Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Sinds gisterenavond zijn de zujes (Lotte en Lies) hier, ze komen bij oma logeren. Ze waren natuurlijk héél benieuwd om te zien hoe goed oma nu al kan stappen. De oudste heeft van als ze een jaar of vier was beginnen vragen van hoe het kwam dat ik niet meer kon stappen, en of ik ooit nog zou genezen. Dit was de eerste keer dat ik het echt erg vond , ze hebben mij niet anders gekend en hadden nooit een opmerking erover gemaakt. Eigenlijk had ik voor hun geboorte niet zoveel gemist , maar toen ze er kwamen deed het me echt pijn dat ik beperkt was in het ravotten met hen. Maar we hebben ons altijd geamusseerd op onze manier en dit kan nu alleen nog maar verbeteren. Ik schreef dit kleine gedichtje voor hen:
Vandaag was mijn toestel klaar! mocht het mee naar huis nemen. Hoe goed het ging kan je zien op "mijn" kort filmke dat ik opgeladen heb bij Youtube. Een klein detail ,het corset zat onder mijn pull vandaar die dikke bult vooraan(is dus niet m'n dikke buik ,haha) Nu weten jullie waarom ik zoveel moest oefenen en zo moe was de laatste maanden maar ik ben fier op het resultaat.( In Belgie zijn er nog maar 102 mensen die het gebruiken) Ik wil ook iedereen bedanken voor de steun en lieve reakties. Een fijn weekend allemaal , het mijne kan niet meer stuk!!!
Vanmorgen, toen ik aan tafel zat , pen en papier vlakbij, realiseerde ik me dat er niets was om over te schrijven, behalve dan over de duiven van de buurman , over de wind die alleen de hoge bomen scheen te raken en over mijn tas koffie die rapper koud werd dan verwacht.
Als ik een kind was had ik nu vast zitten dromen over het nakende gidsenkamp en wat we daar zouden doen, dat ik mijn laarzen niet mocht vergeten en over de zaklamp die we later op de dag zouden gaan kopen omdat die onmisbaar was in het nachtelijk bosspel waar ik veel van verwachtte al wist ik niet wat.
Tien jaar later zou het de liefde geweest zijn waar ik over nadacht, hoe onverwoestbaar ze was in de tijd die ze duurde en dat ik haar met een vingerknip kon laten verdwijnen. Dat de ware zich zonder twijfel op een dag zou aanbieden en dat er dan voor mij zo'n leven zou beginnen zoals ik overal om me heen zag.
Nog tien jaar later was er het huis dat zou gebouwd worden, de plannen op papier, de kinderen die nog zouden komen, de eerste krassen in een trouwring en de sleur die onverbiddelijk gevangen hield.
Nu ik ouder ben zou ik kunnen schrijven over de feesten die om de haverklap gevierd worden om te vergeten dat het bijna voorbij is, over het onkruid in mijn tuin, de kinderen die misschien niet geworden zijn wat ik wilde en over de verdeling van mijn erfenis.
Vandaag is er alleen de was die hangt te drogen in de wind, de geur van een haag in bloei, koude koffie en een rilling.
Ik ben al terug van weggeweest maar daar hebben jullie nog niet veel van gemerkt hé. Eindelijk heb ik tijd "genomen" om een kleine samenvatting te geven van de laatste dagen. Donderdagavond vertrokken naar Hoevenen , kleindochter 2 had de windpokken het was wel in de eindfase maar ze mocht nog niet naar school . Vrijdag dus gebabysit(zeggen ze in Leuven) , zaterdag was het dan de maandelijkse bijeenkomst daar, ik was zaterdagavond pas om 21.30u terug thuis . Zondagmorgen vlug naar de solden voor schoenen ( "crocs", gelezen bij Bojako! ), na lang zoeken toch nog een winkel gevonden waar er op voorraad waren , de keuze was zeer beperkt, ik heb er dus zonder gaten, volgende week komen ze terug binnen, er wordt zelfs een winterversie gemaakt (gesloten model) . Zondagavond naar papa voor z'n dvd aan te sluiten om 0.30u pas gaan slapen. Maandagmorgen kwam om 9u de kinesite en de namiddag was het "strijknamiddag" . Vandaag dacht ik eens uit te slapen en hoopte dat het eens een rustige dag zou worden , niets was minder waar. Om 8u ging de bel , kwamen ze onze verwarming herstellen , nieuw expantievat, nieuwe kranen, nieuwe thermostaat enz , we wonen hier nu 8 jaar en eindelijk worden die defecte dingen vervangen. Langs ene kant was ik wel blij want we betalen nu zomaar even 200 euro per MAAND voor gas (per jaar is dat dus 2400 euro (96.000bf ). Veel hé, maar dit huis heeft geen dubbele beglazing en is ook niet geisoleerd. Ik dwaal weer af , voor die herstelling moest al het water afgelaten worden , resultaat "alles onder water" die werkmannen waren met twee, moesten boven en beneden werken , ik hoef zeker geen tekening te maken hoe het er hier uitzag daarna. Om 14u waren die mannen klaar en ben ik beginnen kuisen tot 18u , flink hé van mij! Nu is er nog een klein probleempje die nieuwe thermostaat is zo'n een klein computerke , die man heeft geen uitleg gegeven want er zat toch een boekje bij zegde hij, hij heeft dat ingesteld , hoe dat weet ik niet , maar het is hier voor te bakken en ik weet niet hoe ik dat spul kan afzetten , haha, heb al 5 keer in dat boekje gekeken is echt Chinees voor mij. Ventje komt pas om 23u thuis , die zal héél blij zijn zoals ik hier zit ,met al de vensters open en de verwarming vollen bak ! Morgenvroeg terug om 8u op voor de kiné, donderdagmorgen moet ik al om 6.30u onder de scanner liggen en .....vrijdag mag ik om 9u mijn looptoestel in Genk gaan halen , dus nog 3 keer slapen , uitslapen zit er dus niet in deze week! Nu weten jullie waarom ik een klein beetje stress heb ! haha!
Ben er terug! Ben van donderdagavond tot vandaag naar Antwerpen geweest. Het was reuzefijn, zaterdag hadden we dan de maandelijkse bijeenkomst. Ik heb vooral veel plezier gehad met de kleintjes, zoals ge kunt zien op de foto's !ze hebben reuzepret gehad en ik ook!
Dit gedicht kwam ik vandaag tegen; het geeft perfect weer hoe wij vaak met verdriet menen om te moeten gaan. Verdriet, als iets wat te allen tijde begrepen moet worden terwijl het vaak alleen maar vraagt om simpelweg aanwezigheid . Verdriet hoeft niet altijd zo nodig weggenomen worden vaak word je een rijker mens van het doorleven ervan!
Je denkt misschien Dat je wat moet zeggen Je denkt misschien Dat je me moet opvrolijken Je wilt me misschien weer Zien lachen En genieten Je denkt misschien dat je me moet Troosten En adviseren. Wat ik vraag is dit: Wil je nog eens En nog eens Luisteren naar mijn verhaal Naar wat ik voel en denk. Je hoeft alleen maar stil te zijn. Mij aan te kijken Me tijd te geven. Je hoeft mijn verdriet Zelfs niet te begrijpen Maar als het kan Slechts te aanvaarden Zoals het voor mij voelt. Je luisterend aanwezig zijn Zal mijn dag anders maken.
Marinus van den Berg, Woorden in stilte Kok, 2000
Op een dag, verscheen er een kleine opening in een cocon. Een man zat uren te kijken hoe de vlinder zijn lijf door de kleine opening probeerde te worstelen.
Op een gegeven moment leek het of de vlinder geen vooruitgang meer boekte. Het leek of hij niet verder kon dan hij gekomen was.
De man besloot de vlinder te helpen: hij nam een schaar en opende de cocon. De vlinder kwam er nu een stuk makkelijker uit. Maar de vlinder had een verweerd lijf. Hij was klein, met verschrompelde vleugels.
De man bleef kijken want hij verwachtte dat de vleugels zich elk moment zouden openen en groter en steviger zouden worden zodat ze het lijf konden dragen.
ER GEBEURDE NIETS !
Integendeel, de vlinder leefde zijn leven al strompelend. Hij kon zich slechts bewegen met zijn verweerde en verschrompelde vleugels. Hij heeft nooit kunnen vliegen.
De man was vol liefde en goede bedoelingen, maar begreep niet dat de kleine opening in de cocon en de worsteling van de vlinder om er uit te komen, de natuurlijke weg was om het vocht vanuit het lijf in de vleugels te persen, zodat hij gereed zou zijn om te vliegen zodra hij de cocon had verlaten.
Soms, zijn worstelingen precies wat we nodig hebben in het leven. Als we ons leven zonder obstakels zouden leven zouden we kreupel raken. We zouden niet zo sterk zijn als we moeten zijn.
Vandaag zat ik hier zo in mijn eentje, heel stillekes een beetje te mijmeren. Zo ga ik vaak terug in de tijd, het zijn gewoon herinneringen van een jeugd. Maar ééntje kwam maar steeds terug ik weet zelfs niet goed wat daar de aanleiding toe was. Waarschijnlijk gebeurde dit rond deze tijd maar dan in 1969. en het ging zo: Ik had een vriendje , weer zo ene van pollekes en kuskes. Ach die jongen kuste de vloer waar ik overliep maar zo als zo dikwijls was hij niet mijn eerste keuze. Zijn vader werkte aan projecten in het buitenland en deze keer zou hij naar Zaïre toegaan. En L. iets ouder dan ik was ging mee om de stiel beter te leren met het oog om later de zaak verder te zetten. Dat manneke deed niks anders meer dan plannen maken om mij mee te nemen. Ik zei wel van jaja, maar echt zitten zag ik dat niet plus het feit dat mijn ma en pa het wel in Keulen zou horen donderen. Ik mocht bij wijze van spreken nog niet alleen Leuven uit laat staan dat ik in de rimboe ging leven. Moest het nu kunnen ik zou het wel doen misschien want achteraf bleek dat ik een globetrotter ben. Uiteindelijk is hij alleen vertrokken, ik zag zelden een jongen of man zo huilen maar hij moest gaan en nooit of te nimmer hoorde of zag ik nog iets van hem. Alleen zijn naam is mij bijgebleven. Rond deze tijd is ook mijn afkeer van afscheid nemen en / of medelijden ontstaan, niet dat ik dat niet meer heb maar toch kreeg mijn leven toen een ommekeer. En het gedachtegoed dat zich toen ontwikkelde nam met de jaren nog meer toe. Gedaan was het met het wat verlegen meisje, een nieuwe rebel was opgestaan mét een eigen mening en overtuiging. Alleen heel diep van binnen leeft mijn ware Ik, die zelden naar buiten treed. Ik was en ben een mysterie voor velen, en zo zal ik ook ooit de wereld verlaten.
Wat doe je op een vroege maandagmorgen? Je bent nog warm van de slaap en je oogjes plakken nog wat dicht. Je probeert te bedenken wat je gaat neerschrijven en de inspiratie wil maar niet komen. Er is geen tekst die goed genoeg lijkt en de citaten doen ook al genoeg de ronde. Is bloggen verslavend? Soms zo erg dat voor je iets anders doet je blik al eens over de andere bloggers is gegaan. Je hebt daarom nog nergens je mening gezegd maar toch heb je de deur naar blogland al opengezet. Misschien is het gewoon nieuwsgierigheid om te weten wie wat leuks of interessant te melden heeft. Verslavend dus want daar gaat het om, ik vermoed dat in menig huiskamer al wel eens een discussie aan te gang ging waarom die dekselse p.c steeds draaien moet? Geen mens kan daar een zinnig antwoord bij bedenken. Het is een zucht naar contact, hier en daar lees je mekaars leedwezen, verdriet of bekommernissen. Op sommige blogs is het vaak geinen, of gewoon plezant.
En heel soms zit ik mij te ergeren maar dan bijt ik maar op mijn tandjes, vaak knarsen ze maar ik laat de wijsheid dan maar spreken, en ik hou mijn mond.
Verslavend, de pen opgedroogd, geen woorden die komen en toch zitten typen aangestoken door het blogvirus dan toch?
We blijven dagelijks onze ronde doen omdat we het niet meer missen kunnen, zo blijkt ...
Toch zet ik er nog een denkertje bij, we spelen het nice and easy ...
Er is geen groter verdriet dan zich in dagen van ellende, de tijden te herinneren toen men gelukkig was .
Deze week is heel hectisch geweest voor mij, maar al bij al met een mooi resultaat. Omdat ik gisteren terug naar "Spronken" moest om een eerste keer mijn (op maat gemaakt) toestel gaan uit te proberen, heb ik de ganse week héél hard moeten trainen. Ik moest daar al om negen uur zijn ,samen met mijn kinesiste ,zij kon kijken welke correcties er nog zouden moeten gedaan worden.Ik heb daar welgeteld een vol uur gestapt, gestaan, een ander frame geprobeerd en nog een ander . Als ik daarbuiten kwam was ik stikkapot. Op 6 juli zal het definitief klaar zijn en mag ik het gaan afhalen.Het zal hard werken worden om het onder de knie te krijgen om met dit toestel fatsoenlijk te kunnen stappen , het ziet er héél gemakkelijk uit maar dat is het dus niet. Is net of je terug moet leren fietsen.Alle begin is moeilijk maar ik heb het er zeker voor over. Ik denk dat ik het weekend het kalm aan ga doen want maandag moet ik er terug invliegen. Ik wens jullie dan ook een héél fijn weekend!
Ja ,heb van Musje een stokje doorgekregen , moest zeggen wat ik nog graag zou doen voor de man met de zeis komt. Las al eens bij de anderen wat zij allemaal wilden . Is niet zo gemakkelijk om daar op te antwoorden maar zal toch maar eens proberen.
* geld maakt niet gelukkig(zeggen ze) maar het is toch gemakkelijk als je een beetje extra hebt, dus wil ik ook eens met de lotto winnen met een 5 ben ik al content.
* met dat geld zou ik dan graag ergens in de Provence een klein huisje kopen en daar leven zoals God in Frankrijk
*Ik zou graag al was het maar één dag nog eens kunnen lopen, springen en dansen zoals voordien.
* ik zou eerst nog een groot feest willen geven met al de mensen die ik graag zie ook diegene die ik uit het oog verloren ben om ze nog een keer allemaal samen te zien.
*ik zou willen sterven in mn slaap zonder pijn zo zachtjes wegglijden en dan efkes terugkomen om te vertellen hoe het daar ginderachter is.
Zo dat was het ,nu geef ik de stokjes door aan Elou, Sjoeke en Viviane.
Ik zou niet Prullemieke heten hé als ik weer niet de hele namiddag gepruld had! Ik had van mijn dochters een digitale camera gekregen. Moest natuurlijk toch eens alles uitproberen... De foto's ,dat lukte was eigelijk gemakkelijk om ze op de Pc te krijgen enz. In de handleiding stond dat je er ook videoclipjes kon mee opnemen, moest ik natuurlijk ook eens proberen hé. Ben met m'n honden op stap gegaan(de plaats waar ik elke dag ga is het veld vlak achter ons huis) en ja het lukte , wilde dan dat filmke op blog krijgen, dat was een ander paar mouwen. Ik had gezien bij Imageshack dat ge ook video's kon opladen, mijn filmke was een avi bestand , moest het eerst omzetten naar MPG formaat , had nog ergens een cdtje liggen met programma's op , even gezocht en ja , kon mijn filmke converteren naar mpg formaat en opladen bij Imageshack. Zo kon ik het dan hier op m'n blog krijgen. Dus ik heb mij absoluut niet verveeld deze namiddag met mijn nieuw speelgoedje (uit de Aldi) en de hondjes zeker niet. Ben hartstikke blij met mijn nieuw cadeautje
"Grauwe dagen hebben zo hun charme Maar vandaag heb ik Meer behoefte aan een warme zon!"
De grauwe dagen zij eindelijk voorbij ,de diagnose in ziekenhuis was bevredigend, nog maar eens andere medicatie er zijn ergere dingen hé. Dus ik ben er weer helemaal klaar voor en kan terug in m'n pen kruipen om aan m'n blogje te werken en ook voor jullie blogjes te bezoeken. Een fijne zondag voor jullie allemaal en bedankt voor al de lieve reakties !!
De Fixkes een groepje uit Stabroek (Antwerpen) die een liedje maakten waarmee ze wéken nummer 1 stonden , vind de tekst gewoon super! Schitterende nostalgische tekst waar iedere 30-jarige zichzelf volledig in terugvindt. De Fixkes, de ontdekking van het jaar.Een fijn weekend allemaal!!!!
"Niet te moeilijk. Wat melancholisch. Wat hiphop, wat singer-songwriterpop. En zware macho-songs als 'kvraagetaan', 'pistoleke' of 'seuzeke'. Antwerps met een beetje Stabroeks haar op. Of andersom, daar gaan we niet echt moeilijk over doen. En bezig sinds november 2005. Dat is Fixkes.
We hebben het warm water niet uitgevonden, we willen gewoon een plonske doen in een badje van pakweg Jack Johnson, G.Love, Everlast en Flip Kowlier. En hopen dat er zoveel mogelijk volk mee komt zwemmen.
En de naam Fixkes? Dat zit zo: in de goeien ouwen tijd was er in Stabroek (tussen Antwerpen en Holland) ene Victor Valkenborgh, aka Vic van Meneerkes. Dat laatste is een totaal overbodig detail, maar we geven het maar effe mee omdat het te schoon is om te laten liggen. Victor zijn vader had namelijk mee aan den Eiffeltoren gewerkt, vandaar de titel 'Meneerke'. Maar goed: Victor dus. Die had op zijn beurt ook een zoon. Frans. Frans van Vicskes. Of fonetisch: Frans van Fikskes. Frans kreeg één zoon, Herman, en twee kleinzonen, Sam en Jan. De eerste werd in zijn puberjaren Fixkes gedoopt, de tweede Sjakie. De eerste schrijft alle teksten en muziek, de tweede zit met zijn lui gat op zijn drummersstoeltje. En dus mocht de eerste de groepsnaam kiezen.
Geen Sjakie en de Neukteugels, geen Ruddy Bich and the big baby"
(commentaar van de Fixkes)
Songtekst ________
makkik binnen makkik binnen om een lieke te beginnen over de dinges die kik mij ammaal herinner uit de goeien ouwen tijd van rekenen en vlijt een leven zonder zorgen ambitie of spijt heelder dagen gaan sjotten voor den donkere thuis alleen maar wa ravotten en t school daar kwam niks van in huis drei keer durven was doen maskes plagen liefde vragen en al wa ge zegt da waarde zelf me a broek in den helft het was zo simpel ammaal zo simpel ammaal zo simpel as ik vraag het aan
kvraagetaan
er was nog gene gsm en gene vtm en niemand die a hannibal of murdock wilde zen rons honeymoon carolientje merlina met de parafix en voerdes was er niks we mochten niks mor dejen alles urbanus was nen held ons pa diejen oj nog haar en we telden al ons geld veur de kermis showen in de boksautos outrun in plaats van onze commodore er waren geen cds geen mp3s alleen mor wa cassetjes en buurman wa doet u nu veur ons allereerste tetjes het was zo simpel ammaal zo simpel ammaal zo simpel as ik vraag het aan
kvraagetaan
derde couplet potteke potteke potteke vet de ged al honderd was men eerste brevet t songfestival jeuj later naar bed the reflex fl-fl-fl-flex op ons tennisracket ja jonges we zagen het groot we wieren ammel profvoetballer of piloot en haten was nog geen nationale sport alleen misschient die koteletten op ons bord bivakpotsen sponsen broekskes karbonaaien die knielappen die z aan ons broekskes wilden naaien betsaksaai bettemakemaai ik stop ermee wa is men schaai het was zo simpel ammaal zo simpel ammaal zo simpel as ik vraag het aan
Ik heb zo van die dagen, van tijd tot tijd dan moet ik eens even , m'n tranen kwijt. Soms van vreugde, soms van verdriet dan van emotie, men merkt het altijd niet. Al zijn ze verschillend van geluk of van smart, tranen die komen, recht uit m'n hart.
Vaderdag, daarom wil ik even mijn papa in de bloemekes zetten. Hij is feitelijk mijn echte papa niet(mijn echte vader liet ons in de steek) ik ken hem van als ik 2 was. Is met mijn mama getrouwd in 1959 en heeft me geadopteerd ,ik heb hem altijd als m'n échte papa beschouwd en hij mij als zijn échte dochter. Ik kreeg er nog een kleine zusje bij toen ik acht was, nooit heeft hij enig verschil gemaakt tussen mij en mijn stiefzusje (gebruik het woord niet zo graag omdat ik het zo niet aanvoel).Hij heeft al die jaren voor mij gezorgd, me laten studeren,ik kon steeds bij hem terecht als er iets was,nu nog altijd, hij is mijn vriend. Het overlijden van mama in 2003 maakte van hem een gebroken man.... hij was net met pensioen en ze hadden samen nog zoveel plannen. Nu bijna vier jaar later gaat het beter en heeft hij terug een beetje z'n draai gevonden in het leven, hij is de trotse opa van vijf kleinkinderen en drie achterkleinkinderen . Hij is héél fier met zijn 10 meisje zegt hij vaak . Dank u papa voor alles! (klik even op z'n foto om een ontroerende bewerking te horen, eerst mijn muziek afzetten)
Nu we vlak voor de verkiezingen staan , hoor ik bijna elke dag op radio of tv het woord vergrijzing vallen. Waarom is die leeftijd (de onze 50-plussers) ineens zon groot onderwerp ? Is dat altijd zo geweest of zie ik het nu pas. De 50-plussers zijn vandaag de dag een probleem. Iedere dag worden we doodgemept met de term de vergrijzing. Altijd maar hoor je politici dezelfde mantra herhalen, te veel oude mensen, dat kost te veel aan de sociale zekerheid. Verhofstadt herhaalt het zo dikwijls dat hij het volgens mij zelf nog zegt in zijn slaap, je weet wel zo een beetje sissend tussen zn tandjes ! Onder tussen zijn hij en zijn collegas zelfs een heel eind over de 50, maar over hun eigen bijdrage hoor je ze natuurlijk niet zeuren. Ze hebben het al zo dikwijls herhaald dat ze het nu ook zelf geloven. De vergrijzing is voor de regering wat de vreemdelingen voor het Vlaams blok zijn, een excuus om alles op af te schuiven. Ik begin me zo langzamerhand een deel te voelen van een bedreigde soort. Vergrijzing , wie heeft dat woord nu weer uitgevonden ? Vergrijzing is een fenomeen van deze tijd. Dat zeggen ze toch, precies of er waren vroeger geen oude mensen! Hebt gij nooit oude mensen gekend- vroeger-voor de politieke correcte tijd - was het dan geen fenomeen de bejaarden. Het was een groep mensen die samen kwamen op een pleintje, ze liepen rond op straat, ze zaten op een bankje, ze speelden een beetje met de kaarten. Waar zitten die nu ? Nu zie je geen oude mensen meer op straat, je ziet bijna niemand meer op straat. Iedereen voelt zich onveilig. Terwijl er altijd maar meer politie op straat rondloopt. Vroeger deden de mensen nog eens een klapke met elkaar en wisten ze wat hier en daar aan de hand was. Nu spreken ze niet meer tegen elkaar en als ze een geluid horen bij de buren bellen ze direct naar de politie. Mensen moeten wat meer op straat komen. Tegenwoordig zijn de straten gemaakt om te lijken op die maquettes die ze maken ; alles heeft een plaats, alles wordt veilig opgeborgen. De bedrijven in industriezones , de mensen in woonzones, de babys in de crèches, de bejaarden in tehuizen. Allemaal schoon hé, maar het ademt geen leven meer uit. Het is een proper beeld maar geen levend beeld.
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
