1.8.2 Het leven van een nee-zegger

Ik heb maar één passie in het leven gehad: de kerk. Die moet groot worden en machtig. Als ik nu – aan het eind van dat leven – terugkijk, ben ik bepaald niet ontevreden. Ik heb mijn partijtje goed meegeblazen. Nooit zal men kunnen zeggen: “Hij heeft niets achtergelaten”.
Laat ik het nog eens op een rijtje proberen te krijgen: mijn lichaam ligt verlamd terneer na de laatste beroerte, maar mijn geest is – tussen perioden van verdoffing door – nog helder genoeg. In mijn studietijd wist ik het al: de bestuurlijke organisatie van de kerk in onze landstreek leek naar niets. Toen al jeukten mijn handen om dat eens helemaal nieuw op poten te zetten. Een duidelijke gezagsuitoefening, een goed geldbeheer, een krachtig bouwbeleid . . . ik wist dat daar mijn carrière zou liggen.
Ik luisterde vooral naar die leermeesters, die spraken over macht en geld en pracht en praal. Natuurlijk kwam ook het geloof in de Drie-eenheid ter sprake. Ik was ten slotte in opleiding voor geestelijke. De dogma’s verwerkte ik goed. Ze pasten fijn bij mijn denkwereld. Met de wat meer “ongrijpbare” begrippen, zoals liefde, ootmoed, nederigheid, had ik het wel eens wat moeilijk. Ten slotte vond ik echter ook daarvoor gedachtegangen, waarmee ik ze kon inpassen in mijn ordelijke persoonlijkheidsstructuur.
Ik heb niet veel pastoraal werk gedaan, werd al gauw toegevoegd aan de leiding en promoveerde snel. Toen was ik waar ik wezen wilde, kreeg greep op het benoemingenbeleid en overzicht van alle financiën. Wat het bouwen betreft: ik heb me toch uítgeleefd! Overal verrezen kathedralen.
Ik maakte mijn kerk groot en machtig, omdat ik zelf macht had. Nu zegt men wel eens dat macht bederft . . . het is waar, ik ben niet helemaal aan dat gevaar ontsnapt, maar zo’n enkel vlekje . . . Ik lig nu voor de poort van de dood, ik ben zakelijk genoeg om dat te weten. Mijn gedachten gaan terug naar die keer, dat het toch echt wel ietsjes scheef ging. Er was ergens onder mijn gezag een geestelijke werkzaam die vreemde, fanatieke dingen ging zeggen. “Geen geld of goed woog op tegen de werkelijke bekering van het hart” (Ps. 51:19), wat één van zijn stellingen. Een andere: “Kathedralen waren uitwendige en vergankelijke tempels. Een geestvervuld mens – wat hij daar dan ook mee bedoelde – was een inwendige en onvergankelijke tempel” (Ef. 2:21, 22). Dit was fnuikend. Ik had geld nodig voor de bouw van godshuizen. Als zijn ideeën ingang vonden, werd mijn levenstaak een mislukking. Het was hij of ik. Hij verloor . . . hij verloor ook zijn leven na vele jaren in de kerker.
Dergelijke gevallen zijn er meer geweest. Ik ben niet echt fout geweest. Ik moest dit doen in mijn positie van strijder voor de macht van de kerk.
Ook bij de geldverschaffing zijn wel vervelende dingen gebeurd. Soms waren er grote erfenissen in zicht. Dan heb ik wel gedreigd met hel en verdoemenis om er de hand op te leggen. Helemaal in de haak was dat niet, maar God weet dat ik het niet voor mijzelf deed, maar voor de heilige kerk.
En bij de kathedralenbouw . . . dat ik daar nu aan moet denken . . . één maal had ik een miljoen goudstukken bij elkaar . . . ik trilde van begeerte om te beginnen . . . weer een vinger die naar de hemel ging wijzen . . . toen wilde iemand dat ik mensen zou uitsturen naar een ver land – China, zei hij, dat het heette, om de velen die daar zouden wonen, naar hij zei, te “bekeren”. Maar ik wilde een kerk hier en niet wat onduidelijk gedoe daar; wilde dat miljoen hier gebruiken, niet daar. Ik kreeg mijn zin en mijn kerk. De Chinezen kregen niets.
Hoor eens, wat het zwaarst is, moet het zwaarst wegen . . . maar soms denk ik wel eens . . . koos ik goed? . . . daar is die dofheid weer . . . het duurt lang, ik glijd weg . . .

1.8.3 Het eindoordeel over een nee-zegger

Een stem heeft mij wakker gemaakt (Joh. 5:2. Uit mijn slaap . . . ?? Sliep ik of droomde ik?? Als het een droom was dan was het een nachtmerrie. Mensen die mij hoonden, omdat ik mijn macht kwijt was (Jes. 14:10), omdat al mijn werk voor niets geweest was (zelfde tekst).
Het voortdurend weten dat er ergens een onherroepelijke scheiding was tussen de veilige en de onveilige kant en dat ik aan de onveilige kant was (Lukas 16:26).
Maar, wat het ook geweest is, nu ben ik wakker . . . ik ben opgestaan uit die doodsslaap met een lichaam (Joh. 5:29). Ik kan alles nu heel bewust, volledig beleven. Die mensen, die door mijn schuld stierven . . . wat waren het er veel . . . stemmen schreeuwden als het ware namen en toedrachten van de daken . . . (Lukas 12:3). Geheime afspraken om anderen te benadelen . . wat waren het er veel . . . ik heb gesmeekt “stil nou toch”, maar de stemmen gingen door (zelfde tekst; ook Lukas 8:17). AL de mensen die ik belet heb om zich tot God te bekeren, omdat ik zo nodig een kerk moest hebben, hun namen werden uitgeroepen . . . en die kerk ligt allang in puin! Ik ben door de hel gegaan. Vlammen van angst, wroeging en zelfverwijt scheurden alle gezag en heerlijkheid van mij af (Openb. 2:11). Ik ben geestelijk gezien, naakt, zoek wanhopig naar kleren (Openb. 16:15), want ik ben steenkoud van schrik; overal door de terechte beschuldigingen gewond.
. . .
Nu sta ik voor de troon . . . zweet gutst van mij af . . . op de troon: Hij . . . verstikkend, laaiend Vuur. Er wordt gezocht in het reddende boek (Openb. 20:15). O, schei er maar mee uit, ik sta er niet in, ik kan Zijn licht niet verdragen . . . ik wil weg vluchten (Joh. 3:20).
. . .
Nee, ik sta er niet in . . . ik ben verloren . . . ik ben nu te laat - volkomen overtuigd van zonde, gerechtigheid en oordeel (Joh. 16:. Ik kan niet anders dan toegeven, dat het oordeel van God over mijn leven volkomen juist is.
. . .
Weg nu . . . terugdeinzen van Hem bij wien ik niet hoor. Achter mij de duisternis de hel, de tweede dood. Verschrikkelijk ik kreeg al een voorproef, nu wordt het mijn eeuwige toekomst (Openb. 21:. Ik wil niet . . . ik wil niet . . . voeten, breng mij toch niet die kant uit! . . . Maar ik hoor daar . . . ik was duisternis, ik bèn duisternis, ik vlucht voor dat licht, ik . . .

12-08-2006, 17:54 geschreven door Gerritse

1.8 VAN HET EINDGERICHT TOT HET EINDELOZE EINDE

Gedachten:
– Algemeen overzicht (1.8.1)
– Het leven van een nee-zegger (1.8.2)
– Het eindoordeel over een nee-zegger (1.8.3)
– Het leven van een ja-zegster (1.8.4)
– Het eindoordeel over een ja-zegster (1.8.5)

1.8.1 Algemeen overzicht

Na de verschrikking die het duizendjarig vrederijk zo grimmig afsluit, zijn er alleen nog maar mensen in leven, die “ja” gezegd hebben tegen God. Zijn rechterstoel wordt nu geplaatst (Openb. 20:11). Dan is er weer een gebeurtenis die alle voorstelling te boven gaat.
Alle mensen die ooit geleefd hebben, worden uit de dood opgewekt en staan voor die troon. De duivel is uit het stuk verdwenen, maar hij heeft een erfenis achtergelaten: boeken met daarin alle misdaden van alle mensen van alle tijden (Openb. 20:12). Wat zal hij ze nijver bijgehouden hebben, die gegevens waarop hij als openbaar aanklager bij de Rechter het schuldig zou pleiten. Maar al is de aanklager weg, de aanklachten zijn er niet minder ernstig om. Als de boeken met die aanklachten worden geopend, zijn de ogen van al die honderden miljarden gericht op dat àndere boek: het boek van het leven. Eén vraag houdt ieder afzonderlijk persoon in dat hele onafzienbare leger bezig: “Sta ik in dat àndere boek. De aanklacht ken ik nu wel. Al mijn misslagen, mijn stiekem gestook, mijn slechte daden, alles wat ik maar gesproken (Matth. 12:36) of zelfs gedacht heb (Lukas 12:3) is zo luid tegen mij uitgesproken, dat het was of heel mijn schande over de straat heen geschreeuwd werd (zelfde tekst). En ik liep daar, onbeschermd, naakt, onbeschut (2 Cor. 5:3) en het galmde van alle kant. Dat heeft pijn gedaan. Dat was al zo vreselijk alsof ik door een vuur ging dat me verwondde en pijnigde en schroeide en beschadigde (Openb. 20:6). Het boek - het boek van het leven: Heeft Jezus Christus ook voor mij op elke bladzijde van die afschuwelijke aanklacht geschreven: “Het is volbracht” (Joh. 19:30) het is voldaan. Dan alleen ben ik gered. Dan word ik - hoe beschadigd dan ook - Gods Rijk binnengeleid voor volledige genezing (Openb. 22:2). Dan kan ik toch nog verder uit groeien. Eens zal Gods Rijk alleen nog maar mensen bevatten zoals God ze bedoelde en ik zal - hoe onbegrijpelijk dan ook - één van hen zijn (Ef. 4:13).”
. . . En als die naam dan ingeschreven blijkt te zijn, dan is daar weer het volledig mens-zijn, ook lichamelijk (Joh. 5:29). Juichend gaan ze hun eeuwigheid tegemoet (Jes. 35:10).
Zij die niet in het boek van het leven staan, blijven buiten het Rijk van God (Openb. 22:15). Zij delen met de duivel en zijn helpers de hel. Die was in eerste aanleg alleen bedoeld voor de nee-zeggers uit de engelen (Matth. 25:41). De nee-zeggers onder de mensen doen die ramp zichzelf aan. Bij hun status van mens-zijn behoort onafscheidelijk hun eeuwig voortbestaan (Openb. 20:10). Het vuur van de machteloze woede, van wroeging over gemiste kansen doet hen wanhopig huilen en met de tanden knarsen (Matth. 13:42). Hun leven, ontluisterd tot de trieste kern toe, wordt nooit definitief uitgeblust (Jes. 66:24). Ze hebben een lichamelijke verschijningsvorm, maar ook daarmee is het hopeloos gesteld (zelfde tekst). Er is in deze ontzettende gang van zaken een onverbiddelijke logica: de zonde bracht wanorde. Gods rangorde (engelen - mensen - God) werd doorkruist. Die rangorde is nu voor altoos hersteld (Dan. 12:3). E niet te veranderen wanordebrengers (engelen en mensen die “neen” hebben gezegd) horen buiten de eeuwige orde te worden samengebracht. Maar in verband met de onvernietigbaarheid van hun bestaan moet hun gevangenis een eeuwige gevangenis zijn. Een afschuwelijk onderwerp. Denk er niet teveel meer over na. U wilt toch een ja-zegger zijn? Dan hebt u hier verder niets meer mee van doen, want u houdt u verre van onverschillige nalatigheid (Hebr. 10:39). Ga ook niet zitten piekeren: “O, ik ben vast een nee-zegger. Ik heb eens een vreselijk kwaad gedaan. Dat was vast en zeker een uitdrukkelijk verzet tegen God (Lev. 24:11), een eeuwige zonde (Hebr. 10:26).”
Welneen . . . u hebt er toch berouw van. Jezus Christus neemt ook die zonde van u weg . . . (1 Joh. 1:7).

Genoeg hierover nu: we naderen het slot van het verhaal, voor zover men van een “slot” kan spreken.
Weet u het nog: de gelovigen die het eerst de geestelijke wereld ontdekten, werden steeds meer één met Jezus (Gal. 2:20). Zij werden schoongewassen van allerlei verkeerdheden (Openb. 22:14). Steeds meer werden zij - als “collectief” - Jezus bruid (Openb. 21:2). Toen zij overwinnend óók met hun lichaam ten hemel voeren en Jezus in triomf naar de aarde begeleidden (Openb. 19:14) was de bruid volmaakt.
Dan is daar het bruiloftsfeest: de “duizend” jaar van het vrederijk. In die duizend jaar versmelten Jezus Christus en Zijn gemeente tot een eenheid in een volkomen geestelijk huwelijk.
De ja-zeggers onder de wereldbewoners verheugen zich met de jong-gehuwden, maar staan nog buiten de diepste blijdschap (Joh. 3:29). Na het duizendjarig rijk groeien alle ja-zeggers tot het peil van het keurkorps (Jes. 6:3). De gemeente, als bruid van Christus, gaat de hele wereldbevolking omvatten.
Ten slotte heeft iedereen de volmaaktheid bereikt en is geestelijk volledig samengegroeid met Jezus (Ef. 1:23). Toch heeft iedereen de eigen identiteit behouden. Dat zichzelf-zijn heeft zelfs een oneindige achtergrond gekregen (Openb. 2:17).
. . . Nòg is God de grote Eenzame . . . maar aan het eind van alle hiervoor beschreven gebeurtenissen nadert Jezus met de zijnen tot de Eeuwige (1 Cor. 15:24). Jezus èn de zijnen - als zijn eenheid - stellen zich nu aan God voor als Zijn Bruid. God aanvaardt hen tot Zijn “Vrouw”. Hij is nu “alles en in allen” (1 Cor. 15:2. Het grote feest begint, stijgt tot een nooit eindigend toppunt (2 Cor. 12:4). Aan de vroegere tijden wordt niet meer gedacht, het komt niemand meer in de zin. De tranen zijn gedroogd (Jes. 25:. Onuitsprekelijke heerlijkheden wachten (Openb. 21:11). Het van eeuwigheid beraden plan is voor eeuwig klaar . . .

05-08-2006, 16:53 geschreven door Gerritse

1.7.5 De aanvaarding door een ja-zegger

Wat is onze planeet toch prachtig. Vanmiddag ben ik teruggekomen van een inspectietocht langs de steden in wat vroeger India heette. Niet te geloven dat die woongebieden ooi de oorden van verschrikking waren, die we soms zien herleven in oeroude documentaires. Vroeger stierven daar miljoenen in de meest mensonwaardige omstandigheden. Nu leven daar miljarden in een eervolle en zinvolle situatie. Ik ben blij met mijn prachtige positie als ruimtelijk stedenbouwkundige. Ik ben blij dat Jezus Christus koning is over de hele aarde (Ps 47:13). Ik heb de onsterfelijken lief die samen met Hem de aarde besturen. Ik verheug mij in het diepe inzicht in Gods liefde, dat ik heb. Alles is goed en in harmonie. Toch zijn er soms vreemde dingen. Ik moet dikwijls denken aan een merkwaardig gesprek, dat ik laatst voerde met één van mijn vrienden, een opperhoutvester. Hij heeft een hoge, nuttige, voldoeninggevende positie, evenals ik .Maar in die gedachtewisseling van onlangs bleek dat hij niet tevreden is zoals ik. Hij wilde maar voortdurend spreken over de positie van de onsterfelijken. Hij eiste - zo zei hij - dat hun rijen nu opengesteld werden voor àndere verdienstelijke aardbewoners. Hij beschouwde zich als huns gelijke. De geslotenheid van hun groep zag hij als een belediging voor de andere kinderen van God.
Ik gaf hem als antwoord, dat er een proef op komst is. Wie daar doorheen komt, gaat tot de onsterfelijken behoren. Wie geen geduld heeft om de proef af te wachten, is al gezakt voor die proef.
Hij werd door mijn opmerking wat geprikkeld en maakte een tamelijk kort eind aan het gesprek. Ik bleef wat onbehaaglijk achter. Hij had wel wàt gelijk, zo overwoog ik. Er was zulk een diepgaand kennen van Gods heilsgeheimen bij alle aardbewoners, dat de verschillen met de lijfgarde van Jezus Christus vervaagden. Het was te begrijpen dat mijn vriend meer wilde; weg met die slagboom, met dat verouderde geestelijke standsverschil.
Toen ik zover was met mijn gedachten, schrok ik. Het pad van in liefde gehoorzamen van de Almachtige zou ik zo verlaten. Ik vroeg Hem om vergeving en verzocht Hem mij voortdurend opmerkzaam te maken op elke schadelijke weg en mij op de goede weg te willen leiden (Ps 139:24). Daarna werd alles weer goed. Ik werd mij bewust dat ook ik de onsterfelijken had benijd. Maar nu kwam het mij voor dat ik heel bewust “ja” had gezegd tegen God en al Zijn leidingen had aanvaard. En daaruit vloeide een verdiept accepteren èn van Jezus Christus èn van de garde voort.

1.7.6 De bestandheid van een ja-zegger

Er waait een kille wind over de planeet. Steden liggen ontvolkt. Aan het herstel wordt duidelijk geknoeid. Er gaat een golf van emotie door alle mensen. Iedereen weet wat er gaande is: de duivel is uit zijn gevangenis losgelaten, dit is het uur van de proef (Openb. 20:.
De mensheid is uiteengevallen: een deel heeft de zijde van de duivel gekozen, zij willen nú - ontijdig - de positie van de onsterfelijken overnemen. Misschien voelen zij zich niet eens opstandelingen ten opzichte van God. Dat voelden Adam en Eva zich ook niet toen ze te vroeg - ongehoorzaam - grepen naar iets dat ze in de weg van de gehoorzaamheid, op Gods tijd, zeker zouden hebben gekregen (Gen. 3:6). Maar evenals die twee zijn ook zij in feite wèl rebellen. En altijd weer is het satan die opstookt.
Het andere deel van de mensheid - waaronder ook ik - heeft zich geschaard onder de bescherming van Jezus Christus en zijn keurkorps. Daarom liggen de steden nu ontvolkt. We zijn allen dichtbij elkaar, die God trouw zijn, hebben onze woonplaatsen verlaten en Gods burcht opgezocht.
Twee kampen: de ja-zeggers hier, de nee-zeggers daar. Volkomen duidelijkheid, evenals tóen bij de strijd tussen verlichten en verduisterden. Wij trekken de nee-zeggers als het ware naar ons toe. Als een lawine dreunen ze op ons af. Dit is zo iets verschrikkelijks om te zien aanstormen (Ez. 38:9). Als ik niet voor het losmaken van satan al heel bewust “ja” had gezegd tegen God, dan zou ik misschien op dit moment nòg overlopen. Wat heb ik het moeilijk gehad toen de verleidende stemmen tot me kwamen. Ik zag hoevelen overstag gingen. Ik kende de geestelijke kracht van verschillenden van hen. Ik heb overwogen: “Tegen dit volledig uitgeruste leger (Ezech. 38:4) is toch eigenlijk niets bestand. De beste krachten uit alle volken doen mee (Ez. 38:5 en 6). Zou je hun kant maar niet kiezen?”
O, als ik toch niet klaar was geweest . . . als er toch trots in mijn hart was geweest, zoals bij 'lichtdrager', toen hij nog voor zijn proef stond (Ez. 28:17). Ik zou voor de verleiding zijn bezweken. Maar nu sta ik hier op de tinnen van de stad. Achter mij is de legerplaats van de garde. Rondom mij zijn de ontelbaar velen die de proef hebben doorstaan. Voor mij verzamelt zich het leger van wat nu mijn en Gods vijanden zijn.. Mijn vroegere vriend is onder hen, hij is een aanvoerder. Dat doet pijn, maar tussen hen en mij is nu een kloof . . .

1.7.7 De beloning van een ja-zegger

. . . Alles is nu voorbij . . . het was vreselijk om te zien, maar ik kan niet anders dan erkennen, dat Gods oordelen rechtvaardig zijn (Openb. 16:7). Niets behoefden wij te doen. Zij raakten in verwarring, evenals ooit eens het leger van farao (Ex. 14:24). Zij werden bedolven onder vuur, evenals dàt leger in het water omkwam (Ex. 14:2. Zij vielen elkaar aan en het was één massaal sterven (Openb. 20:9).
De duivel zag ik ter helle varen, voor eens en altijd . . . (Openb. 20:10).
Toen kwam de opdracht: “Maak nu de aarde helemaal schoon van alles wat zondig was (Ez. 39:9). Ruim alles op wat aan deze laatste uitbarsting van slechtheid herinnert (Ez. 39:11, 12)”. Ikzelf kreeg een functie om heel nauwkeurig na te gaan of alle vuil nu metterdaad is geruimd (Ez. 39:14). Ik stel mijn eer erin om mijn werk goed te doen (Ez. 39:13). Ik weet dat ik de volkomenheid ga bereiken (Ef. 4:12). Nu ik gehoorzaam ben geweest, niet uit berekening maar uit liefde, wacht ook mij onsterfelijkheid. Nu verdwijnt ook de dood, niet alleen voor de lijfgarde (1 Cor. 15:54), maar ook voor ons. Alles is voortaan altijd alleen maar leven.
Ik ga nu aan het werk . . . alles moet klaar staan als dadelijk de troon wordt geplaatst voor de eind-beoordeling . . .

29-07-2006, 17:17 geschreven door Gerritse

1.7.3 De opstand van een nee-zegger

Er waait een kille wind over de planeet. Bomen worden geveld. Aan het herstel wordt weer geknaagd. Er gaat een huivering van onbehagen door de hele mensheid. Allen weten wij wat dat betekent: Gods vijand, de satan is los, het uur van de proef is gekomen (Openb. 20:.
Ook ik weet nu wat mij te doen staat. Innerlijk had ik de beslissing al genomen. Maar . . . ik beheerste mij en zweeg; ik wilde wel een vuist maken, maar ik had geen kracht. Nu is die kracht er. Vele vrijgekomen geesten omringen mij . . . maar dat niet alleen: het aantal aardbewoners dat er net zo over denkt als ik, is verrassend hoog (zelfde tekst).
Laat ik alles nog eens goed overwegen: staan onze kansen wel zo slecht? . . . Ooit eens deden engelen een greep naar de macht . . . het mislukte (Ez. 28:16). Toen probeerden enkele mensen - wezens van hogere orde - het. Het mislukte weer (Openb. 19:20).
Maar nu: miljarden mensen staan aangetreden, véél verder gevorderd in kennis en inzicht dan de mensen van toen. Dit kàn niet mislukken.
Ik kan mezelf nu niet meer voorstellen, dat ik nog maar korte tijd geleden zo behoedzaam dacht over de onsterfelijken (de onuitstaanbaren zeg ik nu vrij-uit) en over de president. Het lucht zo op om helemaal duidelijk te kunnen zijn.
We gaan een groots avontuur tegemoet. Het denkend deel van de mensheid heeft het parool gehoord en begrepen (Ez. 38:. Optrekken zullen we tegen die hele rustige, brave wereld, zo helemaal hersteld (Openb. 20:8, 9). Teniet doen zullen we die gezapigheid (Ez. 38:11, 12). Eindeloos is ons wapenarsenaal (Ez. 38:4). De lijfgarde heeft zich teruggetrokken in zijn legerplaats (Openb. 20:9). Die pottenkijkers zijn wij kwijt. Dat deel van de mensheid dat geen “neen” tegen God durfde zeggen toen de duivel hen dat influisterde, heeft zich om hen heen geschaard (zelfde tekst). Prima, zo hebben we ze allebei: de laffe overlopers en de harde vijandelijke kern. De opstand is een feit . . . er is geen terug . . . over een breed front rukken onze troepen op (zelfde tekst).

1.7.4 De ondergang van een nee-zegger

We zijn nu wel op weg, maar één ding is niet goed geregeld: Wie heeft eigenlijk de leiding? De duivel? Dat mocht hij willen, hij is twee keer de verliezer (Ez. 28:16) of de mee-verliezer geweest (Openb. 20:12). Voor mij heeft hij totaal geen gezag . . .
Eén van de mènsen zal de leiding dienen te hebben, dat is een uitgemaakte zaak. Maar wie . . . waarom ik niet . . . ik werp mij gewoon als zodanig op . . .
Het loopt niet goed . . . we zijn nu vlak voor de stad en de vesting, maar overal is ruzie. Duizenden presenteren zich als leider, bestrijden elkaar. Ook ik ben in felle gevechten gewikkeld (Ez. 38:21). De duivel en zijn engelen dingen ook mee naar het aanvoerderschap. Als vuur regenen zij neer op de elkaar onderling bekampenden (Ez. 38:22).
We gaan er allemaal aan . . . wat is de stad onneembaar nu . . . wat vlamt de vesting in onverslaanbare kracht . . .
Ver, onbereikbaar ver, ben ik verwijderd van wat ik dacht te veroveren . . . een vuurstraal . . . inktzwarte, ijskoude duisternis . . . dit is de dood . . .

22-07-2006, 15:46 geschreven door Gerritse

15-07-2006, 18:43 geschreven door Gerritse

1.7 VAN DE TWEEDE KOMST VAN JEZUS TOT HET EINDGERICHT

Gedachten:
- Algemeen overzicht (1.7.1)
- De onvrede van een nee-zegger (1.7.2)
- Zijn opstand (1.7.3)
- Zijn ondergang (1.7.4)
- De aanvaarding door een ja-zegger (1.7.5)
- Zijn bestandheid (1.7.6)
- Zijn beloning (1.7.7)

1.7.1 Algemeen overzicht
Jezus neemt nu de regering van de zwaar geteisterde en volkomen ontregelde planeet aarde op zich. De verduisterden zijn weg, de verlichten hebben de onsterfelijkheid bereikt. Met hun verheerlijkt lichaam kunnen ze zich volkomen vrij met de snelheid van de gedachten verplaatsen, evenals hun Meester direct vanaf Zijn opstanding (Markus 16:12, 14; Lukas 24:34; Hand. 1:3; 9:17).
Jezus Christus gehoorzamen zij, zijn zegen delen zij uit, geheel onbelemmerd (Jes. 32:1-2).
De demonen, die hier en daar nog overgebleven zijn, houden zich heel stil. De samenbindende, bevelgevende macht is voor lange tijd uitgeschakeld (Openb. 20:3).
Geleidelijk aan (Dan. 7:12) - niet eens in een oogwenk- breidt Jezus Christus macht zich over de gehele aarde uit: het “duizendjarig” vrederijk. In een volheid van tijd, zinnebeeldig weergegeven als “duizend jaar” (Openb. 20:3) wordt alles hersteld en gemaakt, zoals God het bedoeld heeft (Jes. 32:15). Oorlog (Jes. 2:4), honger, woestijnen, wanorde, rassentegenstellingen: ze verdwijnen. Het keurkorps van Jezus Christus handhaaft een nieuwe orde: van bescherming en beschutting (Jes. 32:1-2).
Hiervoor - bij 1.6.5 - noemde ik behalve de “verduisterden” ook de “bijna verduisterden”. Ik neem nu aan dat de bij 1.6.8 omschreven oordeelsdag niet overal op aarde even duidelijk speurbaar zal zijn. Dan mag ik aannemen dat ook sommige “bijna verduisterden” het leven er toen niet bij hebben ingeschoten. Deze mensen onderwerpen zich met tegenzin, veinzend (Ps 66:3). Zij verraden zich echter, de een na de ander, heulen met één van de achtergebleven demonen (Jes. 65:20). Het wordt hun einde, al duurt het soms lang. En al de nadere schakeringen? Ze passen zich aan bij de nieuwe, blijde gang van zaken, sommigen lauw, de meesten blij en opgelucht, de “bijna verlichten” (1.6.5) uiteraard razend enthousiast. Alleen knaagt soms wat spijt aan hen: “Hadden wij maar iets beslister doorgezet. Wij blijven sterfelijk, horen niet bij de keurtroepen” (Matth. 24:40, 41). Immers, de verlichten kwamen tot hun hoge staat door hevige druk heen (Openb. 11:7, en . . . in het duizendjarig rijk is - behalve helemaal aan het eind - geen vervolging.
Vol is de aarde van de kennis van God (Jes. 11:9), maar . . . leeg van verdrukking. Niemand kan zich echt waarmaken, tonen wat hij of zij voor de Heer zou kunnen of willen doen. In die heerlijke wereld, waar zelfs de oorspronkelijke harmonie in het dierenrijk is hersteld (Jes. 11:7), kan eigenlijk geen proef van bekwaamheid en betrouwbaarheid worden afgelegd. En toch zagen we al bij 1.3.3 dat zo'n proef er eenvoudig bij hoort.
De engelen hadden die proef als eersten af te leggen. Omdat zij àlles wisten, was het één harde proef zonder herkansing.
De mensheid had daarna - hoofd voor hoofd - die proef te ondergaan. Omdat de mensen vóór de tweede komst van Jezus eigenlijk zo bitter weinig wisten, waren er vele, beslist niet te zware beproevingen (1 Cor. 10:13). Er waren vele herkansingen (Joh. 21:17).
Maar de mensen na Jezus tweede komst?
Waarin verschillen ze eigenlijk van de engelen toen deze voor de proef gesteld werden? Ze weten ook àlles. Niemand hoeft tegen de ander te zeggen: “Ken de Here.” Ze kennen Hem toch allen (Jer. 31:34). De kennis omtrent Hem bedekt de aarde zoals de wateren de bodem der zee bedekken (Jes. 11:. Daarom: ook voor de dàn levenden één - onherroepelijke - proef. Voor die noodzakelijke proef wordt nog eenmaal de duivel gebruikt. Hij wordt losgelaten uit zijn gevangenschap (Openb. 20:7). Onveranderd - want hij is totaal onverbeterlijk - begint hij weer met zijn verleidend werk. Voor de onsterflijke keurtroepen heeft hij geen directe belangstelling. Daaraan verspilt hij geen tijd. Het gaat hem om de andere planeetbewoners. In het duizendjarig rijk is bij hen (Jes. 11: - niet bij de “verlichten” (Lukas 20:35) - de voortplanting gewoon doorgegaan. Het is een geweldige mensenzee geworden. Al die mensen probeert hij op te stoken. Hoe? Zelf is hij door hoogmoed gevallen. Bij Adam en Eva prikkelde hij de hoogmoed (Gen. 3:5). Bij Gods zoon probeerde hij het (Matth. 4:9). Hoogmoed heeft hij ook de antichrist ingeblazen (2 Thess. 2:4). En nu: het doelwit dat hij hen voor ogen stelt is dit: “Op naar de vesting van Gods keurtroepen. Veroveren dat bolwerk (Openb. 20:9). Het is net zo goed jullie woonplaats. De keurtroepers doen met hun uitzonderingspositie jullie tekort.”
Een deel van de aardbewoners bezwijkt voor de verleiding, moet bezwijken. Hun nee-zegger-zijn (Ps. 81:16) was in kiem al aanwezig. Het breekt naar buiten door nu er een kans lijkt te zijn om de regering van Jezus en Zijn vorsten van zich af te schudden (Ps 2:3). Hoewel het aantal tegenstanders van-het-laatste-uur ontstellend - eigenlijk tegenvallend - hoog is (Ez. 38:4; Openb. 20:, neem ik aan dat een veel groter deel van de aardbewoners standhoudt, zich als een stad rond de vesting van Jezus Christus en de zijnen heen legert (Openb. 20:9). In de aanstormende legers ontstaat verwarring. Er is geen duidelijke leiding. Het vuur van de haat kan niet op Gods getrouwen gericht worden. Gods vijanden vernietigen elkaar (Ez. 38:21). De allerlaatste nee-zeggers zijn openbaar geworden. Niemand heeft zich aan de keus kunnen onttrekken. Na de schoonmaak in het duizendjarig rijk komt nu de grote schoonmaak (Ez. 39:9-16).

. . . En de duivel? Eindelijk en ten langen lest is zijn rol helemaal uitgespeeld. Met zijn engelen gaat hij naar de plaats waar zij thuishoren (Openb. 20:10): het eeuwige vuur van de knarsetandende (Matth. 13:41, 42) woede over eindeloos voortdurende machteloosheid en werkeloosheid.

08-07-2006, 15:54 geschreven door Gerritse

01-07-2006, 19:10 geschreven door Gerritse

1.6.7 Tweede detailoverzicht: ooggetuigenverslag van een verlichte

Zo ben ik dan op weg voor de grote opdracht. Rondom mij heen de andere onoverwinnelijken. Een leger van engelen omstuwt ons. Hun generaal is Michaël (Dan. 12:1) De Leider van mensen en engelen - Jezus Christus, de Zoon van God - gaat voor ons uit met getrokken zwaard (Openb. 19:21). Allen worden wij gedragen door de kracht van de Heilige Geest. Wat een dag . . . wat een bekroning!
Hoe is het toch allemaal begonnen wat hierheen leidde?
Ooit eens was ik een uitdagend, oversekst pubermeisje met een grote, dappere mond en een klein bang hart. Er kwam een evangelisatietent in onze wijk. Ik gilde mijn argumenten uit en blies de rook van mijn sigaret in de gezichten van die flemers, die zemels, tot ze ervan hoestten. Ik flirtte met de jonkies onder hen tot ze helemaal in de war waren. Maar innerlijk wist ik . . . dit is het waarnaar ik zoek . . . dit is de weg naar huis . . . En uiteindelijk ging ik naar één van hun samenkomsten, klapte in mijn handen, vergat mijn gerook, bleekte mijn haar niet meer, verminderde mijn make-up . . . werd één van hen. Maar . . . ik wilde meer . . . ik hoorde van wedergeboorte, doop in water en in de Geest . . . ik deed mee. Ik wilde meer. Goed, er zal wat geldingsdrang bij gezeten hebben, maar . . . ik kreeg meer: de tongentaal, profetie, kennis, vele van die fijne gaven (1 Cor. 12:8-10).
Toen de herrie . . . ik was vrouw, moest me niets verbeelden. Of ik nu al zei dat er in Christus geen sprake is van mannelijk en vrouwelijk (Gal. 3:2, vele medegelovigen bleven doorzeuren, doorroddelen. Dat was een kwade tijd, vol verzoeking om er maar mee op te houden. Toch was die verzoeking nèt niet te zwaar (1 Cor. 10:13). Aan Jezus hand kwam ik erdoor. Als beloning kreeg ik deel aan de vrucht van de Geest, de liefde en de zelfbeheersing en aan al dat andere goede (Gal.5:22). Alle gaven ontwikkelden zich. Ik kreeg een bediening als voorgangster.
Daarna koersten wij snel aan op de grote krachtmeting. De antichrist en zijn tegengemeente kwamen op. Van de valse kerk (zie 1.6.3) hadden we geen last meer. Die werd finaal gekraakt (Openb. 17:16). Dat hoefden wij niet te doen. Anderen zorgden daarvoor (zelfde tekst).
Bitter was de strijd met de verduisterden. Onze evangelisatiecampagnes waren heel geladen. Wie niet naar ons wilde luisteren, schroeide zichzelf eigenlijk geestelijk dood (Openb. 11:5). Onze opponenten waren niet meer lawaaierige, puisterige pubers op knalbrommers, maar bewuste medestanders van satan. Dat was wat anders dan de argeloze tentevangelisaties, zoals die waarin ikzelf gewonnen was.
Naarmate de verduisterden aan kracht wonnen werd de samenleving meer ontregeld. Werkloosheid op wereldschaal was het gevolg. De verschemerden schikten zich zo'n beetje naar hun verwarring-zaaiende invloed. Wij, verlichten, niet. Daarom stootte de maatschappij ons als eersten uit (Openb. 13:17). Maar Gods bescherming leidde ons ook daar doorheen (Openb. 12:13-16). De verwarring vrat door. Ook de verschemerden werden in hun bestaan aangetast. Overal radeloosheid (Lukas 21:25). Voor ons, verlichten, een tijd van grote, haast overgrote druk (Matth. 24:21, 22).
Toen - nog maar een week geleden - die grote top. We hebben wel door een vuurzee heen moeten gaan, maar Gods genade was ook daar (Openb. 15:2). Een directe botsing tussen verlichten en verduisterden. Velen van de onzen werden gedood (Openb. 11:7). Maar wij wisten wat verder gebeuren zou. Na drie dagen de overwinning over de dood, net als bij Jezus Christus (Openb. 11:11). De opschudding allerwegen. Wij maakten ons gereed.
Gisteren was ik nog even te midden van een groep verschemerden. Ze vroegen om raad, maar ik kon ze niet meer bereiken (Joh. 9:4). Rondom ons heen het lawaai van ontploffingen. Zij hoorden in die baaierd van geluiden de bazuinen van God niet, ik wel (1 Cor. 15:52). Zij zagen de ontslapen strijders voor God van vroeger tijden niet uit de doden opstaan, intreden in Gods Rijk, met lichaam, ziel en geest 1 Thess. 4:16, 17). Toen flitste er iets door mij heen: ik kreeg deel aan de nieuwe wereld, veranderde in een ondeelbaar ogenblik (1 Cor. 15:52). De verblinding viel van de ogen van de verschemerden, sprakeloos keken zij me aan alsof ik een standbeeld was dat plotseling werd onthuld (2 Thess. 1:10).
Maar iets als wolken schoof tussen hen en mij (naar analogie van Hand. 1:9). Met vele, vele anderen (Openb. 7:9) trad ik in Gods onzichtbare Rijk in.
Voort ijlden wij. Iemand snelde ons tegemoet. De eersten uit onze gelederen jubelden: “Jezus Christus, de Zoon van God, eindelijk zien we Hem dan.”
Even later was Hij in ons midden. Onuitsprekelijk die begroeting. Toen draaiden wij ons om: naar de aarde . . . beginnen met het herstel en de heroprichting van alles wat geestelijk en stoffelijk in puin ligt (Hand. 3:21) . . . dat is de opdracht.

Met grote snelheid naderen wij een muur van giftig ruikende, vuns ogende rook. Die muur stormt zelf ook voorwaarts. Het is de verzamelde geestkracht van de verduisterden. Middenin: de harde kern - de antichrist - als enige van hen ook lichamelijk in deze sfeer aanwezig. Dit is de allerlaatste climax van de eindstrijd. Jezus Christus - zoals overal en altijd - ook hier de Eerste (Col. 1:1, snijdt door die vuile, vette walm heen, rechtstreeks naar de kern. Oog in oog staat Hij nu tegenover de valse profeet en het beest. Een ademtocht . . . weg vallen zij . . . rechtstreeks de tweede dood in (2 Thess. 2:.
Achter Hem aan slaan ook wij de vijanden neer (1 Sam. 14:13). De wind neemt de laatste flarden zwavelgeur (Openb. 9:17) mee.
Ver beneden, in het land van de verschemerden, hagelt het (Openb. 16:21). De zielen van onze tegenstanders met de geesten, met hen verbonden, striemen de mensen. Verlorenen proberen voor het laatst anderen mee te sleuren in hun gang naar de afgrond (2 Petrus 3:7).
Nu weten de verschemerden het dan ook . . . dit is de dag van het oordeel (Openb. 14:7). Ik bid dat velen van hen de naam van Jezus Christus aanroepen; zo alleen krijgen zij de kracht om zich niet te laten meezuigen (Joël 2:32). Ik heb het velen van hen aangeraden.
Volhouden mensen, daar beneden . . . deze dag is donker en vreselijk, maar jullie verlossers komen eraan (Obadja 21). Vanavond nog breekt het licht door (Zach. 14:7). 

24-06-2006, 16:40 geschreven door Gerritse

17-06-2006, 16:16 geschreven door Gerritse

10-06-2006, 15:06 geschreven door Gerritse

1.6.4 Het in de strijd werpen van Gods zonen

Altijd waren er mensen geweest die van de doop in de Heilige Geest wisten, dat het een toegangspoort was tot Gods denkwereld. Zij hadden er oog voor dat de mens pas ècht aan Gods bedoelingen ging beantwoorden als hij in Zijn Geest leerde handelen. Maar het waren er altijd maar enkelen . . . de ramp zou voor satan niet te overzien zijn, als die ontdekking algemeen werd.
Ondanks alle vertragingstactieken gebeurde dat toch. De mens komt immers op de plaats waar God hem hebben wil. Gods plannen gaan altijd door.
Aan het begin van deze eeuw werden er stemmen gehoord: “Hierheen . . . naar de doop in de Geest, het spreken in tongen, het handen opleggen voor genezing.” Miljoenen stroomden toe; het gigantische gevecht om de waarheid was in een stroomversnelling gekomen.
Nu, in deze tijd, zitten wij volop in die versnelde beweging. Er worden kanjers van fouten gemaakt bij het zoeken naar de overwoekerde weg. Wie had anders gedacht? Maar het pad tekent zich voor steeds meerderen, steeds duidelijker af. Wie had anders gedacht? (Spr. 4:1.
Overal proberen boze geesten de gelovigen tegen te houden, òm te laten keren. Wie had anders gedacht? Hun hoop op afstel is vervlogen, hun uitstel is aan het voorbijgaan. Nog een betrekkelijk korte tijd en ze zitten te kniezen in een ledigheid die voor hun bezig-willen-zijn de ergst mogelijke kwelling is.
Wie door Gods Geest geleid wordt is een zoon van God (Rom. 8:14). Er is daarbij geen sprake van neger of blanke, van rijk of arm, jong of oud, man of vrouw (Gal. 3:2. Dat leger komt in beweging. Steeds weer nieuwe mensen worden zich bewust wie ze zijn in Christus. Ze gaan zien dat ze alle dingen kunnen in Zijn kracht (Philipp. 4:13). Ze doen hun wapenrusting aan (Ef. 6:11). Het leger neemt zijn slagorden in met al zijn vaandels, al zijn banieren samengetrokken rond de banier van de Generaal. Geworteld en gegrond in eeuwige waarden jaagt dat leger zelfs de meest stoutmoedige verleidende geest nu al schrik aan. En de kracht groeit.

04-06-2006, 14:42 geschreven door Gerritse

1.6.3 Overzicht van de tweede strijdfase

Na die grote overwinning werd veel anders. Eén ding bleef gelijk: de duivel gaf het niet op; hij is immers de “super-volhouder” (1.5.2). Maar overigens: de Heilige Geest waardoor Jezus zo onweerstaanbaar krachtig was geworden, werd uitgestort (Hand. 2:3). Die Geest kwam ter beschikking van alle mensen, die Jezus liefhadden en Hem volgden. Zij werden als het ware “ingeboren”, wedergeboren in de nieuwe, feestelijke werkelijkheid.
Dat waren voor de duivel en zijn helpers vreselijke tijden; het ras van overwinnaars begon zich af te tekenen. Wie gedoopt was in de Geest, werd een zoon van God (Gal. 4:6), kreeg autoriteit en gaven (1 Cor. 12:8-11). Die gaven groeiden uit tot functies, bedieningen (1 Cor. 12:5,2. Zulke Geestvervulden begonnen vrucht te dragen, zoals God dat wilde (Gal. 5:22). Heel hun karakter veranderde. Van geestelijk lui waren zij ijverig geworden. Bangeriken (Matth. 26:69-75) werden helden(Hand. 4:8-12). Was die vloedgolf nog te keren? Maar dat mocht geen vraag zijn - het moest! Als de mensen de weg naar Gods wereld vonden, was het afgelopen met alle duivelse activiteit. En . . . voor eeuwig werkeloos te worden, voor altijd op dood spoor te komen . . . dat was de hel (Matth.8:29).
Als demon stond je met de rug tegen de muur. Er was geen keus. “Al het intellect er tegenaan, medeverdoemden, dan krijgen we uitstel. En wie weet (want duivels zijn volstrekt hardleers) komt van dat uitstel afstel!”
En, lukte het met dat uitstel? Ja, inderdaad . . . de mensen hadden een te grote karrenvracht bij zich van oude gewoonten, zondige aanwensels, aards denken. De vaart ging eruit. De glorie ebde weg. De weg die omhoog leidde, raakte vergeten, overgroeid. Kolossale kerkgebouwen verrezen. Alle activiteit werd opgezogen door de inspanning om die te voltooien. Van verlangen naar de doop in de Heilige Geest bleef weinig over.

En toch . . . zoals vroeger werd het nooit meer. Het lukte de duivelen niet om het goede Godsbegrip zó vrijwel onbereikbaar weg te duwen als voor Jezus komst. Het was toen niet helemaal gelukt. Eeuwenlang was het zuivere Godsvertrouwen bewaard gebleven in het volk Israël. Toegegeven: met alle lek en gebrek, met vallen en opstaan, zo goed en zo kwaad als het ging, maar . . . de kern was onaangetast gebleven. Maar nu was het geloof in de ene God (Deut. 6:4) oneindig veel meer verdiept en verrijkt met de leer van Jezus. Wat in het verleden niet helemaal was gelukt, was voorbestemd om nu helemaal niet te gelukken. Het geloof in de Ene vond zijn weg bij alle volken. Velen stonden op, zoals de in de bijbel beschreven helden. Het nieuwe elan, de frisse aanvalsgeest die Jezus erin had gebracht, kon niet blijvend worden afgedempt.
De duivel en zijn trawanten probeerden werkelijk alles . . . zo zaaiden zij bijvoorbeeld verdeeldheid. De volgelingen van God en Jezus raakten versplinterd over duizenden groepen, die er allemaal nèt iets anders over dachten. Probaat was dat middel niet.
Iets anders werd uitgevonden: de valse kerk; er kwamen veel mensen die het soms wel goed bedoelden maar in de praktijk een allerverschrikkelijkste anti-reclame maakten. Ze riepen: “Jezus is Heer”, maar ze werkten samen met allerlei wrede onderdrukkers. Ze riepen “het is zalige te geven dan te ontvangen”, maar ze spekten hun eigen kerkinstituut. En ten slotte . . . doodden zij - juist zij - de echte goed handelende kinderen van God. Voor zover zij de macht om te doden niet hadden, maakten zij Gods kinderen op andere wijze het leven zo zuur mogelijk. Maar ook die verwarring-zaaiing was niet afdoend. De duivel kreeg zijn uitstel, heeft misschien wel eens gehoopt op afstel, maar toen1.6.4 Het in de strijd werpen van Gods zonen

27-05-2006, 18:35 geschreven door Gerritse

1.6.2 De overwinning door Jezus - Gods Zoon - behaald

Zo trad Gods Zoon binnen in het mensenleven, net zoals wij, maar toch . . . met een extra . . . een bestandheid tegen de zonde. Hij wàs niet om te gooien. Maar . . . Zijn grote afmetingen bleken pas toen Hij Gods Heilige Geest deelachtig werd, toen Hij daarin gedoopt en daarmee vervuld werd (Matth. 3:16). Eigenlijk was bij Hem als Eerste de band met God - ten tijde van Adam en Eva doorgeknipt - weer ongeschonden aanwezig.
Altijd al . . . door Zijn zondeloosheid. Maar die verbinding begon te werken als een “kracht-inlaat” bij de doop in de Geest. Op die doop in de Geest hadden Adam en Eva behoren te wachten. Dan hadden ze te rechter tijd gekregen waarnaar ze voortijdig grepen: kennis . . .
Maar dat is nakaarten.
Jezus - want zo heet onze Kampioen - speelde het in ieder geval eindelijk helemaal goed. Niet een beetje goed, zo nu en dan, zoals David of Hizkia, maar helemaal en steeds - geen enkele misser!
Hij leerde de mensen geheel nieuwe dingen over: liefde, vergeven, genezen, de demonen verjagen en de Heilige Geest ontvangen. Daarnaast was Hij een geweldige Vechter! Door verschrikkelijke verzoekingen groeide Hij overwinnend naar de eindstrijd (Matth. 4:1-10). De satan had Hem al direct in het oog. Dat kon ook moeilijk anders. Eerst was er dat vóór-waarschuwingsbord geweest: het gebeuren rond Zacharias (zie 1.5.. Dan de aankondiging aan Maria. En bij de geboorte had een ontvangstcomité van engelen een cantate opgevoerd van jewelste (Lukas 2:13). In de zichtbare wereld was de geboorte ergens in een uithoek gebeurd. In de onzichtbare wereld stond die geboorte helemaal in het middelpunt. De mensenwereld dommelde door. De demonenwereld - maar gelukkig ook de engelenwereld (Matth. 4:11) - was klaar- en klaarwakker, tot het uiterste bij de zaak betrokken.
De eindstrijd - Jezus grote doel - was eigenlijk niet “om te doen”: God zou Zijn eigen zoon prijsgeven. De duivel zou Hem als buit aanvaarden. In de ogen van satan was Jezus een parel van grote waarde. Die moest hij hebben. De andere parels - vele mensenzielen - had hij al. Maar die zette hij graag in om die Ene te winnen (Matth. 13:45 46).
Wat kon het hem schelen, het risico om alles te verliezen?
Stel je toch voor: Gods Zoon, een deel van Gods Wezen, die àlle zonden van àlle mensen van àlle tijden op Zich nam. Daardoor werd Hijzelf zonde. De band met God de Vader brak. De dood kreeg macht over Hem. En dan . . . het onvoorstelbare. In triomf zouden de boze geesten “God-zelf-toch-eigenlijk” binnenbrengen in het dodenrijk. “God is dood”, zou het koor zingen. Ha, dat was nog eens een ander lied dan het feestkoor in die geboortenacht. God had gegokt, God had “Zijn hand overspeeld”. God was monddood. God werd een machteloze gegijzelde.

Het grootste van alle gevechten kwam. Het begon met een verrassende handeling van God. Herinnert u zich die zee van zonden, die niet leeg te drinken was (1.5.4); die zee die tegelijk de niet-te-slopen muur was die God scheidde van de mensen? God breidde die zee eerst nog tot in het bijna onmetelijke uit: alle zonden van alle mensen van alle tijden, ook van de nog komende eeuwen, werden eraan toegevoegd. Ook uw zonden en de mijne, onze miskleunen, onze verbijsterende stommiteiten liepen als beken leeg in die immense zee (1.5.4).
Als stenen verdikten ze de muur. Immers: de genade van God is verschenen, heilbrengend voor alle mensen (Titus 2:11).
Toen . . . verdichtte God die zee tot één enkele bekerinhoud. Niet voor te stellen . . . nee . . . en . . . ja! Een voorbeeld uit de stoffelijke wereld kan misschien een beetje helpen. Er zijn hemellichamen waar de materie zo enorm is samengeperst, dat onze aarde - in die omstandigheden gebracht - niet groter zou zijn dan een voetbal! Als zulk een concentratie in de stoffelijke wereld mogelijk is dan kan dat ook in de geestelijke.

Onvoorstelbaar vreselijk moet de loodzware inhoud van die beker Jezus toegefonkeld hebben. Ontzettend was ook Zijn aarzeling (Matth. 26:39). Maar Zijn grote liefde voor ons hielp Hem over dat terughuiveren heen (Matth. 26:42).
Hij - de Zondeloze - zette de beker aan de mond en . . . dronk hem leeg. Heel dat tot het uiterste samengebalde gewicht daalde in Zijn innerlijk in. De band tussen God, de Vader en deze “grootste zondaar aller tijden” brak (Matth. 27:46). Zij hadden Elkaar zo lief . . . wat zullen Zij Allebei geleden hebben . . . (zelfde vers).

De vordering die de duivel op alle mensen van altijd en overal had en heeft en zal hebben, had hij nú op Jezus. De mensen waren vrij van schuld, voor zover zij althans het “door Jezus leegdrinken van de beker” voor zichzelf aanvaardden.
Vooral in de drie uren van duisternis (Matth. 27:45) is er vervolgens iets gebeurd, dat wij ons niet kunnen voorstellen en dat de duivel ook niet in zijn berekeningen heeft kunnen opnemen. Anders had hij immers de gok nooit gewaagd (1 Cor. 2:. In een met geen pen te beschrijven worsteling boette Jezus al onze zonden - nu de Zijne - uit! Hij kon wat wij niet kunnen. Onze zonden brengen ons oneindig ver weg van de Eeuwig Levende. Onze eindigheid houdt ons eeuwig bezig om die afstand te overbruggen. Maar nu kwam de Oneindige ons te hulp. Zij peilloos vermogen deed de schuld slinken en slinken. Toen Jezus uiteindelijk overwinnend riep: “Het is volbracht”, had Hij geen schuld, hadden wij geen schuld en was de duivel geruïneerd. Hij was zijn kleine parels kwijt, de grote was hem ontgaan: niets had hij meer . . .
Nog even bleef de grootsheid van de overwinning bedekt. Jezus stierf en kwam in het dodenrijk. Maar . . . wat had Hij daar te maken? De bezoldiging van de zonde is de dood (Rom. 6:23), maar Zelf had Hij geen zonde en de onze had Hij doorgeboet. Daarom gingen de poorten van het dodenrijk - alleen op binnenlaten berekend - nu naar buiten open. Leeg en ontredderd bleef dat rijk achter. Niet Gods Zoon was daarvan de vulling, maar het gegil van de ontgoochelde demonen. Een blijde hemel die Hem al wachtte, werd weer vol toen Hij na Zijn hemelvaart (terugkeer in de onzichtbare wereld) binnentrad. Nooit eerder zullen de opgeluchte engelen zo gezongen hebben als toen (Ps 24:7-10).

20-05-2006, 19:09 geschreven door Gerritse

1.6 VAN DE EERSTE KOMST VAN JEZUS TOT ZIJN TWEEDE KOMST

Gedachten:
– Het in de strijd werpen van Gods Zoon (1.6.1)
– De overwinning door Jezus, Gods Zoon, behaald (1.6.2)
– Overzicht van de tweede strijdfase (1.6.3)
– Het in de strijd werpen van Gods zonen (1.6.4)
– Algemeen overzicht van de derde strijdfase (1.6.5)
– Eerste detailoverzicht: ooggetuigenverslag van een verduisterde (1.6.6)
– Tweede detailoverzicht: ooggetuigenverslag van een verlichte (1.6.7)
– Derde detailoverzicht: ooggetuigenverslag van een verschemerde (1.6.

1.6.1 Het in de strijd werpen van Gods Zoon

Terwijl de strijd zo hevig woedde als ik heb geprobeerd te schetsen, deed God een meesterzet. Hij “riep” Zijn Stem, Zijn Woord, Zijn Zoon, “Wil Jij die Ene zijn, Die Ik heb beloofd?”
De Zoon keek naar de planeet aarde. Hij zag de mensen van alle tijden. Hij zag ook u en mij. Hij zag de mensen die “ja” wilden zeggen, maar “neen” moesten zeggen. Het was als een schat die ergens in de grond begraven ligt. Verroest, aangetast, besmeurd . . . tòch: een schat! (Matth. 13:44).
“Vader”, zei Hij, “hier ben Ik om Uw wil te doen! (Ps. 40:8, 9). Ik ga incognito. Mijn Godheid kan ik niet afleggen, maar Ik maak er geen gebruik van (Philipp. 2:7) Laat Mij maar binnentreden in de mensenwereld door de poort van de geboorte, de weg van iedereen. Dáár - in de mensenwereld - moet de strijd immer geleverd worden door een mens!
. . . U hebt in Uw liefde niet gerekend . . . U hebt niet gezegd: “met hoe weinig kan ik toe”. U staat op het punt Uw hele hemel leeg te geven . . . (Joh. 3:16)
. . . Ik reken ook niet. Ik zeg ook niet: “met hoe weinig kan Ik toe.” Ik zal de muur slopen, Ik zal de zee leegdrinken. Ik zal daarvoor Mijn leven opofferen . . .
. . . O, die schat . . . die arme, verdoolde, misleide ja-zeggers . . . Ik ga . . . Ik GA . . . ! !”

Subliem: dat plan van God. Natuurlijk: volmaakt overbodig om dat te zeggen en toch zeg ik het nog eens: absoluut origineel:
– wat de persoonskeus betreft: wie had dat nu ooit kunnen denken. Hoe dikwijls zal de duivel zich gepijnigd hebben met deze gedachte: “Wanneer ik (als openbaar aanklager) uit de tenlasteleggingen de wandaden van alle mensen voorlees (Openb. 20:12), moet God (als Rechter) hen wel veroordelen. Hij is immers geheel gescheiden van het duister, maar: Hij kan ze niet veroordelen, want Zijn plan met hen moet doorgaan. Waar haalt Hij een verdediger vandaan?”
– En het antwoord: terwijl God de oneindig strenge Rechter bleef, werd Hij ook Zelf de oneindig bekwame Verdediger. De raadsels hieromheen èn het mens-zijn èn het God-zijn van Jezus blijven voor ons uiteraard niet te doorgronden (zie 1.2)
– wat het tijdstip betreft: een wereldrijk was bezig zich te vormen. Binnen enkele tientallen jaren zou in een uitgebreid gebied waar bijna de helft van de wereldbevolking leefde, rust gaan heersen, een goede, snelle berichtgeving mogelijk worden. Een nieuwe boodschap zou zich vlug kunnen verspreiden. Bovendien zou juist dan de mensheid in het betreffende gebied beu zijn van allerlei godsdiensten. Zij zou bewust hongeren naar een volslagen ander geluid. Zo bezien kwam de boodschap die Gods bijzondere afgezant, Gabriël, ging brengen aan Maria (Lukas 1:28-33) op precies het goede ogenblik.
Gods Zoon had al eerder de aarde bezocht. Er waren al oriënterende, kennismakende reizen geweest. Hij had Zijn warme belangstelling al diverse malen getoond (Gen. 16:7, 21:17, 22:11; Exodus 3:2, 14:19; Num. 22:22; Richt. 2:1, 6:11, 13:3 e.v.a.). Maar . . . men mag deze contacten geen komen in onze levenssfeer noemen. Nu werd het ernst: nu kwam de blijvende band met de mensheid.

Maria was een meisje uit het volk Israël
Eerst even over dat volk: het was door God aangewezen als de leefgemeenschap, waaruit de grote Strijder voort zou komen (zie 1.5). Wanneer dat gebeurd was, had het zijn eervolle taak volbracht. Het behoefde en behoorde dan geen afzonderlijke plaats onder de andere volken meer te hebben. Alleen de naglans zou blijven: een gewoon volk als de andere, geen enkel “streepje voor”, behalve die ene belofte: dat het nooit in andere volken zou opgaan. Toch: een kleine, niet vervagende glorie tot in onze tijd toe: het volk waaruit HIJ is geboren. De duivel zal altijd woedend blijven bij de herinnering daaraan. Hoezeer hij het ook alle volken moeilijk maakt, dit volk kwelt hij nog extra. Werkelijk alles doet hij eraan om de grote Verlosser bij hen gehaat te maken. Hij laat de joden (Israëlieten) zelfs door slechte mensen vermoorden, zogenaamd in opdracht van de Redder. Maar . . . zijn nederlaag wordt volkomen als vele joden door die versperring - speciaal nog eens voor hen opgericht - heenbreken. Wij zullen hen helpen om die muur van misverstand, die hen - meer nog dan ons - van de Bevrijder scheidt, te slopen. Wat een glorie als ook zij doorbreken (Rom. 11:15).

Nu weer over Maria. Dit meisje was ongetrouwd en maagdelijk (Lukas 1:27). Gabriël bracht de boodschap dat zij voor het oog van de wereld haar eer zou kwijtraken, terwijl zij juist de hoogste eer ging ontvangen (Lukas 1:35). Gods Heilige Geest zou bij haar een Kind verwekken: de grote Overwinnaar. Daaraan was niets vreemds. Zou God Die het oor plantte niet horen (Ps 94:9). Zou daarom ook Hij Die miljarden verwekkers tot ontwikkeling brengt, van cel tot voldragen vrucht, niet Zelf kunnen verwekken?

13-05-2006 om 16:04 geschreven door Gerritse

13-05-2006, 17:00 geschreven door Gerritse

1.5.7 De grote massa En dan waren er tenslotte: de anderen. Zo op het oog een gemakkelijker hanteerbare groep. Veel massawerk. Je had het onuitsprekelijke voordeel dat je uit de onzichtbare wereld ongezien en onverhoeds kon aanvallen door de meest gewone voorvallen. Je hoefde ze alleen maar dom te houden. Wat was het gemakkelijk om hen te brengen tot overtreding van de inzettingen van de vijand. Er werden steeds meer dwaalwegen gevonden om hen daartoe te leiden. Maar . . . had je ze dan? Velen waren er die innerlijk bleven hunkeren naar hem, die hun soort het leven had ingeblazen. Al wisten ze niets van de vijand, al konden ze hun verlangen naar hem geen naam geven, zijn wét waren zij eigenlijk niet kwijt (Rom. 2:14). Waren ze wel tot in hun diepste wezen vervormd? Waren ze eigenlijk wel ooit nee-zeggers geworden? Dat was toch nodig, wilde je gezelschap hebben in de vreselijke tijden die ooit eens zouden komen (Matth. 8:29). Het idee dat er voor hen misschien toch nog vrijspraak zou komen (Rom. 2:15) en genezing (Openb. 22:2). Soms had je als getrouwe het afschuwelijke idee, dat al je gesloof voor niets was. Nee, erger nog: of al je werk uiteindelijk toch de vijand diende. Zelf was je indertijd nee-zegger geweest. Nu was het misschien wel zo, dat door jouw gedram de nee-zeggers en de ja-zeggers onder de mensen uitkristalliseerden. Maar dàn . . . werd je gebruikt om de mensen middellijk de proef te laten ondergaan, waarvoor je zelf destijds onmiddellijk was gesteld geweest. Beangstigend waren de overwegingen met betrekking tot de overduidelijke nee-zeggers. Meer beangstigend die aangaande de uitgesproken ja-zeggers. Maar het meest werd je nog beangstigd als je over de anderen nadacht . . . 1.5.8 Overgang naar de volgende strijdfase . . . “Ja, hallo.” . . . “Een spoedbericht? Geef maar door.” . . . “Wat!? EN DAT HOOR IK NU PAS?! . . . “En de naam was . . . ?” . . . “Zacharias. O, dat is die priester . . . “ (Lukas 1:5) . . . “Nee, ik kom zelf. Direct. De stukken worden wel nagezonden.” . . . Weg met alle muizenissen. Ik reinig mijn gedachten ervan. . . dat zal blijken bij de breincontrole . . . en overigens, dit is groot nieuws: het spoor is terug, het spoor . . . ! ! Naar boven

gerritse Lid

10-05-2006, 15:44 geschreven door Gerritse

1.5.6 De leidende ja-zeggers

Het zijn niet de aantallen die beslissen - het aantal geharde nee-zeggers was klein, maar wat waren ze belangrijk in de totaal-strategie.
Klein was ook het aantal van de geharde ja-zeggers. Maar . . . wat waren ze fnuikend voor het moreel. Het was al begonnen met Henoch. Wat was die vertrouwd met de vijand. Geen sprake van een muur en een zee. De vijand had hem in zijn rijk toegelaten. Nee, niet na zijn dood. Gewoon bij zijn leven was hij overgegaan in de geestelijke wereld (Gen. 5:24). Algemeen was de ontreddering geweest.
Daarna waren er veel van die “harde jongens” geweest:
– De getrouwen hadden steeds veel aandacht besteed aan pogingen om het volk waaruit de tegenstander zou worden geboren, onbruikbaar te maken voor de doelstellingen van de vijand. Eenmaal was dat geprobeerd door ze te laten opgaan in een ander volk. Maar op het laatste ogenblik was daar ene Mozes die zijn volksgenoten hielp om hun identiteit te hervinden.
Een andere maal was het gespeeld via de kaart van de totale vernietiging. Maar toen verziekten Mordechai en Esther alles weer.

Ook had men het volk willen brengen van zijn “eigenheid” door hen te laten afvallen van wetten en gewoonten die met die “eigenheid” verband hielden. Maar toen staken Ezra en Nehemia een spaak in het wiel.
– De standvastigen waren steeds in touw om altijd maar weer te bewijzen, dat de mensen nietswaardige mislukkelingen waren zonder enige diepgang. Maar eens waren er drie mannen die voor de vuurdood stonden. Zij waren reuzen gebleken (Daniël 3:1.
En er was die toestand met Job. De Chef zelf had zich heel intensief met die zaak bemoeid (Job 1:9), dus dan hoef je toch niet meer te vragen naar het belang. Maar . . . de vent had geen krimp gegeven.
– De trouwgeblevenen waren er altijd op gebrand om ervoor te zorgen dat de mensen nooit of te nimmer een engel als knechtje konden gebruiken. Dàt wou de vijand, dàt moest voorkomen worden. Toch was er dat ellendige geval met die Daniël. Toen bleek de gebedskracht van een mens dan toch maar een bepalende factor in de engelenwereld. Een hooggeplaatste verrader verlaagde zich ertoe aan het bevelend gebed van een mens te gehoorzamen. Topverrader Michaël moest zo nodig een handje helpen. Van de kant van de getrouwen waren prima krachten ingezet om de mensen gescheiden te houden van de verrader. Maar het was - voor die ene maal - niet gelukt . . . (Dan. 10:2-21).
Waren de “harde jongens” dan brandschoon? Welneen: voor hen allen was een dossier waarin heel wat stond (Openb. 20:12). Met eigen kracht kwamen ze niet door de muur. Daar ging het ook niet om . . . die taak was toebedeeld aan de komende tegenstander. Maar waar het wel om ging was dit: ze toonden iets van de kracht die ooit door de vijand aan de mens was toegezegd.
Wanneer je de ervaringen tot dusver met de duidelijke nee-zeggers op een rijtje zette, was dat beangstigend.
Maar . . . wanneer je de bevindingen met de duidelijke ja-zeggers recapituleerde, was dat meer beangstigend.

29-04-2006, 19:12 geschreven door Gerritse

22-04-2006, 15:18 geschreven door Gerritse

1.5.4 Detail-overzicht, één bepaald volk – de Israëlieten – betreffende

Merkwaardig daartegenover was zijn haast uitdagende domheid op een ander gebied. De hele schepping van de mens was al zo'n provocerende onbegrijpelijkheid. Daardoor had de vijand zich beroofd van de krachten van de besten onder zijn medewerkers. Hij had zichzelf beslissend verarmd door zich te vervreemden van Hem, die diep beneden zetelt. Wat was hem overgelaten: een zielig groepje zwakkelingen, de verraders. Nu waren er dan mensen geschapen, maar door de genialiteit van de Leider konden die mensen niet uitgroeien tot de - stel je voor - boven de engelen verheven wezens, zoals de vijand bedoeld had. Hun overtredingen van zijn verordeningen waren zovele, dat:
– er een - nog steeds dikker wordenden - muur was gegroeid tussen hen en hem. Niemand kon daarin een bres slaan;
– er een zee van verwijdering was ontstaan tussen hen en hem. Elke dag werd die zee voller. Niemand kon haar leegdrinken.
Maar de vijand erkende zijn nederlaag niet. Hij gaf zijn plan niet op. Neen, heel openlijk had hij zijn opzet bekendgemaakt: hij zou iemand sturen die de muur zou slopen en de zee zou leegdrinken. Hij had zelfs het volk aangewezen, waaruit de tegenstander zou voortkomen; het leek wel of hij daarmee alle trouw geblevenen, hun Leider inbegrepen, uitlachte en bespotte (Ps. 2:4). De aanwijzingen waren steeds sterker geworden. Bij ene Abraham zelfs overduidelijk (Gen. 22:17, 1. Alles, letterlijk alles, was gedaan om de geboorte van een zoon te voorkomen. Wat kon de vijand toch bewogen hebben om zo uitdrukkelijk de afkomst van de tegenstander aan te wijzen. Hij kon toch weten, dat alle krachten van alle getrouwen zich daar zouden samentrekken!
Hoe dan ook – de geboorte van Izaäk was een feit geworden. Diens zoon Jakob kreeg twaalf zonen; één van hen – Juda – bleek uitgekozen (Gen. 49:10). Bij ene David dook het spoor weer op (2 Sam. 7:13). Op dit ogenblik waren er geen duidelijke aanwijzingen. Alle nakomelingen van David werden scherp in het oog gehouden. In ieder geval wisten alle strijders op welk volk, op welke stam, op welk geslacht heel in het bijzonder gelet moest worden. Dat betekende een grote besparing in tijd en mankracht.
Dom van de vijand: een schot in eigen doel!

15-04-2006, 17:50 geschreven door Gerritse

08-04-2006, 15:32 geschreven door Gerritse

01-04-2006, 16:43 geschreven door Gerritse