Sinds vanmorgen is de zon terug. Het heeft wel de hele nacht geregend maar de merels zijn vrolijk opgestaan. Ze kennen mijn huis en mijn tuin. Ik gooi ze elke morgen een paar appels toe, een echte lekkernij. De duiven wachten mij elke morgen op want zij krijgen ook eten.
Dan wordt het tijd voor mijn hond Gilby. Elke morgen rond de zelfde tijd maken wij een lange wandeling. Tijd om te mediteren en me af te vragen wat de dag me gaat brengen.
Gaat het eindelijk lukken in Syrië? En hoe is het met het dagelijks verkeer? Wordt het weer een strijd van syndicaten en machtsvertoon?
Tijd om verder te gaan want de wereld staat niet stil en kent geen verdriet. Tot vanavond.
Ik heb vandaag mijn blog terug gevonden maar de wereld is er niet op verbeterd. Syrië telt zijn doden niet meer want de teller is op 10.000 blijven steken. We kennen nog altijd de juiste oorzaak niet van het busongeluk in Zwitserland en in Noorwegen weten ze niet of ze een moordenaar of een gek hebben die zoveel slachtoffers heeft gemaakt. In ons eigen land is geweld aan de orde van de dag. Gewoon zwaarder straffen. Waarom deze mensen geen werkstraffen in het openbaar geven gekleed in een opvallend gestreept pak en geketend zodat iedereen ze kan herkennen. In Amerika mag dat. In de gevangenis gaat het ook niet beter, in feite waar dan wel.
Het leven gaat verder en de wereld en de natuur gaan verder kapot.Ik denk er niet aan want zo lang heb ik niet meer te leven.Voor ons mensen komt na de winter geen lente en is onze reis dan hier afgelopen.
