Lees eerst vorige twee "afleveringen" van De Operatie.
De volgende dag,een Donderdag,kondigde zich niet beter aan dan de vorige dagen. Eerst mezelf sonderen alsof dit de gewoonste handeling was om je afvalwater kwijt te raken en dan naar de keuken voor een tas koffie. En toen ging de telefoon. "Of ik misschien naar Leuven wou bellen,naar een professor B.,want dat was de man die me zou kunnen helpen." Het telefoontje was van wat men gebeurlijk pleegt te noemen "een betrouwbare bron". Dus om halfnegen die morgen bel ik naar Leuven.Een warme volle mannenstem antwoord op mijn vraag om professor B. te spreken :" Dat ben ikzelf,hoe kan ik je helpen ?" Een zonnestraal doorklieft mijn hart.De prof zelf aan de lijn,en om dat uur ? Bijna te mooi om waar te zijn. Het duurt bijna drie volle seconden vooraleer mijn hersenen op volle toeren draaien. Dan ben ik weer bij de tijd en leg ik mijn probleem voor. "Kom tegen twee uur deze namiddag op consultatie"zegt de man "we zullen u helpen." Kan dit waar zijn ? Bestaat er inderdaad iemand die mijn grote twijfels zomaar kan wegnemen ? Die middag,mijn zoon aan het stuur,bollen we naar Leuven.Oude gebouwen,donkere gangen,versleten banken en stoelen.Wat een verschil met de moderne nieuwe accomodaties van het A.Z. een week geleden. We wachten twintig minuten,en de prof kan ons ontvangen.Een rijzige zestiger. Hij aanhoort mijn verhaal,roept er een assistent bij,schetst de mogelijkheden,en gezamenlijk besluiten we om toch nog niet direkt tot een nieuwe chirurgische ingreep over te gaan. Wél moet er direkt een oplossing komen voor dat sonderen.Het gevaar voor ernstige ontstekingen is veel te groot. Dus gebeurt wat moet. In een klein zijkamertje krijg ik een paar prikken in de onderbuik voor de lokale verdoving. De assistent gaat daarna met zijn volle gewicht op een twintig centimeter lange metalen pin hangen die hij diep in buikholte inbrengt dwars door alles door tot in de blaas. "Nog even vastmaken" zegt hij dan,en haalt effektief naald en draad boven en naait een katheder vast aan mijn buikvel.Het hele gebeuren nam misschien twintig minuten in beslag,inclusief het laten leeg lopen van de blaas. Een maand lang nam ik bloeddrukverlagende middelen en andersoortige medicatie. Maar de prostaat liet zich niet meer in zijn oorspronkelijke vorm terugdringen. De klier had zich ,waarschijnlijk door de anaesthesie bij mijn galoperatie vergroot met twintig gram. Ongelukkiglijk werd daardoor de pisbuis afgekneld en kon er van doorstroming geen sprake zijn. Door de katheder vastgemaakt aan de pin in de buik kon de urine nu vrijelijk wegstromen en kwam terecht in een vergaarzakje dat tegen mijn onderbeen was vastgeplakt. Met de broek eroverheen merkte niemand iets op en kon ik mijn werkzaamheden in het kantoor min of meer normaal voortzetten. Ook 's nachts werkte dit systeem,als ik er maar voor zorgde dat de vergaarzak goed "buiten boord" hing tot op de slaapkamervloer.Kwestie van geen terugstroming te krijgen,weer de buik in. Na bijna vier weken hopen dat alles "vanzelf" terug goed zou komen werd het echter duidelijk. Hier was maar één goede oplossing :opereren. Op mijn expliciet verzoek,en met zijn volle instemming,was de professor bereidt om eigenhandig de operatie uit te voeren. Op de operatietafel zelf probeerde hij me nog een mop te vertellen,maar meer dan de eerste zinnen hoorde ik niet meer.Het werd donker,en zware gordijnen schoven voor mijn hersenen... Een uur later werd ik wakker in de hemel. Tenmiste zo leek het.Ik had een ongelooflijk gelukzalig gevoel.Voelde me uitstekend.Volledig pijnloos en euforisch. Het gevoel bleef uren duren. Ongetwijfeld een "dolantine" die men me had ingespoten en die zijn werk deed. Zes dagen bleef ik in bed met mijn nieuwe metgezel : Een dikke zwartgekleurde sonde die dwars door de penis liep en vanbinnen vastzat met een ballonnetje. Regelmatig kwam de professor langs ,vergezeld van een kudde assistenten,om te informeren naar mijn toestand. Er was tussen zijn gezelschap altijd een dokter bij met een Japans uiterlijk..En iedere keer kwam die man op het bed zitten en begon in de sonde te knijpen en mijn buik te masseren. Eerst dacht ik dat het puur sadisme was,maar later begreep ik dat door zijn handelingen operatieresten loskwamen en mee naar buiten kwamen.Het was duidelijk om bestwil. Het weekeinde naderde en ik wou wel eens terug naar huis. De professor had min of meer toegestemd maar onder één voorwaarde : ik moest en zou eerst volledig zelfstandig mijn lichaamswater lozen. Vrijdagavond ontdeed men mij van de dikke sonde. Ik lag daar dus die zaterdagmorgen wakker te worden,en besloot uiteindelijk om een poging te wagen.Tenslotte was het alles bij elkaar ruim vijf weken geleden dat ik eigenhandig het initiatief had genomen om op een natuurlijke manier van mijn urine af te geraken. Wat ik vreesde werd werkelijkheid.Er kwam geen water. Ik geraakte in paniek.Wat nu ? Geleidelijk aan echter kalmeerde ik en begon rationeel te denken.Als de operatie gelukt was,en dat moest wel,waarom kwam het water er dan niet door? Het leek me dat er maar één reden kon voor zijn : resterende operatiedeeltjes blokkeerden de opening.En hoe kwam dat ? Door de zwaartekracht natuurlijk. Het was dus zaak de zwaartekracht te vlug af te zijn. Ik legde me terug op het bed,en begon met de onderrug heen en weer te wiebelen.Ik stelde me voor dat de losse delen binnenin zover mogelijk van de opening moesten gehouden worden. Dan was het grote moment aangebroken. Nu of nooit. In een wip sprong ik van het bed af tot recht voor de toiletpot en perste uit alle macht om het water door de buis te krijgen. En plots,alsof ik een kind kocht ,spoot alles in een grote krachtige straal naar buiten. Alle overgebleven schilferresten incluis.Ik had het gehaald. Bij het afscheid van de professor , toen ik klaar stond om weer mijn normale levente beginnen zei hij nog :"Binnen enkele dagen functioneert alles zoals het hoort.Alleen moet ge er rekening mee houden dat er bij gebruik wel altijd een klein lekje zal zijn." En daarin heeft deze heerlijke man ook gelijk gekregen! MKG .
(lees eerst deel 1 !) Bij een bank of verzekeringsmakelaar is het gemakkelijker. Wanneer je daar een keer of drie langsgaat,en je merkt dat je niet naar wens wordt geholpen,dan verander je gewoon van huis.Maar bij een chirurg ga je één keer.En dan is het te hopen dat je de juiste man getroffen hebt. Het gezegde :"De tweede keer gaat het altijd beter" is hier echt niet van toepassing. Het mocht dan ook geen verwondering wekken dat naarmate de "mes-dag" naderde,mijn zenuwen recht evenredig op de proef werden gesteld. De avond voor de grote dag,met de pijama in de hand,nam ik dan ook een kamertje in beslag in dat grote ziekenhuis. Voorschot betalen aan de balie,en dan een onrustige nacht doormaken zijn de routinegebeurtenissen voor een operatie.Ik ontsnapte dus ook niet aan dit ritueel. En die operatie zelf verliep overigens ,en gelukkig maar ,vlekkeloos. Het snijden,knippen, uitzuigen en de boel dichtnaaien gingen volkomen aan mij voorbij. Het ontwaken uit de anaesthesie heeft altijd iets van een wedergeboorte.Maar dan bewust ! En een beetje pijn helpt ook om je te laten voelen dat je nog leeft. De eerste maaltijd nadien,twee boterhammetjes met gebakken spek,deden me wel raar opkijken. Gal met stenen wegnemen, en dan vettig spek voorschotelen ? Moet een beslissing zijn geweest van een pas begonnen dietiste,of was dit een diepdoordachte handeling ? Ook het eerste bezoek van de verpleegkundigen (met drie !) voor de opmaak van het toilet ,vond ik nogal schrijnend. Niet één keer ;"Goede morgen",of "hoe gaat het ermee vandaag ?" Niets. Wel een drukke konversatie onderling tussen die drie,over een chef die geen verlof wou toestaan. Ik was duidelijk nummer nobody. Kamer alleen of niet. Vier nachten lang bleef ik zonder slaap. Enorme ventilatoren voor de luchtverversing van het ziekenhuis draaiden met een storend geluid op een tiental meter van de kamer waar ik probeerde te herstellen van mijn operatie. Ik wou daar zo snel mogelijk weg. "Al een wind gelaten ?"."ja,ja" "En normaal gewaterd ?" "Ik denk het toch dokter,het is nog niet helemaal als vroeger,maar misschien is de onderbuik nog een beetje verdoofd". Ik wou beslist weg, en de dokter zal dat ook wel gezien hebben. "Goed in het oog houden" zei de dokter tegen mijn vrouw,zelf verpleegster,en opgelucht verlieten we het ziekenhuis. Die opluchting was echter snel over. Al na enkele uren was het duidelijk dat "de waterkraan " verstopt was. "Het enigste wat je doet "zei mijn vrouw,"is het lozen van overwater.Maar het echte plassen is geblokkeerd." Op dat moment leek maar één directe aktie effectief : sonderen. Erg interessant is dat bij een man niet.De dunste sonde is meestal toch te dik,en hoe voorzichtig ook ingebracht,de pijn is aanwezig. Zolang er leven is blijft het lichaam afvalstoffen produceren,en na drie uur "ophouden" moet er geloosd worden. We probeerden het om de zes uur te doen.Het bevrijdend gevoel van totale opluchting valt moeilijk te beschrijven als er in een sterke straal bijna twee liter urine wegstroomt. Pas nadat dit gebeurd was,kon ik me opnieuw concentreren op maatregelen die moesten genomen worden.Je kan immers niet blijven sonderen....... Ik trachtte de redenen van deze toestand te doorgronden,maar voor zover ik kon nagaan had ik in mijn hele leven nooit last gehad van enig falen in dit onderdeel,of in de daarrond gelegen delen. Het piekeren hieromtrent begon op de duur een cirkel te worden waar ik niet uitgeraakte. Duidelijk was wel dat medische assistentie dringend aangewezen was om hiervoor een oplossing te vinden. Ook al was ik maar vier dagen geleden geopereerd geweest. We maakten een afspraak met de chirurg die de operatie had uitgevoerd. Na wat gedialogeer kwam de man tot de conclusie dat de oorzaak misschien wel moest gezocht worden in de toegepaste verdoving.Wellicht te zwaar uitgevallen waardoor inwendige organen geforceerd waren. De oplossing voor dit fenomeen lag iets moeilijker. We liepen een verdieping lager in dat enorme ziekenhuis,en kwamen terecht in het kabinet van een jonge dokter die met een sportzak over de schouder klaarstond om te vertrekken. Hij kwam snel met een suggestie :Ik zal je een permanenete sonde steken,"zei hij,"dan is de grootste nood al wat gelenigd,en moet ge niet iedere keer langs de penis binnendringen." Ik bekeek hem argwanend:" En wat houdt dat precies in ?" Hij trok nonchalant de schouders op ;"we steken een metalen pin in je onderbuik,en naaien die vast aan de buik,we nemen aan de andere kant een voorraadzakje dat aan je onderbeen wordt vastgemaakt.Broek erover ,en niemand die iets ziet of vermoed.Dat geeft ons de tijd om naar de echte reden te zoeken,en hopelijk kunnen we er dan later iets permanents aan doen". Ik keek bedenkelijk.Pas vijf dagen geleden lag ik nog op de operatietafel,en nu sprak die man lichtzinnig over een nieuwe ingreep. "Ik wil je niet opjagen,"zei hij,"maar binnen twee uur vertrekt mijn vliegtuig naar Amerika. Als je nu direkt beslist kan ik het nog net doen." "Wat zijn de alternatieven?" probeerde ik wat tijd te winnen. "Bloeddrukverlagende middelen,of andere vormen van medicatie.Wel is het voor mij duidelijk dat hier sprake is van een prostaatvergroting die de pisbuis gewoon afknelt.Kan van de verdoving komen,maar kan ook andere oorzaken hebben.Maar dat moeten we later wat beter bekijken." Ik wenste hem goede reis,zei dat ik er nog even wou over nadenken,en reed terug naar huis. Voor de tweede keer in minder dan vierentwintig uur,maar deze keer veel minder opgewekt. De dagen duurden daarna erg lang.In normale omstandigheden watert men om de drie uur. Om het risico op besmetting of ontsteking te vermijden moest het sonderen tot een minimum beperkt blijven.Maar één keer "aflaten" om de zes tot acht uur was geen lachertje. En de vragen bleven :"Wat was er precies mis? Hoe moest het verder? Kon ik mijn werkzaamheden voortzetten,of waren mijn dagen geteld ?" De groeiende onrust spookte constant door mijn hoofd.En telkens was er het sonderen...... Echt geen bezigheid om naar uit te kijken. Die nacht sliep ik voor de zesde keer na mekaar slecht,en mijn lichaamskrachten en weerstand daalden naar een erg kwetsbaar peil. wordt vervolgd.
"Ja" zei de dokter"ik zie eigenlijk wel vijf verschillende mogelijkheden". Ik bekeek hem argwanend :"vijf" ? "Wilt ge dat eens beter uitleggen ?" Hij schoof een beetje over en weer op zijn lederen zetel, en keek me ,nogal laatdunkend, aan. "Het meest simpele is natuurlijk een dieet volgen.Zal u twee jaar kosten en veel inspanningen om het vol te houden.En de kans op succes lijkt me erg klein." Hij glimlachte wat weemoedig. "En wat is nummer twee ?"Ik vroeg het mistroostig omdat ik in gedachten nog wat blijven hangen was aan :geen eieren,geen kaas,geen chokolade,geen paling in de roomsaus (mijn lievelingsgerecht),geen frieten,en geen alcohol.Allemaal zaken die tot nu toe zeer regelmatig mijn gehemelte hadden gestreeld. "Dan is er natuurlijk ook nog medicatie"zei de docter nonchalant."Maar ook dat garandeert geen succes.We moeten altijd afwachten hoe je lichaam hierop reageert." Ik voelde er niets voor om als proefkonijn op te treden. "Gooit u maar de volgende mogelijkheid op de tafel "moedigde ik aan. "Tjaaa" zei hij ernstig "volgens mij is de beste methode nog altijd opereren" Ik overdacht de mogelijkheid,maar wachtte om mijn mening te laten horen. "Vertelt u me eens Dokter,welke andere methoden staan er nog open?" Hij glimlachte nauwelijks :" De Japanse methode kan ook nog". Ik bekeek hem een beetje dwaas. Van een Japanse methode in deze bedrijfstak had ik nog nooit gehoord. "Het is wel een beetje omslachtig" legde hij uit," we nemen een soepele en zeer flexibele buis van een meter of zeven.Daarmee gaan we er voorzichtig langs onder in,door de dikke en de dunne darm tot aan de lever,en met een grijpertje halen we een voor een de steentjes eruit." De gedachte alleen al bezorgde me het koude zweet op mijn voorhoofd,gepaard met een wee gevoel in de buikstreek. De vijfde methode zal zeker wel de beste zijn ?" probeerde ik in een poging mijn verwarring te verbergen. "Dat is het wel zeker" zei de dokter :"we spuiten een bepaalde vloeistof rechtstreeks in de lever,we wachten een uurtje om het zijn werk te laten doen,en trekken vervolgens alles terug eruit. In dat uurtje zijn alle stenen opgelost ,en je probleem is van de baan." Ik keek hem ongelovig aan :" Maar dat is het dan toch!" riep in in mijn onwetendheid uit. "Er is een kleine maar " zei de dokter" wanneer die vloeistof in aanraking komt met uw andere ingewanden kunt ge binnen de minuut dood zijn......" Ik keek hem ongelovig aan.Zat hij een grapje te maken of was dit écht zo? Ik besloot om te doen dat ik hem geloofde -het kon natuurlij waar zijn-en vroeg :"Dokter,als je zelf zou moeten kiezen,wat zou het dan worden ?" Hij aarzelde geen ogenblik:" Opereren" terwijl hij knikte met het hoofd. Een paar minuten later stond ik op straat.Vol twijfels en besluiteloos. Het kostte me nog volle vijf minuten langer om tot het besluit te komen dat een tweede opinie hier zeker op zijn plaats was. Wel was het voor mij heel duidelijk dat ik de zaak niet veel langer kon uitstellen.Het was al volle veertien dagen geleden dat mijn huisdokter me naar de radioloog had gestuurd. Echografie en radiologie lieten er geen twijfel over bestaan : ik had galstenen. Ik twijfelde dus niet langer en maakte een finale afspraak.En waar kon dat beter gebeuren dan in een Akademisch Ziekenhuis? Dacht ik. wordt vervolgd.
Hallo ! Pas gecreeerd,en klaar om een en ander aan de openbaarheid prijs te geven. Zaken die over "allerlei" onderwerpen kunnen gaan. Daarom ook de titel : Het Vat. Daar kan vanalles in worden ondergebracht. Door de jaren heen (en dat zijn er toch nogal wat) heb ik een en ander meegemaakt ,of heb ik nieuwe dingen geleerd,en sommige daarvan zijn de moeite om ze met jullie te delen. In de loop van volgende weken zal er regelmatig een nieuw artikel verschijnen. Hopelijk is dat interessant genoeg om deze website (blog) te blijven bezoeken. Alvast plezier gewenst bij het lezen ervan ! Groeten. mkg.
