4.2.6xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

(eerste deel)

Dood werk verschrompelt in de materiaaltest tot as; levend werk komt er zegevierend uit te voorschijn.

-         Indien het werk, dat hij er op gebouwd heeft, stand houdt, zal hij loon ontvangen, maar indien iemands werk verbrandt, zal hij schade lijden, doch hijzelf zal gered worden, maar als door vuur heen (1 Cor. 3:14, 15).

Ik heb hiervóór gezegd, dat ik Ben en Daan er weer bij ging halen, maar vergéét dat nu maar…

Wat dacht u, in plaats daarvan, van Esther en Tiemen.

-         Esther was voorgangster in een vrije gemeente

-         Tiemen was dominee in een gevestigde kerk.

Laten wij het eerst over Esther hebben.

Dikwijls, wanneer zij de gemeente zo eens rondkeek, kneep haar haart samen. Al vijftien jaar hield zij bijbelstudies en preken. Al vijftien jaar zaten sommigen onder haar gehoor. Er waren er echter bij –natuurlijk niet allemaal- die in die vijftien jaar nog níets waren opgeschoten. Zo voor het oog het er helemaal mee eens… alleen… ze déden er niets mee (Matth. 7:21).

Soms zelfs mensen, die zich altijd maar lieten leren, zonder ooit de waarheid te wíllen zíen (2 Tim. 3:7).

Dan kon zij zó terneergeslagen worden. Zij bad dan:

            “Heer, doe ik het niet góed?! Wilt U mij inzicht geven?”

En zij overlegde:

“Ik heb vroeger wel eens gelachen om die kerken, waar de dominees de mensen om de oren sloegen met ‘hel en verdoemenis’. Die dominees meenden het misschien heus wel goed. Hun bezoekers gingen echter voldaan naar huis en zeiden:        

‘Wat heeft de onze het weer bést gezegd hè… dat is nou: het woord recht snijden’.

En dan dronken ze een glas… en ze lieten de zaak, zoals die was.

Als ik zo’n verhaal hoorde, dacht ik altijd:

            ‘Dat zal míj niet overkomen.’

En nú… ik overstelp ze met de heerlijkheden van het koninkrijk:

-         vertel ze van de doop in water en doop in de Heilige Geest

-         leg ze de Geestesgaven en de Geestesvrucht uit

-         bepaal ze bij de geloofsfundamenten…

… en ik weet zéker, dat er zijn, die –thuiskomend- zeggen:

            “onze Esther was weer góed op dreef hè’.

… en dan drinken ze hun koffie en leven hun vale leventje verder.

Ik wéét, wat ik zal doen: ik zal van nu af aan héél hard, haast fanatiek gaan preken! Dan lopen de mensen, waar geen muziek in zit, wel wég!”

Zij probeerde het, hield er maar gauw mee op, vanwege het averechtse resultaat. Tóen hervond zij de goede weg: liefde uitstralen, geestelijke liefde bewijzen; alle mensen, ook die uitzichtlozen, liefhebben, geduld oefenen (Jac. 5:7), ze de tijd geven ((Luk. 13:8). Het kón toch zijn, dat God in die vervette (Hand. 28:27) harten het goede inzicht zou doen baanbreken (2 Tim. 2:25). De niet-te-doorgronden dingen aan Hém toevertrouwen. De hele last op Hém werpen (1 Petr. 5:7). Híj zou alles goed maken (Ps. 37:5). Zíj was immers alleen maar een soldaat in zijn leger. Zij hoefde zich alleen maar bezig te houden met een goede taakvervulling. Met de loonbetaling door God kwam het best in orde (2 Tim. 2:4). Als zíj getrouw was, zou Híj dat getrouw zijn niet vergeten (Luk. 9:17). En met nog veel meer kracht dan ooit voordien

Enkele jaren later kwam voor die gemeente de vuurproef. Er trad een andere regering in dat land aan. Christenen kregen het moeilijk. Vol spanning keek Esther naar haar medegelovigen. En opeens zag ze; in de onverwachte opbloei van haar gemeente, die nu op Jezus Christus werd teruggeworpen, lag voor haar een éérste beloning (Op. 22:12). De meelopers vertrókken nu dan toch (Ps. 1:5) (2 Thess 2:3); maar: slaperigen schoten wakker (Ef. 5:14). De verdrukking scherpte hun nú Esthers lessen in. Geestelijk gezien, schoten zij als raketten omhoog. Het vuur van de steeds hardere verdrukking laaide door de gemeente. Vroom hout, religieus hooi, godsdienstig stro: het brandde weg. Over bleef een stevig gebouw.

Zij keek de gelouterde kring rond: al die heerlijke kinderen van God. Daarbuiten waren de overheersers met hun verziekte gedachten. Ondanks de gevaren gingen de gemeenteleden er nóg op uit, waren als sterren in het donker. Zij had zich niet voor niets ingespannen (Fiilipp. 2:15, 16). Het werk, waarvoor zij zich zó had ingezet, hád standgehouden. Zij had er goud, zilver en edelgesteenten voor gebruikt. Zij had de haar toevertrouwde mensen op een hooggelegen weg gebracht (Ef. 2:6), in de sfeer van God (2 Petr. 3:11). Zij had hen er op gewezen, dat de marsroute was gemarkeerd met:

-         bekering en wedergeboorte

-         fundering met goede beginselen

-         doop in water, vervulling met de Heilige Geest, doop in vúúr

-         geestesgaven en geestesvrucht.

Haar loon zag ze nú:

-         gezinnen, die één blok vormden tegen de steeds driester terreur

-         huisbijeenkomsten, nu straatsamenkomsten werden verboden

-         een steeds warmer liefde en saamhorigheid (Phill. 2:2), die prachtig afstak tegen de domme haat ván ‘buiten’. En die liefde blééf de hand reiken áán ‘buiten’(Op. 11:3).

Ze wist het: ik word misschien gedeporteerd, maar: ik heb de goede strijd gestreden: ik heb het geloof behouden. Een erekrans voor míj, maar ook voor mijn dappere gemeente…

Met opgeheven hoofd ging ze mee met de rechercherus van de speciale dienst.