaal ter beschikking van God, tot in alle hoeken en gaten. Het licht gloeide óp, wakkerde aan, verspreidde zich. Het begon tegen de wanden van de kerker te drukken. U vond de knop en drukte daarop: vlak D sloeg open. Het in u ontstoken licht laafde zich aan de bron (Ps. 36:10).

Uw wedergeboorte –bijbelstudie 3- was gaande. Nu –in bijbelstudie vier- haalt u de bezem door alle dode werken en rolt u de loper uit voor wat leven en nuttig is: waar een initiatief! Open valt vlak E. Dadelijk –in bijbelstudie vijf- zijn wij zó blij erover, dat u werkelijk in God gaat geloven: daar gaat vlak F.

In bijbelstudie zes leert u allereerst op een verrassende manier in actie te komen> Vlak A toont zijn stralende binnenkant: licht in alle kleuren van de regenboog.

-         Het rood van de offerbereidheid

-         Het oranje van de feestelijke overwinning

-         Het groen van de nieuwe levensverwachting

-         Het blauw van de trouw

-         … tezamen verblindend wit.

Verderóp in bijbelstudie zes leert u over de dood heen te zien naar eeuwig leven. Vlak C klapt om.

En dan lígt daar: het kruis! In bijbelstudie zes leert u tenslotte nog inzicht te krijgen in Gods plan met uw leven. Vlak B is al even glorieus doorlicht als de andere. Zo, daar ís het verband weer.

We zijn dus nu in de hele vierde bijbelstudie bezig met het openklappen van vlak E. In 4.1. hielden wij ons er mee bezig, dat God lévende werken wél van ons verwacht en dóde werken níet.

Nu –in 4.2.- gaan wij iets anders heel terdege bezien; levende, onvergankelijke werken zijn ten enenmale verkieslijk boven dode, vergankelijke werken.

Ja, u hebt het goed door: één vlak van de verstikkende kubus ís al opengestoten.

Daarvoor ws de hele dérde bijbelstudie nodig. Nu duwen wij –een bijbelstudie lang- het volgende vlak opzij. Er kwam al beweging in bij 4.1. Nu –bij 4.2.- komt er wat meer gang. Bij 4.3. komt er schot in. Bij 4.4. t/m 4.6. gaan wij maar dapper door met duwen. Maar pas bij 4.7. kunnen wij roepen:

            “Jongens, meisjes… daar gáát ie!”

Daarna nog even kijken, hoe het met Jan en Joke en hun gezelschap is; de teksten uitschrijven en dán… op naar het volgende vlak.

13-12-2008, 20:14 geschreven door Gerritse

4.1.9.

Levende werken: eeuwig blijvend

-         Gods is niet onrechtvaardig, dat Hij uw werk zou vergeten en de liefde, die gij voor zijn naam getoond hebt door de diensten, welke gij de heiligen bewezen hebt en nóg bewijst (Hebr. 6:10).

Iedereen doet wel het een of ander werk tijdens zijn of haar leven. Soms echter stelt men zich zelf echter vragen: zoals:

“Waarom tob ik mij toch zo áf!?

-         dat mooie rapport, war ik zo trots op ben, gaat over twintig jaar door de papiermolen.

-         Die fraaie villa, die ik ontworpen heb, wordt over vijftig jaar gesloopt.

-         Die prachtige zaak, die ik mijn naam gegeven heb… war zal die naam zíjn na latere fusies… en overigens… hoe zullen mijn opvolgers zijn? Misschien zullen zij onbenullen zijn, misschien valt het mee (Pred. 2:19). In ieder geval: zij zúllen de macht hebben om mijn B.V. naar de knoppen te helpen of niet.

Wat zinloos eigenlijk toch allemaal (Pr. 1:2). Van ál mijn gezwoeg en gesloof is bij de mensen, die één –zeg twéé- generaties ná mij  komen, al geen héugenis meer. En nóg weer latere generaties weten van hén níets en van mij helemáál niets meer (Pr. 1:11). Onrechtvaardig eigenlijk, maar nou ja: onontkoombaar; die vergetelheid.”

Nu héb ik wel een schrale troost. Als u verstandig geweest bent, de weinige jaren van uw leven op aarde (Pr. 5:17), hebt u iets gespaard voor uw kinderen (2 Cor. 12:14). En daardoor hebt u mede gespaard voor onbekende mensen, die ná u komen. Eigenlijk is dat óók een vorm van naastenliefde (Lev. 19:18). Een later geslacht geniet dan de vruchten van uw overleg. Zo danken wíj toch ook ónze welvaart mede aan al die onbekende tobbers, die zich in vorige eeuwen afgebeuld hebben.

Denk maar aan de kostelijke grachten-infrastructuur in Amsterdam, waarvan wij genieten. In de zeventiende eeuw hebben anderen die in beginsel tot stand gebracht, zonder dat zij ons opzadelden met ook maar énige staatsschuld.

Maar ach, ik mag niet verwachten, dat deze overweging u écht blij zal maken (Pr. 3:22). Daarom déze raad: pijnig uzelf niet met al te moeilijke gedachten (Pr. 5:18/19). Geniet van het leven bij al uw gesappel.

-         Wanneer u jong bent en nog ongetrouwd (Pr. 11:9).

-         Wanneer u iets minder jong bent en inmiddels getrouwd (Pr. 9:9).

-         Nu ja, altijd… (Pr. 8:15).

Toch, ik kan me heel goed voorstellen, dat iemand graag iets blíjvends zou verrichten. Rijkaards stichten soms een fonds om hun naam tot ver inde toekomst te laten doorklinken. Dat lijkt heel wat, maar probáát is het niet. De náám blijft wel, maar de herinnering aan de méns, die deze naam ooit heeft gedragen, vervaagt tóch.

Velen willen iets van blijvend belang voor Gód doen. Dat kan op twee manieren:

-         Iets ondernemen, waarvan je dénkt, dat God het wel leuk zal vinden: dood werk.

-         Aan God vragen, wat Hij nu leuk zóu vinden. Wanneer Hij antwoord heeft gegeven, ook naar dat antwoord hándelen: levend werk.

Hierbij twee tussenopmerkingen:

-         Let u wél op, dat God zijn gedachten in u níet úitschreeuwt, (misschien Jes. 42:2). Hij spreekt dikwijls zacht als het suizen van een milde koelte (1 Kon. 19:12,13). Daarom, er komt zó veel getetter en geloei op u af. Als u daartussen een goed, maar ragfijn geluid hoort… attentie!

-         Het valt niet mee om via uw golflengteschaal zuiver af te stemmen op Gods gedachten. Krachtige zenders van eigen bedenksels dringen met hun harde gepraat dat fijne muziekje al gauw weg. Wat is daaraan te doen? Soms gaat het om grote beslissingen: ontslag nemen uit een baan bijvoorbeeld. Raadpleeg dan in ieder geval andere gelovigen. Soms ook gaat het om wat kleinere zaken: het meedoen aan een demonstratie, een handtekeningenactie. Mogelijk zult u medechristenen niet altijd advies behoeven te vragen. Durf het risico aan, dat u achteraf op een stoorzender blijkt te hebben afgestemd. Bid God, dat Hij u helpt, een volgend maal beter te kiezen. Oefening baart kunst.

Wat is het heerlijk om werk voor God te doen. Eindelijk iets, dat de tijd verduurt, meer nog: dat de eeuwigheid verduurt!

Wél even letten op deze voorwaarde: werk, waarom God gevraagd heeft: geen aanlevering van goederen, die nergens in zijn planning kunnen worden ingebracht.

Maar; als u pást in zijn productieschema, werkt u mee aan artikelen, die op de eeuwigheid zijn afgestemd. Ze ráken niet in de vergetelheid. Mensen, mede door uw toedoen gered, worden steeds meer blij met hun zíjn bij God. Die blijdschap wordt niet beperkt door welke tijdslimiet dan ook… Die vreugde:

-         gaat altijd en altijd door

-         wordt steeds en steeds dieper

-         neemt in alle oneindigheden verder toe van hoogtepunt naar hoogtepunt.

Dat is toch ten enenmale niet te vergelijken met –overigens heel genietbare-  aardse vreugden over:

-         het discussiestuk, dat u voorlegde

-         het winkelcentrum, dat u bouwde

-         de moeilijke betonvloer, die u vlocht.

Het doen van levende werken is helemaal zínvól. Aan de poorten van Gods lichtrijk hebt u verrukkelijke ontmoetingen. Mensen, mede door uw toedoen –al wás het maar met geld- gered voor tijd en eeuwigheid, hóllen u tegemoet. Zij omarmen u, drukken zich tegen u aan, kunnen maar één ding stamelen:

“God vergeet je werk niet, ik ook niet; nooit en nooit en nooit. Mag ik bij je binnenleiding (Luc. 16:9) een parel zijn aan je kroon (Phill. 4:1)?!”

U zult vragen:

“Maar hoe ben ik er nu zéker van, dat ik goed bezig ben in ‘Gods fabriek’?! Hoe wéét ik nu, dat ik de goede schroefjes op de goede moertjes draai. O.K., ik heb al door, dat het deelwerk is, de een doet dit, de ander dat, maar het werkplan berust bij God (1 Cor. 3:16). Maar: wat ik doe, wil ik góed doen.”

Wel, levend werk, werk, dat de eeuwigheid verduurt, heeft –onder meer- twee dragende beginselen:

-         Liefde voor God, liefde voor Jezus. Liefde ook voor de manier, waarop God zijn schitterende bedoelingen met ons heeft duidelijk gemaakt.

-         Een blijvende, warme, positieve belangstelling voor medegelovigen (en uiteraard voor alle planeetbewoners).

Ga uw werk voor God eens na. Zit er geldingsdrang in?!

“Ik zál mijn mening verdedigen. Ik zal laten zien, wat ik waard ben. Ze zúllen in de gaten krijgen, dat ook ík kan demonstreren.

-         Tegen de abortuswet, niet zoals zíj er tegen zijn, maar ánders.

-         Tegen allerlei andere wetten en tostanden.

Ik vind, dat Gods naam wordt ontheiligd door dít en door dát. Ze zullen het wéten. Wáár is mijn spandoek? Zíj kiezen de strijd. Nu, ík ook, ze zullen het wel mérken.”

Dat element moet er uit. Lang geleden, in 1970/1971, heb ik Christenen zien stormlopen tegen de toenmalige volkstelling. Zij maakten er een strijdpunt van, besteedden er massa’s energie aan… en waarvóór?...

Levend werk moet léég zijn van allerlei aardse opwinding. Vól dient het te zijn van hemelse, ontspannen rust. Mannen met –om zo te zeggen- de stenen al in de hand (Joh. 8:4), duwen een vrouw naar Hem toe, betrapt op overspel (8:3). Dóod moet ze (:5). Het klopt allemaal als een bus (Lev. 20:10), maar: liefde is er niet bij, en de man, die overspel met haar heeft gepleegd, is er ook niet bij.

En wat doet Jezus?!... gaat wat zitten schrijven in het zand (Joh. 8:6,8)… zó … met zijn vinger of met een stokje… ze snappen het bést… ze kennen hun teksten! (Jer. 17:13). In al zijn kalmte verkoopt Jezus hun toch een línkse! En dan komt de rechtse, die het werk afmaakt. Geen demonstratie, geen actie… een losse opmerking:

            “Wie zonder zonde is mag de eerste steen gooien (:7).”

Maar ze gaan wél knock out (:9). En tot de alleen gelaten vrouw zegt Jezus:

            “Ik veroordeel je niet; niet meer zondigen hè!”(:10,11).

Kijk, dat is nu rustige, serene, uiterst effectieve liefde tót en daardoor samenwerking mét God.

Ga uw werk voor God eens na: kijk de gemeente eens rond. Hoe zíet u ze. Misschien denkt u:

“Fijn, ik ken ze bijna allemaal. Ik krijg van al die mensen vast wel een handtekening op mijn lijst, die de petitie gaat vergezellen.”

Dan zit er in uw overleggingen toch iets scheef. U denkt dan niet aan de diensten, die u heiligen kunt bewijzen, maar aan de diensten, die zij ú kunnen bewijzen.

Een voorbeeldje:

De samenkomst is láng uitgelopen. Er zijn nog een heleboel bedieningen. Veel mensen komen met noden naar voren. Even komt de gedachte bij u op, dat het allemaal zo vreselijk lang duurt. U doet die gedachte van u wég. U denkt:

            “Ik heb voor deze gemeente met haar lange diensten gekozen. Nu ook niet zeuren.”

U ondersteunt degenen, die ‘bedienen’. U strijdt mee, bidt mee voor uw lijdende medegelovigen.

Nu zit er in uw overleggingen iets ‘recht’. U bidt niet:

“O Heer, laten mijn medechristenen míj nu eens van dienst zijn. Laten zij nu eens níet naar voren komen. Want ik wil naar hui-ui-uis.”

U bidt in plaats daarvan:

“Heer, zegen ze. Laten uw ogen wijd open zijn over dit huis (1 Kon. 8:29). Leg uw hand op hen, laat het hun wél gaan. Dank U Heer, U gaat hen redden… genezen… bevrijden…”

Zó bewijst u diensten aan de heiligen.

Nog even een samenvatting. De geboorte ín ons van de nieuwe mens geeft de mogelijkheid van nieuw denken, nieuwe daden. Dat verlichte handelen is de enige geldsoort, die waarde heeft in Gods rijk. Alleen díe valuta wordt door Hem aanvaard.

Maar: dat levende werk, de rekeneenheid van het eeuwige rijk, is zélf eeuwig. Mot en roest en dieverij (Matth. 6:19) en welke inflatie ook, hebben er geen invloed op. Ruim uw oude biljetjes op. De koers valt tóch tegen. Naar de vuilnishoop ermee! (Phill. 3:8). Uw nieuwe geld ligt klaar, de prijs, die u er voor zou moeten betalen (Jes. 55:1).

Genoeg nu hierover, over naar hoofdgedachte 4.2.

06-12-2008, 16:21 geschreven door Gerritse

4.1.8.

Levende werken: steeds verder vervolmaakt

-         Hiertoe bidden wij ook te allen tijde voor u, dat onze God u de roeping waardig acht en met kracht alle welgevallen in het goede en het werk des geloofs volmake (2 Thess. 1:11).

Dat ándere land met die andere mogelijkheden, die nieuwe levensstijl met dat nieuwe werk: het moet wél even wennen. Om je thuis te gaan voelen, kóst moeite, maar het is die moeite waard!

De Christenen in Saloniki, waaraan Paulus hier schrijft, hadden er al aardig de slag van te pakken. Wanneer mende verzen vóór onze tekst leest, komt misschien déze gedachte op: nou, nou… goeiemorgen!

-         Zou een ver gevorderd Christen God altijd kunnen danken voor ‘mijn’ toenemend geloof en ‘mijn’ liefde jegens medegemeenteleden (:3)?

-         Zou hij bij anderen eigenlijk een beetje kunnen ‘geuren’-net zoals Paulus hier- met ‘mijn’ volharding (:3)?

Mogelijk zal iemand wat stil zeggen:

            “Over míj moet de voorganger –terécht-  nog wel eens zuchten (Hebr. 13:17).”

Wel, als dat zo is, hebt u nog wel het een en ander te doen, voor u op deze hoogte bent: de hoogte dus, waarop de mensen in Thessalonica (Saloniki) zich bevonden, waardoor Paulus gewoon een beetje ‘trots’ op hen was.

Maar: bent u dán klaar; waren die mensen in Saloniki kláár?!

De korte inhoud van de nu te ontwikkelen gedachte is: de door God gewilde en door wedergeboorte mogelijk geworden goede werken kunnen –door vuur gelouterd- volmaakt van kwaliteit worden. Er is méér, dan tot dusver ontdekt.

Nu niet kribbig worden; niet roepen:

            “Is het dan nóóit genoeg?!”

Dan legt u namelijk de klemtoon verkeerd. Het klinkt heel anders, veel meer positief, wanneer gezegd wordt:

            “Er zijn altijd nog méér mogelijkheden.”

U zít op een goed spoor met uw bekering en wedergeboorte, u hébt door Gods genade al véél bereikt, maar u kunt altijd nog verder (Phill. 3:16).

Want wat zegt Paulus allereerst in onze tekst tot deze gelovigen, die toch al zó’n eind gevorderd waren? Hij zegt níet:

            “Zeg lui, zo is het wel genoeg. Nu even in de vrijloop!”

Nee, hij zegt:

“Ik bid, dat jullie helemaal door de eindkeuring komt, dat je gaat behoren tot de allerlaatste selectie. Ik bid, dat je uiteindelijk van de hoogste kwaliteit bevonden wordt. Ik bid, dat je –na voltooide training- kunt meedraaien in de inner-inner-circle, de binnenste kring, de absolute kerngroep.”

Dáár –in die lijfwacht- zijn de gelovigen verzameld, die bij Jezus’wederkomst in zijn verheerlijking delen. De andere mensen hebben nog net even tijd om verbaasd te roepen, dat zij hun ogen niet geloven (2 Thess. 1:10). Maar direct daarop (1 Cor. 15:51, 52) zijn deze middelpuntschristenen al weg, de onzienlijke wereld in (1 Thess. 4:17).

Samen met –toch nog- een schare, die niemand tellen kan (Op. 7: 9), vormen zij het ontvangstcomité (Op. 19:14). Och, er wordt wel een getal genoemd voor deze gezegenden: 144.000 (Op. 7:4). Dat is echter zinnebeeldig, om een totale vólheid aan te geven. Gelukkig maar, anders zou het knap sneu zijn, om nummer 144.001 te zijn.

Wat zegt Paulus verder?!:

“Ik bid, dat God jullie twee dingen geeft:

-         plezier erin, om het goede –de goede werken- te dóen

-         bekwaamheid, om de goede werken steeds meer volmáákt te doen.”

Wat waard is om gedaan te worden, is waard om góed gedaan te worden. Deze fijne gelovigen mogen klaarblijkelijk aangemoedigd worden om door te gaan. Dan is het echter óók toegestaan om ú daartoe aan te sporen.

Het opnieuw geboren worden heeft u al ‘goesting’ gegeven om Gods gedachten –gepland ín u-  om te vormen tot Gods werk, verricht dóór u.

U merkt echter, dat er nog te veel bijmengstel is. In beginsel is er al iets veranderd. U doet geen dode, nietswaardige werken meer met een vriendelijk sausje van toch echt wel goede bedoelingen.

U doet lévende werken. Maar volmáákt zijn ze nog allesbehalve. Er zit nog veel nietswaardigs bij. Toch: de kérn is goed; vroeger was die verrot.

Hoe doet u nu dat schuim weg van het edel metaal? Daar moet smelthitte aan te pas komen:

            Hetzelfde vuur:

-         verbrandt het hout

-         verhardt de steen

-         en loutert ’t goud.

Wees niet bang voor het vuur, de laaiende vlammen van onbegrip, lastercampagnes, roddelpraatjes, minachting. Blijf zélf begripvol, beminnelijk, hoffelijk, kwets zélf niemands gevoel (1 Cor. 13:5).

U bent geen ‘Neezegger’, (zie in deel een-twee: 1.6.6.). Hoon, spot, pootje haken, listen en lagen, ze zullen u niet verbitteren en verharden.

U bent geen onvolgróeide ‘ja-zegger’. Kleinering, verdachtmaking, woordverdraaiing, negéren: zij zullen uw moed niet veranderen in een hoopje as.

U bent een ‘ja-zegger’, -zie deel een-twee: 1.6.7.- die groeit en gróeit. Misverstanden, indianenverhalen, schending van vertrouwen, besmeurende brieven: zij zullen uw liefde voor andere mensen niet doven. U zult ook uw bestrijders geestelijk leren liefhebben met een warme, praktische, nuchtere, eerlijke liefde. U zult zien, dat bij elke keer, dat u ‘gesmolten’ wordt (Zach. 13:9), het slakkenvuil van onedele bijmengsels minder wordt. Zó gaan uw goede werken naar de volmaaktheid toe.

Een voorbeeld maar weer:

Aan zijn goede trouw ten aanzien van God en Jezus behoorde éigenlijk niet getwijfeld te worden. Jaren al was hij met Hen onderweg. Toch was er rondom hem de sfeer van… o… díe…!:

-         een onbegrijpelijke vent

-         moet vroeger helemaal niet gedeugd hebben… er gáán verhalen…

-         hij heeft al heel wat keren een greep naar de macht gedaan. Overal is hij al met ruzie weggegaan

-         hij is een beetje merkwaardig, onaangepast hè.

Hij wíst wel, hoe het kwam. Toen hij pas bij de Heer in de leer was, hád hij ruzie gemaakt, wás hij een ‘trouble shooter’. Hij wás iemand geweest, die moeilijkheden veroorzaakte, die ze als het ware tót zich trok. Hij had er zich mee verzoend, dat hij dat vroegere ‘imago’ bij zijn leven wel nooit meer zou kwijtraken.

Naar aanleiding van die beeldvorming was indertijd een proces begonnen van:

-         de vergetelheid induwen

-         weg manoeuvreren

-         uitschakelen.

Nu hij allang totaal veranderd was, ging dat proces toch nog altijd door. Men gaf hem steeds minder de ruimte, níemand nam hem meer ernstig. Men vroeg hem nog wel eens naar zijn oordeel over dit of dat, maar ook dán was het ‘uitkijken geblazen’. Wanneer hij in de gevallen zijn mond maar ópen deed, werden zijn woorden verdraaid. Voor goede munt werden ze daarna verkwanseld aan mensen, die oor hadden voor ontluisterende leugens.

Hij begreep zo goed de meer algemene strekking van de zegswijze: eens gestolen, altijd een dief. Eén keer was van hem –eigenlijk ten onrechte- het beeld gevormd van: een lastig mirakel. Velen om hem heen sloofden zich uit om aan dát beeld steeds meer reliëf te geven.

Dat het niet klopte met de werkelijkheid, daarmee eigenlijk nooit geklopt hád, dééd er niet toe. Inzichtverandering was te inspannend en daarmee basta!

… En tóen gebeurde het wónder:

-         Dat vuur van geringschatting en lacherige verachting bracht hem niet tot wanhoop, maar tot een stille lach, een zachte humor.

-         Haast meesmuilend kon hij soms tot Jezus zeggen:

“Heer, U hebt gewaarschuwd, dat eer van mensen de mogelijkheid wégneemt, dat U ook nog eens eer gaat geven (Matth. 6:2). Wel, wat dat betreft, zit ik bepaald gebeiteld.”

En dan was er geen spóór van zelfbeklag in zo’n ontboezeming. Ergens was er wél iets van een vage geamuseerdheid, een verbáásde vrolijkheid.

-         Hij kon het hébben, wanneer een medegelovige hem weer eens pijn deed. De tien procent waarheid in de bejegening nam hij ter harte, voor de rest had hij begrip, hij bleef vriendelijk (1 Cor. 4:13) en beleefd.

-         Hij nam het kruis van het onderschat worden (zeer terzijde: 1 Pr. 9:15) blijmoedig op (Matth. 10:38). Hij kwam tot het inzicht, dat deze ervaring zíjn aandeel was in het lijden, dat de gemeente van Jezus nu eenmaal had te doorstaan om tot volheid te komen (Col. 1:24). Hij keek naar de vele zegeningen, die hij op allerlei gebied genoot.

-         Hij gaf liefde, ook al leek hij niets terug te ontvangen. Het ging hem als Mozes, zijn driftige opwinding van vroeger (Ex. 2:12) veranderde in zachtmoedigheid (Num. 12:3). Die zachtmoedigheid werd uitgelegd als een ‘L. Rozewater-mentaliteit’ of als ‘masochisme’. Het deerde hem niet. Hij wíst, dat hij geen zak-van-een-vent of een zelfkweller was. Daarom kon hij blijven bidden voor alle verkeerd oordelenden. Hij leerde iets begrijpen van die grote Voorganger, die in het uur van het gróótste onbegrip kwam tot het díepste gebed (Luk. 23:34).

Tóen merkte hij, dat bij elke smeltgang minder slakken kwamen bovendrijven. Zijn goede werken werden van hoger karaat. In de spons van zijn leven werd niet mínder geknepen dan voorheen. Het water, dat er uitkwam, was echter minder vuil.

Volmaaktheid begon zich baan te breken…

29-11-2008, 17:13 geschreven door Gerritse

4.1.7.

Levende werken: uit heldere bron vloeiende

-         Indien gij dan met Christus opgewekt zijt, zóekt de dingen, die boven zijn, waar Christus is, gezeten aan de rechterhand Gods. Bedenkt de dingen, die boven zijn, níet die op de aarde zijn (Col. 3:1, 2).

Eerst weer even een plan de campagne: de wedergeboorte geeft de mogelijkheid om werk te doen, dat blijft, dat zoden aan de dijk zet. God wíl zulk werk. Dat werk ís duurzaam, omdat het is opgebouwd uit het beste materiaal, dat zich maar dénken laat.

Paulus spreekt hier tot mensen, die zich maar niet alleen hebben toegekeerd naar God, maar die verder zijn gegaan. Zij hebben Gods vrijmakende kracht dieper beleefd dan alleen door de bekeringservaring. Zij zijn niet aardsdenkend gebleven.

Aards blijven denken kán. Zelfs bekeerde mensen kunnen nóg met een ketting vastzitten aan een diep in de grond geheide betonpaal. Zíj niet, hún ketting is gebróken. Diep beneden staat machteloos de lege paal.

En tóch: tegen die vrije vogels moet gezegd worden: niet alleen spelevaren nu, niet alleen lekker door de lucht zeilen, duikvluchtje zus, stijgvluchtje zo. Nee, ook hier moet gewérkt worden. Allez luitjes, aan de slag. Je bént in de hemelse sfeer, nu ook op zoek naar de bestanddelen ván die sfeer. Altijd blijven kijken naar Jezus (Hebr. 12:2). Altijd de ogen gevestigd blijven houden op God (Ps. 123:2).

Dan zie je ook de dingen, die van je verwacht worden. die werken behoren bij je Broer en bij je Vader.

Rank aan de wijnstok (Jezus), wil je ‘werkelijk vrucht dragen? Zuig dan via die Wijnstok de sappen in van de bodem, die de Landman –God- hééft gereed gemaakt (Joh. 15:1). Zó zoek je de werken, die God voor je heeft klaargelegd (Ef. 2:10). En hoe breng je die vrucht vóórt?! Door de sappen, die je opzuigt, ook goed te doorpróeven. Overdénk Gods arbeidsplan voor jou, verwerk het innerlijk. Zó word je bekwaam gemaakt om andere mensen te trekken door je stralende houding, je vriendelijke hulp, je voorkomende manieren; die doen véél meer dan woorden.

Tot zover Paulus’ woorden, die ik met wat verdere aan de schrift ontleende gedachten heb aangevuld. Ik ben van oordeel, dat zoiets best even mag.

Laten wij een en ander nu eens toepassen op u en mij. De goede werken, die God voor óns heeft klaarliggen, vinden hun oorsprong in gedachten, die afkomstig zijn uit de sfeer van God en van Jezus. Daar is de situatie van het totaal niets van doen hebben met zonde, bederf en verderf. U kúnt geen zuiverder materiaal krijgen.

Aardse werken staan altijd open voor invloeden, die wél van doen hebben met zonde, bederf en verderf. Tallozen begonnen met de beste voornemens, na hun bekering. Terwijl zij bézig waren echter om van hun omkeer te getuigen, sloop fanatisme binnen in hun brein, een ketting ketende hen vast aan een paal. Zij werden scherp, onverdraagzaam, hoogmoedig, hooghartig. Ze zeiden tegen hun toehoorders, dat deze vast en zeker verloren zouden gaan, omdat ze bepaalde –inderdaad essentiële- dingen anders zagen. Maar doordat ze zelf geen liefde hadden, werd hun eigen, juist zo opgeknapte toestand weer snel meer zorgwekkend.

U niet, wedergeborene, u hebt door Gods genade uw vleugels gebaad in zijn zonlicht; u vliegt nu aan op zijn voedsel, zijn werkplan voor u. Dáármede vúlt u zich, dáárdoor komt u in steeds betere conditie. Liefde, verdraagzaamheid, ootmoedigheid, nederigheid, maken u geschikt om vrucht te dragen. Daar begínt al iets te bloesemen, te bloeien, … een bloembodem zwelt op. Zó draagt u vrucht voor Jezus. U strooide niet met hel en verdoemenis, zoals sinterklaas met pepernoten. Iemand echter hoorde uw woorden nam uw levenshouding waar, genoot van uw hulp, verkwikte zich aan uw manier van doen. Die iemand ging zélf nadenken. U hoefde hem nergens van te óvertuigen. Gods Geest overtuigde hem van zonde, gerechtigheid en oordeel (Joh. 16:8).

U hoefde alleen maar te gétuigen. Die goede, levende werken van u deden hun werk. Ze vloeien uit zulk een onverdachte bron, ze zijn zó kristalhelder, zó rijk aan voedende stoffen. U –rank- zuigt ze op uit de Wijnstok en geeft ze door aan de vrucht. Die vrucht wordt van ú afgeplukt, wéggeplukt. Zij was immers niet uw bezit, maar het eigendom van de Landman. Geeft niet… een nieuwe vrucht tekent zich al weer af.

Klaar… gezond… bruisend… stróómt het goede werk van God door u heen. Het welt op uit een onuitputtelijke, zuivere, gezond makende bron (Ez. 47:1).

Er was eens iemand, die zich bekeerde. Hij was altijd een onopvallende, wat kleurloze man geweest, maar nú betékende hij iets. Hij kwam in samenkomsten, waar grote predikers in de naam van Jezus zieken genazen. Hij vertelde ervan. In zijn familie werd wat narrig gereageerd. Spotzieke verwanten zetten hem klem. Híj echter vond het wapen bij utstek:

            “Zondaars”,

beet hij hun toe:

            “Jullie gaan allemaal naar de hel!”

Daar kwam ruzie van. Dapper zei hij, dat hij het kruis droeg, dat ook Jezus had gedragen. Hij zag namelijk nog niet in, dat hij het kruis van zijn eigen bemoeizucht droeg (1 Petr. 4:15).

Ongeduldig, uit de hoogte, striemde hij zijn vader en zijn broers met steeds hardere woorden… zíj werden steeds dwarser.

Hij kwám echter tot bezinning. Hij werd zó wanhopig onder de situatie. In nachtenlange gebedworstelingen offerde hij zijn poeha, zijn hoog-van-de-toren-blazen, zijn getoeter op dat blikken trompetje.

Tóen entte God dit miezerige rankje op die grote, prachtige Wijnstok (Rom. 11:17).

Door de verstopte, dichtgeslibde haarvaten begon het genezende sap op te stijgen. Het duurde gelukkig heel lang, voor hij zijn jongere broer weer eens tegenkwam. Die begon direct:

            “Hoe is het, moeten wij allemaal –pa inbegrepen- nog zo nodig naar de verdoemenis?”

Toen zie hij:

            “Joh, ik schaam me zo, vergeet al die dikke woorden. Het was zo dood… zo dóód!”

            “Ik snap er niks van”,

zei de broer:

            “Hoor je dan niet meer bij Jezus, zoals jullie dat noemen?!”

            “Jawel”,

zei hij:

“meer dan ooit. Nu begin ik pas te leven, nú gaat er lévend werk uit mijn handen komen.”

“Je bent toch een wispelturig baasje,”

hoonde de broer:

            “zeker weer een nieuw soort dominee gehoord!”

            “Laten we gaan schaken,”

antwoordde hij:

            “net als vroeger.”

En ná dat schaken kwam er tóch een gesprek.

22-11-2008, 15:13 geschreven door Gerritse

4.1.6.

Levende werken: hoog gekwalificeerd

-         Daarom, mijn geliefde broeders, weest standvastig, onwankelbaar, te allen tijde overvloedig in het werk des Heren, wetende, dat uw arbeid niet vergééfs is in de Here (1 Cor. 15:58).

Paulus begint deze groep gedachten met enkele stellingen:

-         mensen, die ‘ziels’ denken, kunnen niet wérkelijk in Gods heerlijkheid ínkomen (:50);

-         mensen, die alleen maar op áárdse wijze kunnen overleggen, bekeerd of niet, missen het feest van het bewust en positief meemaken van de tweede komst van Jezus (:52).

Ná die stellingen zegt hij tot zijn toehoorders: Dáárom, broeders en zusters; blijf stáán, láát je niet omgooien, láát je niet meesleuren door de stroom. Stá niet te schudden als een wrakke boom in de storm, trotseer élk noodweer, wees in levende werken overvloedig. Voor goed werk in de maatschappij word je over het algemeen toch uiteindelijk wel beloond. Voor goed werk in Gods koninkrijk word je vast en zeker beloond.

Levende werken; werken, die voortkomen uit een actieve band met God; wat zíjn ze belangrijk. Bekeerd te zijn is een groot goed: zonder follow-up’ –een vervolgfase- echter blijft er nog zoveel in de knóp steken. Zó veel, dat zou moeten bloesemen, vrucht zetten, vrucht dragen.

God wil zo graag bij u werk zien, dat níet door uzelf verzonnen is. Werk, dat een echo is van zijn hoge gedachten.

Wedergeboorte tilt de bekering uit boven het aardse denken, waarin de zich naar God tóekerende mens toch nog gevangen zit. Die wedergeboorte is iets geweldigs. Allerlei gedachten, die betrekkelijk en tijdelijk zijn, verdwijnen.

Altijd geldende, eeuwige denkbeelden komen er voor in de plaats (:50).

Het geestelijk opnieuw geboren worden legt de grondslag voor uw toetreden tot de voorhoede van gelovigen. Die stoottroep is erbij als ontvangstcomité, wanneer de bazuinen (:52) Jezus’ terugkomst aankondigen (zie in deel één: punt 1.6.7., band deel één plus deel twee).

Wie zou niet wíllen doorbreken van de eerste verrukking van de bekering naar de diepere blijdschap van de wedergeboorte. Die is op háár beurt weer een traptrede naar nóg grotere feesten. Dáárom: het werk doen van de Heer; om weg te komen van het aan de ‘grond’ gekluisterde bestaan; om weg te stuiven van het bederf, dat die grond vergíftigt; om steil te stijgen naar de sferen van het niet-bederf.

Daarom: niet zo nu en dan eens wat werk van de Heer, maar áltijd. Niet wat schrále activiteiten voor hem, maar een uitbundige, fonkelende reeks van daden.

Dat maakt standvastige, onwankelbare mensen:

-         Mensen, die Gods heerlijkheid beërven.

-         Mensen, die de eeuwigheid kunnen vastgrijpen zonder die weer los te moeten laten (:53).

-         Mensen die, als de tijd dáár is, uiterlijk onbeschrijflijk mooi, heerlijk, worden, omdat hun innerlijk al éérder mooi en heerlijk geworden is (:51).

-         Mensen, die in staat, waardig zijn om op de grote uitnodiging te reageren (:52), terwijl anderen daar vergeefs naar húnkeren (Matth. 24:40).

-         Mensen, die veel eerder dan de gelovigen uit de middenlinie en de achterhoede de dood overwinnen (:54,55).

-         Mensen, die de wet van het ‘zélf proberen de dingen te doen’ hebben ingeruild voor een andere Zij hebben geleerd om onder Gods leiding hun daden –en wat voor daden- (Dan. 11:32) te verrichten. In vrijheid leven zij naar de wét van de vrijheid (:56) (Jac. 2:12).

-         Mensen, die overwinnen, omdat zij dé Overwinnaar –Jezus Christus- écht volgen (:57).

Zó hoog gekwalificeerd zijn de levende werken vóór de Heer en ván de Heer, dat zij deze gevolgen hebben.

Nu zou u nog kunnen zeggen:

“Jawel, jawel, mooi allemaal, beetje brallerig hier en daar’maar; het motief, komt dat niet in de verdrukking? Het grote motief was toch:

o       dood werk: nee

o       levend werk: ja

Noem nog eens een voorbeeld van een dood en een levend werk. Ik wil duidelijkheid, geen wazigheid.”

Hier komt uw voorbeeld:

In zeker land was eens een grote demonstratie tegen iets, dat daar toentertijd erg in de belangstelling stond: de kernbewapening.

Iemand overlegde bij zichzelf:

“Ik doe mee, ben actief, sta niet kritiserend werkeloos langs de kant. Já… ik zál een spandoek dragen. Van nu aan zal ik kunnen getuigen, dat ik er zélf bij was! Ik zál tegen dat jagende hart van mij kunnen zeggen, dat het rustig en gerust kan worden. Ik deed immers, wat ik kón. Ik gáf mij, ik zette mij ín, ik heb er iets van gemaakt!”

Eigenlijk wel leuk, maar toch niet de goede manier om vrij te komen uit moerassig denken, geruk aan je haren (4.1.5.), dood werk!

Een ander overlegde:

“Honderdduizenden op de been. Er zít iets in die hele beweging. Kernwapens zijn als middel erger dan welke kwaal ook. Maar daar gaat het nu niet om. Ik houd van Jezus, ik houd van God. Zíj willlen, dat het evangelie overál komt (Mark. 16:15), waar de mensen zijn (Spr. 1:20, 21). Hier zíjn die mensen. Wie zei dat ook weer:

‘Ik ben voor de Joden een Jood en voor de Grieken een Griek geworden, als ik ze maar kon rédden’. (1 Cor. 9:22).’

Waarom zou ik dan niet voor de actievoerders een actievoerder worden?! Heer, wat wilt U, dat ik onderneem! Ik wil eerst met U overleggen (Spr. 16:3). Ja, ik wéét het: ik doe mee, bén actief, stá niet kritiserend, werkeloos langs de kant. Ja, ik zál een spandoek dragen!”

En omdat hij jong was, werd zijn tweemans spandoek –want hij vond een gelijkgestemde- gewaagd en agressief met déze leus:

            “Kernenergie van Jezus in alle mensenkoppen

            hét middel tegen kernkoppen.”

Stilistisch was die leus geen hoogvlieger. Het metrum zou nooit een schoonheidsprijs verdienen.

Maar de kreet was wel zó opvallend, dat de t.v. hun doek er uitpikte met nog een vrij lang shot. Miljoenen zagen, tienduizenden lazen, honderden deden er hun voordeel mee: levend werk.

16-11-2008, 18:43 geschreven door Gerritse

4.1.5.

Levende werken: alomvattend

-         Ik (Paulus) heb eerst hún, die te Damascus waren én te Jeruzalem én in het gehele joodse land én de heidenen verkondigd, dat zij met berouw zich zouden bekeren tot God en werken doen met hun berouw in overeenstemming. (Hand. 26:20)

Deze gedachte – de vijfde uit groep 4.1.- moet dít thema als richtsnoer hebben: de wedergeboorte maakt ons bekwaam tot levend, zinvol handelen. God wíl dat ook van ons. Hij wil het in beginsel altíjd, óveral, op álle gebied, van álle bekeerden. Ik formuleer het maar even voor mijzelf, want anders raak ook ík de draad kwijt. Het is al vervelend genoeg, dat ú telkens moet zeggen:

“Waar is hij nu toch mee bézig?! O, nu pakt hij zijn eindje weer op. Dat heeft anders wél even geduurd, zeg!”

Paulus kreeg wel een héél duidelijke roeping van Godswege. U leest dat in de vorige teksten. Over díe roeping kan dan ook totáál geen misverstand bestaan. Híj wist precies, wat hij moest gaan doen: alle mensen overal aansporen en om hun leven te veranderen overeenkomstig de ontstane afkeer van vroeger handelen.

Verreweg de meeste gelovigen krijgen hun levensroeping niet zo uitdrukkelijk aangereikt.

Ook u –bekeerde en wedergeborene- zult wel eens denken:

“Welke taak heeft God nu toch voor míj?! Waar ís dat goede werk nu, dat Hij –speciaal voor mij- klaar zou hebben liggen?!”

Kom, laten wij het thema het thema laten. Samen slaan wij –eventjes maar- dít zijpaadje in:

Om uw roeping te ontdekken, kunt u het best met héél voor de hand liggende dingen beginnen:

-         gebed en bijbellezen: met God contact houden. Het eten, dat Hij aan u wil geven, gebruiken.

-         Trouw naar de diensten van uw gemeente gaan. Zo houdt u voeling met medegelovigen.

Een verstandige gemeente zal zéker niet élke avond op u beslag leggen. Naast de zondagmorgen stelt zij zich meestal tevreden met één avond. Zij houdt er rekening mee, dat u veelal tot een gezin behoort. Ook is het zo, dat kinderwerk enz. veel van uw tijd kan opslokken naast de bovengenoemde ‘centrale’ tijden.

-         Terdege nagaan, hoe u andere mensen, die niet tot uw enge kring behoren, kunt gerieven. Zieken, bejaarden, hulpbehoevenden, mensen in nood opzoeken. Klaar staan om op bescheiden wijze te helpen: zo blijf u in aanraking met de hele mensheid.

Als God u een opdracht wil geven, begint onder zekere voorwaarde –ergens op het paneel van uw leven- een lampje te branden. Die voorwaarde ís: het paneelgedeelte in kwestie behoort te zijn íngeschakeld.

Stel: God heeft voor u als taak gedurende een bepaalde tijd: het verzenden van felicitaties aan gemeenteleden, die hun verjaardag vieren. U echter komt nooit ergens vást, dan gaat die opdracht níet door. Het kan echter óók voorkomen, dat u wel ergens vást komt, maar uw neus ophaalt voor dergelijk klein werk (Zach. 4:10).

Dat moet u niet doen; ook dan kan het lampje niet aanflitsen. En: … wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Uw opdracht kan klein blíjven, nu ja: het zij zo. Een kleine opdracht in úw oog kan trouwens groot zijn in Gods oog. Ik heb overigens toch ook wel het vólgende zien gebeuren: mensen deden kleine karweitjes voor God; ze deden dat zonder berekening, zónder de idee: als ik dit nu maar aanpak, komt er best eens iets beters… nee, ze deden het uit liefde en omdat ze er zín in hadden om voor God bezig te zijn. En dan kwám er ander werk. Ze waren naar dat andere werk toegegroeid door áán te pakken.

Ik zou er veel méér over kunnen zeggen, maar ik moet zó oppassen. Al die aanlokkelijke zijsprongetjes voeren telkens weer je aandacht weg. Terug naar ons thema dus:

Paulus zei tegen iedereen in steeds ruimere kring:

            “Doe werken met je berouw in overeenstemming.”

Die oproep klinkt ook nú tot ú. Uw berouw reikt immers díep?! U wílt toch al het kwalijke kwijt van uw vroegere weg door het leven?! Wel, dan ook bréken met alle vruchteloos werk om op eigen kracht uit de modder te komen.

Baron van Münchhausen trok zichzelf met paard en al aan zijn haren uit het moeras. Dat zéi hij tenminste. Dat kón natuurlijk nooit! Ook voor hém, zelfs voor hém, was het onmogelijk eruit te komen, zonder een steunpunt búiten die neerzuiging. Zoveel mensen spelen ook tegenwoordig nog die Münchhausen-rol.

Ze beloven zichzelf met nieuwjaar:

            “Nu ga ik mij niet meer zo kwaad maken en opwinden.”

Rang… weer een ruk aan die haren.

Pak de hand búiten het moeras maar liever. Ook bekeerden trekken zich nog dikwijls zó de haren uit het hoofd.

Tja… en dan moeten ze later zeggen:

            “Ik kán de haren wel uit mijn hoofd trekken.”

Maar wanneer u wedergeboren bent, zíet u die hand en wílt u en kúnt u die grijpen. God wil alle mensen helpen om op alle gebieden van hun leven te komen tot een kwaliteitsproduct:

-         Liefdewerken zonder berekening;

-         Geloofswerken zonder allerlei ‘ja maar’s’.

Als u werkelijk –niet alleen met uw lippen- erkent, God bij uw verdere levensgang nodig te hebben, gebeurt er iets groots. Uw berouw over uw aardse, horizontale, besmette denken wordt beloond.

Die beloning bestaat uit door de hemel geïnspireerde, omhoog wijzende, steeds gezonder wordende daden en woorden.

Dan ziet u ook, dat u er maar niet bént, als u:

-         In geloof op zieken de handen legt voor genezing;

-         De gave van kennis, wijsheid of profetie gebruikt.

Dan ziet u, dat het overál mogelijk –en nodig- is om geloofsdaden te stellen. Als u in financiële moeilijkheden zit, bedenkt u niet meer zenuwachtig het ene slimme plannetje na het andere: dood werk.

Nee, u kijkt rustig na, wat Gód in deze situatie aan mogelijkheden voor u heeft. U tobt niet meer en wanneer de tijd dáár is, handelt u rustig volgens zijn aanbevelingen: levend werk.

Zo te handelen is een plicht voor alle bekeerden… in Damascus… in Jeruzalem… in alle andere landstreken… het is ook een plicht voor ú.

En: werken in overeenstemming met uw berouw zijn werken, die uw hele leven op een hoger plan brengen.

08-11-2008, 19:17 geschreven door Gerritse

4.1.4.

Levende werken: mogelijk geworden

-         Brengt vrucht voort, die aan de bekering beantwoordt (Matth. 3:8).

Johannes de Doper was geen gemakkelijk heerschap. Naar een oppervlakkige beschouwing ook geen slimme tacticus. Moet men zich toch vóórstellen: hij is bezig, een opwekking te ontketenen. Zit er tussen al het gewone volk, dat daaraan deel wil hebben, opeens een stel hoge omes. Mensen, die leiding geven aan het culturele en maatschappelijke leven. Men zou zo zeggen:

“Johannes: je kans: de dóórbraak. Pappen en nathouden; heel voorzichtig met deze dure jongens.”

Maar híj niet hoor:

-         Adderengebroed (satanskinderen), zíe je niet, wat hier aan de gang is?!

-         Wérkelijke levensvernieuwing, ontstaan van de vrucht van een nieuw denken, dát is, wat hier gebeurt.

-         Geen vrijblijvend vernisje over je leefsituatie, geen oppervlakkig ‘geëngageerd zijn’.

-         Dit raakt aan de fundamenten, de oude zekerheden moeten eráán! (:9).

-         Dachten jullie, op een kóópje de toorn van God voer jullie levenswijze te kunnen weg sussen?! (“7).

-         Wilden jullie er zo graag bíj zijn om er gréép op te houden?

-         Echte levensverbetering behoort een nieuwe, stralende levenswijze mét zich te brengen.

Wel: even over dat zo-op-het-oog ‘tactloze’: wollig, diplomatiek gebabbel verdoezelt dikwijls tegenstellingen, die klaar-duidelijk hadden behoren te blijken. Rechtuit een mening uitspreken richt soms verrassend helder de schijnwerper op toestanden, die belichting nódig hebben. Waarom werd Johannes even zo fél?

Deze volksleiders wáren een gevaar voor de opwekking. Ze zóuden de vaart eruit gehaald hebben. Het wás goed, dat Johannes daarop attendeerde. Tikje pittig, maar dat was zijn aard.

Ik pas de striemende woorden van Johannes nu maar niet te uitvoerig op u en mij toe. In alle toonaarden heb ik u al het lied gezongen met déze inhoud:

-         Met boze gedachten doortrokken mensen kúnnen niets van Gods rijk onderscheiden.

-         Goede vruchten, levende werken, worden gedragen door een levensboom, die zijn wortels diep uitbreidt naar hemelse voeding (Ps. 1:3). Die goede vrucht is geen hobby, maar een noodzaak.

-         Slechte vrucht wordt gedragen door een boom, die met opgebonden wortels zo wat oppervlakkig, de schrale bovengrond aftast. Telers van de dwergboompjes binden óók de worteltjes van de jonge plant op en het resultaat is: een dwergcypres in de vensterbank naast de clivia. Een reus in een bloempotje: wat een walgelijke gedachte. Slechte vrucht is niet een onschadelijk iets, maar een duidelijk gevaar (:10).

-         Bekering is geen kwestie van een meer sociabel, meer aangepast gedrag. Het ís niet een verfje roef-roef, zonder schuren en plamuren over andere lagen heen gekwast.

-         Bekering is afbranden, gronden, meerdere malen de deklaag aanbrengen met zorgvuldig gekozen materiaal.

-         Bekering is doelbewust sloopwerk van oude, verpulverde fundamenten. In plaats daarvan nieuwe, sterkte kwaliteitsbetonelementen, zonder kans daardoor op betonrot.

-         Bekering is geen kwestie van God iets tóe stoppen: kijk eens, ook wat voor ú. Het gaat hierom: in liefde zoveel mogelijk geven aan Hem, die in liefde álles gaf aan ons (Joh. 3:16).

-         Bekering is niet meedoen met een nieuwe ‘trend’ om ‘in’ te blijven. Het is niet: via een soort lidmaatschap een vinger in de pap blijven houden. Het gáát niet om slimmigheid, maar om diepe bewogenheid. Het gaat niet om het handhaven van verworvenheden, maar om het prijsgeven daarvan.

U, bekeerde, hebt door de wedergeboorte:

-         Een nieuw begin gemaakt. Oude, bedorven gist, die uw levensbrood deed stinken, hebt u weggedaan. U viert feest, nu u goed gerezen brood eet met nieuwe, verse, schone, frisse gistbrokken (1 Cor. 5:7,8).

-         Zóóóó diep gezocht, dat het water van de Heilige Geest binnen bereik is gekomen (Jer. 17:8).

-         Door God al uw wortels laten losmaken. Nu buigen zij zich dáárheen, waar zij móeten zijn: in zijn levenwekkende invloedsfeer.

-         U los laten maken van de idee, dat bekering goed is voor uw promotie en uw portemonnee.

-         Zelf verbonden met de gedachte, dat een radicaal herboren worden uit God nodig is. Nú pas is er de vlam, waarin taaie, saaie, minderwaardige verfjes vergaan. Nú pas is er de grondlaag, die afrekent met elke tot dusver onuitwisbare afdruk. Nu eindelijk, laat deklaag na deklaag u warmer en warmer stralen.

-         Een hámer gekregen: Wég mokert u nu de hele toestand van dít doen en dát laten om zo uit eigen kracht iets te bereiken. Met cement van liefde strijkt u het nieuwe fundament aan van ‘uit geloof geboren daden’.

-         Geleerd, om oprecht, zonder bijbedoelingen offerbereid te zijn voor God en Jezus.

-         De genade gekregen om vrucht te dragen in overeenstemming met deze heerlijke ontwikkeling.

Even aftesten nu, of wij niet te ver zijn afgeweken van ons onderwerp:

-         Wedergeboorte geeft kracht om van dode werken over te stappen op levende. God wíl het en het ís mogelijk.

Het valt mee, we zijn nog tamelijk dichtbij.

Wat bedóelde ik nu eigenlijk in het gedeelte hierboven. Hoe maak ik het wat meer tástbaar. Even weg daarom uit die hoge sfeer van zó net.

Ik noem even iets concreets om alles wat minder wazig te maken. Toch doe ik dat met enige aarzeling. Het voorbeeld is zo magertjes na alle ferme woorden. U kunt dadelijk zeggen:

”Tant de bruit pour un omelet”.

“ Al dat opgeklopte gedoe voor een gebakken ei.”

Nu ja, vooruit toch maar:

-         God wil, dat u zó handelt, dat Hij zijn Geest in U herkent. Hij wil bijvoorbeeld níet, dat u in een geestelijk gesprek alsmaar doordramt over uw stokpaardjes. U kent dat wel: vooropname: ja of nee. Het volk Israël een bepaalde eigen taak: ja of nee. Infra- of supralapsarisme –ja, zelfs die zijn er nog- en ik weet niet wat niet al.

Goed, het kan eens te praat komen. Het wordt echter bedenkelijk, als u van elk gesprek een discussie probeert te maken om wéér eens gelijk te krijgen (1 Cor. 11:16).

Zulk een houding is –op de keper beschouwd- wormstekig, voos, beurs, rot, pokdalig, wrang fruit. Dat mislukte fruit is de vrucht van een zieke boom. Het is het product van iemand, die mogelijk wel bekéérd is, maar niet wil afrekenen met negativisme, gebondenheid, verouderde opvattingen, zelfzucht.

-         God wil, dat u in een geestelijk gesprek kunt lúisteren en bídden, terwijl de ander spreekt. En dán: uwerzijds: een woord op zijn pas (Spr. 15:23): gouden appelen op zilveren schalen (Spr. 25:11). Ach, ik doe maar een greep tussen dood en levend werk. Er zijn nog duizend andere voorbeelden.

Gód gaf u de mogelijkheden, ú bent ze aan het gebruiken. Uw bekering was echt en diep, ging verder door tot wedergeboorte. Zulk een voortgaande bekering maakt vrucht mogelijk, die behoort bij een positieve levensverandering. Bij een gezonde boom behoort een gave, rijpe, goed-ogende, goedsmakende vrucht.

Dát is het product van iemand, die jáágt naar wat geestelijk genoemd kan worden:

-         nieuw élan

-         vrijheid en reinheid

-         eerlijkheid en nauwkeurigheid.

01-11-2008, 19:14 geschreven door Gerritse

4.1.3.

Levende werken: innerlijk begeerd

-         Uit zijn woonplaats ziet God naar alle bewoners der aarde. Hij, die hun aller harten vormt, die al hun werken doorgrondt (Ps. 33:14, 15).

God ziet u…

Nee… niet: big brother is watching you: grote broer kijkt naar je. Dat heeft de gevoelswaarde van: u wordt gadegeslagen door de grote, onnoembare macht, die zégt, dat hij u welgezind is.

U hóeft niet te griezelen, alsof een soort superbrein u volgt.

U hoeft niet bang te zijn, dat genadeloos wordt toegeslagen op een door u niet te voorzien ogenblik.

God ziet u in líefde… pósitief.

U gelooft het nog niet. U hebt een ingekankerd wantrouwen jegens Hem?! Kijk dan eens naar Abraham:

-         Tweemaal jokt hij, dat zijn vrouw zijn zusje is (Gen. 12:13, Gen. 20:2). Hij kán het namelijk niet opbrengen om op Gods bescherming te vertrouwen.

-         God had hem beloofd, dat uit zijn ‘wettige echtgenote’ een zoon zou worden geboren (Gen. 15:4, Gen. 17:16). Híj verwekt een kind bij een bíjvrouw (Gen. 15:4), (nu ja, juister gezegd: een slavin). Hij kan het namelijk niet opbrengen om op Gods beloften te vertrouwen.

Tóch wordt later zijn twijfelloos vertrouwen in God geróemd (Hebr. 11:8-10).

God is geen boeman, die u pakt op één keer of zelfs een paar keer fout gaan. Hij kijkt naar de algemene trend in uw leven.

Is er een belijden:

            “Ik heb gezondigd, (Luc. 15:18)… maar tóch; u wéét het: ik héb u lief (Joh. 21:17).”

Ja?! … dan zijn daar ook omhelzende armen (Luk. 15:20) en nieuwe opdrachten (Joh. 21:15-17).

Dus: wéét nu, dat God u haarfijn kent. Híj was het, die de genen op de voor ú bepalende wijze liet samensmelten. Als er toch íemand kennis van uw wezen heeft, dat Híj wel! Maar Hij gebruikt die kennis niet als een onberekenbare, trouweloze, verraderlijke níet Vriend, maar als een betrouwbare, toegewijde Vriend op wie u kunt rékenen.

Dat neemt uiteraard niet weg, dat u Hem niet straffeloos door uw daden kunt blijven uitdagen. Als uw gezindheid averechts blijft, zult u aan Hem een harde tegenstander hebben (Ps. 18:27). Uw uiteindelijk lot zal vreselijk zijn (Hebr. 10:31).

Tot zover de eigenlijke bedoeling van deze tekst: uw Schepper is ook uw Rechter. Ik heb mij bij de bespreking –tot dusver- ook gewend tot níet-wedergeboren, níet-bekeerde toevallige lezers.

Maar voor ú –doelgroep- nu een nadere bezinning met betrekking tot ons eigenlijke onderwerp:

Goed kent úw werken. U bént bekeerd. U weet, wat u aan uw Vader in de hemelen hebt. Wat een Steun (Ps. 18:19), wat een Toeverlaat (Ps. 14:6), wat een Rots (Deut. 32:31).

U wéét, dat Hij van u werken verwacht, die tintelen van hemels leven. U weet ook, dat u er voor wordt gereed gemaakt door de wedergeboorte. Van binnen brandt u van verlangen om Hem blij te maken, zoals Hij ú blij maakt.

Er is maar één wens in u: …”Mijn lieve Pappie… mijn grote, machtige, Vader… wilt U mij helpen… wanneer U naar mij kijkt, naar dat innerlijk, dat U zo door en door kent… naar mijn daden… dan is dit mijn begeerte Heer, dat U verheugd zult zijn door wat U ziet.”

25-10-2008, 17:23 geschreven door Gerritse

4.1.2.

Levende werken: een vanzelfsprekende zaak

-         Ik (Jezus) wéét uwe werken (gemeente te Efeze)… én inspanningen… én uw volharding… én dat gij de kwaden niet kúnt verdragen, en hén op de proef hebt gesteld, die zeggen, dat zij apostelen zijn, maar het níet zijn en dat gij hen leugenaars hebt bevonden en gij hebt volharding en hebt verdragen om mijns naams wil en gij zijt niet moede geworden… Maar: Ik heb tégen u, dat gij uw éérste liefde verzaakt hebt… doe weer uw éérste werken! (Op. 2:2-5).

Direct zult u zeggen:

            “Hé, waarom heb je vers vijf niet volledig uitgeschreven?”

Wel gewoon hierom: bij 4.3.1.2. ga ik daarop veel dieper in. Ik wil mijn kruit niet voortijdig verschieten. Daarom had ik die tekst nu eigenlijk liever helemaal niet gebruikt. Maar dat kón eenvoudig niet. In het geheel van ‘drie tot en met vijf’ is ‘vijf’ de bepalende tekst. Daar kon ik eenvoudig niet omheen.

Ik zag er dus wel iets over, maar: mondjesmaat. Immers: drie en vier worden zó overheerst door vijf, dat ze eigenlijk wel eens te veel in de schaduw blijven. Dát is toch weer jammer: het licht dus óók eens op déze teksten:

Wat dééd deze gemeente fijne dingen:

Hoor maar… léés maar:

-         men spande zich ín

-         men hield vol

-         men had de valse noten in de ‘gezinsharmonie’ direct in de gaten

-         men tuinde niet argeloos in allerlei opschepperige praatjes

-         men was niet bang voor een uit de hoogte: “Weet je wel, wie ik ben!”

-         men kon geestelijk beoordelen en geestelijk ontmaskeren

-         men kon allerlei tegenspoed verdragen, die het volgen van Jezus met zich bracht

-         men riep niet moedeloos: “Als ik geweten had, dat er zoveel aan vast zat, was ik nergens aan begonnen.”

En: dat was nog maar een flauwe afspiegeling van wat het geweest was en wat het behoorde te zijn. Wat moeten die ‘éérste werken’ dan wel geweest zijn!

Zoals echter afgesproken, bewaren wij die tot 4.3.

Maar: wat er nog van over is, dat is al heel indrukwekkend. De apostel beschouwt dit echter als zó vanzelfsprekend, dat hij de gemeente Efeze oproept, om van dat mindere, dat overgebleven wás, terug te klauteren naar het méérdere, dat was bedoeld en gedurende enige tijd ook gegrépen.

Als u ooit dat méérdere wilt grijpen, is het tóch goed, dat wij dit vanzelfsprekend geachte ‘mindere’ eens nauwkeurig bezien. Laten wij nagaan, wát daarvan in ons christendom voorkomt:

-         Inspanning: geregeld lezen in Gods goede boek (Deut. 17:19), de bóódschap daarin als het ware ópeten (Jer. 15:16), naar het goud van de diepe bedoeling delven, met het woord van God je gedachten willen doordrénken (Deut. 6:8).

(Ik neem hier en in de nu volgende opsomming aan, dat de Efeziërs althans aan díe eisen voldeden).

De wedergeboorte wil u tot deze inspanning leiden; níet tegenspartelen dus, níet lui zijn (Hebr. 12:15).

-         Volhouden: niet direct weglopen bij een beetje tegenwind, niet om het minste of geringste een andere kring opzoeken, niet bij wat onbegrip of een misverstand ach en wee roepen. In uw gemeente blijven, zolang u daar nog echt iets vindt, maar –als u er blijft- ook niet mopperen of onrust stoken. Misschien zult u eens een groep ontgroeien en afscheid móeten nemen. In zulke situaties toch in ieder geval de hand van de Here Jezus blijven vasthouden.

-         ‘Muzikaliteit: direct dissonanten van roddel, laster en verzinsels onderscheiden. De geboorte uit God geeft u een ‘muzikaal geestelijk oor’.

-         Schranderheid: het hoofd kóel kunnen houden, wanneer een ‘goed gebekte’ een stortvloed van leuk klinkende woorden over u uitgiet. Níet direct denken:

“Het zal wel fout zijn.”

En ook niet:

“Het zal wel goed zijn.”

Koppetje erbij kunnen houden.

Niet in tijd van ja-en-nee zijn omgepraat. Ook niet ‘bot afgesloten zijn als een oester’. Ook de jongens, die zo vlot zijn met de pen –zoals er hier een bezig is- góed in de gaten houden.

-         Flinkheid: lafheid komt zo veel voor. Wanneer er iemand een groot woord heeft, schrompelen vele anderen voor hem ineen. Niet bedeesd zwijgen, ook niet onhebbelijk worden, hoffelijk blijven, maar wél beweringen willen toetsen aan de bijbel. Van dat toetsen níet afzien.

-         Kennis: niet alleen: wíllen toetsen, maar ook kúnnen toetsen. Vriendelijk maar beslist opgeblazen ballonnetjes durven dóórprikken. Weten, dat zoiets werkelijke liefde is, óók jegens de ballonnenblázer.

-         Nuchterheid: weten, dat een soldaat in het leger van Jezus geregeld wordt ingezet in de frontlinie. Vernederingen, kwetsende behandeling, uit-zijn-waarde-gehaald-worden, ondankbaarheid: die situaties niet langer ontsteld ontvluchten. Inzien, dat het een kogelregen vanuit de hel is. Maar één dekking zoeken: bij God (Ps. 144:2).

-         Onvermoeibaarheid: niet na vijf, tien, twintig jaar zeggen:

“Laat nu een ander zich maar eens laten koejeneren.”

Nee, als u zeker weet, dat een níeuwe taak in Gods rijk u wacht: de schouders er onder, al zijn ook die schouders nog beurs van een eerdere vracht.

Teruggedrongen van grotere hoogte, was de gemeente Efeze althans nog dáár. U wedergeborene: deze werken zijn voor ú: levende werken. U bent er nog naar op wég. Zeg niet:

            “Zo bezig zijn… maar at bereik ik nóóit.”

Deze gezonde, dappere daden, ze spreken zo vanzelf: u móet ze bereiken en u wílt ze bereiken… en u kúnt ze bereiken.

Sla de klimijzers in de rotsspleten, medebergbeklimmers! Boven aan het touw wordt krachtig en gelijkmatig getrokken. U zult nieuwe plateaus bereiken, nieuwe uitzichten zien. U zult ook ontdekken –o, u wéét het eigenlijk al- wie u zo krachtig hogerop brácht. U zult uitroepen:

“Tot hiertoe heeft mij de Heer geholpen! (1 Sam. 7:12).

God wilde van mij levende werken. Hij verwáchtte ze van mij. Door de wedergeboorte bond Hij mij vast aan zijn touw. Ik ben zo blij, dat ik mij heb láten vastbinden. Hij heeft mij nu verder naar zich toegetrokken met een koord van liefde (Hos. 11:4).

Wat is het hier heerlijk… zo ruim… zo fris… hier hóór ik… dit is mijn niveau… dat spreekt toch eigenlijk vanzelf.

Hé, daargínds: ik word gewénkt: er is nog méér perspectief. Langs deze wand maar verder (Phil. 3:16).”

20-10-2008, 13:59 geschreven door Gerritse

12-10-2008, 18:23 geschreven door Gerritse

04-10-2008, 20:03 geschreven door Gerritse

27-09-2008, 20:55 geschreven door Gerritse

20-09-2008, 20:54 geschreven door Gerritse

13-09-2008, 20:34 geschreven door Gerritse

08-09-2008, 18:53 geschreven door Gerritse

01-09-2008, 20:42 geschreven door Gerritse

24-08-2008, 18:24 geschreven door Gerritse

17-08-2008, 18:51 geschreven door Gerritse

09-08-2008, 20:47 geschreven door Gerritse