Vergeef mij mijn eventuele vergissing (ik ben al lange tijd van school af en mijn kennis van de klassieken is een beetje roestig geworden) maar was het Dyonisos die met een lantaarn de stegen en straten van Athene afschuimde al roepende ‘ik zoek een mens’?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik ben ook op zoek, niet naar zomaar een mens! Neen, dames: ik zoek naarstig naar De Galante Man! Moesten jullie hem tegen komen, en je hebt hem zelf niet nodig stuur hem maar door naar mij.

Om maar iets te melden: ik chat zo af en toe wel eens, meestal enkele minuten want dan weet ik terug waarom ik eigenlijk niet graag chat! Maar een mens kan niet elke avond voor de televisie hangen of een boek lezen of strijken…Momenteel woon ik vrij afgelegen en heb ik geen wagen dus ben ik eigenlijk wel aan huis gebonden en kan ik niet, ongeveer, een pint gaan pakken!

Als weduwe loop je soms de muren op van eenzaamheid dus ga je chatten!

De weduwe zoekt een room op, gaat binnen en enkele seconden nadien (terwijl je nog amper al die knopjes weet zitten) hebben ze je al te pakken!

Een normaal gesprek is niet meer mogelijk, ik wring me in duizend bochten en begin desnoods over het weer of zo, eender wat maar neen:

‘heb je grote borsten’

‘wil je weten hoe groot ik ben, ik kan het bewijzen’

‘je moet toch zin hebben nu je weduwe bent’

‘ik zie dat je een cam hebt, wil je cammen?’

En nog van die vragen. Mensen, ik kwam hier om me even te ontspannen, ik ben niet op zoek naar een one night stand of zo (ik mag er niet aan denken)

Ik vrees, dat met de dood van mijn geliefde echtgenoot de Galante Man ook uitgestorven is! Hij was zo iemand die opstond als er een dame binnenkwam, de helpende hand uitstak bij het afstappen van de bus, de deur van de wagen openhield en je in je mantel hielp! En ik mij een beroerte sleuren aan boodschappen terwijl hij naast mij liep? Nooit!

Nu moet alles zo snel gaan: ze leren je kennen en dezelfde avond zouden ze gerust komen logeren als het mag. Verse onderbroek (met een beetje geluk) en een tandenborstel zijn gouw ingepakt…

Ik ben mijn weduwe staat ook beu, ik heb geproefd van een goede relatie en dat zou ik gerust terug willen maar niet op een dergelijke manier!

Laten we beginnen met mailen en voorzichtig chatten over koetjes en kalfjes (jouw lengte kan me geen sier schelen)…dan nadien, een telefoontje en een eerste ontmoeting met een koffie of een biertje, een etentje desnoods!

En dan langzaam aan iets moois uitbouwen! Een klein beetje romantiek, een flirt telefoontje, elkaar (geestelijk) aftasten en dan nadien, als we er alle twee aan toe zijn…blijven logeren zeg maar!

Een man hoeft niet rijk te zijn (was mijn echtgenoot ook niet) maar hij was wel vrouwvriendelijk! Waarschijnlijk ben ik te verwend geweest op dit vlak, wie weet!

Dames, wat denken jullie daarvan? Of als jullie tips hebben om dergelijke toestanden en ‘kruis’verhoren te weerstaan, zet ze gerust in mijn mail of gastenboek!