4.3.4.1. (tweede deel)

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Er zijn ook tegenwoordig ‘Abrahams’ bij de vleet.

Eerste voorbeeld: een milieufanaat:

“Stel je vóór; vandaag een buurtgenoot ontmoet. Hij riep mij op om Jezus te gaan volgen. Nu ken ik die buurman toevallig vrij goed:

-         glas in de bak

-         papier naar de ophaaldienst

-         compostkuil…

Maar: daar houdt het mee op! Geen doordouwer. Geen milieuverdédiger. Wat kan ik, die volop in de grote strijd voor ‘het grote doel’ sta, nu áánnemen van ‘één van buiten’.

Ik ben eerlijk en heerlijk kwaad geworden. Scherp en duidelijk heb ik hem gezegd, dat ik geen boodschap had aan de mening van een milieuconformist.”

Tweede voorbeeld:

“Ik kén de kosmische samenhang van de voedselketen. Ik ben diep in de achtergronden doorgedrongen. Vandaag probeerde een dame bij ons uit de straat mij tot Jezus te bekeren. Ik kén die vrouw. Laatst zag ik haar een krokét trekken!! Wat heeft iemand-als-ik nu nog te leren van een uit-de-muur-eetster!? Ik heb ook goed gezegd, dat er voor horizontaaldenkers geen plaats was in mijn ideeënwereld.”

Steeds weer hetzelfde beeld:

-         Echt wel iets meer willen dan de doorsneemens.

-         Het menen gevonden te hebben in een overtuiging, welke dan ook.

-         Gevoel van saamhorigheid met degenen, die deze overtuiging delen.

-         Vastgebakken raken áán zo’n idee.

-         Als enige ‘vrucht’ een ongegrond gevoel van meerwaarde eraan overhouden.

-         Door dat gevoel er niet toe komen om eigen onvolkomenheden aan te pakken.

-         Gehinderd reageren, als iemand ook maar op die onvolkomenheden wíjst.

-         Zo’n verontrustend iemand ‘onschadelijk’ maken, door hem een nitwit - etiket op te plakken.

Begrijp me goed, ik héb niets tegen de hier genoemde bestrevingen:

-         geen blikje bij ons, of het gaat in de container

-         niemand bakt ze zo bruin, als de bakker ze bakt voor ons.

Ik had uiteraard net zo goed andere voorbeelden kunnen kiezen. In ieder geval, wanneer u een ‘privé-Abraham’ hebt, iets, dat u naar úw idee een aureool geeft:…

… zwem niet rond en rond in dat viskommetje van u. U bent een rivíer vól mogelijkheden wáárd.

Die rivier

-         met volop plaats

-         met volop ontplooiingsmogelijkheden

-         met ‘voor elck wat wils’,

wácht op u (Ezech. 47:9).

Even een tussenopmerking: in deze hoofdgedachte zijn er acht gedachten, die ergens tegen waarschuwen. De bedóeling is om u waakzaam te maken (1 Petr. 5:8) ten aanzien van uw vijand. De duivel is immers zélf ook op zijn qui vive. Brullend als een leeuw op zoek naar prooi, gaat hij rond (zelfde vers).

            Merkwaardig hè, dat zoveel mensen hem laten ‘briesen’ (maar dit terzijde).

Als u krampachtig – achterdochtig zou worden, heb ik mijn doel voorbijgeschoten.

Stel je voor:

-         dat u elke kamer met een onbekend gezelschap argwanend binnen zou lopen;

-         dat u in iedere niet-geheel-te-doorziene situatie zou prevelen:

“Ik dek mij onder het bloed van Jezus”,

(overigens is dat ook nog eens een onschriftuurlijk handelen);

-         dat u voortdurend benauwd zou denken:

“Zie ik daar niet één van de acht mineurtoestanden.”

Kom nu, wees blij in de Heer en verheugd (Ps. 126:3). Ik streef naar enige volledigheid en som zowat valstrikken op. De kans, dat u ook metterdaad in één van die valstrikken zou trappen, is écht niet zó groot. Kijk onder het blijde voortgaan van kracht tot kracht (Ps. 84:8) alleen een beetje uit, dat u niets in de weg komt (Gal. 5:7).

Ja? … Ja?... of halleluja?!

En nu ú, wedergeborene:

Zit er nu werkelijk in het zojuist weergegeven gesprek een waarschuwing? Ja!

U kúnt een levend geloof hebben en geloofswerken, die branden als een vlam. Zulke vlammen hebben echter geen vaste vorm. O wee, als die van ú zo’n vaste vorm wél krijgt.

Hiervóór heb ik eerst getekend, hoe de Joden van hun voorvader Abraham een soort ‘idee’ hadden gemaakt. Aan die ‘Abraham-idee’ ontleenden zij een ondeugdelijke zekerheid.

Daarna heb ik niet-christenen getekend, óók met hun ‘Abrahams’, die een zekerheid van niets bieden.

Nu wil ik een Christen schetsen met een begin van wedergeboorte:

-         hij is echter te zeer gehecht geraakt aan een voorgaande broeder, die hij óóit heeft gekend;

-         hij is té vast verbonden met een vorm van geestelijk onderwijs, die hij óóit eens heeft genoten;

-         hij ontleent in beperkte kring zeker gezag aan deze omstandigheden.

Al die gegevenheden bij elkaar zijn voor hem tot een ‘Abraham’ geworden. U meent, dat zo’n constellatie weinig voorkomt. Toch méér dan u denkt, al zal het dan in wat gevarieerde vorm zijn.

Laten wij het eens héél dichtbij brengen. Stelt u zich eens voor, dat ú de Christen uit dit voorbeeld bent.

Laten wij ‘ú’ eens beluisteren.

“Hoor eens hier:

-         zo heb ik het toen-en-toen van die-en-die geleerd en ga mij nu níet vertellen, dat hij geen grote Godsman was;

-         er zijn negen Geestesgaven in drie groepen van drie; er zijn er níet meer;

-         opzienbarende genezingen horen er altijd bij, anders is de prediking vals (Mark. 16:20);

-         alles draait om het volk Israël;

-         een kind van God kan niet gebonden zijn.”

Mérkt u de verenging:

“Ik ben in een groep, die de dierbare herinnering trouw blijft. Ik blíjf ook in die groep. Wij hebben nog álle cassettes van tóen.”

Wat een ongegrond gevoel van meerwaarde:

-         daar stáát u dan met uw stralenkrans van ‘de grote evangelist nog persoonlijk meegemaakt te hebben’. Dat prestige omringt u als een alles overdekkende, smetteloos witte jas. Net zo’n lange, witte jas, als de planters in het toenmalige ‘Indië’ die voor 1930 droegen…

nadien krom p die lengte in tot colbertafmetingen.

Onder die jas kon bij hen best een vuil overhemd zitten. Geen nood; niemand zag het: je was altijd ‘meneer’. Maar hoe is het met úw geestelijke plunje onder úw ‘djaz tjoe tjoep’. Is dié vuil” Daar hélpt geen jas tegen. Hoor, daar gáát ie weer:

 “Broeder placht in zo’n geval altijd te zeggen…”

Maar: uw gevoel van ‘het heertje zijn’ is bedrieglijk.

Bespeurt u ook iets van onmacht om uw tekorten werkelijk áán te pakken/ Misschien wéét u het allang:

-         Ik kláp wel hard en ik zing me schor, maar ik ben niet bevrijd, ik ben geen koningskind. Ik ben het gewéést, maar ik had –net als Icarus-  een vleugelaanhechting, die niet safe was. Zó duikelde ik terug. Ik kán er gewoon niet toe komen om weer op te stijgen.

-         Ik kán mijn gedachten van woede, hoogmoed en neerslachtigheid niet de baas.

Ziet u misschien zelfs al, dat u onjuist reageert?

-         Ik word boos op die man, die mij er op wijst, dat ik stil ben blijven staan.

-         Ik roep tegen iedereen, dat die waarschuwer een vrome, occulte geest heeft, maar hoe harder ik roep, hoe radelozer ik word.

Ik denk, dat in die gevallen een goede slotsom is om tot deze gedachtegang te komen:

Ik zie het; zó heeft de door mij vereerde voorganger-van-vroeger het niet bedoeld. Toen hij laatst nog eens in het land was, merkte ik het al; híj is verder gegaan. Ik hóór niet meer bij de karavaan, ik hoor bij de hónden. Ik schímp op de gelovigen, die hogerop zijn gekomen. Ik bijt naar ze als een onbetrouwbaar, wild beest.

O, mijn levende werken van vróeger, wat zijn ze nú dood. Ik ben niet meer van nut. Verdergevorderde Christenen onderzoeken mij, of ik hen geestelijk kan steunen. Maar dat kán ik niet meer. Ik ga kapót, als zij ook maar iets vermanends en ontdekkends zeggen. En: ik voel zó'n naijver, dat ik hen wel zou willen wónden. Hóór mij nu toch bézig:

“- Jullie zijn valse profeten

-         jullie dragen het teken van het beest (Op. 13:18)

-         jullie zijn wolven in schaapsvacht

-         jullie trekken je niets aan van het verleden, zoals ík dat heb gekend.”

Ik moet hieruit… ik moet hierúit!

Veel van die schreeuwende Joden, waarover ik het eerder had, zullen zich later uit hun broeierige, stinkende, bezwete jas hebben laten helpen. De rafels daaronder, de ontstoken huid, de wonden, builen en kwetsuren konden daarna worden behandeld (Ps. 147:3, Luk. 10:34).

Ook nú moet elke mening voortdurend worden bijgesteld met behulp van de talrijke, nieuwe geloofswaarheden, die ontdekt worden. Doet u dat níet, dan gaat het léven uit uw activiteiten. Voor Jezus wordt u dan een onbetrouwbaar werktuig. U blijkt dan een gebroken rietstaf te zijn, die de hand doorboort van wie er op leunt (Jes. 36:6).

Laat u helpen om de knopen door de nauwe, stijve knoopsgaten te wurmen, zodat u de oude jas van u áf kunt werpen.

Hola… hee… dar stáát u… úit die lorren, onder de douche… een nieuwe ‘jaz toetoep’.

Deze is echter heel anders. Zó luchtig, zo licht… daaronder kan niets gaan broeien en stinken en verstikken.

Het kán zijn, dat u één van de –toch niet zo heel- weinigen bent, die in deze kuil zijn gevallen. Voor ú nog déze slotopmerking:

Als u zich inderdaad niet helemaal ‘senang’ (gezond) voelt… de ‘obat’, (het geneesmiddel) is vlakbij. Schuif de gevoelige antenne van uw gebed vér uit. Houd hem voortdurend op de Zender gericht. Zo vangt u de aanwijzingen van God op, hoe klein en nauwelijks speurbaar die ook zijn (Zach. 4:10).

Goed raad komt soms van onverwachte kant. Zij hoeft niet duur te zijn. Eens was er een belegerde stad in gróót gevaar. In die stad: een man vól goede ideeën… maar… zónder faam. Niemand luisterde naar hem, ze zagen hem niet eens stáán. De stad profiteerde niet van zijn reddingsplan, dat zeker zou zijn geslaagd (Pred. 9:15). Zij wérd veroverd.

God geeft u zíjn reddingsplan via onopvallende artikeltjes van onbekende schrijvers. Wanneer ú denkt:

“Mijn vreugd is verzuurd, mijn geloof is verschimmeld, mijn goede werken zijn verstikt”,

 kijk dan niet hoogmoedig voorbij aan geringe aanwijzingen in eenvoudige preken van voorgangers-zonder-veel-naam. Als u op de zó tot u komende signalen acht slaat, kan úw stad er zó door gered worden, dat de vijand moet afdruipen.

Stáp uit uw onbetrouwbaarheid.

Láát uw vlam niet doven.

Doe uw ‘Abrahams’ uit.

Doe Jezus áán (Rom. 13:14).