Dit stond er in de brief van Morgaine:

Beste vrijdenkertjes,
Jullie zoektocht is ten einde, want de opdracht is volbracht.
Aanvaard onze dank.
De ketens van het onrecht zijn verbroken en de betovering van Ayla en Will is opgeheven…
De toekomst zal weer wijsheid, kracht en schoonheid in zich dragen.
“Vrede zij met U"
Morgaine




Graag wens ik iedereen een aangenaam weekend... Geniet ervan !

10-03-2006 om 00:00 geschreven door caroline

Via kringgesprekken werd het project door de leerlingen zelf geëvalueerd.

Door de voortdurend wisselende, maar intense samenwerking van de leerlingen tijdens het project was er onderling een duidelijke groei van vertrouwen vast te stellen.
Een ander belangrijke feit was dat niet enkel de vlotte praters uiting gaven aan hun bedenkingen, maar dat ook de “stille” leerlingen, die zich vroeger vaak eenvoudig aansloten bij uitspraken van medeleerlingen, nu zelf spontaan met hun mening, gekruid met anekdotes, voor de pinnen kwamen. Uit hun relaas bleek bvb. dat zij ervaren hadden dat mensen beleefdheid en vriendelijkheid echt wel wisten te waarderen. Ook hun vermogen om vreemde talen ( o.a. Elfentaal, gebarentaal en Brailletaal ) een “plaats” te geven, hadden zij als verrijkend ervaren.
Hun taalvaardigheid qua communiceren, alsook hun zelfvertrouwen had een sprong voorwaarts genomen…

Opvallend was dat hun verregaande samenwerking tevens een positieve invloed had op sociaal-emotioneel gebied.
Sommigen hadden zichzelf moeten intomen, anderen vonden dat zij dingen gedurfd én gekund hadden. Maar zeker was dat zij zich uitermate betrokken voelden bij de goeie afloop van iedere opdracht, waar iedereen naar eigen beste vermogen zijn/haar rol had gespeeld.
Zij hadden ervaren dat iedereen wel kwaliteiten had die in de groep op een of andere manier gunstig benut kunnen worden om zo een “hoger” doel te bereiken...

11-03-2006 om 00:00 geschreven door caroline

Het relaas van de leerling die niet wegens wangedrag, maar enkel bij gebrek aan papieren teruggestuurd werd naar ons klaslokaal, maakte heel wat emoties los.
Vooral toen hij vertelde dat enkel het feit dat zijn vriend hem wou vergezellen het gebeuren enigszins aanvaardbaar had gemaakt, zorgde voor veel reacties.

Bij het oplossen van de raadsels hadden zij zelf nieuwe wegen moeten zoeken, onder druk moeten denken en meerdere keren ideeën moeten wijzigen om het resultaat te laten passen in het document.
Bovendien hadden zijzelf belangrijke beslissingen moeten nemen ( o.a. bij het opsporen en zoeken van de delen van het document ), waarbij zij zich als groep positief bevestigd hadden.

Wat zij ook als zeer stimulerend ervaren hadden, was de deelname en medewerking van “buitenstaanders” (?) aan het spel.
Eén van de leerlingen verwoordde het als volgt:
“…ik had vroeger niet geloofd dat zoveel volwassenen zo ernstig zouden willen deelnemen aan ons spel…”

Alhoewel het mislukken van de “apotheoseles” de leerlingen op een ongewone manier geconfronteerd had met het feit dat men niet altijd controle heeft over de verloop van dingen en dat toevalligheden soms voor oponthoud of zelfs mislukking kunnen zorgen, hadden zij toch ook ervaren dat men het doel kan bereiken mits men zich apart én gezamenlijk voor iets inzet.
M.a.w. niet opgeven, blijven volhouden…

12-03-2006 om 00:00 geschreven door caroline