Het is zeer heet die dag. Meer dan 40 graden in de woestijnzon. In de schaduw van een kleine overkapping smeer ik mijn keel met de laatste druppeltjes mineraalwater. Mijn vierde bezoek aan Egypte. Luxor is favoriet. Vandaar uit ben ik met de nachttrein gependeld naar Caïro. De stad met miljoenen inwoners en even zoveel autos.
Over enkele dagen trouwt de jongere broer van mijn tijdelijke man. Een uitnodiging die ik meer uit nieuwsgierigheid heb aanvaard dan uit plichtpleging. Mijn tijdelijke man wil pronken met zijn westerse vrouw en ik wil weten wat dat met zich zal mee brengen. Niet omdat ik zo dapper ben, neen, ik ben avontuurlijk. En als het te heet wordt onder de voeten kies ik t hazenpad.
Om naar Caïro te kunnen afreizen als toerist heb ik een gids nodig. Mijn uiterlijk werkt niet mee. Ik word aangezien als één van hen. Het lijkt mij daarom verstandig een gids te kiezen die werkzaam is in het hotel. Hij zal mij niets aandoen want tenslotte wilt hij zijn baan niet kwijt. Niet verstandig als je vrouw, kinderen en je oude moeder moet onderhouden. Hij is een oudste zoon dus met deze kennis ga ik mij meer en meer op mijn gemak voelen. Als wij van de advocaat komen, die ook huwelijksmakelaar is, wordt mij nadrukkelijk verteld, dat, indien er zonen uit onze relatie voortkomen, deze in dit land zullen worden opgevoed. Bij de vader! Ik teken. Geen bezwaar. Wat zij niet weten is dat ik alles wat kinderen kan voortbrengen heb laten verwijderen. Mijn doel is Caïro.
Wat ik over t hoofd heb gezien is de filosofie van Plato. Deze heeft zich gebogen over de vier hartstochten van de ziel. En in de Oudheid was er een wagenmenner die deze in bedwang moest houden. De Egyptenaar heeft zich vereenzelvigd met deze metafoor. Hoe kon ik dat weten? Voor een goede beheersing moet de mens beschikken over vier hoofddeugden; om zo de hartstocht in bedwang te houden. Iets wat mijn tijdelijke echtgenoot niet van plan was in te zetten. Mijn geluk is dat ik, met dank aan de religie, nog drie deugden heb verworven. Geloof, hoop en liefde.
Alleen reizen brengt je veel wijsheid. Je hebt lef nodig en vooral veel vertrouwen en geloof in die Hogere Macht. Prudentia, wijsheid, een deugd die je hachelijke situaties doet inzien. Het vergt wel een meer dan gemiddelde fortitudo, dapperheid, om je doel te bereiken. In mijn geval heb ik geen iustitia kunnen toepassen. Rechtvaardigheid is van meer voordeel voor de ander dan voor zichzelf. Die deugd beheers ik niet; het is my way or no way. En dat stukje papier, waarbij een gids wordt gebombardeerd tot tijdelijke echtgenoot daar moet je bij mij niet mee komen. Met temperantia gematigdheid heb ik laten weten dat mijn reis voortreffelijk verlopen is. En ons huwelijk? Dat is door verscheuring van de documenten ontbonden.
In de vrouwengroep voel ik mij veilig. De vrouwen dansen met elkaar, zijn levendig, klappen vrolijk en lachen luid. En als ik eindelijk het bruidspaar mijn cadeau mag geven is het ver na middernacht. Gelukkig kent Luxor ook een MacDonalds. Met mijn pakketje in de hand stiefel ik uitgehongerd de trap op.
Jarenlang, tijdens de laatste jaren van mijn loopbaan, heb ik bij Seniorennet een blog bijgehouden. Ik werd ziek. Ziek van mijn werk en ziek van de lange jaren waarbij ik nooit de gelegenheid heb gehad, mijn psychische belemmeringen te verwerken.
En toen was daar eindelijk die éne dag.
'Je bent boventallig', verklaarde mijn werkgever.
Blij? Paradoxaal niet. Ik heb mijn leven lang gewerkt. En dit is nooit een droom van afscheid geweest. En toch was ik blij. Nu kon ik eindelijk mijn leven op een rijtje zetten en die dingen begrijpen die voor mij, jarenlang, een duistere vlek zijn geweest.
Ik hoop dat ik nu met een nieuwe start aan de slag kan. Misschien kan ik mijn plezier in schrijven hier kwijt; mijn nieuwe hobby Haken presenteren, mijn vertrek voor langere tijd naar een warm eiland in de Caraïben met jullie kan delen en ook mijn Spaanse lessen oefenen. Al bij al is mijn leven totaal veranderd.
Sociale media, zoals Facebook, hebben mij geleerd dat er zoveel op de wereld gebeurd en dat 'delen' een bijzonder fenomeen van en voor deze tijd is.
Ik ben blij terug te zijn. Veel foto's ben ik kwijt geraakt in mijn vorige blog. Jammer, dat ik daar niet meer in kan komen. Wel dwingen deze omstandigheden mij te leven in 't NU en heden.
