Eens de leerlingen op pad waren, begon ik het kastje, dat ook reeds als schrijn gediend had in te richten als kluis. Daar zou alle gevonden informatie veilig verzameld worden.
Terwijl ik daaraan bezig was, dacht ik terug aan de werkzaamheden van de voorbije dagen. Het opstellen van het document had wel enige moeite gekost. Want wat moest er allemaal gebeuren: alle opdrachten op punt stellen, een voorontwerp maken, het document schrijven en tekenen, het papier strategisch scheuren. Na enig denkwerk werden de opdrachten definitief bepaald en wist ik wat op het document al dan niet vermeld moest worden. In de winkel van het tekenatelier vond ik een vreemdsoortig dik papier waarop ik woorden, zinnen, symbolen, e.d.m tekende. Dat deed ik zodanig dat na het scheuren de 3 delen enigszins in volgorde van mijn tijdschema konden ingevuld worden. Om dat zware papier te scheuren moest er wel wat kracht gebruikt worden en dat kwam het uitzicht van de stroken zeker niet ten goede. Maar dat was net wat ik nodig had
Donderdag na het laatste lesuur gaf ik het 1ste deel van het document af in het leerlingensecretariaat van de secundaire afdeling. Daar zou het zichtbaar verstopt worden en misschien gevonden door mijn leerlingen
Intussentijd was er reeds een half lesuur voorbij: de leerlingen zouden stilaan terugkomen
Een timide klopje op de deur en even later stonden er 2 leerlingen bij mij. Eén van beiden was erg ontdaan. Nadat zij hun klasbezoek beëindigd hadden, waren ze in de gangen op zoek gegaan om het document te vinden. Zijn groep was staande gehouden door een leerkracht en toen was hij tot de ontstellende ontdekking gekomen dat hij geen vrijgeleides bij zich had. Hij had opdracht gekregen de gangen te verlaten en zich onmiddellijk naar ons klaslokaal te begeven. Gelukkiglijk had zijn vriend hem willen vergezellen
Weer werd er op de deur geklopt, maar nu klonk het levendig, zelfs uitbundig. Een voltallig groepje, allemaal met een brede glimlach op het gezicht, kwam binnen. Eén van hen hield angstvallig de handen achter de rug, maar hun lichaamstaal had het al verklapt: zij hadden een deel van het gezochte document. Iedereen wou het graag vertellen. Dus gaf ik de spreekstok aan een van hen, zodanig dat het dadelijk veel rustiger werd. Dit was hun relaas.
Zij waren goed ontvangen en hadden allerlei uitleg van de leraar gekregen. Zij hadden niet vergeten te bedanken en gevraagd of ze met iets konden helpen, maar dat hoefde niet. Zij waren dan maar direct op zoek gegaan, hadden overal gekeken en niks gevonden. Tot een van hen op het idee kwam dat het misschien al gevonden was én naar het leerlingensecretariaat gebracht. Dus hadden zij hun stoute schoenen aangetrokken, waren binnengestapt en hun vraag gesteld. Maar er was geen speciaal stuk papier afgegeven. De leerlingen vertrokken, maar hadden ook gemerkt dat er bovenop een van de kasten een verfrommelde strook papier lag. Weer terug op hun stappen, opnieuw uitleg gegeven en aan een van de dames gevraagd of ze toch eens wou kijken wat er boven op de kast lag. En ja, daar was het
De andere leerlingen waren ook teruggekeerd, enigszins ontgoocheld, tot ze hoorden dat we het 1ste stuk in ons bezit hadden. Nog net tijd om de tekst even te bekijken
Vreemde symbolen in een rooster, Brailleschrift, halfafgewerkte tekeningen, enz.
Nieuwsgierig als zij waren, werd snel afgesproken dat zij weer tijdens de middagpauze zouden bijeenkomen om te puzzelen, want volgende week waren zij op G.W.P. en dan kon er niet verder gezocht worden
|