Enkele weken geleden Milo gekocht, omdat daar een Trotter-gids voor België bijzat. Uitgeverij Lannoo, dat zijn serieuze mensen, dacht ik zo. Allicht vind ik in deze gloednieuwe uitgave een paar tips voor uitstapjes met mijn rolstoelvrouw.
Niet, dus.
Op bladzijde 15 vind ik een verwijzing naar het 'Infopunt Toegankelijk Reizen', dat uiteraard bekend is bij mindervaliden in België en ver daarbuiten, maar voor het overige is de informatie voor mindervaliden uiterst mager om niet te zeggen onbestaand. In het hoofdstuk 'Brussels Hoofdstedelijk Gewest' vind ik een rolstoelsymbooltje bij het adres van de Nederlandse ambassade. Zal ik onthouden, voor het geval ik op een dag op de Nederlandse ambassade moet zijn...
Op dezelfde bladzijde staat ook een symbooltje bij 'Telefoneren' en daar staat bij: "(...) in de stad vind je hier en daar telefooncellen met kaarten..." Nou, misschien is dit een idee voor een soort toeristische zoektocht door Brussel: zoek een telefooncel-met-kaart, goed voor vijf punten.
In het deel Het Vlaams Gewest / Oost-Vlaanderen lees ik als beschrijving van de Gentse Feesten: "een plaatselijk straatfestival".
Zijn ze dan toch een beetje wereldvreemd, bij Lannoo?
De tekst hieronder stuurde ik op 16 juli 2007 naar de Gentse burgemeester, enkele schepenen, de ombudsvrouw en De Gentenaar.
Calvarieweg op Gentse Feesten
In de officiële programmabrochure van de Gentse Feesten schrijft schepen Martine De Regge dat er over het hele grondgebied van Gent zowat honderd openbare toiletten zijn en dat ze elke dag gereinigd worden. Rolstoelbegruikers moeten dat met een flinke korrel zout nemen, zo hebben mijn vrouw en ik afgelopen zondag ervaren. Volgt u mij even op zeven staties van onze calvarieweg.
Vooreerst even dit, terzijde: als een gehandicapte naar het toilet moet dan is dat meestal heel wat dringender dan bij valide mensen.
Toen wij gisteravond omstreeks 20 uur op het Sint-Baafsplein waren, moest mijn vrouw naar het toilet. In de kelderverdieping van het Belfort, naast de infobalie, is er een toegankelijk, aangepast toilet. Maar... kennelijk alleen tijdens de kantooruren. De valide medemens kon gewoon het trapje af naar de wc, voor de rolstoelgebruiker was de glazen toegangsdeur potdicht.
Niet getreurd, aan de andere kant van het Belfort stond het bekende wc-bord met het rolstoelsymbooltje netjes in het midden.Toen ik aan de wc-mevrouw vroeg waar die rolstoel-wc dan wel mocht zijn, keek ze alsof ze het in Keulen hoorde donderen. Ik heb dat niet, of zoiets. Geen rolstoel-wc, dus.
Niet getreurd, vlakbij is het politiecommissariaat en daar hebben ze een gehandicaptentoilet. Dat wisten we nog, van vorig jaar. Toen was het echter buiten gebruik. En kijk: ook nu hing er aan de deur van het gehandicaptentoilet een papier met buiten gebruik erop. Misschien halen ze datzelfde A4tje elk jaar opnieuw gewoon even uit de lade?
Even verder door de Belfortstraat. Niet over de stoep, want die was nauwelijksberijdbaar door commerciële activiteiten, maar over de kasseien. Een stukje Parijs-Roubaix waar je tandvullingen van loskomen als je in een rolstoel zit.
Zowat halverwege de Belfortstraat: het vertrouwde wc-bord met in het midden het rolstoelsymbool. Hier stond wél een rolstoel-wc, de bekende blauwe cabine die je ook wel op bouwwerven aantreft. Toen we de wc-man vroegen om de deur open te maken, zei hij a) dat hij niet verantwoordelijk was voor die rolstoel-wc b) dat hij trouwens de sleutel niet had en c) dat hij het ons toch zou afraden want de bak is tot de rand gevuld.
Voor de leken: dit soort toiletten spoelt niet door. Je gaat gewoon op een bak zitten met een opening in het midden. En na twee dagen Gentse Feesten is die bak blijkbaar vol. Vreemd toch, ik dacht dat ze alle dagen gereinigd werden? Niet, dus.
Dapper hosten wij verder, terwijl de nood zo stilaan hoog werd. Achter de Sint-Jacobskerk, tegen de rotonde, staat er nog zo een: blauw bord, rolstoelsymbool, blauwe cabine. Alleen had een of andere idioot de cabine achterstevoren neergepoot. De deur bevond zich achteraan, pal tegen een hek. Het begon zo stilaan op een slechte Belgenmop te lijken.
Maar even verder was er nog een, zei de wc-mevrouw en het klopte nog ook. De wc-man deed meteen de deur open, terwijl mijn vrouw hoorbaar een zucht van opluchting slaakte. Niet dat het echt nodig was, dat openmaken: het slot hing er zowat aan flarden bij. Ik stapte als eerste de cabine binnen om meteen kokhalzend weer buiten te stappen. Hoe zal ik de stank beschrijven? Weerzinwekkend, degoutant, adembenemend? Hoe zal ik beschrijven wat daar in de tot de rand gevulde bak lag rond te dobberen? Ik begin er niet aan. Voeg daaraan toe dat de buitentemperatuur nog tegen de dertig graden aanleunde, dan kunt u zich wel voorstellen in welk stinkend, broeiend heet hol van Pluto wij ons bevonden. Omdat mijn vrouw van het kranige soort is, beet ze maar op haar tanden en deed wat de natuur haar dringend gebood te doen.
Wie ééns naar de Feesten is geweest, komt er altijd terug, schrijft burgemeester Daniël Termont in zijn inleiding van de Gentse Feestenbrochure. Voor ons is het welletjes geweest, mijnheer de burgemeester. Temeer omdat wij vorig jaar krek dezelfde ellende meemaakten. Als rolstoelgebruikers in de toekomst op een menswaardige manier naar het toilet kunnen, waar en wanneer ze dat willen, wil u het ons dan laten weten? Tot die dag zullen de Feesten het zonder ons moeten stellen. Een beetje beschaving doet heus geen pijn.
Zopas kregen wij de gloednieuwe brochure 'Vlaanderen Vakantieland' in de bus. Met alweer geen enkele informatie voor rolstoelgebruikers. Maar wel voor ... honden. Ik heb hierover vorig jaar gecorrespondeerd met minister Bourgeois, en nu heb ik een mail gestuurd naar alle fracties van het Vlaams Parlement. U leest hierover meer op www.freewebs.com/gerritdeclercq
Ik laat het hier zeker niet bij. Samen zijn we, natuurlijk, sterker. G
Zaterdag gaat mijn vrouw met enkele vriendinnen Oostende afschuimen terwijl wij, mannen met baarden, gaan zeilen. Daarom ga ik even op www.oostende.be kijken wat daar op een doorsnee-zaterdag zoal te doen is.Ik klik door naar toerisme, naar groepen en naar dagarrangementen en wat zie ik daar staan, onder het titeltje In de speelzaal van het Casino? Rolstoelen en mentaal niet-valide personen zijn niet toegelaten.
Zo staat het er. Even naar adem happen, even denken hier klopt iets niet, dit is een broodje aap-website, genre www.theonion.com. Alles opnieuw, van de eerste tot de laatste klik, hopend dat ik mij vergis. Nee hoor, het staat er nog, het is niet als een kwade droom met een lelijk groen mannetje weggegaan.
Het staat er op gezag van Toerisme Oostende, een stads-vzw. Nog wat klik- en puzzelwerk leert mij dat voorzitster Hilde Veulemans eerste schepen is en zowat de helft van de vzw-leden in de gemeenteraad zetelt, plus een voorzitter van Horeca Oostende, een voorzitter van een handelaarsbond, en een paar mensen die ik nog niet kon identificeren. Maar goed, het is dus allemaal erg officieel.
Rolstoelen (...) zijn niet toegelaten. Zonder verdere uitleg.
Lang geleden, toen ik nog niet door artrose geplaagd was, deed ik karate. Zelfs in competitie heb ik nooit zon harde, brutale, onbeschaamde klap op mijn muil gehad. Los van het feit dat mijn vrouw in een rolstoel zit: dit is hartstikke onrechtvaardig, dit gaat over recht en onrecht.
Ik wil hier uiteraard het fijne van weten, maar momenteel ben ik woedend. Een paar blunders in het verleden hebben mij geleerd om in zon toestand maar beter even te laten bezinken. Kwestie van geen stommiteiten te begaan.
Ik laat er dus een weekend over gaan. Volgende week, als ik tot rust ben gekomen, stuur ik wat e-mails rond, informeer ik misschien welk soort klacht ik hiertegen kan indienen, en schrijf ik een brief aan de voltallige gemeenteraad waarin ik de raadsleden met zorgvuldig gekozen woorden zo hard mogelijk tegen hun kloten schop - et pour les femmes la même chose).
Een bijgedachte: wat zijn eigenlijk mentaal niet-valide personen?Is dat van hun gezicht af te lezen of staat dat op hun identiteitskaart? Of gaan de croupiers het hen gewoon vragen? Meneer, bent u mentaal wel valide? Oef, goed zo. Let wel, als u in een rolstoel zou zitten dan zou ik u moeten weigeren. Je weet maar nooit met rolstoelers, meneer. Zakkenrollers, gokverslaafden, schurken en bandieten, laat ze maar komen. Maar rolstoelen, die komen hier niet binnen meneer .
Zoiets? Benieuwd wat de eerste schepen daarop antwoordt, volgende week.
Dat de stad Gent sinds jaar en dag een nachtmerrie is voor rolstoelgebruikers, is genoegzaam bekend. Het is voor de werkende, belastingen betalende rolstoelmens een dagelijkse bron van ergernis. De rolstoeler die tijdens de Gentse Feesten naar het toilet moet, heeft elk jaar nieuwe redenen om pisnijdig te worden.
We begonnen onze feestenroute rond de middag in het Baudelopark, waar we een rustig plekje in de schaduw vonden. Omdat een mens na enkele frisse pinten wel eens moet plassen, reden we naar de mobiele installatie vlakbij, waar een aparte wc voor rolstoelgebruikers voorzien was. Een vriendelijke man overhandigde ons een verse rol wc-papier, maar onze dankbaarheid over zoveel gulheid smolt meteen in de sauna van het gehandicaptentoilet. Het was er, ruw geschat, veertig graden. Mijn vrouw (rolstoelgebruikster) en ik hebben op onze vele reizen al een en ander meegemaakt, maar wat daar in de voor driekwart met blauw vocht gevulde beerpunt lag rond te dobberen, tartte onze verbeelding. Om de bijhorende stank te beschrijven, schieten de woorden tekort.
Op de Groentenmarkt wist een Gentse covergroep ons een tijdlang te bekoren en jawel, mijn vrouw moest alweer plassen (u kent dat wel: het is tropisch heet, je drinkt dus veel water en dan moet je gààn. Mannen blijken op dat vlak over een grotere blaas én overmeer stedelijke plasfaciliteiten te beschikken dan vrouwen, maar dat geheel terzijde).
Aan het Oud Vleeshuis staan duidelijk aanduidingen dat er hoera - een apart toilet voor rolstoelgebruikers is en met een stuk van vijf cent kon ik de deur eigenhandig openwrikken. De toiletruimte was zo groot als een schoendoos. Manoeuvreren met de rolstoel was bijgevolg uitgesloten. De grootste oen weet intussen wel hoeveel vierkante meter je nodig hebt om in een toiletruimte naar de wc te transfereren, maar niet in Gent. Een paar stickers en een klad folders volstaan om de indruk te wekken dat de stad rolstoelvriendelijk is.
Onze wandeling bracht ons even later naar het pleintje bij Sint-Jacobs, en nog even later trokken we verder naar het Sint-Baafsplein. Wie nog nooit met een rolstoel door Gent reed, moet dit beslist eens proberen: je denkt onwillekeurig aan de kasseistroken van Parijs-Roubaix. De stoepen zijn door commerciële obstakels eoverigens ook niet berijdbaar, putten en bulten allerhande buiten beschouwing gelaten.
Na een uur of wat ambiance en muziek riep alweer de natuur, maar we kenden de weg naar het gehandicaptentoilet onder het Belfort. Waar een bericht op de glazen deur ons verzocht (vrij vertaald), naar het politiecommissariaat te gaan plassen. Het was intussen 21 uur. Wij daarheen, met alweer een stukje Parijs-Roubaix onder de wielen. In het Flikken-commissariaat liet een bericht op de deur van het toilet ons weten dat het toilet door een technisch probleem onbruikbaar was. En gij nu.
De politievrouw-met-dienst belde met iemand die misschien raad wist, en raadde ons vervolgens het Rode Kruis aan. Vriendelijk maar nutteloos advies.
Omdat de nood zo stilaan hoog werd, repten we ons naar het vlakbij gelegen Sofitel-hotel, waar we in de draaideur bijna geplet werden (eigen schuld) maar vervolgens via enkele trappen (kaboem-kaboem-kaboem) toch bij een gehandicaptentoilet geraakten.
Groot was de opluchting.
We besloten de avond op het gezellige binnenplein van het Novotel voor een laatste afzakker; Het is tenslotte maar één keer Gentse Feesten. Het hotel heeft een aangepast gehandicaptentoilet, maar zoals driekwart van de gewone gehandicaptentoiletten in de stad werd ook dit als berghok gebruikt voor borstels, emmers en ander poetsgerief en in dit geval een stofzuiger.
Op weg naar de auto raakte onze rolstoel nog gekneld tussen twee van de ontelbare kutkasseien waar de stad zo fier op is. Een platte band als toemaatje, het kan tellen.
Een politicus die ons met het oog op de komende verkiezingen op vlak van mobiliteit nog eens een dooie mus in een doos zou willen verkopen, gooi ik eigenhandig in de Leie met een rolstoel om de hals. De Lieve is ook goed. Time to bite back.
Toen ik 's morgens rond 9 uur aan de Kattenberg arriveerde, stond hij er: een glimmende Koreaanse bolide, knus geparkeerd op één van de twee rolstoelplaatsen. Ik nam een foto en mailde hem dezelfde dag naar de politie 'Gent West'. De foto hiernaast is bedenkelijk klein, ik vervang hem asap door een groter exemplaar
Onlangs kreeg in een mail van 'Thérèse', waarin zij haar verhaal deed over een bezoek aan Disney on Ice in Flanders Expo. Omdat zij moeite heeft om haar verhaal op het net te plaatsen, wil ik het hier voor haar posten:
Gisteren vrijdag 24 februari had ik twee kaarten besteld voor de voorstellingDisney On Ice in Flanders Expo in Gentvan 19 uur aan de prijs van 33 per stuk plus reservatie samen 67,65 voor mij en mijn kleinzoon van 6 j. Doordat ik in een "KARRETJE" zit zoals ze dat respectvol in Aalst noemen kon ik mijn wagen op de gereserveerde parking voor mindervaliden achterlaten om mij naar de ingang te begeven. De weg daar naar toe is geen lachertje, het wegdek is in erbarmelijke toestand en van een hellend vlak hebben de verantwoordelijke nog nooit gehoord, ze hebben vlug wat beton gegoten die allang is afgebrokkeld wat bij de terugkeer in het donker levensgevaarlijk is voor een rolstoelgebruiker. Nu naar de voorstelling zelf : We hadden de plaatsen Tribunes I rij 10 stoel 176 en177 dat waren mooie plaatsen met een goed zicht waar we ook voor betaald hadden. Daar ik echter niet op die tribune kon werden wij door een vriendelijke dame naar een plaats op de begaande grond geloodst maar WELKEplaats...We zijn gewoon gedumpt op een plaats die nog minder is dan cat.3 namelijk naast tribune J, in een hoek waar de artiesten telkens in en uitkomen waar we telkens verscholen zaten achter de decors en waar we niets gezien hebben van de vertoning die zich boven de ijspiste afspeelde, met andere woorden, wij kunnen zeggen dat we de achterkant van de show hebben gezien, ik moet erbij vermelden dat er nog mensen waren met kinderen in een rolstoel die ook niet tevreden waren. Ik vind het ongehoord dat wij voor de zoveelste keer als minderen worden behandeld. Ik heb spijt dat ik zoveel geld heb betaald om in zo een miserabele toestand zo een mooie show te moeten bijwonen. De volgende keer zal ik zelf mijn plaats kiezen, benieuwd of ze mij gaan buitengooien, mijn geld is even veel waard als dat van iemand anders. Ja ik ben echt boos! Let wel: De show, de vertoning en de artiesten waren klasse. Proficiat
Mijn vrouw en ik willen graag enkele voorstellingen reserveren uit de Cabaretten-reeks in de Gentse Capitole. Jammer genoeg kan dat niet via uw website want a) mijn vrouw zit in een rolstoel en b) wij weten dat zij in de Capitole enkel op rij 13 (meen ik mij te herinneren) comfortabel vanuit de rolstoel in een gewone stoel kan overstappen. In het verleden heb ik wel eens via Sherpa gereserveerd, en dat bleek echt een verkeerde gok. Het personeel van de Capitole is weliswaar zeer behulpzaam, maar ook zij kunnen niet toveren. Waarom kan het reserveren via Sherpa niet? Je kan makkelijker een toegankelijk restaurant boeken in Amsterdam dan een voorstelling in Gent. Dat klopt toch niet? Je kan toch niet zomaar blind reserveren en dan maar zien waar je terechtkomt? Het valt mij telkens weer op dat normen die in het buitenland (Nederland, Groot-Brittannië, de VS...) al sinds jaar en dag gemeengoed zijn, in Vlaanderen vandaag nog onbekend zijn. Vriendelijke groet, Gerrit De Clercq, Warande 88 9270 Laarne
Ik ben zo vrij u een pijnlijke situatie te melden. Het volgende deed zich voor.
Op 19 november gingen mijn vrouw (rolstoelgebruikster) en ik naar het Big Bang-evenement in de Vooruit. Onze auto stond geparkeerd in de ondergrondse parking aan het Zuid. Het liep al tegen 1 uur aan toen we naar onze auto wilden en vaststelden, dat de lift aan het AC het niet deed.
Omdat er geen enkele andere manier was om in de parking te geraken, moesten we noodgedwongen langs de auto-uitrit afdalen. Gezien de uitstroom van autos was dat een bijzonder gevaarlijke onderneming, bovendien buitengewoon oncomfortabel voor roltoelgebruiker én begeleider.
Toen ik de (hoffelijke en gedienstige) parkeerwachter hierover aansprak, gaf hij mij een klachtenformulier dat ik kon opsturen. Ik heb geen copie bewaard van dat formulier, maar mijn klacht kwam er in essentie op neer, dat ik graag wou weten waarom wij elf euro (als mijn geheugen mij niet in de steek laat) moesten betalen om mijn vrouw als tweederangsburger te laten behandelen. Ik was niet boos, ik was woedend.
Recent kreeg ik een antwoord van de directeur exploitatie van Interparking (copie als bijlage). Behalve enkele feitelijke onjuistheden, gaf hij te verstaan dat dit eigenlijk een probleem is voor de stad Gent. Mijn antwoord op zijn brief voeg ik ook als bijlage toe.
Ik huiver bij de gedachte dat dit griezelscenario zich nog eens zou voordoen. Mijn woede over dit voorval is intussen weggeëbd, mijn verontwaardiging niet.
