In november 1913 gaf de SBB groen licht voor de elektrificatie  van de Gotthard lijn. Door het uitbreken van de eerste WO werd de SBB gedwongen steeds minder diensten te rijden wegens gebrek aan steenkool. Het zou tot 1920 vooraleer de ganse Gotthard lijn onder draad lag. In de herfst 1918 reden op zondag geen treinen meer uitgezonderd de melktreinen. Er was dan ook dringend behoefte aan elektrische locs.

In 1918 werd reeds opdracht te geven voor de bouw van 10 stuks van de bouwserie Be 4/6 (12303 t/m 12312), bedoeld voor personentreinen. In juli volgde een aanvullende bestelling van 30 stuks (12313 t/m 12342). Deze locs konden 75 km/u en hadden een vermogen van 428 kW ( 1° serie) tot 508 kW (2° serie).

Aanvankelijk zou het stroomsysteem voor 15.000 Volt, 16 2/3 Hz ingebouwd worden voor het stroomnet van de Gotthardbahn, maar vanwege de angst voor vervuiling van de isolatoren door het roet van de nog in gebruik zijnde stoomlocomotieven, werd een omschakelaar naar 7.500 Volt, 16 2/3 Hz, ingebouwd. Vanaf loc 12329 werd het stroomsysteem van 15.000 Volt 16 2/3 Hz standaard ingebouwd en werd afgezien van een omschakelaar naar 7.500 Volt.

In 1976 de laatste locomotief buiten dienst gesteld.

Onze Roco loc behoort tot de 2° bouwserie. Oorspronkelijk waren de locs bruin geschilderd, later werd dit groen. Deze loc rijdt historische nostalgie ritten, uiteraard met passende rijtuigen. Liefhebbers om mee te rijden zijn er genoeg.

Het is een machtig zicht als de loc langzaam optrekt en je de imposante drijfstangen ziet bewegen.