Het is alweer een tijd geleden dat ik me hier vertoonde... enerzijds vanwege allerlei ambetante zaken die moesten en nog moeten afgehandeld worden en anderzijds omdat ik gewoon geen zin had hier weer te zitten mekkeren over hoe moeilijk ik het wel heb... ik schaam me vaak omdat ik klaag terwijl heel veel anderen het heel wat erger hebben maar ja ik ben ook maar een mens en je eigen leed voel je het best... ik heb dan wat figuurlijk zitten nagelbijten... ja figuurlijk want echt nagelbijten was nooit een van mijn ondeugden... trouwens in mijn gloriejaren had ik altijd lange sterke en mooi gelakte nagels terwijl ze nu vanzelf afbrokkelen niettegenstaande ik alle mogelijke vitaminen en mineralen verorber die zogezegd nagels en haar zouden versterken... dat is echter niet het enige dat afbrokkelt... ik zal nu maar verder gaan met het goede nieuws... voor mij althans... maandag moest ik op oogcontrole... het begon al goed... auto wilde niet starten en 't manneke had een van zijn pikzwarte dagen... ik belde zoon maar kreeg alleen zijn antwoorddame aan de lijn... dan heb ik maar mijn meest gemakkelijke en tevens minst flatteuze schoenen aangetrokken en ben... gewapend met mijn stok... vertrokken naar de kliniek... daar al hijgend als een oude hond aangekomen... veel te vroeg zodat ik rustig kon bekomen... ik kreeg het hele circus te ondergaan gedurende zowat 2 uren... gelukkig was het resultaat positief d.w.z. glaucoom en maculadegeneratie (de droge) stabiel... de terugweg zag ik al met meer moed tegemoet... thuis werd ik verwelkomd met een boel klachten en dingen die ik direct moest doen voor hem... ik zei FOERT en ging liggen uitblazen... toch ietwat fier op mezelf... ik KON het nog!

Gisteren hebben ze die fiber binnen gebracht... iets waar ik tegenop zag als een berg... maar het geluk was met ons... de technieker was een jonge en heel vriendelijke man genaamd Mohamed... hij deed exact wat ik hem vroeg en heeft het boeltje heel netjes afgewerkt zodat zelfs man even niets te preutelen had... zoon is ook gekomen om moeke te steunen en gelukkig maar want de technieker had een nieuwe modem geplaatst en de wifi moest opnieuw worden ingesteld... wat zou ik zonder dat zoontje beginnen.

Deze nacht werd ik door man wakker gemaakt omdat zijn "verband" niet lekker zat... hij is al jaren incontinent... dan maar even het bed uit en de zaak verhelpen... met een paniekerige en huilende man terug naar bed en nadat hij wat was gekalmeerd toch nog wat kunnen slapen... opgestaan met een duffe kop... wilde de planten water geven en liet de volle gieter vallen... zowat 3 liter water over de living vloer... weer alles moeten verplaatsen want water kruipt vliegensvlug overal onder... ik zal vandaag extra moeten opletten want een niet uitgeslapen ikke is een onhandige ikke... ik zie dat het alweer tijd is voor de middagboterham... tot kijk!

11-12-2024 om 11:46 geschreven door Myette

Ja ik sta er zelf van te kijken maar ik ben gisteren op trammeke 9 gestapt... hoe lang de rit gaat duren weet ik niet... gelukkig maar... ik werd door enkele buren verwend met bloemen en kaartjes... ik werd er gewoon emotioneel van... van zoon kreeg ik een nieuwe gsm waar ik vandaag mee zit te worstelen om er enkele apps op te krijgen... dochter komt morgen aanwippen... manlief leeft in zijn eigen wereldje en toen ik hem vertelde dat ik jarig was kreeg ik een lege blik van hem... dat zijn momenten dat je je heel eenzaam voelt... morgen gaat onze straat feesten... enkele nieuwe buren hebben de koppen bij elkaar gestoken en willen onze straat wat opfleuren... ik heb beloofd om te zitten duimen voor droog en zonnig weer en zo te zien heeft het gewerkt... ik zit nu wel met pijnlijke duimen maar dat heb ik er voor over... wij hebben indertijd ook 2 straatfeesten mee georganiseerd... alle garagepoorten open en iedereen deed zijn deel... wij hadden toen een enorme vrieskist en we kregen de taak om de hele bende van koffie... thee en ijsjes te voorzien... dus stonden we de hele dag iedereen te bevoorraden... mooie herinneringen... intussen zijn bijna al die buren verdwenen en nu is het de beurt aan de volgende generatie... het maakt me blij dat er toch nog jonge sociaal voelende  mensen bestaan... mensen die zich niet opsluiten in hun eigen kleine kringetje... niet zo evident in deze sombere en egocentrische tijden... wat mijn eigen kringetje betreft... ik heb mijn handen vol met verplegen... tja die pipo van mij vergeet gewoon dat hij al zo oud is en speelde het klaar om boven op een kast te klimmen waar hij dan natuurlijk afviel... resultaat 2 kapotte knieën... een bebloede broek en lakens... het stopt gewoon niet... ik begin er ernstig aan te denken hem in een dwangbuis te stoppen... en ik die indertijd dacht dat op 2 kleuters passen vermoeiend was... wist ik veel... enfin klagen helpt ook niet daarom ga ik nu maar verder die gsm mores leren... tot later!

29-11-2024 om 14:10 geschreven door Myette

De donkere periode is begonnen... 's morgens wordt het nog moeilijker je bed uit te klimmen en 's avonds zit je al heel vroeg je electriciteitsrekening op te drijven... de voorbije week was enerzijds positief gezien het goede nieuws van de dokter maar ook triest want onze buurman en zowat onze laatste vriend uit vroegere en leukere tijden is plots overleden... hij was 95 en dus niet in de wieg gesmoord maar toch is het altijd even slikken als het gebeurt... nu moeten we de begrafenis nog ondergaan... altijd weer een snotterige periode voor mij... en dan zullen we maar verder sukkelen zo goed en zo kwaad als we kunnen... de herinneringen blijven echter en daar zaten vele plezante in... we bouwden samen onze huizen en werden vrienden... hebben samen onze kinderen zien verschijnen en opgroeien... tja... weer een pagina uit ons levensboek weg.

Niettegenstaande ons wel heel saaie leventje vliegen de dagen en weken en maanden voorbij als de wind... Kerstmis is al in aantocht... en dan zitten we in 2025 voor we het beseffen... ik was net aan die '24 gewend en moet dan weer gaan wennen aan '25... en niet alleen aan dàt maar elke week bijna moet je iets nieuws in je oude hersentjes proberen te stoppen... nu is het weer dat gedoe met dienstencheques... alles moet maar via het net tegenwoordig... wat moeten mensen die nooit hebben geleerd met een computer te werken aanvangen in deze tijd... denkt niemand daar ooit aan... nu is er weer een pipo die wil dat identiteitskaarten verdwijnen en dat alles op je smartphone wordt gezet... wel gezellig voor die mensen toch... niet iedereen heeft zo'n ding op zak... trouwens een ID kaart is licht... dat kan niet gezegd worden van een smartphone... als je dan de deur niet uit kan zonder dat ding mee te zeulen... weer iets om het geld uit onze zakken te halen... zou die pipo soms aandelen hebben in de electronica wereld?

20-11-2024 om 16:24 geschreven door Myette

Heb ik me daar toch een bangelijke week gehad... ik zat zaterdagavond TV te kijken en intussen een koekje te knabbelen... een nogal kruimelig ding... dus begon ik die kruimeltjes op te vissen en voelde plots een knobbel in mijn linkerbooby... men leest soms zoiets als "het bloed bevroor in haar aderen" tja inderdaad... op slag was de TV vergeten en trok ik me terug om de mogelijkheden te overdenken... wat als... etc. etc... aangezien het huisbezoek van onze dokter gepland stond de volgende week heb ik gewoon gewacht tot hij er was en hij schreef dadelijk een voorschrift uit voor een mammo en echo... nu nog een afspraak maken... zoals ik al eerder vertelde gaat zoiets tegenwoordig niet zo vlot... na verscheidene malen gebeld te hebben zonder antwoord ben ik dan maar gaan zoeken op het net... dat was ook al niet gemakkelijk maar de aanhouder wint en ik kreeg een afspraakformulier te pakken... nu maar wachten op antwoord... dat kwam al de volgende dag en ik mocht de dag nadien al komen... toen ik mijn beklag maakte over die telefoon kwam ik te weten dat dat nummer al 2 jaar niet meer in gebruik is... maak dàt mee... toen ik het belde kreeg ik wel de gewone rimram te horen van "als je dit of dat wil druk dan dit of dat"... ook stond het nog op de website... je zou voor minder uit je krammen schieten... enfin eind goed al goed... na het "pletten" en "pappen" kreeg ik te horen dat het gewoon overdadig klierweefsel is vergezeld van waterblaasjes... ik had nog nooit van die dingen gehoord... toch niet in boobies... maar ja men leert elke dag wel wat bij... ik ben dan te voet terug naar huis gewandeld alhoewel ik liever had gehuppeld... die opluchting is niet te beschrijven... even gered door de bel... ik heb de dokter uitbundig bedankt... moest me erg inhouden of ik was het mens om de hals gevlogen.

De rest van de week heb ik doorgebracht in een soort trance... kennen jullie dat... na een zware schok komt de ontspanning... het gevoel dat je leeggelopen bent... men zegt dat honden veel aanvoelen maar toen zoon zaterdag ons kwam opzoeken was dat beest gewoon uitbundig... hij danste de trap op en bleef tussen man en mij doorhuppelen als een gek... later duwde hij zijn snuit tegen mijn gelaat en bleef me in de ogen kijken... niet echt zijn gewone gedrag... ik probeer nog harder mijn geduld te bewaren nu als man weer zijn kuren heeft en denk dan  : "ach het had erger gekund"... hoe lang ik dat ga volhouden is nu de vraag!

11-11-2024 om 11:03 geschreven door Myette

Geduld is een schone zaak... jawadde... hoe ouder ik word hoe minder geduld ik heb en hoe meer je nodig hebt... het is niet eerlijk!!!

Voor ik het vergeet wil ik de lieverds danken die me nog eens komen bezoeken en de moeite nemen een reactie te plaatsen... alhoewel ik dit blog blijf houden om mijn hart eens te luchten is het toch aangenaam om eens een antwoordje te krijgen op mijn ontboezemingen.

Wat dat geduld betreft... vandaag begon ik al met een half lege emmer van dat spul en dat belooft... 't manneke heeft weer een "stalk" dag en loopt me de hele tijd voor de voeten... in de badkamer... de keuken... hij wil helpen maar stel je voor dat je tracht iets klaar te krijgen in huis met een kleuter die aan je rok hangt... en ik die dacht dat ik die periode achter de rug had... ik moet bekennen dat die "buikgriep" of wat het dan ook was... me een krak heeft bezorgd... ik kocht me een bloeddrukmeter en die blijft steeds hangen tussen de 100 en 110 terwijl hij gisteren slechts 90 aangaf... woensdag komt de huisarts en ik ben benieuwd wat die gaat meten... ik weet nog altijd niet of we bij die huisartsenpraktijk kunnen blijven... tegenwoordig worden die allemaal in regio's verdeeld en blijkbaar zitten wij net buiten die van hen... plezant is anders en dàt na ca 40 jaar klant te zijn... sinds die verrekte corona is het er niet gemakkelijker op geworden... voor alles en iedereen moet je een afspraak maken... wil je medisch advies van een "specialist" moet je maanden wachten... in die tijd ben je ofwel genezen ofwel dood... ik moest gisteren bellen naar de "ziekenkas" en dan zit ik al in de zenuwen... voor je je een weg hebt gebaand door al die keuzenummers zit je al 5 minuten aan dat toestel... dan krijg je te horen dat je zeker 5 minuten moet wachten... tant pis... ik zou wachten... en ik had chance... na enkel 2 minuten kreeg ik een echte man aan de lijn en nog een vriendelijke ook die me heel behulpzaam van mijn probleem af hielp... het klinkt raar maar dat maakte de rest van de dag draaglijk.

Maandag wipte mijn lieve overbuurvrouw binnen voor een babbel terwijl man braaf bleef TV kijken... en zaterdag kwam dochter nog eens aanwaaien... die zit nog altijd in de problemen met administratieve zaken over de erfenis van haar overleden man... ze heeft dus een bouwgrond die ze nog niet mag verkopen zolang ze niet de officiële toestemming krijgt maar ze mag wèl de successierechten erop betalen... van zulke dingen krijg ik het maagzuur... dit noem ik maffia praktijken!

Voor de rest is er niet veel soeps te vertellen... dat ik elke dag iets nieuw ontdek bij mezelf en dan bedoel ik lichamelijk... ik zeg nu wel "nieuw" maar het zijn niet echt leuke dingen... weer ergens een plooi of vlek meer... vandaag was het een ader op mijn been die er gisteren nog niet was... tja hij was er wel maar niet zichtbaar... spannend is het wel... elke dag iets anders... op den duur heb je zoveel van die dingen dat je het niet de moeite vind om het aan de dokter te vertellen want waar moet je beginnen... ach... ik zal eerlijk bekennen dat ik het heel moeilijk heb met ouder worden... pardon... oud ZIJN... IK VIND HET KNUDDE!

04-11-2024 om 10:48 geschreven door Myette

Heel voorzichtig kom ik verslag uitbrengen... ja voorzichtig en behoedzaam... dat vies beestje heeft zich weliswaar teruggetrokken maar een wankel oud wrak nagelaten... een zwijmelend oud wefke... aangezien ik maar niet op mijn plooien kwam de dokter terug laten komen... die stuurde iemand van het lab om bloed te komen aftappen... het resultaat is verwonderlijk niet verontrustend... maar die bloeddruk blijft maar heel laag... een bloeddruk waar ik al meer dan 30 jaren wegens te hoog pillen voor slik is nu van gedachten veranderd en weigert boven de 11 uit te komen en dat voel ik... de dokter stuurde een verpleegster met een bloeddrukmeter te leen en nu moet ik 2 x daags de druk opnemen en opschrijven... ik voel me dan even 80 jaar jonger... die zalige tijd toen ik braaf mijn huiswerk maakte... volgende week zal de dokter moeten beslissen wat hij met mij en die koppige bloeddruk gaat aanvangen... intussen ben ik begonnen met eten... ook heel voorzichtig... het goede nieuws is dat ik al zonder walging wat kan koken en het daarna binnen proppen... voor Nancy die bezorgd informeerde of ik niet te mager word... ik sta momenteel terug op mijn "trouwgewicht" eentje dat met de jaren meer en meer aangroeide niettegenstaande alle dieten en gekke kuren ik ervoor deed en dat nu op 10 jaar tijd stilaan slonk zonder enige moeite... dus voor allen die nog vechten met overgewicht : eens de 80 voorbij gedaan met die zorg... je krijgt er dan wel andere voor in de plaats maar ja je kan niet alles hebben nietwaar... tot hiertoe heeft 't manneke stand gehouden... die man is van gewapend beton... enerzijds een zegen want een gezonde man is al erg genoeg en een zieke is een nachtmerrie... maar anderzijds vrees ik het niet zo lang aan te kunnen want mijn constructie is minder stevig... que sera sera!!!

18-10-2024 om 10:34 geschreven door Myette

Aangezien stoeffen mij nooit goed bekomt ga ik nu heel voorzichtig piepen dat ik denk dat het me ietwat beter gaat... tja ik herinner me niet ooit zo ziek te zijn geweest... misschien ooit wel maar dat was dan in een ver en grijs verleden... wie dit vies beestje bij ons binnen bracht heb ik nog niet kunnen ontdekken en gelukkig maar voor hem of haar want... het komt erop neer dat ik een of ander virus binnen kreeg dat zich tegoed deed aan mijn darmen en maag... een hele week niets kunnen eten maar wat eruit kwam was om U tegen te zeggen... toen de dokter me onderzocht was mijn bloeddruk ver onder het normale peil en dat was te merken want ik zwijmelde van noord naar zuid en zelfs mijn hersentjes dwaalden mee... geen koorts nee maar wel hevige krampen... zo hevig dat ik zelfs vergat in stilte te lijden... wat het ook nog erger maakte is dat ik niet zomaar mijn bed kan induiken en de boel de boel laten... o nee... want ik zit ook nog met een volwassen baby hier die zijn eten moet hebben en zelfs het brood niet kan vinden... dat brood zit al meer dan 60 jaren in dezelfde brooddoos in dezelfde kast... natuurlijk is het niet datzelfde brood van 60 jaar geleden... dit om elk misverstand te voorkomen... klein voorbeeldje om aan te duiden wat je dan als hulp kan verwachten... in één woord : ELLENDE!!!

Gisteravond heb ik een grote pot havermoutse pap gemaakt en er heel voorzichtig enkele lepels van naar binnen gepropt... dan bang zitten afwachten op de gevolgen... buiten talloze bangelijke rommelgeluiden in mijn onderwereld bleef het rustig en ben ik gaan slapen... nu ben ik al zover dat ik kan ga nadenken over wat ik ga koken voor het avondmaal... dit is geen sinecure hoor want de vorige dagen mocht ik zelfs niet aan voedsel denken of ik werd kotsmisselijk... ik heb zelfs de moed gevonden 't manneke en later mezelf te douchen... iets waar ik belachelijk fier op ben... ja zeg mag ik?

Als inspanning voor één dag heb ik mezelf al dik overtroffen... nu wat rust en moed verzamelen voor dat avondmaal straks... ik durf het haast niet zeggen dus fluister ik het maar... ik hoop dat man mijn virus negeert want dàt erbij zou echt van 't slechte te veel worden... tot in betere tijden!

13-10-2024 om 11:01 geschreven door Myette

Hallo iedereen die de moed heeft hier te komen lezen en een woordje te plaatsen... ik leef nog alhoewel het verre van "spring" is maar ja op mijn leeftijd mag je al blij zijn dat je 's morgens wakker wordt... ik las net dat Maggie Smith gisteren overleden is en ja dat doet me iets... ten eerste omdat ik het een keigoeie actrice vind en ten tweede omdat we uit hetzelfde bouwjaar komen en wel met maar enkele dagen verschil... dus allebei boogschutters... nu moet ik er nog 2 in het oog houden d.w.z. Brigitte Bardot en Sophia Loren... ook allebei jaargenoten... iconen uit een andere tijd... een tijd die op sommige gebieden beter was... mijn tienerjaren bracht ik door in de periode vlak na de oorlog toen iedereen nog vol hoop was op "eeuwige vrede"  want er zou nooit meer oorlog komen... het bleek dus een ijdele hoop te zijn want overal waar machtswellustige types de leiding hebben is er heibel en dat zal nooit veranderen... mensen zijn nu eenmaal van een twistziek ras... nooit tevreden... helaas!

Na deze ontboezeming even een kort relaas van mijn super saaie week... buiten de gewone dagelijkse taken en strubbelingen met 't mannekes is er niets gebeurd dat de moeite waard is om te vertellen... mijn huishoudhulp kwam en deed de strijk en toen ik haar vertelde dat ik eigenlijk te weinig werk voor haar had heeft ze ervoor gezorgd dat ze maar om de 2 weken 2 uren komt... voor het poetsen van ons stulpje heb ik om de 2 weken een lieve Poolse vrouw... de rest doe ik in kleine stapjes met de hulp van een pijnstiller af en toe... ik heb me vaak afgevraagd hoe die rijke mensen het verdragen om de hele dag personeel te hebben rondlopen... niet mijn ding dus... als de poetshulp komt begint ze boven te werken en ik blijf uit haar buurt... als ze naar beneden komt glip ik naar boven... ik ben zelf iemand die liever alleen werkt zonder afleiding... zoon is ook zo en als hij aan een klus bezig is maak je je best uit de voeten... ieder zijn meug nietwaar!

28-09-2024 om 00:00 geschreven door Myette

Wel wel ik zou het stilaan al moeten weten... ik mag blijkbaar nooit eens "stoeffen" of ik wordt afgestraft... d.w.z. dat ik de vorige keer arrogant vertelde de ingewanden van manlief onder controle te hebben... niet dus... gisteren weer een heel aangename avond doorgebracht met om te beginnen 3 uren lang naar man's gehuil te moeten luisteren... dan toch maar zoon gebeld om ons naar spoed te brengen... daar aangekomen kregen we direct een kamer en toen de verpleger binnen kwam zat man op het toilet en piepte heel zacht dat het "gelukt" was... en ik... ik stond me daar dood te generen... gelukkig was die verpleger een aardige kerel die me gerust stelde en zegde dat we zo buiten konden zonder onderzoek en we dan geen rekening zouden krijgen... al een hele geruststelling want ik had net die van de vorige keren betaald en dat was al een hele hap... het ergste aan dit hele gedoe is dat man het direct vergeten is en gewoon zijn oude koppige zelf is... weigert voldoende te drinken... wat deel is van zijn probleem... wat moet ik dan doen... me opstellen als een bullebak en hem dwingen zich te wassen en voldoende te drinken... wat resulteert in gebrul en ruzie... toen we thuis kwamen en ik bovenstaande taken had verricht ben ik naar bed getrokken met een slaappil en een tablet om mijn maag en darmen tot rust te brengen want die protesteerden luid... op die momenten moet ik bekennen dat ik het even niet meer zie zitten en me afvraag hoelang ik dit nog kan volhouden... vandaag is hij even... met de nadruk op "even" als een lam... ik heb hem onder de douche gekregen... hem in proper ondergoed en de rest gehesen... te eten gegeven en nu is mijn enige wens... RUST!

22-09-2024 om 11:16 geschreven door Myette

Goed geslapen vannacht... opgestaan met energieke plannen... ik zou eens eventjes de zomergarderobe aanpakken en de winterspullen boven halen... begon met de lade met "onderspullen" d.w.z. topjes en Tshirts... heb nu een berg van die dingen die weg mogen want heb ze al jaren niet meer gedragen en dat zal ook niet meer gebeuren... dat doet me denken aan de tijd toen ik 3 verschillende maten in de kast had hangen... altijd in de hoop ooit nog eens de kleinste te kunnen dragen... ook nooit gebeurd en dan maar weg gegeven... nu zou ik er stilaan weer in passen maar ben dan weer te oud geworden... tja... van oud worden gesproken... oud en vlug moe... na die ene onnozele lade was ik verdorie te moe om nog verder te rommelen... zal voor morgen zijn... misschien?

De week verliep tot hiertoe redelijk rustig... met de nadruk op "tot hiertoe"... man's ingewanden had ik onder controle door hem als een havik in het oog te houden en zijn medicatie aan te passen... er staan nu al twee O's in mijn kalender... te zeggen twee x grote boodschap... haha... je kan er mee lachen maar voor mij zijn dat dan hoogdagen... weer gelukt niet naar de spoed te moeten met hem... een kinderhand etc. etc.

Gisteren een boeiend boek uitgelezen... het leven van een vrouwelijke huisarts in een artsenpraktijk... het doet je wel nadenken over jezelf en de rest van de mensheid... waar zijn we mee bezig en waar maken we ons druk over... haar persoonlijk leven wordt ook beschreven met voornamelijk het huwelijksleven... zoals ik zei doet het je nadenken en veel zaken begrijpen... nooit te oud om iets bij te leren toch!

19-09-2024 om 11:20 geschreven door Myette

Het is weer al een tijd geleden dat ik de moed had om iets te schrijven, tja ik heb niets leuks te vertellen en van altijd over mijn ellende zeuren word ik zelf triest van zodoende... de dagen verlopen hier zowat hetzelfde met soms een uitschieter zoals eergisteren toen ik 's morgens op de keukentafel een berg stukgeknipte foto's zag liggen... foto's van vakanties van vroeger toen de kinderen nog klein waren... ik kreeg er bijna een hartstilstand van... even maar en dan een woedeuitbarsting van jewelste... ja ik weet wel dat je met demente mensen geduld moet hebben en veel empathie maar door de jaren heen is mijn zak geduld en empathie wel dun geworden... zoveel herinneringen zomaar verknipt... man was zoals gewoonlijk verwonderd dat ik kwaad was... ik had hem wel in die albums zien bladeren en was nog blij dat hij er zo rustig en tevreden bij zat... wist ik veel... ik ga eerlijk zeggen dat ik even moordneigingen voelde opkomen... die heb ik kunnen onderdrukken maar de andere stap is dan negeren... dus doe ik alsof hij lucht is... hij loopt me dan de hele tijd achterna om me uit mijn tent te lokken en dan komen die moordneigingen terug boven drijven... vandaag was hij in de boekenkast aan het rommelen... MIJN boekenkast... die boeken steken zijn ogen uit want hij leest nooit... vindt ze overbodig en wil ze weg... daar zijn ook al vele lelijke woorden over gevallen want van mijn boeken moet hij afblijven... wat gaat hij volgende keer weer doen... ik voel me niet meer gerust.

Zoon heeft zich een tweedehands buggy aangeschaft... een machientje waar hij nog enkele maanden aan zal moeten klussen... de prijs was voordelig maar het ding is natuurlijk niet in perfekte staat dus... ik had gedreigd hem de nek om te wringen als hij ooit weer op een motor zou willen kruipen... na 2 zeer zware accidenten vind ik het welletjes en hij gelukkig ook maar die motorgasten voelen zich alleen goed als de wind in hun haren kan waaien... wat in zijn geval niet klopt want hij scheert zich al vele jaren kaal... dan maar een buggy... een ding dat in de klasse "motoren" valt maar 4 wielen heeft en open is aan de bovenzijde... voorlopig is hij gelukkig met zijn nieuwe speeltje... onze wagen staat nu terug in onze garage en dat is weer een zorg meer voor mij want ik ben bang dat man de een of andere dag wil gaan rijden... in zijn hoofd kan hij nog alles zoals vroeger en zo iemand proberen te overtuigen van het tegendeel is gewoon onmogelijk... que sera sera... mijn lijfspreuk tegenwoordig.

11-09-2024 om 14:16 geschreven door Myette

YEP... ik leef nog... dit voor de vriendelijke bloggers die het vroegen... ik adem... eet... slaap... handel de nodige zaken af om dit leven verder te laten draaien... tiussen die bedrijven door verveel ik me te pletter... tja lezen en puzzelen is wel plezant maar je wil toch ook nog wel eens iets anders buiten de vervelende huishoudelijke problemen... en dat "anders" is ver te zoeken... zodoende!

Zoals ik vaak zegt : "tel je zegeningen" wel ik ben nu naarstig aan het zoeken naar die zegeningen... misschien de blijde verwachting dat woensdag mijn poetshulp komt opdagen... de bijna dagelijkse telefoontjes van mijn lieve zoon... mijn ook zeer lieve buurvrouw die perse voor ons wil koken... aangezien ze niets in ruil wil aannemen probeer ik ze te ontmoedigen... tja ik sta niet gaarne in de schuld... dit zijn zowat de enige lichtpuntjes... niet veel om mee te borduren maar ja... het moet wel.

Het beloofde zware onweer van gisteren heeft ons gelukkig gespaard... buiten enkele lichtflitsen en bedeesde knallen en regen werden we gerust gelaten... net op het nieuws gehoord over de minder gelukkigen zoals die kinderen die met kasteel en al de lucht ingingen... wat een dolle pret!

Over regeringszaken zal ik maar zwijgen want ik heb me voorgenomen vandaag me niet kwaad te maken... alhoewel... het is nog vroeg... wat deze dag me gaat brengen is nog af te wachten... straks komen zoon met hond ons opzoeken... dan moeten er enkele aanpassingen gebeuren aan ons meubilair zoals plaids op "zijn" bank... tja een beest van 50 kg. laat wel sporen na en... aangezien ik niet van plan ben om op onze eerbiedwaardige leeftijd nog een nieuwe divan te kopen... dek ik alles zorgvuldig af... dan komt dat beest aangesprongen... ploft zich neer...begint zich van welbehagen om en om te rollen... en daar gaat mijn "bekleding"... maar hij is zo lief en kan me zo verleidelijk in de ogen kijken dat ik wegsmelt... tja ik zwicht nog altijd voor mannelijke charmes... ojeeeee!!!

Tijd om mijn stoelyoga-oefeningen aan te vangen... ik heb nooit begrepen hoe sommige mensen een kick krijgen van joggen of eender welke lichamelijke en zweterige bezigheden... ik deed ze allemaal vroeger om mijn "rondingen" in toom te houden maar wreed tegen mijn goesting en al tellend... iets wat ik nog altijd doe... aftellen en een opgeluchte zucht slaken als ik weer een ronde heb afgewerkt... pfff... tijd om eraan te beginnen... tot later in leven en welzijn!

25-08-2024 om 09:55 geschreven door Myette

Aan de trouwe bezoekers van mijn blog... een hartelijke groet... en ja ik leef nog alhoewel je het beter overleven kan noemen... mijn dagen worden gevuld met de gewone huishoudelijke taken met als beloning voor mijn toewijding een uurtje lezen of puzzelen... je kan het gerust saai noemen... dat doe ik ook... en dat terwijl ik al mijn hele leven een hartsgrondige hekel had aan saaiheid... nu ben ik al blij met een rustige dag... tja het leven zit vol verrassingen nietwaar.

Ik moet wel zeggen dat er verleden week enkele lichtpuntjes waren nl. een  goeie babbel met mijn lieve overbuurvrouw... de moeder van 8 kinderen die we ook hebben zien opgroeien... dus voldoende praatstof om een hele namiddag te vullen... dan een telefoontje van mijn poetshulp die me meldde dat ze terug uit verlof was... dochter die met moederdag me een bezoekje bracht... zoon die even kwam binnen springen... dus al bij al een bewogen week... en ik dan zeggen dat mijn leven saai is... foei! 

Nog even vermelden dat we weer dagelijks de verpleger over de vloer krijgen want 't manneke heeft nog maar eens een beenwonde opgelopen... hij is angstwekkend gekrompen en graatmager maar ziet regelmatig kans zich overal te stoten tot bloedens toe en... aangezien hem verplegen voor mij een haast onmogelijke opdracht is... ik moet maar naar hem wijzen of hij begint al te gillen... laat ik de verpleger het vuile werk doen... bij hem durft hij zelfs niet piepen haha!

Aan allen die nog in het volle leven staan... geniet ervan zolang je kan... wanneer je ooit gedwongen met rust moet heb je tenminste nog leuke herinneringen!

17-08-2024 om 10:39 geschreven door Myette

Wat is humor... een netelige vraag... niet iedereen kan lachen met dezelfde zaken... zo heb je de "met-taarten-gooiende" lachers... diegenen die schuddebuikend toekijken hoe mensen zich te pletter vallen... en dan de diepzinnige humoristen die ingewikkelde moppen tappen waar niemand iets van snapt... ikzelf was gekend bij vrienden en kennissen als de liefhebster van galgenhumor en ook wel schuine moppen maar dan wel niet TE schuin... er moest ook over nagedacht worden... nu zit ik in een fase waar de humor is opgedroogd en dat mis ik nog het meeste... 't manneke zat om te beginnen al in een andere fase dan ik maar we hadden veel kennissen waar ik me kon uitleven... nu ik opgesloten zit met man alleen zijn mijn lachspieren duchtig aan het verschrompelen net zoals de rest van mijn body... ik heb al eens getracht mezelf aan het lachen te krijgen maar geloof het of niet... ik verstond de mop niet... en als DAT niet bangelijk is!

Om verder te gaan met de dagelijkse gang van zaken... de traplift is geïnstalleerd en uitgetest... voornamelijk nu om zware lasten naar boven te hijsen... ik hoop dat mijn rug me dankbaar zal zijn en zich koest houden... momenteel zijn man's ingewanden rustig en kan ik even op adem komen en... terwijl hij naar de olympische spelen kijkt... me terug te trekken in de tuin... wat morgen komt zien we wel... ik ben zelfs terug gestart met mijn stoelyoga oefeningen en zit nu ietwat afgemat aan dit blog te werken... OK... nu verder met de huishoudtaken... tot later!

03-08-2024 om 10:32 geschreven door Myette

Jakkes... ik kan het niet anders beschrijven... ik wilde dat het anders kon en ik schaam me werkelijk want veel mensen maken ergere dingen mee... ik schrijf het hier wel maar verwacht niet dat iedereen weer ach en hoo moet roepen... we hebben allemaal zo onze problemen... zoals ik al eerder zei gebruik ik dit blog om me af te reageren... dus negeer me maar.

We hebben een traplift laten plaatsen en natuurlijk moeten er weer dingen mislopen... bijgevolg de ene mail na de andere van mij en telkens antwoord van weer een andere dienst... om tureluurs van te worden... dat is dan een firma die ontzettend veel reclame maakt en 2 van onze vrienden zijn er heel tevreden over dus ik vol vertrouwen... vergeet het maar... de huishoudhulp die bekend stond om haar kookkunst valt ook al tegen... ofwel ben ik een moeilijk mens maar ik denk er ernstig over toch maar zelf te blijven koken... de vraag is nu... hoe leg ik het aan boord om het mens niet te kwetsen en hoe kan ik ze werk genoeg geven... ik moet wèl de volle 4 uren betalen en ze heeft amper voor 2 uren werk... ik wil ze ook niet opzeggen want wie weet hoe de zaken verlopen... ik word er niet jonger en fitter op... poetsen doen ze niet... boodschappen worden aan huis geleverd... moeilijk wel.

Zoon heeft weer eens een blauwtje gelopen en zit momenteel diep in de put... en als moeder lijdt je mee en voel je je machteloos... en alsof dat nog niet genoeg is begon het rookalarm te krijsen... het ding moest een nieuwe batterij... ik dus de ladder op en proberen het los te wringen... niet gelukt... ik wilde zoon nu niet lastig vallen en stapte naar mijn overbuur... die was net naar de oogarts dus kwam buurvrouw helpen en het lukte... een nieuwe batterij heb ik niet dus wachten tot zoon weer op zijn plooien komt... ach voor mij hoeft dat alarm niet... alles wat je tegenwoordig in huis krijgt piept en tingelt en ik krijg er de kriebels van... de dag na de installatie van die lift begon dat ding te tingelen... ik heb dan maar rakelings een of andere knop ingedrukt en het zweeg...  ik vroeg aan de verkopen of het eenvoudig te bedienen is... ja natuurlijk... maar je moet wel ietwat digitale kennis hebben om alle symbolen te kunnen herkennen op het schermpje... die dingen zijn toch voornamelijk bestemd voor ouderen en niet iedereen kan er mee overweg... in elk geval 't manneke niet... die loopt er met een bocht omheen alsof het een gevaarlijk beest is... hoe het moet als hij echt die trap niet meer opkan zal ik moeten uitdokteren... wat dat piepen en zo betreft vraag ik me af wat dove mensen doen... mijn echtgenoot hoort dat gewoon niet en beweert dan dat "ik vang"... tja... je zou voor minder.

En het is nog niet gedaan... de koffiezet gaf de geest... bestelling geplaatst bij bol... het nieuwe toestel werd geleverd met een uitgebreide handleiding in letterlijk alle talen behalve nederlands... gelukkig hadden ze er tekeningetjes bij gezet... ik heb toch wel een half uurtje doorgebracht om dat ding aan de praat te krijgen... en zeggen dat het een nederlands merk is... schandelijk!

Dat was dus het weekje wel... nu net de factuur gekregen van die lift maar ik weiger te betalen tot ze de zaak in orde gebracht hebben... dat worden nog enkele dagen vol tandengeknars... ik hoop alleen dat het wat minder warm wordt want die hitte vandaag ben ik al wreed beu... geef mij maar een fris windeke!

Als afsluiting heb ik wel een vraagje... ik zie telkens midden in mijn blog een reclameblok... zien jullie dat ook en hoe geraak ik dat kwijt?

30-07-2024 om 19:52 geschreven door Myette

Heel efkes terwijl het beneden rustig is... de voorbije week was meer dan hectisch... maandag naar spoed met van pijn huilende echtgenoot... de hele dag allerlei onderzoeken... opgenomen voor verder onderzoek... niets abnormaals gevonden... woensdag naar huis gehaald... vrijdag terug naar spoed met weer van 't zelfde... terug naar huis en nu bang afwachten op de volgende crisis... en dàt na volle 2 weken volle pampers te hebben opgeruimd... het kruipt niet in de kouwe kleren en ik voel me op slag jaaaaren ouder en zwakker... heb een afspraak met de sociale dienst van de kliniek voor eventuele hulp... hoe ik het ook haat er het bijltje te moeten bij leggen het zal wel moeten want ik kan het alleen niet meer aan... mijn over buurvrouw boodt aan om voor ons mee te koken... zo lief... ze had me ook overhaald om met haar eens een terrasje te doen maar in plaats daarvan heb ik de hele dag op spoed doorgebracht... ook de kapster moest ik afbellen al voor de tweede keer en nu loop ik hier rond als de tweelingzuster van Einstein... ik aarzel nu om af te spreken want...

Het is eindelijk zomer maar die gaat aan me voorbij... ik strompel van de ene crisis naar de andere... de ene dag gedraagt man zich bijna normaal... en dan plots krijgt hij een woedeaanval en roept dat hij aan het sterven is... tja ik denk dan onmiddelijk dat hij voor een stervende wel veel lawaai maakt... is dat cynisch... ja zeker maar na  zowat 50 maal hetzelfde te hebben gehoord geloof ik het niet meer... wel is hij na zo'n woede aanval plots gewillig... ik kreeg hem zelfs onder de douche zonder strijd te moeten voeren... dat maakt me ook wel achterdochtig en ik vraag me dan af hij het opzettelijk doet net als kleine kinderen doen om aandacht te krijgen... alsof hij niet genoeg aandacht krijgt... ik moet steeds paraat zijn om hem met zowat alles te helpen... mijn "leven" draait om hem.

Wat me enorm gelukkig maakt is dat ik steeds op zoon kan rekenen... en zelfs dochter belde uit Kreta om te vragen hoe het met de papa was... een complete verrassing want dat deed ze nooit... dat en de aangeboden hulp van onze lieve buurvrouw kan me ietwat troosten... ze raden me met zijn allen aan man te laten opnemen maar dàt is dan weer een stap waar ik nog niet aan toe ben... que sera sera!

22-07-2024 om 09:41 geschreven door Myette

Ik lees net wat een ravage dat onweer gisteren weer heeft aangericht... wij kregen ook hevige regen en een redelijk korte hagelbui met daarna verder regen maar zo te zien hebben we geen schade... zelfs onze schildpad heeft geen trauma opgelopen want hij zit nu te eten midden in het gazon... mijn hart gaat uit naar al die sukkels die minder geluk hadden.

Gisteren mijn huishoudhulp voor de eerste keer gehad... een sympathieke dame... we hebben een uitgebreid kennismakingsgesprek gehad... daarna deed ze de strijk en ik moet toegeven dat die onberispelijk was... ze kookte voor 2 dagen... verder was er eigenlijk niets meer te doen die dag dus nog even zitten kletsen tot ergernis van 't manneke die nog maar eens niet begreep wat "die vrouw" hier kwam doen alhoewel ik het hem vaak heb gezegd... het werd weer hommeles ten huize van... om af te koelen ging ik in de tuin zitten maar van afkoelen was er geen sprake... een drukkende doffe lucht... rond 4 u werd het onheilspellend donker en sleepte ik mijn zetel terug naar binnen... gelukkig maar... niet lang daarna brak de hemel open en dat hebben we gehoord.

Ik zit nu met een klein probleempje... voor die hulp moet ik al een hele week vooruit plannen om voldoende werk voor haar te hebben... poetsen doen ze niet... ik heb niet elke week een grote strijk... koken plan ik nooit... ik kijk wat er in mijn voorraad zit en flans dan iets ineen... het is wel aanpassen nu... om eerlijk te zijn heb ik het er wat moeilijk mee... ik ben gewend alles dagelijks bij te houden en nu moet ik opzettelijk werk laten liggen... tja... het is niet anders als je begint te sukkelen... en sukkelen is het... de dokter had een staaltje ontlasting van man meegenomen en ze belde me voor de uitslag... geen bacterie of bloed... op zich goed nieuws maar het slechte hieraan is dat er niets aan te doen is en ik verder zal moeten ploeteren met vieze luiers en man die elke keer een wasbeurt moet krijgen... dit onder luid protest... echt niets om naar uit te kijken... gggrrr!!!

Van dochter kreeg ik na een hele maand stilte een kort berichtje... "heb je al hulp"... meer moet ik van haar niet verwachten... zoon belt me elke dag enkele keren... die leeft nu met 1 long en het herstel van die tweede zal lang diren dus hij voelt zich na de minste inspanning uitgeput... hij maakt verder al plannen voor de aankoop van een vervoertuig... dit keer iets met 4 wielen... ik dreige hem met wurging als hij zich weer op een motor zou wagen... trop is trop... zo te zien is het doorgedrongen... tot hiertoe overleefde hij het wel maar met constante pijn en ongemak... is dàt het waard?

10-07-2024 om 10:44 geschreven door Myette

Hoop doet leven is een ous gezegde en het is nog waar ook... na 2 volle weken in echte shit te hebben gezeten... het soort waar je fysiek en moreel aan ten onder gaat doemt er nu een sprankeltje hoop op... aan dat sprankeltje klem ik me vast als een verdrinkende aan een touw... ik heb ten 1ste een traplift besteld... ik kan je zeggen dat het een stuk uit je lijf kost maar de nood dwingt... ten 2de zou er elke dinsdag voormiddag een huishoudhulp komen die desnoods ook kan helpen met mijn man... en het vooruitzicht er niet helemaal alleen meer voor te staan geeft me moed... wat de zoon betreft... een bijkomende zorg... die moet vandaag naar huis alhoewel hij nog veel pijn heeft... het erge voor mij is dat ik hem niet meer kan gaan helpen... die ver.............de rug (die puntjes staan er voor vreselijke vloeken) belet me langer dan 5 minuten recht te staan... ik als ongeduldig en voortvarend mens word er heel sjagrijnig van... ik moet dus allle huistaken doen in zeer kleine schijfjes en mijn relax zetel is het ook al aan het begeven... ik probeer zoon telefonisch te steunen maar die is al even sjagrijnig als zijn moeke nu... te begrijpen maar soms moeilijk te verteren.

Man heeft vannacht in het echtelijke bed geslapen en hij heeft zich goed gedragen... het was al 6u voor hij onrustig begon te woelen... hij trok de deken steeds van me af en ik lag te rillen van de kou maar toen we opstonden ontdekte ik waarom... ik had het raam op open klepstand laten staan en begot het is frisjes geworden... stom van mij maar ik betrap me er vaak op dat ik dingen begin te vergeten... ik troost me dan zelf maar met te zeggen dat er ook teveel tegelijk op me' afkomt maar toch... de schrik dat mijn geheugen het gaat afleggen zit erin... samen met de schrik uiteindelijk terecht te komen in een rusthuis tussen al die wrakken... mijn mama woonde 8 jaren in een rusthuis en kwam haar kamer niet uit... er was buiten die kamer ook niets interessants te beleven... niets leuk om naar uit te kijken.

Ik ga mijn zoon straks vertellen dat hij ook een hulp moet aanvragen... of hij het zal doen is een andere vraag... ik kan het altijd proberen... en ik die vroeger dacht dat eens de kinderen volwassen waren ik kon ophouden met tegen hen te zeuren... niet dus!!!

05-07-2024 om 10:44 geschreven door Myette

Tja het stopt gewoon niet meer... zoon ligt terug in het ziekenhuis met klaplong... hij kreveerde van de pijn en heeft dan maar het noodnummer gebeld en via Spoed is hij opgenomen... nu maar afwachten... intussen hebben wij hier een zware diaree aanval te verwerken gekregen en geloof me dat is geen lachertje met een demente pamper dragende echtgenoot... ik begin er ernstig over na te denken hulp te vragen want ik kan het niet veel langer meer aan gezien ik zelf niet in optima form ben.

27-06-2024 om 09:21 geschreven door Myette

Ik zou het nog eens willen meemaken dat ik goed nieuws te vermelden heb maar nee... woensdag reed zoon ons naar de Spoed en op weg naar huis (op zijn motor) is hij geslipt en tegen een boom gereden... motor perte totale en zoon gebroken ribben... een gebroken elleboog en nog talloze kneuzingen... het goede nieuws is dat hij nog leeft want toen ik zijn helm zag kreeg ik de bibbers... toen we hem uit de kliniek gingen halen... (ja in noodgevallen moet man wel rijden) het was strontweer... de regen viel in bakken uit de lucht... overal omleidingen wegens werken...we kwamen uiteindelijk bij de kliniek aan na talloze rondjes te hebben gereden... ik ging binnen zoon ophalen en man bleef buiten op de parking staan wachten... toen we beneden kwamen hoorden we hem al van ver huilen... hij was gevallen... zijn twee knieën kapot.... zijn hand... dikke bloedende bult op zijn kaak... en daar stonden we... wat gedaan... zoon heeft dan maar al kermend en kreunend tot aan zijn huis gereden en daar moest man het overpakken... we hebben het nog maar eens gepresteerd verloren te rijden weer door de vele omleidingen en die regen... dokter laten komen en man heeft ook gekneusde ribben... nu komt de verpleger weer elke dag die wonden verbinden en ik... ik probeer uit alle macht mijn kalmte te bewaren... gisteren belde zoon me dat die hevige pijn aan de ribben wat beter is en hij kon al gewoon praten... de rest is geduld hebben en wachten op genezing... ik heb al vaak gezegd  dat zoon een geboren pechvogel is... ik was eens aan het nadenken en als ik alle malheuren zou opschrijven waar hij mee te maken had zou ik een boek kunnen vullen... een boek om mensen op te vrolijken die denken dat zij ongeluksvogels zijn.

Om te eindigen met een vrolijke noot... ik heb het bed al 3 nachten voor mij alleen omdat man zich beter voelt in de relax... ik heb goed geslapen... en nog beter... ik heb 2 uren in de tuin kunnen zitten genieten terwijl man aan de TV gekluisterd zat... LEVE DE SPORT!!!

24-06-2024 om 10:13 geschreven door Myette