De reeks 4024 van de Oostenrijkse spoorwegen, ook bekend onder de naam "Talent" is een door Bombardier gebouwd treinstel voor voorstadsverkeer of korte trajecten met veel stopplaatsen. Je vindt ze in 3 of 4-delige, als diesel of elektrisch, aangedreven versies. Buiten Oostenrijk en Duitsland, vind je deze treinstellen ook nog terug in Hongarije, Slowakije, Zwitserland en bij een aantal private spoorwegmaatschappijen.
Ons model is de 4-delige elektrische versie gebouwd voor de Oostenrijkse spoorwegen (1996-2003).
Het model komt van Brawa en is uiteraard DCC digitaal gestuurd maar heeft bovendien ook nog een geluidsdecoder. Niet alleen motorgeluid en geluidshoorn maar ook het typisch geluidje als de deuren gaan sluiten voor het vertrek kan weergegeven worden.
Ik zou hier een pleidooi willen houden voor zo ruim mogelijke bochten op de modelbaan. Persoonlijk vind ik er weinig realistisch aan als een TGV tegen 200km/u door een bocht raast met een diameter van 60 cm. Ik weet ook wel dat niet iedereen genoeg plaats heeft maar als je die scherpe bochten onder een berg of achter een rij huizen wegstopt ziet niemand ze daar. Ga voor de zichtbare stukken indien mogelijk naar een maatje meer. Hetzelfde geldt voor wissels. Daar waar mogelijk heb ik gekozen voor slanke wissels met een hoek van 9.5°. Voor rangeersporen en onderaardse stations kun je gewone wissels met een afbuighoek van 12 of 15° gebruiken. Met die slanke wissels ziet een trein met kortgekoppelde rijtuigen er veel beter uit op de afbuigsporen. Ter illustratie twee foto's, beiden van mijn baan. In het station waar net een S-Bahn binnenrijdt zijn slanke wissels (Roco Line) gebruikt. Op de tweede foto is een spiraal (diameter 150 cm) in de berg ingebouwd om hoogte te verkrijgen. Zoals je kan zien zijn de rijtuigen hier niet realistisch meer gekoppeld, de arme passagiers vallen zich te pletter als ze van het ene naar het andere rijtuig willen gaan. In de berg is dat niet erg, niemand ziet het.
Tot slot nog een foto van de westzijde van het station Wiesel. Het spoor maakt hier een bocht met een diameter van maar liefst 5m ! De wagons blijven keurig dicht bij mekaar. Halverwege deze bocht verdwijnt de trein in een tunnel en gaan we over naar een radius van 60-70 cm om plaats te besparen.
Wie denkt dat dit een elektrische loc is heeft het verkeerd voor. Op basis van de beproefde Uerdinger (diesel) railbus VT 98 schafte de Deutsche Bundesbahn (DB) zich tussen 1955 en 1974 92 "Turmtriebwagens" serie 701 aan. Deze 90 km/u snelle treinstellen hebben in de cabine een verblijfsruimte, die met een kleine werkplaats met planken, werkbank, zit- en wasgelegenheid uitgerust is. Het enige verschil met de Uerdinger railbus is het verhoogde dak.
De stroomafnemer op het dak dient enkel voor de aarding en controle van de rijdraad. Het maximaal met 300 kg belastbare, hydraulische werkplateau kan geheven en gevierd worden en biedt bijna onbeperkte toegang tot de rijdraad. Bovendien bevinden zich op het dak een zoekschijnwerper en een waarnemingskoepel.
De Turmtriebwagens waren oorspronkelijk in het purperrood geschilderd tot de Deutsche Bundesbahn een opvallende gele kleurstelling voor haar dienstvoertuigen voorschreef (een beetje vergelijkbaar met het materieel van Infrabel bij ons).
Het model is van Trix en is uitgerust met een Selectrix decoder die echter geen problemen heeft met het DCC protocol. Er is ook een versie verkrijgbaar waarvan het platform te bedienen is met digitale commando's. Märklin (eigenaar van Trix) heeft hetzelfde model voor de wisselstroomliefhebbers uitgebracht.
Wat doe je als stationchef als je op pensioen moet? Onder het mom van een volkstuintje dat heel toevallig net naast het station ligt kan je toch nog alles in het oog houden. Zou alles nog zo goed zijn bij de spoorwegen als vroeger in "de goeie ouwe tijd"?
Zijn groenten zien er alleszins goed uit. Hoogstens een roetlaagje erop als de stoomfanaten tijdens de weekends hun ritjes houden !
Met luid knarsende remmen komt de Oostenrijkse lokaaltrein uit Reutte/Tirol tot stilstand in het station. Dat dit geen IC trein is, is eraan te zien. Ondanks dat loc 1046.20 goed onderhouden lijkt is dit toch een oudje. Met slechts twee rijtuigen van het type "schlieren" heeft de loc wel weinig of geen moeite om het hellingrijke traject in de grensstreek te doorkruisen. Tijdens de strenge winters hier blijken deze locs betrouwbaarder dan de moderne treinstellen die hier ook passeren. Deze laatsten zitten volgepropt met elektronica die niet zo goed tegen sneeuw en ijsafzettingen bestand zijn waardoor ze regelmatig uitvallen.
In werkelijkheid werd de 1046 reeks gebouwd vanaf 1956 als "gepacktriebwagen", er was dus een bagagedeel in de loc zelf aanwezig. Na modernisering in de jaren '70 verdween dit en werd de reeks 1046 een gewone loc. Tot 2003 kon je ze terugvinden voor lichte personentreinen.
Het model is van Roco en heeft een geluidsmodule. De rijeigenschappen van dit model zijn prima en samen met de realistische rijgeluiden is dit een fantastisch leuke loc om mee te rijden.
Niet zo ver van het dorpscentrum van Oberwiesel ligt een bij toeristen populaire waterval. Ernaar toe is makkelijk, een korte steile afdaling via een paadje. Terug is iets lastiger. Het kan op 2 manieren: via dezelfde weg omhoog of met de zetellift. Ter info van milieuactivisten, de stroom voor de kabelbaan komt van een kleine waterkrachtcentrale iets verderop (in mijn fantasie althans). Eens terug in Oberwiesel kan de inwendige mens versterkt worden met zo'n dikke Duitse braadworst of een ijsje.
Urenlang hebben de modelfotografen op het station van Wiesel gewacht op de komst van deze Zwitserse gast. Stipt om 10:58u rijdt de loc langzaam en imposant het station binnen. De rugzaktoeristen op het perron kijken hun ogen uit want dit hadden ze niet verwacht. Je ziet dan ook niet alle dagen zulke bijna 100 jaar oude elektrische loc met drijfstangen langskomen. De passagiers prijzen zich gelukkig, er waren dan ook meer gegadigden dan beschikbare plaatsen voor deze speciale rit.
De Ce 6/8II van de Zwitserse spoorwegen was oorspronkelijk ontworpen om goederentreinen over de Gotthard spoorlijn te brengen. Vanwege hun lange spitse neuzen kregen ze al snel de bijnaam "krokodil". Later reden ze in heel Zwitserland rond. Momenteel zijn nog 7 stuks behouden waarvan één exemplaar rijvaardig is (14253).
Het model op de foto's is van Roco en is reeds meer dan 30 jaar oud. Het was een loc die ik in de beginjaren van de digitale revolutie (jaren '90) heb omgebouwd wat toen niet zo simpel was. Nu is dat allemaal veel eenvoudiger geworden. De loc rijdt nog steeds prima met zijn 8-polige "oer" decoder van Lenz.
Deze stoomlocomotieven voor de toenmalige Koninklijke Beierse spoorwegen werden tussen 1909 en 1915 in dienst genomen voor het trekken van lichte passagierstreinen. Ze hadden een karakteristieke vorm door hun zeer ver vooruitgeschoven loopas en de twee gekoppelde aandrijfassen. Ze reden nog in normale dienst op nevenbanen in Z-Duitsland tot in de jaren '60. Op vlakke stukken konden ze een snelheid van 65 km/u aanhouden.
Het model is van Fleischmann maar werd aan de achterzijde uitgerust met een Roco kortkoppeling. Zoals alle Fleischmann locs van die generatie heeft het model een 6-polige stekkeraansluiting voor een digitale decoder (NEM651).
Misschien herinneren sommigen onder jullie het zich nog : Het Liegebeest was een poppenserie voor de jeugd van de BRT uit de jaren '80 over een groen, slangachtig wezen dat altijd leugens vertelde. Hij woonde in een middeleeuws kasteel op Regenboogeiland, een rots die door de lucht vloog.
Dat kasteel in de begin generiek was een model van de burcht Falkenstein dat Kibri in HO had uitgebracht voor de modelbaan. Op mijn baan staat de burcht op een heuvel en beheerst het dorpje Oberwiesel en het dal van de Wieselbache. Ik heb de kleuren van de muren aangepast met matte acrylverf. Dergelijke burchten werden doorgaans gebouwd met natuursteen uit de streek. Vermits ik hoofdzakelijk grijskleurige rotsen heb is het originele Kibribruin in het grijs overschilderd en ook het (imitatie)houten gedeelte wat aangepast in kleur. Het dak werd met een donkergroene "washing" wat ouder gemaakt (mosimitatie). 's Nachts is de burcht verlicht met enkele spots.
Het origineel van deze middeleeuwse burcht staat in Karinthië (Oostenrijk) vlak naast de Tauern Bahn.
De reeks 144.5 is afgeleid van de reeks 144 maar werd speciaal gebouwd voor het bergachtige traject tussen Freilassing en Berchtesgaden in Beieren. Van deze reeks werden slechts 8 exemplaren gebouwd in de jaren '30. Tot hun uitdienstname in 1983 hebben deze locs enkel personentreinen getrokken. Ze haalden een maximale snelheid van 80 km/u.
Het model op de eerste foto is van Roco. Het is één van de eerste locs die Roco in de jaren '70 heeft uitgebracht en tevens één van mijn oudste machientjes. Jammer genoeg heeft Roco dit model nooit meer terug uitgebracht in een nieuwe oplage. Na 40 jaar is dit model jammer genoeg tot op de draad versleten. Reden dat ik enkele jaren geleden de 144.5 van Lilliput heb gekocht toen deze werd uitgebracht. Mooi model met heel fijn gedetailleerde pantografen waarvan ik er ondertussen ééntje heb moeten vervangen omdat deze ooit eens achter mijn mouw bleef hangen. Jammer is wel dat Lilliput dit model met gele LED verlichting heeft uitgebracht om een paar euro te besparen op warmwiitte LED's. Of die loc nu 200 of 205 euro kost maakt mij niet uit maar wel graag met juiste kleur verlichting ! Dat er geen rood achterlicht aanwezig is om dezelfde reden kan ik nog begrijpen, meestal hangen er wagons aan en brandt dit achterlicht in werkelijkheid ook niet. Voor de rest is het overigens een prima locje.
De "Historischer Eisenbahn Wiesel" (HEW) is een vereniging die tijdens de weekends stoomritten organiseert met historisch materieel. De oude locloods werd liefdevol gerestaureerd en herbergt nu een schat aan stoomlocomotieven. Omdat het op de hoofdbaan nogal druk is met al die internationale treinen wordt er vooral op de sporen van de S Bahn gereden, die rijdt tijdens het weekend toch minder frequent zodat er plaats is voor extra historische ritten. Mooi toch ! Dat zoiets alleen in miniatuur kan is wel spijtig, maar da's nou net het leuke. Je doet op je eigen spoorweg waar jij zin in hebt. En op deze wijze kan je oude treinen toch de baan opsturen midden tussen modern materieel zonder de realiteit al teveel geweld aan te doen.
Het is toch redelijk druk in Wiesel. De lokale supermarkt is op deze feestdag toch tot 's middags open. Handig als je de dag voordien geen tijd had om je boodschappen te doen. De Sparkasse zal waarschijnlijk wel gesloten zijn, gelukkig zijn er tegenwoordig overal wel geldautomaten te vinden !
Ondanks de feestdag wordt er een nieuwe wasmachine geleverd voor de bewoners van één van de appartementen boven de Sparkasse. Dat wordt nog zweten om dat ding de trap op te krijgen !
In 1912 bestelden de toenmalige Koninklijke Pruisische spoorwegen 18 locomotieven van dit type voor de goederentreindienst. Met hun 2 motoren (in elke snuit één) waren ze 592 kW sterk en 50km/u "snel". Elke motor drijft via drijfstangen 2 assen aan. In 1914 werden er 3 geleverd maar wegens WO 1 werd de productie gestaakt en pas na de oorlog hervat. Begin jaren 30 werden 17 stuks omgebouwd naar 65 km/u en bleven in dienst tot 1959. Twee exemplaren bleven bewaard en staan nu nog in het museum. De radiatoren aan de zijkanten van de cabine dienden om de transformatorolie te koelen. Vanwege hun uitzicht werden ze liefdevol "strijkijzers" genoemd.
Het model werd geconstrueerd door Roco en is door mij 20 jaar geleden omgebouwd naar digitaal. Het was niet simpel om in zulke kleine loc plaats te vinden voor een decoder maar het is gelukt en het ding rijdt na 20 jaar nog steeds perfect.
Enkele van de vele "onderaardse" opstelsporen. De sporen op de foto zijn lang genoeg om treinen met tot 8 personenrijtuigen (van 30cm) + locomotief te herbergen
Om meer variatie in treinenland te verkrijgen zijn er een aantal opstelsporen onder de baan voorzien waar complete treinen kunnen geparkeerd worden. De wissels de ingangszijde hebben klassieke elektrische aandrijvingen, zgn. "ondervloer" aandrijvingen zijn duurder en bieden hier geen meerwaarde. Wel hebben de gebruikte Roco wissels extra contacten die kunnen gebruikt worden om de stand van de wissels door te geven. Da's geen overbodige luxe want door hun verborgen ligging heb je er bijna geen zicht op. De bediening gebeurt met drukschakelaartjes uit de elektronicawinkel. Aan de uitgangszijde kan het nog simpeler en goedkoper, gewoon wissels zonder aandrijving. De treinen rijden hier toch steeds in dezelfde richting ! Wat je misschien niet zou verwachten op een digitale baan zijn de schakelaartjes waarmee een stukje spoor stroomloos gezet wordt. De reden dat deze schakelaartjes er toch zijn is om de loc telkens op de juiste plaats te laten stoppen zodat de laatste wagon niet voorbij de ingangswissels staat en er kop staart ongelukken kunnen gebeuren. De schakelaartjes en LED'jes komen uit de elektronicawinkel. Daar kosten ze maar een fractie van de prijzen die gevraagd worden in de modelbouwwinkel. De treinen tenslotte krijgen hetzelfde digitale adres als het spoor waarop ze staan, dat maakt het makkelijker als je 50 opstelsporen hebt !
Tenslotte nog een woordje over het spoor zelf: op de zichtbare delen ligt Roco-Line 2.1 mm sporen metslanke wissels, op de "onzichtbare" stukken ligt Roco 2.5mm spoor dat goedkoper was. Ik zeg "was" want Roco levert dit niet meer. Op tweedehands sites of beurzen zijn de 2.5mm sporen nog wel volop te verkrijgen. Een ander alternatief zijn de nieuwe 2.5mm sporen van het Duitse Piko.
De reeks BR 218 (ook bekend als V160) is één van de belangrijkste diesellocs ooit bij de DB geweest. De eerste exemplaren werden geleverd vanaf halverwege de jaren '60. In de loop der jaren kwamen er steeds nieuwe versies uit (zelfs met gasturbines werd geëxperimenteerd). Ze trokken zowel goederen als personentreinen (van IC tot S bahn) en je kan ze ook nu nog steeds tegenkomen op niet geëlektriceerde lijnen. De loc op de foto heeft een S-bahn (voorstadsnet) aan de haak. Het is een Roco model (met sound). Aan de voorzijde van de loc werden de modelkoppelingen verwijderd zodat het er een beetje realistischer uitziet.
Letterlijk in de schaduw van de spoorlijn ligt de oude watermolen. De spoorlijn loopt hier 40 cm hoger over een "stalen" brug die het dal overspant. De molen ligt aan een bergriviertje. De bedding van dit riviertje is al grotendeels afgewerkt. enkel het "water" mankeert nog. Hiervoor maken we gebruik van 2 componenten giethars. Zorg er wel voor dat de rivierbedding perfect "waterdicht" is ! Dit giethars loopt weg door het kleinste gaatje en brengt onherstelbare schade toe, het laat zich namelijk praktisch niet meer verwijderen. Het is ook opletten geblazen met rotsen of muurtjes die op basis van piepschuim zijn gemaakt want deze lossen op in het hars. Hout, papier of gips zijn wel "waterproof". Er bestaan ook korrels die vloeibaar worden door ze op te warmen en die dan ook kunnen gegoten worden, de problemen blijven dezelfde, piepschuim kan absoluut niet tegen hoge temperaturen. De bodem van ons riviertje werd eerst voorzien van grind en zand voor de ondiepe delen. De "diepere" delen werden met acrylverf behandeld. Hoe dieper, hoe donkerder. Het is wel niet de bedoeling alles in een fel zwembadblauw te schilderen, een riviertje tussen de bomen heeft eerder een groenblauwe kleur. Golfjes kan je tijdens het uitharden inbrengen met satéprikkers. Best oefen je dit op voorhand even op een proefstukje, het is een kwestie van hiervoor de juiste timing te vinden. Al met al een leuk werkje.
De Duitse reeks 182, beter gekend onder de naam Taurus is één van de modernste locs van de Deutsche Bahn AG. Deze locs werden gebouwd door Siemens voor de Oostenrijkse spoorwegen. De locs bleken zo succesvol dat ze later ook werden besteld door de Duitse spoorwegen en een aantal andere spoorwegmaatschappijen. Er bestaan ook versies die op meerdere spanningen kunnen rijden zodat je ze tot in Hongarije, Polen en Italië kan tegenkomen. Deze 4 assige locs zijn 6400kW sterk en kunnen in normale dienstregeling 230 km/u aanhouden. De ÖBB 1216 050 heeft op 2 september 2006 met 357 km/h het wereldsnelheidsrecord voor locomotieven verbroken.
Zo snel gaan ze hier in miniatuur niet maar sterk is ons model van Roco wel.
Op de eerste foto zie je de loc bij het buitenrijden van het station. Op de achtergrond de brouwerij van de familie Pilsener. Op de onderste foto zie je de trein bij de ingang van een lawinegalerij.
Deze goederentrein met fonkelnieuwe Audi's staat klaar om zijn reis verder te zetten. De loc is een Duitse reeks BR111, niet de meeste moderne, maar wel een betrouwbare loc uit de jaren 70 en 80. Ergens is het wel ironisch dat de trein zijn grootste concurrent van de fabriek naar de klant moet transporteren zodat die klant later geen trein meer nodig heeft voor zijn verplaatsingen.
