Via een levendig relaas van mijn collega A. W. wist ik reeds zaterdagavond dat mijn leerlingen inderdaad het gezochte deel van het document, alsook het begeleidend schrijven van Het Kleine Volkje in hun bezit hadden.

Ter plaatse hadden zij zich over deze meevaller zeer opgetogen en tevreden getoond.
Maar wat hen vooral intrigeerde, was dat de oplossingen, gevonden door het kleine volkje, in onzichtbare inkt geschreven waren.

Anderzijds waren zij voldoende bezorgd over de veiligheid van het gevonden document, want ondanks het feit dat een van de begeleiders voorgesteld had om daar ter plaatse reeds te trachten om het onzichtbare zichtbaar te maken, hadden ze toch maar beslist dat zij dat liever veilig op school zouden doen.

Toen ik maandagmiddag op school arriveerde, werd ik reeds opgewacht door een groepje leerlingen die er absoluut op stonden dat ik onmiddellijk het gevonden deel veilig in de kluis ging opbergen.
Wat ik dan ook deed.

Zij vertelden mij intussentijd in geuren en kleuren wanneer, waar en hoe zij het pakje gevonden hadden, hoe de begeleiders hierop gereageerd hadden en hoe moeilijk het geweest was iedereen ervan te overtuigen dat er best zo weinig mogelijk, om niet te zeggen niet, over dit voorval moest gepraat worden. Gelukkig hadden slechts een paar begeleiders weet van de vondst en zij wisten dat in dit geval zwijgen = goud !

Tijdelijk moest ik hun enthousiasme wel afremmen, want er was nu geen mogelijkheid om het document te onderzoeken en de volgende les moesten zij alweer op pad ... misschien terug in het verleden ?

Daarom werd er dadelijk beslist dat zij donderdag tijdens de middagpauze weer samen zouden komen om te zoeken naar oplossingen.