Eén van de volgende weekends deden we Betekom aan. Onze beide jongens deden het schitterend.
Na de match stapt er een meneer naar me toe en vraagt naar de gegevens van Thomas. Zonder een teken te geven van het feit dat het mijn zoon was, gaf ik als ploegverantwoordelijke de nodige gegevens.Uiteraard, en daar moet ik dan geen vrouw voor zijn, vroeg ik waarom ?
Die persoon stelde me de vraag of er al ooit iemand van de Belgishe bond was komen kijken in Asse. Waarop ik antwoordde : "nog nooit iemand gezien."
"Ah, dan zal ik ne keer iemand sturen die verantwoordelijk is voor die regio", was zijn antwoord.Die mensen komen kijken om jonge spelers bij elkaar te krijgen voor een Brabantse selectie.
De week nadien moesten we naar het Brusselse Blackstar.Toen ik aan de kant stond, merkte ik alweer zo'n meneer op met DE vest van KBVB. Discreet als ik was, sprak ik deze aan en vroeg voor wie hij geïnteresseerd was.
"Ah ik kom voor de keeper van Asse-Zellik". Oei dacht ik , das den onzen.
Na de match hetzelfde senario...gegevens doorgeven....
Een week nadien was er inderdaad een brief in de bus : Thomas werd opgeroepen voor de Brabantse selectie.
Regelmatig werden er stages georganiseerd en wedstrijden gespeeld.Hij speelde steeds met jongens van een jaartje ouder.Met deze ploeg werden zij ( de Brabanders) kampioen in de Belgische interprovinciale reeksen.
Ondertussen hadden wij reeds gemerkt dat onze jongens een stapje hoger moesten zetten in de voetbal. Neen, geen dikke nek...
Ik nam contact op met Anderlecht. De jongens mochten gaan testen. Dan nog bij het provinciale Anderlecht.Het weekend nadien mochten ze mee naar een tornooi in Overijse. Mathias heeft in dit tornooi inderdaad mogen meespelen, maar Thomas bitter weinig. Op het einde van die dag werd ons gezegd : Mathias willen we wel graag houden maar Thomas ...niet echt. Uiteraard was dit een klap in het gezicht van onze jonge gasten. Thomas heeft daar echt van afgezien. Conclusie en na lang overleg : We blijven nog wat in Asse. Toen Thomas alweer actief was in de Brabantse selectie, werden we gecontacteerd door TUBIZE. Dit was voor ons precies het einde van de wereld.In diezelfde periode (dus een jaar na de testen in Anderlecht) kwam Anderlecht alweer voor onze Mathias. Probleem : Thomas naar Tubize en Mathias naar Anderlecht. Maar hun wil geschiedde. Je kan je al voorstellen.....Anderlecht met de ene en Tubize met de andere. Nu ja dat jaar verliep vrij vlot. Op het einde van dat seizoen namen we (Mathias toch) de beslissing om zijn broer te vervoegen in Tubeke. Ja...Anderlecht provinciale ruilen voor Tubeke nationale...niet niks natuurlijk. Het publiek in Tubeke stond er nogal vrij argwanend tegenover : diene jongen kan hier niks komen doen. (dan wel in het Frans...)Maar Smail, toen trainer in Tubeke , gaf hem toch een kans. Mathias vorderde heel goed. Ook Thomas deed het goed. Met Mr. Deleu als keepertrainer....geen enkel probleem.... Mathias startte de matchen bijna nooit..Tot op Kortrijk....een jongen moet van het veld en ...Mathias neemt zijn plaats in. Met succes....
Sindsdien gingen onze jongens, Thomas en Mathias, elke week twee maal trainen. Hun eerste trainer was Johan, een bigou van ne mens....Maar ook streng en zeer gedreven. Zij hebben er de eerste knepen van het vak aangeleerd. Ook een prachtige groep was het dat jaar. Eveneens de ouders zochten elkaars gezelschap op. We zorgden graag voor deze groep : broodjes smeren voor na de match, appelsientjes in stukken geven tijdens de rust.... Hun tweede trainer was Willy; eveneens ne kei van ne vent. Hij zorgde goed voor die kereltjes en ook graag resultaten zien. Je meost er wat voor over hebben. Op een dag moesten zij spelen tegne Aarschot, de eerste in de reeks.Zij hadden nog niet verloren. Maar Asse bracht hen de eerste nederlaag toe. En weet je dan wat ???? In de daarop volgende week werd de Willy ontslagen omdat hij niet speelde volgens het systeem van de coördinator. Verschrikkelijk he seg.
Op deze manier kamen ze in het voetbal terecht. Ze stonden aan de kant te kijken naar een training, toen de trainer in kwestie zei : Kom jongens doe maar eens mee. Aarzelend stapten ze mee het veld op. (want ze hadden voetbalschoenen aangetrokken van het neefje) Na de training ( heel goed weer) zaten we in de tuin en er werd aangebeld : "Mevrouw, mogen uw kinderen morgen mee gaan een matchke spelen op Wolvertem ?" Dat was even schrikken natuurlijk...Mijn antwoord was : Maar ze trainden nog maar één keer mee... Geen probleem blijkbaar. ' s Anderendaags ...hop naar de match. Samen met mijn man zagen we onze jongens bezig. Al snel was duidelijk dat één van beiden met het lopen geen probleem had, maar de tweelingbroer had het even wat moeilijker.Ik zei : das niks voor hen. Niets was minder waar. De week die erop volgde ....er werd getraind. Op een dag vroeg de trainer : wie wil er keeper zijn op de match. Natuurlijk...snel als hij was : Ik trainer!(die broer die niet graag liep he). Sindsdien is de ene zoon veldspeler en de andere keeper geworden.
Onze jongens waren nog heel jong (in het tweede leerjaar = 7 jaar zeker), toen we al zagen dat het , net als de papa en de mama, zeer sportieve gasten zouden worden.Reeds op die leeftijd speelden ze met de papa in de tuin een beetje volleybal. We trokken met hen naar Ternat, naar Kruikenburg, waar men aan zulke gasten reeds volley-initiatie gaf.Van volley was er bijna geen sprake, maar wel op een speelse manier leren omgaan met de bal. Al snel waren onze kinderen uitgekeken op deze vorm van amusement. Dan maar naar den basket...Ook dit viel niet in goeie aarde...omdat er voor deze leeftijd geen competitie bestond....vonden onze jongens het maar niks. Ondertussen kwamen ze in het vierde leerjaar terecht.We verhuisden en woonden rechtover het voetbalplein. Wat had je gedacht ??? Inderdaad...mogen we ne keer gaan kijken mama en papa ??? Zo begon het avontuur. (wordt vervolgd)
Aangezien het voor de beide jongens winterstop is, is er ook geen groot nieuws. Ze hebben wel allebei een programma meegekregen van de club. JA...toch wel...ze volgen het programma al zeer goed. Zouden ze het volhouden ??? Ik hoop het. Nu ja deze week hadden ze steeds gezelschap van de papa. Hij houdt het wel bij 'gezelschap' want hij 'zou moeten toegeven' dat hij zijn twee zonen niet meer kan bijhouden. We zien het uiteraard wel, maar hij laat het niet over zijn lippen komen. Fierheid van de papa ??? Oh ja ...een vrolijk kerstfeest en alvast een goede start in 2009.
Hallo iedereen, Vanaf vandaag zal ik proberen om mijn blog up to date te houden. Hij zal niet makkelijk zijn, maar ...waar een wil is, is een weg. Daar gaan we !!!!
Aangezien het voor de beide jongens winterstop is, is er ook geen groot nieuws. 
Hallo iedereen,
