Een andere tijd, een andere ruimte…

Democratia was een landje vol lieve, blije, gezonde en kleurrijke mensen.

Daar regeerde Igraine, de Vrouwe van het Meer, niet alleen.
Zij had vele verstandige raadslieden en als iemand met een goed idee kwam aandraven, luisterde de koningin steeds aandachtig.
Igraine was een ridderlijke en rechtvaardige vrouw, die door het ganse volk – groot en klein, jong en oud – bemind werd.
Samen met haar ridder-gemaal Dag Allesgoed en haar guitige dochtertje Ayla leefde zij rustig op het mooie slot Schoonburg.
Fier wapperde op de hoogste toren de banier, met de wijze uil en de blije vrouw, die kleurrijk weerspiegeld werd in het kabbelende water van het Meer.
Maar zekere dag werden Igraine en Dag beiden getroffen door een ongewoon hevige hoest; zij werden zwaar ziek en stierven totaal onverwachts.

Zo verloor Ayla plotseling haar beide ouders en gebeurde het dat zij als vijfjarige wees Vrouwe van het Meer werd.
Omdat zij nog zo jong was, dachten de raadsleden er goed aan te doen een regent aan te stellen.
Al vlug kreeg Ayla een verre verwant Heer Bulle Bak als voogd en hij werd tevens hofmeester.
Weldra bleek dat Heer Bulle Bak een gewetenloos mens was en al snel heerste hij als een tiran over het land, dat nu Dictatoria werd genoemd.
Alles moest gebeuren zoals hij het wenste, de raadsleden hadden niets meer te zeggen en werden naar huis gestuurd.
In hun plaats kwamen de grijze soldaten.
Ook de wetten werden veranderd: er kwamen allerlei geboden en verboden en iedereen moest die naleven.
Zo moesten alle mensen om 6 uur opstaan, werken van 7 u tot 19 u en slapen gaan om 21 u. Niemand mocht nog zingen en lachen. Huilen was ook verboden.
Vrij denken mocht al helemaal niet meer, want iedereen moest geloven wat Bulle Bak verkondigde.
Wie de wetten niet naleefde werd zonder pardon in de pas gebouwde gevangenis opgesloten.
Het volk zuchtte onder de dwingelandij en werd stil, nors, droef en grijs.
Omdat de aanwezigheid van Ayla eenieder bleef herinneren aan de tijd van vroeger, gaf de regent aan zijn dienaars de opdracht dat het prinsesje ongezien van het hof moest verwijderd worden en alleen achtergelaten in het verre woud.
Alzo gebeurde.

In het woud werd het kind echter gevonden en herkend door enkelen van het kleine, oude volk. Stiekem brachten zij Ayla naar de boshut van Reinhilde. Alhoewel zij een eenvoudige, simpele landsvrouw was, bezat zij allerlei kennis en veel levenservaring.
Zij sloot Ayla in haar hart, gaf haar veel liefde en leerde haar bijna alles wat nodig was om een oprecht en eerlijk mens te worden.