4.6.7.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Als men jaagt naar rechtvaardigheid, is dood werk alleen maar ballast

-         Wij zijn van oordeel, dat de mens door gelóóf gerechtvaardigd wordt, zonder werken der wet (Rom. 3:28).

Roemen… opscheppen!... pochen!!... mensen wíllen het zo graag; het zit zo ingebakken. Maar Paulus zegt:

Dat kán helemaal niet. In de wet zit een blokkeringartikel (Rom. 3:27), dat gebral over eigen prestaties helemaal onmogelijk maakt. Nee, dat is níet de wet-van-de-werken van vróeger. Als je díe navolgde en in de zichtbare wereld een braaf mannetje was, dan lag er een belofte klaar: doe dit en gij zúlt leven (Luk. 10:28). Het wachtwoord was: dóen.

Maar nú geldt een ándere wet: de wet van het geloof. Nú luidt die belofte: geloof, wat Gód doet en gij zult leven (:27). Het wachtwoord is nú: aanvaarden.

Vróeger was je al gerechtvaardigd door de voorschriften, inzettingen en geboden, als je zonden niet hinderlijk naar búiten kwamen. Nu ligt de eis hoger: je innerlijk leven behoort niet ‘zo tamelijkjes’ te zijn, maar zonder meer: o.k.!

Van bínnen dien je ontkoppeld te zijn van elke demonische beïnvloeding.

Rechtvaardiging is zo’n groot goed. Zij houdt in, dat je zondeschuld niet meer wordt toegerekend, wordt bedekt; je wordt vrijgesproken en verlost van de vloek van de wet-van-vroeger. Je leeft in overeenstemming met de wet van de vrijheid en bent vrij van schuld.

Maar: om die hoogte te bereiken, is het eisenpakket tweevoudig verzwaard:

-         naar hoedanigheid; niet uiterlijk maar innerlijk.

-         Naar hoeveelheid; niet ‘zo’n beetje, maar: helemaal.

Die hobbels neem je nóóít, door met eigen gezwoeg je best te doen. Alleen, als je gelooft, dat je met Gods hulp er overheen kunt komen (Ps. 18:30), word je op het nieuwe niveau gebracht.

Voor jagers naar de rechtvaardigheid belemmert het zelf-willen-werken alleen maar het zicht. Je krijgt het doel: ‘rechtstaan voor God’ pas in het vizier door puur geloof zonder allerlei falderaldera.

Het is toch eigenlijk ook logisch…

rondt Paulus af (en dan komt er zo’n typisch argument voor Joden-onder-elkaar):

God is ook voor de heidenen een God (1 Rom. 3:29). Van hén kan Hij niet eisen, dat zij de-wet-van-vroeger houden. Jullie weet immers net zo goed als ik, dat zij dat met de beste wil van de wereld niet kúnnen.

Ze hébben het eenvoudig niet. ’t Zit er niet in en dus komt het er ook niet úit.

… Eigenlijk zijn die jongens nog te benijden ook: bij ons, Joden, is die hele wetsleer al tachtig geslachten lang ingebakken.

God vraagt óns niet om geforceerd wég te doen, wat een tweede natuur is geworden. Hij wéét, dat wij de joodse wetten móeten doen, omdat wij nu eenmaal zo geprogrammeerd zijn. Hij vraagt van ons: leef dan tóch ónder dat handelen úit het geloof: een hele opgaaf.

En neem nu eens die éigenlijk gelukkige heidenen. Zíj hebben die handicap níet. Zij kunnen leven dóór het geloof (:30).

… en dat is toch de kern, waar we allemaal naar toe moeten. Die ballast, die onmogelijke jas, doornat van zweet, zwaar van vuil; alleen maar hinderlijk op de weg naar de gerechtigheid.

Dode werken; o, wat een lange, kronkelige, valse hoop gevende, dóódlopende weg. Levende werken: korte, rechte, wáre hoop gevende, op Gods hart gerichte weg.

Tot zover Paulus, aangevuld met citaten van elders.

U –wedergeborenen- kunt uit allerlei nestjes gekomen zijn. Laten wij eens aannemen, dat u uit een héél strenge, orthodox-protestantse omgeving komt. Dan hebt u toch wel iets met die Joden uit Paulus’ tijd gemeen. Ook aan u zijn bepaalde regels met de paplepel ingegoten. U bent ook geprogrammeerd. Probeer daar nu niet met alle geweld direct vanaf te komen. Ik heb daar een verhaaltje van als voorbeeld.

Op een zondagavond kreeg ik eens bezoek van een wedergeboren, geestvervulde Christen, een al wat oudere man. Heel zijn leven opgevoed onder andere bij de regel: op zondag nooit iets kopen.

Hij wíst, dat de sfeer bij ons wat meer libertijns was. Opeens zei hij geforceerd vlot:

            “Ik trakteer alle kinderen op een zakje patat.”

Hij zal gedacht hebben:

“Meegaan in de daar bestaande situatie. Wég met de ballast. Zo kom ik niet, waar ik zijn moet: in de goede verhouding met God. Den Grieken een Griek zijn (1 Cor. 9:22).”

Zijn tempo was echter te krampachtig snel. God wilde wat kalmer aan doen met hem.

Ik keek hem zo eens aan, beetje vermaakt; moest even denken aan twee andere brave, bejaarde borsten:

-         De één bestond het om over ‘de hipjes’ te spreken, toen hij ‘de hippies’ bedoelde.

-         De andere nam de destijds gangbare modieuze jongerenkreet ‘Whow’ in de mond; maar dat behoedzaam uitgesproken ‘wauw’ paste zo heel niet bij hem.

Ik trok even de vergelijking met een oude, lobbesachtige hond, die goedig probeert, een kunstje te doen, dat niet bij hem hóórt.

            “Laten we dat nu niet doen”,

opperde ik. Hij was zichtbaar opgelucht.

Kijk, daar héb je nu zo iemand, die met de beste bedoelingen probeerde te verloochenen, wat bij hem was gaan hóren. Veel beter kon hij zijn levensstijl géén geweld aandoen en oefenen om in dát patroon tóch uit geloof te leven.

Neem Paulus nu… die zat me toch ook even vást gekit aan zijn opvoeding: gaat nog eens een keer naar Jeruzalem, om daar op joodse wijze het pinksterfeest te vieren. Nou, hij heeft het gewéten (Hand. 21:31); maar daar gaat het nu niet over.

Later raakt hij –op Gods tijd- toch los van die gezindheid (Phil. 3:8). Toen hij dat vrachtje kwijt was, werd hij steeds rechtvaardiger, nu niet meer úit geloof, maar dóór geloof.

Dus… wat gaat ú doen?!

-         Als u heel geen ballast hébt; wees er blij mee; een aantal hordes minder bij het jagen naar de gerechtigheid.

-         Als u wél allerlei ideeën hebt, zo van:

-         Niet op zondag fietsen, geen domino spelen

Of: totaal anders, maar volkomen gelijk:

-         Nooit naar de dokter

-         Altijd –als het ware automatisch- demonen bestrijden…

Leg het aan Gód voor:

“Heer,

-         ik moet altijd zulke rechte lijnen trekken;

-         ik wil allerlei christelijke clubs zo met mijn ideeën activeren;

-         ik ben zo’n bezig baasje!

Wilt U mij helpen om alle ballast los te laten op mijn zoektocht naar ‘de rechte staat’. Ik kan het allemaal niet zo goed láten Heer. Ik zit nu weer in een brievenactie tegen dat synodebesluit. Dat móet toch echt Heer. U begríjpt het toch wel. Mag ik dan toch, onder alle drukke, nodige gedoe dóór, úit geloof leven?”

U zult zien, hoe gauw u los bent van alle petitielijsten; hoe spoedig u meer dóór geloof gaat leven. Wéér liggen er achter u op de levensweg dode, loodzware werken. Met lichte tred –u zwééft haast met die vleugels van levend werk- stapt u naar het land van het recht toe. Daar drukt geen zonde meer. Er is alleen maar vrijspraak en verlossing, vrijheid en eensgezindheid met God.

Trek die oude, rafelige jas maar helemáál aan rafels. Smijt dat tod weg. Steek uw handen omhóóg. Een mantel van heerlijkheid komt naar u toegevallen. In een lange reeks van strijders bent ú degene, die nú aan de beurt is om die te dragen (2 Kron. 2:13).