De Engelse schrijfster en vertaalster Dorothy Leigh Sayers werd in juni 1893 geboren in Oxford, en opgevoed door een Franse gouvernante. Zij was het enige kind van de Anglicaanse geestelijke en hoofdmeester van een christelijke school Henry Sayers. In 1915 promoveerde Dorothy in de middeleeuwse letterkunde aan het Sommerville College in Oxford. In 1926 trouwde ze met Arthur Fleming; het paar woonde in Witham, Essex. Dorothy Sayers liet bij haar dood, in 1957, slechts een handjevol detectiveromans en verhalen na. Thans kunnen die ook stuk voor stuk gerekend worden tot de klassieken van het genre.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Dorothy’s liefdeleven was een grote chaos. Ze kreeg een onwettige zoon die door haar latere echtgenoot erkend werd, maar deze laatste kon het succes van zijn vrouw moeilijk verkroppen. Gezien haar slechte relatie met mannen is het karakter van haar hoofdfiguur verklaarbaar. Haar hoofdfiguur de zowel elegante als intelligente Lord Peter Wimsey, de in haar ogen ideale man, maakte in 1923 zijn entree in de wereld van de misdaad in “Whose Body”. Zijn vrouw, Harriet Vale is een goedkope kopie van de schrijfster zelf. Samen met zijn vriend, inspecteur Parker van Scotland Yard lost Peter Wimsey meestal misdaden gepleegd in hogere kringen op.

Sayers was een krachtige, intelligente en erudiete persoonlijkheid, die de ene na de andere publicatie uit haar pen deed vloeien.. Ze vertaalde Tristan van Thomas en het Roelantslied (Chanson de Roland) uit het oud-Frans, wat ze zichzelf had aangeleerd, evenals middeleeuws Italiaans. Als spreekster was ze veelgevraagd

In The Nine Taylors (De negen slagen) wordt het mysterie van de klokken van Finchurd en van het verminkt lijk in het open graf uiteengerafeld. Het luiden van de karakteristieke Engelse negenslag gaf ooit Dorothy Sayers stof voor dit detectiveverhaal uit 1934.

Niet alleen de liefhebber van ouderwets spannende detectiveromans gaat in dit boek zijn gading vinden doch ook eenieder die met klokken begaan is. Op de home pages van de “The Dorothy L Sayers Society” las ik het volgende……..

• The Nine Tailors 70th anniversary year 2004 has ended in triumph. After peals rung in celebration throughout the year in many churches in UK, Australia and the USA, the climax has been the successful completion of the appeals for the Troyte Ringing Centre at Huntsham, Devon and for the bells of St Mary's, Bluntisham, the church where Dorothy Sayers' father was Rector from 1897 to 1917. The St Mary's celebration took place on 5th December, when the bells were dedicated by Bishop John Taylor, followed by a performance of Excited about the Bells, and the first peal was rung on New Year's Eve. The dedication at All Saints, Huntsham took place on 10th January.

Het Change Ringing (‘wisselluiden’) wordt in Engeland op grote schaal beoefend door zo’n 50.000 luiders, in 5500 torens met 5 of meer klokken. Het Verenigd Koninkrijk is geen historisch beiaardland. Tot aan de renaissance werden klokken uitsluitend gebruikt voor het aangeven van de tijd of het doorgeven van boodschappen. Daarna wordt het klokkenspel ook op een meer speelse manier gebruikt als beiaard.Toch werd Engeland reeds in de 18^de eeuw the Ringing Isle genoemd. Die naam heeft het land te danken aan de populaire traditie van het change-ringing of wisselluiden, dat ontstaan is in de 16^de eeuw.  Er ontstaat een ritmisch klankspel dat eindeloos gevarieerd kan worden. Om een peal te kunnen luiden –een reeks van 5040 variaties- is een grote concentratie nodig want het klankspel duurt ongeveer drie uur. Bij het Change Ringing moet elke luider op het juiste moment zijn klok een zwaai van 360° laten maken, zodat de klok één maal aangeslagen wordt en gelijktijdig daarmee in startpositie voor de volgende aanslag is gebracht.  Dit vereist een grondige technische beheersing want de klok staat volledig uitgebalanceerd op z’n kop alvorens weer van start te gaan door een armbeweging van de luider. De klokken zijn aan touwen bevestigd. De wisselluiders staan in een kring en trekken om beurten aan hun touw, waardoor hun klok éénmaal gaat luiden. De volgorde van luiden verandert voortdurend aan de hand van een wiskundig schema. Met acht luiders zijn er 40.320 variaties mogelijk. Het change-ringing bestaat uit snel op elkaar volgende toonreeksen. Per reeks wordt elke klok eenmaal gebruikt. In de eerste en laatste reeks worden de klokken in volgorde geluid, te beginnen bij de hoogste en te eindigen bij de laatste. Hiertussen worden minutenlang (en soms urenlang) allerlei variaties ten gehore gebracht volgens vastliggende patronen, die kleurrijke namen dragen als Cambridge Surprise Maximus of Double Norwich Court Bob Major. Het strakke, en toch speelse karakter van het change-ringing geeft de zondagmiddag in Engelse steden en dorpen een bijzonder feestelijke sfeer. De leider van het wisselluiden, de conductor, kondigt met een call het moment van een wisseloperatie aan.

Dat de Doroythe Sayers als dochter van een Anglicaanse geestelijke reeds van kindsbeen af niet anders dan getroffen kan zijn geweest door de klokkenklanken staat zeker buiten kijf. Dat is wellicht de reden dat ze ook hierover iets kwijt moest in een van haar romans. De Negen Slagen worden geluid bij het overlijden van een man, lagen er aan de basis van. Woorden als peal (klokkengelui), treble (hoogste klok), tenor (zwaarste klok) en luidmethodes zoals “Kent Trebbe Bob”, lopen als een leiddraad door dit boeiend verhaal. Elke klokkenliefhebber gaat aan dit boek veel leesplezier beleven. En neem André Lehr’s boek “Campanologie” er ook even bij van blz 323 tot 339 introduceert deze eminente campanoloog de lezer in de fascinerende wereld van het wisselluiden.