|
De pijn achter een lach,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
kan zacht overkomen bij een ander.
Toch vertelt het iets over mijzelf : ik lach, omdat de pijn niet verandert als ik huil. Van binnen pijn en stil, een traan.
Als ik die traan laat gaan, doe ik dat echt stilaan, stilgaand in een aparte ruimte.
Niet omdat een ander mijn verdriet
niet mag zien, niet omdat ik mij verschuil.
Maar omdat, gelijk de zon en de maan
achter iedere traan, ik een klein lachje laat bestaan. Als ik al mijn tranen zou laten gaan al die jaren, van geestelijke
en lichamelijke pijn. Ik toch, stilaan!
Eén ieder die dit leest, mij moet je gaan helpen, een ark te bouwen.
Omdat de zee zou overlopen van de tranen, die ik door de jaren heen heb laten lopen. Maar ook nog zal laten lopen.
|
Ik ben SONIA
