Voor de hellingrijke Arlbergbaan had de toenmalige BBÖ begin jaren '20 vorige eeuw nieuwe elektrische sneltreinlocomotieven nodig. In die tijd waren er nog geen draaistel locomotieven en moest men terug grijpen op stangenaandrijving. De beslissing viel op een locomotief die zeer veel gelijkenissen met de Zwitserse Ce6/8 (Zwitserse krokodil) vertoonde. De drijfstangaandrijving werd wel wat simpeler uitgevoerd dan bij de Zwitserse voorbeeldloc d.m.v. 4 drijfstangen die de blind as met de aandrijfwielen koppelde. De eerste 7 machines werden in 1923/1924 geleverd, gevolgd door nog eens 9 stuks in 1926/1927. In de oorlog werden 2 locs vernield, eentje daarvan (1100.1) werd in 1953 terug opgebouwd en zou nog meer dan 20 jaar dienst doen. Nog in 1953 werden de locs omgenummerd in de 1089/1189 serie. In 1979 ging de laatste loc buiten dienst. De locs waren te duur geworden omdat op elke loc naast de treinbestuurder ook nog een 2° persoon aanwezig was om de drijfstangen te smeren!

De locs hadden een gewicht van 116 ton en een vermogen van 1740 kW bij 65 km/u. Die lage snelheid was ook de reden dat ze de laatste dienstjaren enkel nog goederentreinen trokken.

Het model is meer dan 30 jaar oud en is van Roco, de locs worden aangedreven door 2 riempjes want elke loc helft is draaibaar gemaakt om bochten te kunnen nemen. Behalve deze riempjes, die een keer  moesten vervangen worden is alles aan deze loc nog origineel. Dat is behalve de digitale decoder dan want die bestond nog niet in de jaren '80 !