Het is nog steeds wennen,als je man niet meer thuis is en komt,en je steeds maar een telefoontje krijgt, dat ze hem weer verplaatst hebben... want de bedoeling is dat hij hier in zwolle zou komen,, maar daar zijn ze nog met de verbouwing bezig. En dan te horen dat hij een liesbreuk en ze niet opereren.. Ook zijn hart is niet goed.... Hij is nooit en makkelijke man geweest,maar is ook daar erg lastig, en hebben hem nu op een kamertje gezet...
En als je hem ziet schrik je.. ook de kinderen,die kent hij niet meer,mij zo nu en dan.maar het is een hele opgaaf naar hem toe te gaan. Hij is broodmager... maar het personeel is wel lief voor hem... Ondanks, ik nu tot rust kom is er in mij geen rust,vooral bij het opstaan.. dan wil ik soms wel in bed blijven,maar spreek mezelf moed in.... dan gaat het wel weer.... vandaag was het weer zo'n rot dag.... maar ik moet de moed erin houden... en er wat van maken... zal gauw weer eens schrijven....
