Moederhert

.

Toen Truus, het grote moederhert,

Dit voorjaar weer eens moeder werd,

Toen was ze zo gelukkig.

Ze likte trouw haar baby af

bij elke voeding die ze gaf.

Doch vaderhert zei nukkig:

‘Je wordt een echte huissloof, jij.

Je hebt totaal geen tijd voor mij.

Beperk jezelf een beetje.’

Waarop zijn Truus dacht: Kerel, stik!

Ze wierp een dodelijke blik

En snauwde: ‘Lik m’n reetje!’

 Marjolein Kool.  

Herfstboeket

Mijn schat , ik heb een herfstboeket

Met liefde in elkaar gezet

Ik weet ‘t : je heb een constante

En diepe hekel aan chrysanten

Maar, liefste  wat reikt dit seizoen

Ons aan om in een vaas te doen ?

Mijn schat ,  hier is een herfstboeket

Ik heb voor jou een half sonnet

Verfrommeld tot papieren rozen

Een zwijgende metamorfose

Teweeggebracht door mij , de man

Die zelden zonder woorden kan

Mijn schat , ik heb een herfstboeket

Van jaren in elkaar gezet

Een herfstboeket van grijze haren

Die vroeger wilde haren waren

Het naseizoen als binnenpret

Mijn schat , hier is een herfstboeket

En als je het bekijken wil

Dan heb ik , liefste  hier je bril .

       Ivo de Wijs

Blijf in beweging ,
 dan heb je alle kans dat je ergens op zult stuiten ,
misschien wel als je er het minst op bedacht bent .
Ik heb nog nooit gehoord dat iemand
ergens op gestuit was terwijl hij zat .

September

De zachte gloed van ‘t laatste licht

verwarmend de kleur op je gezicht.

De wind blaast haren door elkaar

met een wild en speels gebaar.

De zomer zit nog in je hoofd

zonneschijn nog niet gedoofd.

Maar de wereld maakt zich klaar

voor een nieuw seizoen dit jaar.

Bladeren dwarrelen naar omlaag,

misschien de laatste dag vandaag

dat de zon je nog verwarmt

voor de kou je heeft omarmd.

Waar de boeren zeisen slijpen

en zoetzure appels rijpen

kleuren bomen geel en rood

wachtend op de kleine dood .

Gisteren nog,
was ik twintig jaar,
Ik amuseerde me in het leven
Ik dacht al de tijd te hebben
Ik wist nog niet dat het leven
Tussen onze vingers verdwijnt,
Even snel als een greep zand.
  
    
  Gisteren nog,
Was ik dertig jaar
En gans mijn tijd was in beslag genomen
Door de kinderen, ons huis, mijn echtgenoot, het werk….
De dagen gingen voorbij zonder dat ik
de tijd had om ervan te profiteren.
Het was steeds een koers tegen het uurwerk.
  
    
  Gisteren nog,
Was ik veertig jaar,
Ik heb de tijd niet gehad om mijn kinderen te zien opgroeien…..
Het werk en de zorgen van alle dagen
Ik zocht een beetje uitstel maar…..
Het huishouden, de boodschappen…..
Wat gaat de tijd toch snel…..maar waar brengt hij me ?
  
    
  Gisteren nog,
Was ik vijftig jaar, de kinderen waren vertrokken
om hun eigen leven te leiden…..
Nu was ik grootmoeder,
Ik trachtte te vertragen om de nu vrijgekomen tijd
een beetje op mijn eigen manier te beleven.
Dit nieuwe leven…..maar nog steeds het werk en het huis…..
Ik was rapper moe want het leven duwde me soms voort
zo dat de morgen aan de avond als het ware vast hing.
  
    
  Op deze dag,
Op zestig jaar neem ik de tijd om mijn leven te aanschouwen.
Ik neem de tijd niettegenstaande ik nog werk.
Eindelijk vind ik de tijd om aan mijn kleine geneugten te voldoen.
Ik weet dat het nu het belangrijkste ogenblik is.
Want morgen blijft onzeker 
  
    
 Met mijn man spreek ik over de tijd die men niet zag voorbijgaan.
We spreken over ons leven zonder teveel achteruit te kijken,
Omdat het leven daar nu eindelijk is.
Eindelijk heb ik geleerd om een pauze in te lassen…..
Dat kleine dingetje dat ik vroeger zoveel vergeten was.
 
  
    
 Hoe mooi is de tijd als men deze kan zien, als men deze kan voelen.
Als men deze kan knuffelen, ook als we er oud door worden.
We kunnen er niet zonder.
Hij neemt ons bij de hand en brengt ons naar andere horizonten.
Ja, gisteren nog,
Was ik twintig jaar…..
  
    
 Maar nu weet ik dat mijn tijd nog slechts een uitstel is.
Dat ik nu de tijd moet beleven die mij nog geleend is.
Dus voor mijn leven me ontvliedt en mijn tijd verwelkt,
verzacht ik mijn blik  op dat enige…...
Mijn leven....
Gisteren was ik twintig jaar.
En slechts nu begrijp ik wat tijd betekent.