In de middag van 7 september vertrek ik (Ben Verberne) in Borgerhout om de volgende dag vroeg voor de file uit, van het vliegveld Zaventem, Brussel, te kunnen vertrekken. s Avonds wordt er bij MSC onder een glas bier fijntjes vermeld datde Nederlanders nog steeds niet begonnen zijn met het uitbaggeren van de Westerschelde. Broederlijk drinken we het verdriet van België weg, voorzover dat tenminste kan. De volgende morgen brengt Leo Verheyen, de missieprocurator, André Claessens en mij naar het vliegveld. We zijn het zware verkeer voor! Opnieuw hoor ik dat het vrachtverkeer naar Brussel zal afnemen als de Nederlanders zich maar willen houden aan hun belofte
In Zaventem bevindt de incheckbalie voor passagiers naar Afrika zich ergens in een ver afgelegen en halfdonkere ruimte; ver weg van de reclame, de winkels en de glitter die bij een modern vliegveld horen. Een duidelijke boodschap aan Afrika Het inchecken op basis van onze elektronisch bestelde tickets gaat snel. Daarna, op weg naar de vertrekruimte, volgen nog vier controles, de ene nog strenger dan de andere: schoenen uit, broekriem af, zakken leeghalen, armen wijd om te laten fouilleren, presenteren van paspoort en ticket, en tenslotte in ijltempo alles weer aantrekken, inpakken en verder lopen. Op naar de volgende controlepost!
De vliegreis verloopt vlot. We zitten ingebouwd tussen luidruchtig naar elkaar roepende mensen. Naast me snurkt een Afrikaanse monseigneur. Ook luidruchtig. De reis duurt zes uur en drie kwartier. André en ik praten elkaar bij over allerlei zaken; pluizen een paar kranten uit, doezelen weg, eten, enz. Vlak voor aankomst in Yaounde, de hoofdstad van Kameroen, zet ik mijn horloge één uur achteruit; opnieuw is het half vier in de middag. Pater Bruno Kuen, een Tiroler die overste is van de Franssprekende Afrikaanse Unie, staat bij de uitgang te wachten. De weg naar Yaounde is heuvelachtig; er zijn veel bomen. Ik moet denken aan Agusan del Sur. Rode aarde en behoorlijk stoffig: het regenseizoen staat op punt van beginnen. Bruno brengt ons naar het districtshuis, waar we Gabriel en Dieudonné ontmoeten, twee jonge medebroeders respectievelijk uit Kameroen en Congo. De voertaal is Frans. Er wordt zo snel gesproken dat ik er maar een beetje van kan verstaan, ondanks het boekje Frans voor Dummies, dat ik de voorbije weken heb doorgewerkt! Ze wijzen onze kamers, prima! Met eigen toilet en douche. Er komen een paar flessen bier op tafel en een schaal met ananas, watermeloen, banaan en papaja. Wanneer het donker wordt, steekt er af en toe een zucht wind op. Met vieren houden we een korte gebedsviering. Het avondeten dat daarop volgt, bestaat uit rijst, gebakken banaan, kippenpoten en vis. Als oudste van het gezelschap krijg ik de krop van de kip! Spaarzaam brandende lantaarns langs de weg houden de herinnering levend aan het pausbezoek van een paar maanden geleden
Diezelfde avond komt Iluku Toussaint, overste van Congo, met het vliegtuig uit Kinshasa. Hij zal de gespreksleider zijn in de komende conferentie. Met vijven houden we s morgens een eucharistieviering in een eenvoudig opgetrokken kapel op het terrein van het MSC-huis. Bij het ontbijt dat volgt, sta ik stomverbaasd. Behalve de koffie staat er stokbrood op tafel en een stuk Franse kaas! Afrika met Franse franje! Er wordt nog gauw boter gekocht in een winkeltje bij de buren. Onderwijl hoor ik in flarden verhalen over de verrechtsing van de kerk ook hier.
De kardinaal van Yaounde eist van jonge priesters dat ze een prefatie kunnen zingen in het Latijn, enz. De grapjas! Geld speelt hier in de kerk kennelijk een overheersende rol. We maken kennis met Rosalie Ayssi, een dame die lid is van het kerkelijke netwerk voor Gerechtigheid, Vrede en Heelheid van de Schepping hier in Yaounde. Zij zal ons helpen tijdens de komende week. Vandaag moeten we onze violen op elkaar afstemmen, aldus André, die in de eerste week samen met haar de inleidingen zal verzorgen. Tijdens het eten verslik ik me in een graat. Nog nooit in mijn leven heb ik me zo lang, zo benauwd gevoeld. Een nare ervaring! Ik vertaal in het Engels een paar teksten die door André zijn opgesteld in het Frans. Voor het avondeten worden we uitgenodigd voor een echtpaar dat lid is van de Chevalierverbondenen. Samen zijn ze naar de wereldwijde bijeenkomst geweest in Sto.Domingo. Erg hartelijk (en lekker!).
