Dit is de oude politiepost van Oberwiesel. Momenteel staat het pand leeg. Je zou dan kunnen veronderstellen dat er ergens een nieuw politiekantoor is maar niets is minder waar. Ook hier slaan de bezuinigingsrondes toe. Nu gebeurt er wel niet spectaculair veel in dit slaperig dorpje en als dat dan toch eens is mag de politie van Wiesel stad langskomen. De gemeenteraad moet nog een nieuwe bestemming bedenken maar net als overal elders gaat dat niet zo snel !
In 1937 bestelde de Bundesbahnen Österreich (BBÖ) 8 locomotieven bij de Lokomotivfabrik Floridsdorf. Deze locomotieven waren bedoeld voor de Westbahn tussen Salzburg en Linz. Naast aanpassingen aan de luchtroosters kregen de locomotieven krachtigere transformatoren dan hun Duitse broertjes (E18) en nieuwe door Siemens-Schuckert ontwikkelde motoren. Tevens werden delen van de mechanische constructie en elektrische installatie aangepast aan de Oostenrijkse normen.
In 1940 kwamen de locomotieven in het bezit van de Deutsche Reichsbahn, waar ze ingedeeld werden als bouwserie E 18.2 en kregen de bedrijfdnummers E 18 201 t/m E 18 208. Tijdens de 2e wereldoorlog deed de Deutsche Reichsbahn een aantal aanpassingen aan de locomotieven. Zo werden de drijfwielen en voorloopwielen vervangen door kleinere zoals bij de Duitse E 18 locomotieven.
Na de 2e wereldoorlog werden de locomotieven bij de ÖBB ingedeeld als bouwserie Rh 1018. De van oorsprong Duitse E 18 42 was in Oostenrijk achtergebleven en werd bij de ÖBB ingedeeld als bouwserie Rh 1118 met bedrijfsnummer 1118.01. De locomotief werd toegelaten voor een maximumsnelheid van 140 km/h en was daarmee op dat moment de snelste locomotief in Oostenrijk. oorspronkelijk waren de locs "dennengroen", later werden ze oranje geschilderd. In de jaren '90 werden de locomotieven uit dienst genomen. Eén loc werd rijvaardig gehouden voor historische ritten tot in 2001.
Het model is van Roco en stamt nog uit de jaren '90. Deze loc is bij mij reserveloc geworden wegens slijtage aan de overbrenging na meer dan 20 jaar trouwe dienst. Deze loc is nog uitgerust met een "oerdecoder" LE130 van Lenz. Toch rijdt er nog een E18 op de baan, maar dan in de blauwe kleur van de vroegere DB. Maar da's voor een andere keer.
Bijna zo beroemd als de Orient Express is de Rheingold Express. De trein werd in 1928 als FFD Rheingold door de Deutsche Reichsbahn in de dienstregeling opgenomen, terwijl de exploitatie in handen was van Mitropa. Bijzonder voor die tijd was dat de catering aan boord bij de reizigers langs kwam en dat de grenscontroles in de trein plaatsvonden
De trein werd door snelle stoomlocomotieven van de series 3700 en 3900 van Hoek van Holland naar Zevenaar getrokken, vervolgens door het Beierse type 18.4 en 18.5 van Zevenaar naar Mannheim, en door het Badense type 18.3 van Mannheim naar Basel-Badischer Bahnhof. Later werden zij door het type 01 getrokken.
Mitropa exploiteerde de trein, met nieuwe, comfortabele Pullmann-rijtuigen van de toenmalige eerste en tweede klasse. De rijtuigen waren als teken van hun luxe eerst in de kleuren aubergine-crème en rond 1931 violet-crème geschilderd.
De wagon op de foto dateert uit deze periode. Het model is van Lilliput en werd bijna 50 jaar geleden op de markt gebracht. De detaillering was voor die tijd fenomenaal. Zelfs de schemerlampjes op de tafels zijn weergegeven. Het enige dat mankeert is kortkoppeling maar die werd pas 20 jaar later uitgevonden !
De " Blue Tiger" ontstond in 1996 in Duitsland en was bedoeld als sterke goederenloc met een beperkte asdruk. Daarom is deze serie dan ook 6-assig geworden. De 12 cylinder dieselmotoren komen van General Electric en drijven via omvormers de wisselstroommotoren aan. Bij ons is dit concept al langer bekend, voor Duitsland was dit een trendbreuk met hun dieselhydraulische krachtoverbrenging. Behalve de motoren werd de rest van de loc gebouwd door ADtranz. In 2008 werd ADtranz overgenomen door Bombardier die trachtte de locs in heel Europa te verkopen. De locs voor de Duitse markt hadden een gewicht van 123 ton en een vermogen van 2460 kW waardoor ze 120 km/u snel waren. Buiten de 11 locs voor de DB waren deze machines geen groot succes in Europa. Er zijn nu kleinere 4 assige versies (TRAXX) beschikbaar voor de Europese markt.
Ons model is de Duitse variant en werd gebouwd door de Sloveense firma Mehano. Het was één van de allereerste soundlocs die toen verkrijgbaar waren. Het motorgeluid is nogal ééntonig en de signaalhoorn had iets meer dynamiek mogen hebben. De trekkracht voor dit model is als redelijk te omschrijven. Het is wel een blikvanger op de baan!
Wat velen misschien niet weten is dat er ook locs van dit type rondrijden in Pakistan. Deze rijden op breedspoor (1676mm) en hebben een iets groter vermogen (2500kW) dan de Duitse versie met hun 16 cylinder dieselmotoren. De eerste 10 werden in Europa gebouwd en verscheept, de 20 daaropvolgende werden onder licentie in Pakistan zelf gebouwd.
Er werden ook 20 locomotieven aan Maleisië verkocht om daar op smalspoor 1000mm te rijden o.a. op de verbinding Bangkok-Singapore.
In Duitsland is het bij de originele 11 stuks gebleven die nu dienst doen bij verschillende privémaatschappijen, de DB zelf heeft er geen in dienst.
Een IC trein getrokken door een Oostenrijkse reeks 1044 rijdt net het grote stalen viaduct op om even later de tunnel onder het dorp Oberwiesel in te duiken. Ondanks dat dit een internationale verbinding is, wordt de snelheid beperkt wegens de vele stijgingen en bochten op dit tracé. Nog enkele kilometers en dan zal de grens bereikt worden, niet dat het veel uitmaakt want de douane formaliteiten zijn al lang afgeschaft. Alhoewel zowel Oostenrijk en Duitsland hetzelfde stroomsysteem hanteren moet de loc toch al rijdend met de stroomafnemer naar beneden een stroomloos stuk passeren want de spanningen van beide stroomsystemen (15kV / 16 2/3 Hz) zijn niet in fase!
Oorspronkelijk waren de T10 tenderstoomlocomotieven in dienst bij de Pruisische spoorwegen tussen 1909 en 1912. Ze werden ingezet op het traject tussen Frankfurt/Main en Wiesbaden. Dit 41 km lang traject moest zonder keren van de loc in de beide kopstations kunnen afgelegd worden. De latere Reichsbahn nam een aantal van deze locs over als reeks 76. Eén loc belandde na de WOII in Frankrijk en 8 machines kwamen bij de DB (Bundesbahn) terecht waar ze nog tot 1948 dienst deden. In 1964 waren er nog 6 stuks actief bij de Osthannoversche Eisenbahnen.
Het model is van Fleischmann en is voorzien van een 6 polige decoder (NEM651) die toen de standaard bij Fleischmann was. Het is een leuk locje om mee te rijden met een haast geruisloze aandrijving.
Ook op de modelbaan rijden goederentreinen rond en net zoals in het groot zouden die goederentreinen iets moeten vervoeren. Dikwijls echter zien we lege goederentreinen hun rondjes maken op de modelbaan. In realiteit tracht men zo weinig mogelijk met lege treinen te rijden, dat kost alleen geld en brengt niets op. Nu kan je aan een tankwagen of een gesloten goederenwagon niet zien of deze leeg of vol is maar met erts- of kolentransport zie je dat wel. Een veel gemaakte fout is de modelwagen te overladen. In realiteit is zo'n wagen dikwijls maar voor 2/3 gevuld. Dat komt doordat 50m³ erts bvb.veel meer wegen dan 50m³ steenkolen, of wit zand of bieten. En zelfs een trein is beperkt in gewicht, denk maar aan de maximale draagkracht van de bruggen waar ie over moet. Op de foto's zie je moderne ertswagens en oudere open goederenwagens waar zowat alles met vervoerd werd, in ons geval kolen.
De dennenboom op de eerste foto is een zelfbouwboom van Heki. Deze ziet er reeds stukken beter uit dan de plastieken sparretjes van Faller 50 jaar geleden of de flessenborstelbomen uit de jaren 70-80. Als ik in de Duitse modelbouwtijdschriften blader kom ik regelmatig op artikels terecht waar Jozef Brandl de meest fantastische landschappen uit zijn mouw tovert. De naaldbomen op die foto's zijn dikwijls van de firma Silhouette, mooi maar pokkenduur. Op de beurs in Dortmund dit jaar kwam ik een stand van de Poolse kleinfabrikant MBR tegen. Dit is echt mooi materiaal, eerlijk toegegeven ook niet geschikt om met 100 tegelijkterijd te kopen (tenzij je Bill Gates heet), maar wel om op een strategische plaats met de show te gaan lopen. Kijk maar eens goed naar de onderste foto. De naalden onderaan de boom zijn zoals in werkelijkheid zelfs bruin verdord.
De Sinksenfoor van Wiesel loopt op zijn laatst. Of er met deze hitte nog veel volk op af komt valt maar af te wachten. Tenzij de smoutebollen kraampjes omschakelen op ijsjes misschien? Van de gelijknamige kermis in Antwerpen hebben ze hier gelukkig niet te veel concurrentie!
Alle bewegende attracties worden gestuurd met een oude Siemens S5 PLC die op de firma indertijd van de afvalcontainer gered werd. Het grote rad bvb. draait telkens 4-5 cabines door zodat de mensen kunnen in/uitstappen. Als er op die manier één volledige ronde gemaakt is draait de attractie 5 toertjes en dan begint de ganse cyclus opnieuw. De andere attracties starten en stoppen automatisch maar niet allemaal tegelijk. Zo ontstaat een zeer afwisselend beeld.
Het is geen slecht idee om bij het werken met flexibele sporen van 1 m een kleine spleet te voorzien tussen de verschillende rails. Deze rails zetten namelijk ook uit bij deze hitte, zelfs in huis. Op mijn hobbyzolder is het momenteel ook 30°+ ondanks dakisolatie. Metaal dat opwarmt zet uit, vooral in de lengte is dit goed merkbaar. Het zou het wel eens kunnen gebeuren bij deze hitte dat er ineens een aantal vreemde kronkels of zelfsbreuken in je perfect recht aangelegd spoor ontstaan. Mijn sporen hebben de grote test vorige zomer doorstaan toen het wekenlang heet was. Bij sporen die je deze winter hebt gelegd is het nu het ideale moment om een inspectieronde te houden.
Tegenwoordig moetje al geluk hebben om op de trein iets meer dan een tas koffie of een reep Snickers te vinden. In een niet zo ver verleden was dat wel even anders. In elke zichzelf respecterende IC trein reed er een restauratiewagen mee. Je kon er van een volledige 3 gangenmaaltijd genieten terwijl het landschap voorbij zoefde. OK, goedkoop was het allemaal niet maar het had wel iets. Als je tegenwoordig iets wil eten moet je het vooraf doen in het stationsbuffet en dat is ook niet echt goedkoop. In het beste geval op een Thalys & Co komt er nog iemand langs met koffie of cola en "that's it".
Kijk ook eens naar de mooie kleurtjes waarin dit Italiaans restaurant op wielen is beschilderd ! Het model is van Roco.
In november 1913 gaf de SBB groen licht voor de elektrificatie van de Gotthard lijn. Door het uitbreken van de eerste WO werd de SBB gedwongen steeds minder diensten te rijden wegens gebrek aan steenkool. Het zou tot 1920 vooraleer de ganse Gotthard lijn onder draad lag. In de herfst 1918 reden op zondag geen treinen meer uitgezonderd de melktreinen. Er was dan ook dringend behoefte aan elektrische locs.
In 1918 werd reeds opdracht te geven voor de bouw van 10 stuks van de bouwserie Be 4/6 (12303 t/m 12312), bedoeld voor personentreinen. In juli volgde een aanvullende bestelling van 30 stuks (12313 t/m 12342). Deze locs konden 75 km/u en hadden een vermogen van 428 kW ( 1° serie) tot 508 kW (2° serie).
Aanvankelijk zou het stroomsysteem voor 15.000 Volt, 16 2/3 Hz ingebouwd worden voor het stroomnet van de Gotthardbahn, maar vanwege de angst voor vervuiling van de isolatoren door het roet van de nog in gebruik zijnde stoomlocomotieven, werd een omschakelaar naar 7.500 Volt, 16 2/3 Hz, ingebouwd. Vanaf loc 12329 werd het stroomsysteem van 15.000 Volt 16 2/3 Hz standaard ingebouwd en werd afgezien van een omschakelaar naar 7.500 Volt.
In 1976 de laatste locomotief buiten dienst gesteld.
Onze Roco loc behoort tot de 2° bouwserie. Oorspronkelijk waren de locs bruin geschilderd, later werd dit groen. Deze loc rijdt historische nostalgie ritten, uiteraard met passende rijtuigen. Liefhebbers om mee te rijden zijn er genoeg.
Het is een machtig zicht als de loc langzaam optrekt en je de imposante drijfstangen ziet bewegen.
Gasthof "de Gouden Leeuw" is gekend in de streek. Je kan er lekker eten voor weinig geld en er zijn enkele kamers om te overnachten. Die boek je best van ruim tevoren anders loopt het mis want de vraag is groter dan het aanbod. Vraag bij boeking een kamer aan de achterzijde. Da's rustiger en je hebt bovendien een mooi zicht op het kasteel en de wijngaarden.
Tussen 1965 en eind jaren '70 werden in totaal 4 series van deze 6 delige treinstellen uitgebracht. Ze reden jarenlang o.a. de verbinding tussen Zurich en Wenen (vandaar de naam Transalpin express). Deze treinstellen waren zeer geliefd bij de reizigers door hun groot comfort, zetelverdeling 2+1 met plaats tussen de zetels voor bagage, zelfs in de 2° klasse. Men sprak van de TEE voor de "kleine man".
Bij de eerste reeksen konden de vensters nog open, bij de latere versies en na de modernisering begin jaren '90 werd airco voorzien en konden de ramen niet meer geopend worden. In 2008 was het uiteindelijk "exit" reeks 4010 na meer dan 4 decennia hoogwaardige dienst.
Het model op mijn baan is van Roco in de laatste beschildering waarin deze treinstellen dienst deden.
De reeks 4010 in werkelijkheid, let op het interieur (2° klasse), hier kan onze NMBS nog wat van opsteken!
Vroeger zag je ze in elk dorp, een werkplaats waar alles wat stuk ging kon gerepareerd worden. Chassis verroest? Effe een nieuwe, min of meer passende, balk ertussen lassen en klaar is kees. Alle mogelijke herstellingen en onderhoud aan vooral landbouwwerktuigen werden hier uitgevoerd. Ook voor vervanging van banden kon je hier terecht. Uitlijnen was er niet bij maar dat was ook minder belangrijk bij 25 km/u !
Zoals je kan zien op de foto is ook deze werkplaats aangesloten bij de BayWa. Gebrek aan werk is er blijkbaar niet !
In de jaren '50 had de ÖBB nood aan nieuwe sterke locomotieven voor snelle treinverbindingen. De reeks 1110 werd geleverd vanaf 1955-56. Deze machines waren 120 km/u snel wat ze indertijd tot de snelste locserie van de ÖBB maakte. Omdat het gewicht per as maximaal 18 ton mochtbedragen werden het 6 assige locs. Met hun 3000 KW waren ze bovendien ook één van de sterkste series van die tijd. Van de 20 gebouwde exemplaren zijn er nu nog 9 behouden gebleven. Ze zijn weliswaar in 2003 uit de normale dienst verdwenen maar komen nog regelmatig op de baan voor speciale ritten.
Ons model is van Roco en heeft ook al meer dan 25 jaar dienst gedaan. Ik heb deze loc nog enkele jaren als analoog model laten rijden vooraleer digitale systemen op de markt kwamen in de jaren '90. De loc heb ik zelf omgebouwd, toen kwam daar nog freeswerk en solderen aan te pas. De loc rijdt nog steeds met zijn eerste decoder (LE130 van Lenz) rondjes op de modelbaan.
Ook het stationsplein werd mee onder handen genomen bij de renovatie van de stationsstraat. Goethe en Schiller kunnen vanaf hun verhoogd voetstuk het treinverkeer in de gaten houden. Het originele standbeeld staat in Weimar. De retro lantaarns passen goed bij de oude gevels van de huizen. Vlakbij de in/uitgang van het station vind je het busstation en standplaatsen voor taxi's terug. De vijver met fonteintjes is van Viessmann, dankzij een mechanisme draaien de imitatie waterstraaltjes van de fonteintjes rond zodat ze verbluffend goed op een bewegende waterstraal lijken. Doordat het stationssgebouw niet evenwijdig met de achterrand van de baan loopt kan je alleen maar dit hoekje van het stationsplein zien. Het lijkt een deel van iets groters zonder echter zelf veel plaats nodig te hebben. De autootjes zijn van de bekende fabrikanten (Herpa, Wiking, Brekina, ...),. Ze werden allemaal van nummerplaten voorzien en waar nodig werden de achterlichten en richtingsaanwijzers met rode en oranje verf bijgewerkt. De vuilnisbakken staan ook buiten klaar op de stoep, het is blijkbaar ophaaldag vandaag.
In de onlangs gerenoveerde stationstraat is het gezellig druk. Naast nieuwe fietspaden werd er ook een grasveldje aangelegd waar de jeugd zich kan uitleven met o.a. voetballen. In het huis met de barokke gevel rechts op de foto is een gezellige wijnbar gevestigd waar het goed vertoeven is. De "horeca" die je vroeger in de stationsbuurt aantrof is helemaal verdwenen. Als je met de fiets van het station naar de binnenstad wil moet je wel een beetje conditie hebben want het is een venijnig klimmetje.
Begin jaren '90 begon de DB uit te kijken naar een vervanger voor de sneltreinlocs van de serie 103. Dit resulteerde in 1995 met de oplevering van 145 locomotieven van de nieuwe serie 101. Het zijn 4-assige locs met een max. vermogen van 6400 kW en ze mogen tot 220 km/u rijden in Duitsland, in Oostenrijk maximaal 200 km/u. De echt hele snelle verbindingen van de voormalige reeks 103 hebben ze echter nooit helemaal overgenomen, deze zijn vooral naar de ICE treinstellen gegaan.
Het model van de 101 is van Roco en wordt op de 4 assen aangedreven zodat de loc een grote trekkracht heeft. Een achttal 30 cm wagens bergop trekken (3% helling) is geen enkele probleem. Momenteel trekt deze loc een 5 tal wagens in de ICE kleuren (wit-rood). In Duitsland worden zulke treinen (ook de ICE's in dezelfde kleur) liefdevol "Weisswurst" genoemd. Onze"Weisswurst" komt van Munchen en is op weg naar Oostenrijk wat overigens in het echt ook dagelijkse kost is.
Dit weekend viert de vrijwillige brandweer van Oberwiesel zijn 100 jarig bestaan. De oude brandweerkazerne in het centrum is al lang buiten dienst gesteld maar voor de gelegenheid nog eens open voor het publiek. Ook de oudste nog funtionerende brandweerwagens zijn even uit het museum gehaald voor dit weekend. Om 7 uur 's morgens is er nog geen ziel op straat te bespeuren buiten de bakker en de brouwer. Deze laatste geheel in stijl met paard en kar. Zo te zien gaat er geen dorst moeten geleden worden !
