“Niemand komt zover als iemand die niet weet waar hij heen wil”
Oliver Cromwell

Ik verloor het bewustzijn lang voor de ziekenwagen en de MUG mij kwamen halen.Na onderzoeken viel het verdict twee ruggenwervels waren gebroken , het ruggenmerg was bekneld geraakt .Ik zou de rest van mijn leven tot aan mijn middel verlamd zijn en in rolstoel moeten blijven. s 'Anderdaags ‘s morgens werd ik geopereerd : via een thoracofrenotomie werd een anterieure corporectomie uitgevoerd.In eenvoudiger woorden, er werd een stuk bot of been genomen uit linkerheupkam en het geheel werd gestabiliseerd door middel van kaneda apparaat. Alles werd aan mekaar gemaakt met schroeven en plaatje ze noemen dit een "dwarslaesie” Het was een zware en lange operatie (elf uur) geweest met de nodige complicaties ze hadden één nier en één long moeten uitschakelen en tijdens de operatie had ik een klaplong gekregen, dit wil zeggen een "pneumothorax "dan ontstaat er een pleuraletsel waardoor er lucht binnendringt in de borstholte. Daardoor wordt de long niet langer ondersteund en verschrompelt ze bijna volledig. Als het om de linkerlong gaat,(wat hier het geval was) drukt die soms op het hart, wat tot echt hartfalen kan leiden. In dat geval is een operatie noodzakelijk waarbij er een insnijding gemaakt wordt in de borstkas om een drain aan te leggen tussen twee ribben en de holte geduldig leeggezogen wordt om het oorspronkelijke vacuüm te herstellen. Er stak een plastic slangetje in mijn keel om mijn longen terug van de nodige zuurstof te voorzien.
Alles stond op zij kop vanbinnen, honderden zenuwvertakkingen in de war gebracht door de schok en dan buitenaf buisjes, infusen, slangetjes, katheters, sonden, naalden , allemaal wrede stekende beten.
Wat is er gebeurd? Ik was er nog, ja, je bent er nog als je ondraaglijke pijn hebt. En wat een herrie, alleen mijn oren en mijn ogen leefden nog, ik zag overal witte schorten, ze waren minstens met vieren om me op te tillen om de lakens te verschonen. De nachten waren doodeng. Ik was nog slechts een hoofd op een kussen, gevangen in een korset. Af en toe zonk ik weg maar werd gewaarschuwd door de pijn die werd geveld door hoge dosis kalmeermiddelen en antibiotica. Mijn geest werd overstroomd door nachtmerries, waanbeelden en een onbewuste strijd om te overleven. Het waren nachten waar zoveel drama’s en eenzaamheid naast elkaar bestonden. Was ik er nu een week, of langer… Toen ik voor het eerst bijkwam danste een licht op de stalen stang boven mijn bed. Dat licht verdween toen de verpleegster de gordijnen opende “het wordt een mooie dag” eindelijk de blauwe lucht en zoveel licht. De deur ging open en ik zag een schaduw op me afkomen…”hey schatje”…ik ben het, “alles is ok” fluisterde hij in mijn oor”je hebt het gehaald maar het is nog niet voorbij, je zult moeten vechten…Er zijn zoveel mensen die je willen zien, je ouders, je kinderen, ik kneep instemmend m’n ogen dicht. Een hele week had B alle dagen tot ‘s avonds laat aan mijn bed blijven zitten, met z’n hoofd in zijn handen had hij vaak gehuild en zich duizend vragen gesteld. Het was de verpleging die het mij nadien vertelde. Nu moest ik vechten had men mij gezegd , ja dat wilde ik voor iedereen die me zo graag zag en ook voor mezelf.

(wordt vervolgd)

Hiermee wil ik even dieper ingaan op m’n berichtje van gisteren.. Gisteren namiddag heb ik eens mijn hele blogje doorlopen (archieven) en kwam tot de vaststelling dat mijn huidige postjes maar op een laag pitje staan in vergelijking met een paar maanden geleden. Ik heb daar een perfecte verklaring voor, Daniel is in mei beginnen werken en ik kreeg mijn looptoestel(waar we héél blij mee waren)maar ons leven kreeg een totale ommekeer ik moet nu alleen het huishouden runnen , vroeger verdeelden we de taken en daardoor had ik natuurlijk veel meer vrije tijd om o.a te bloggen. Daniel werkt in een ploegensysteem en door omstandigheden werkt hij nu al meer dan een maand van 14u tot 22u , wat wil zeggen dat hij rond 23u pas thuis komt. De voormiddag doet hij de nodige boodschappen en om 13u vertekt hij naar z’n werk. Mijn dag begint om 9u , ik sta op ,was mij, kleed mij aan en ruim op. Van 10u tot 11u komt de kinesiste , daarna rust ik (soms )even uit, hangt er vanaf hoe moe ik ben. Daana ga ik boven opruimen, de slaapkamer, de badkamer en steek ik de was in wasmachine. Rond 12u moet ik de eerste keer de honden uitlaten, duurt een halfuurtje, dan maak ik Daniel zijn boterhammetjes klaar en hij vertrekt . Daarna stofzuig ik en dweil de grond , tegen dan is de was klaar om op te hangen, hier en daar nog iets doen en zo is het gauw 14.30 of 15u. Dan start ik de pc , ga hier en daar is lezen, beantwoord m’n mailtjes …zet nog wat foto’s van papa op dvd (ben ik al lang mee bezig) 16u , honden of poezen hebben geen uurwerk nodig om te weten wanneer het etenstijd is, resultaat om 16u staan ze alle 5 klaar om te eten. Terwijl ik dan toch in de keuken bezig ben, eet ik ook een kleinigheid en ruim de keuken op. Ondertussen is het 17u rond 17.30 belt een van de dochters of de kleintjes oeps , weer een halfuur later. 18 u terug tijd om de honden uit te laten , onderweg soms een praatje maken en zo is het dan bijna 19u. Effe het nieuws bekijken, en vlug iets maken om te eten voor Daniel. Tegen dan is het 20u, dan moet ik nog m’n tekst voorbereiden, een afbeelding zoeken, met veel geluk staat om 21u mijn berichtje op het blog. Als ik niet te moe ben ga ik hier of daar eens lezen en een reaktie plaatsen, neemt ook wat tijd in beslag. Om 22.30u komt Daniel thuis , eet en doet z’n relaas van de werkdag. Om 23u is mijn pijp uit en ga ik al slapen, moet uitgerust zijn voor de volgende morgen. Ik heb hier al veel opgenoemd maar dan nog niet gesproken over , strijken, grondig schoonmaken boven en benenden , lakens verversen en nog zovele dingentjes die bij een huishouden horen. Bij mij gaat alles trager omdat ik het vanuit de rolstoel moet doen , maar ik weet als je een huishouden goed wil doen kan je het bijna vergelijken met een fulltime job, soms begin ik echt te denken dat ik verkeerd bezig ben omdat ik nog weinig tijd voor mezelf overhoud. Als ik geen honden moest hebben had ik al lang een poetshulp gehad maar met honden heeft het gewoon geen zin als er iemand eens de week zou komen poetsen dan nog te zwijgen over de angst die sommige mensen hebben van honden wat ik héél goed begrijp hoor. Om af te sluiten wil ik maar zeggen dat het soms moeilijk is om regelmatig berichtjes te zetten op m’n blog en regelmatig bezoekjes af te leggen maar ik wil m’n blogje wel houden hoor!