Na een paar pc problemen ben ik hier terug !!!
Of ik zou trouwen met mezelf ?
Ik vraag het mezelf af en zet al mijn plus en minpunten op een rij:
Zo gaat dat met de liefde eerst vinden we die vreemde gewoontes van onze partners charmant, daarna proberen we ze te veranderen , en uiteindelijk komen we tot het inzicht dat er niets meer aan te doen is!
Dat maakt dat ik van mijn partner heb geaccepteerd dat hij in zijn boxershort de voordeur openmaakt. Dat ik ermee kan leven dat hij nog liever bij de Noordpool uitkomt dan de weg te vragen.
Dat hij mijn lievelingstrui op zestig graden gewassen heeft, en van sportweekend een ware tv show maakt.
Toegeven hij is zelf ook een kei in aanvaarding. 's Morgens bv wanneer ik ontwaak als" het boze zusje van Doornroosje," mijn koude voeten tegen hem aanduw en hem trakteer op bars gemompel.(hij voorzichtig):"schat, het is zeven uur"ik, bijtend"en wat dan nog",! dat komt omdat ik zo vroeg op de ochtend nog niet aan opstaan toe ben ,omdat ik dan nog zoek naar een" goed einde" voor mijn dromen en wil daarbij zo min mogelijk gestoord worden. Zou ik met een ochtendhumeurig mens kunnen samenleven? probleemloos, ik zou het niet eens opmerken!
Ronduit gezegd wat zo ergelijk is aan mij dat ik schoenen, bril en sleutels voortdurend kwijtraak, of tenminste dénk dat ik ze kwijt ben geraakt terwijl ik ze alleen maar opgeruimd heb !Soms droom ik ervan ze allemaal een eigen code mee te geven , zodat ik ze kan opbiepen.Tot zolang schakel ik mijn parnter in , ik in zijn plaats zou niet met zo een vergeetkous getrouwd willen zijn.De vlammende blik in zijn anders zo zachte ogen verraadt dat hij het ook liever anders had gezien. Voor mij pleit dan ook weer de hang naar gezelligheid:
glaasje wijn, kaarsje hier en daar, nog een sfeerlichtje erbij, maar als ik alleen ben moeten alle lichten branden , dan zou ik zelfs de deur van de microgolfoven openlaten om meer licht in huis te halen.!!
Huisvlijt en zo:
het is een van de nevenwerkingen van de emancipatie van de vrouw, dat mannen zo "mateloos goed" kunnen dweilen, strijken,dat de vergelijking voor onhandige vrouwen wel eens negatief zou kunnen uitvallen. Ik blijk koffie te morsen bij elke bocht die ik neem, er zitten na mijn afwas nog strepen op de glazen en na het strijken nog valse plooien in zijn hemden. Daar staat tegenover dat dit goed is voor "zijn zelfbeeld"en hij die zich nu het "neefje" van Mister Proper waant.!
Bovendien ben ik een kei in soort knutselwerkes waar hij een hékel aan heeft, alles wat te maken heeft met lijm vooral dan met"alleslijm" interesseert me geweldig! ik krijg zelfs de klink van de autodeur gefikst die ik- ik moet het toegeven zomaar tegen de muur van het huis liet openwaaien.!
Als de kleindochter morgen zeven wc rolletjes en vijf kaasdoosjes nodig heeft om te knutselen op school is dat zeker geen probleem ! ik hou namelijk alles bij, in stapeltjes; veel stapeltjes, ik vind daar perfect mijn weg in terug, maar het klassement ontgaat mijn parnter keer op keer, hij noemt dit dan ook ten onrechte "rommel"!
Zou ik willen trouwen met iemand die net als ik stapeltjes maakt?, nee zeker niet. Maar mijn stapeltjes zijn heilig.!
Ik verzamel graag "levende" dieren om mij heen, waardoor ons huis wel op een " bijhuis van de zoo" lijkt, dat moet toch lastig zijn voor een partner die niet van dieren houdt!!.
Ik heb ook iets met half open deuren, kasten,lades,die staan allemaal op een kier. Te horen aan het constante" dichtploffen" achter mijn rug moet dat "vreselijk "zijn voor een partner die van gesloten dingen houdt. Dat hij dat door de vingers blijft zien ..hij verdient gewoon een standbeeld.!
Maar... het moet ook gezegd worden dat ik" begripvol " en" liefdevo"l in het huishouden kan zijn als hij na een kleine reparatie zijn500 schroefjes" per ongeluk "op de grond laat vallen dan zoek ik behulpzaam en zonder mopperen mee naar dat "éne" schroefje dat hij nu nét nodig heeft. En ik vind het ook nog! Alleen al om die reden zou hij een dubbel van mij laten maken!
Wat mij absoluut niét af te leren valt is een onaangepaste houding tijden het lezen, zelfs tijden het doorbladeren van de streekkrant, als mij dan een vraag wordt gesteld zucht ik héél hard en doe of ik het absoluut niet hoor, of vaker nog ik hoor het echt niet. Ik hoor alleen het vaag gezoem , als hij me zou vragen om uit elkaar te gaan , wat op dat moment wel misschien zijn goed recht is- zou ik het niet eens opmerken!
Een grote kunst is te aanvaarden dat hij de krant leest, puzzelt, koffie drinkt terwijl jij je te pletter staat te poetsen, je zou op dat moment moeten besefffen dat hij zijn schade wel inhaalt, en straks misschien een streeploze afwas doet, terwijl jij uitgebreid aan de telefoon hangt met je beste vriendin. Jongens, maar wat is dat toch moeilijk!!! en af en toe ontsnapt er mij dan toch een rotopmerking zo van "je vindt het toch niet erg hé als ik nu alleen werk"? en "ik mag er toch op rekenen dat jij dan straks de badkamer poetst"en dan bedoel ik : poetsen, niet zomaar een beetje met de vod rondzwieren! op zo'n moment zou ik in zijn plaats de dweil naar zijn hoofd slingeren.!
In de" schoonmaakvrij "tijd ben ik dan weer een schatje, ik ben wel minder enthousiast om te supporteren als mijn liefste petanque speelt en kan bovendien nog lachen om de moppen van hem zelfs om zijn imitaties van de koe en de ezel wat zeker niet aan elke vrouw gegeven is.!
De tandpastadop schroef ik altijd mooi vast . Maar ik knijp de tube wel gemeen in het midden in plaats van aan het uiteinde wat al even erg is, daarbij komt nog "alleen na twaalven wil ik weten waar hij is en met wie, jaloers of bezorgd,? ik hou het dan vooral op het tweede want "bezorgde "vrouwen zijn zeldzaam nietwaar.!
Om te besluiten : Ik zie alles door een roze bril , maar heb steeds een vergrootglas bij de hand en zie dan dat ik misschien toch maar beter niet met mezelf zou trouwen of toch...?
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
je hebt dit in ieder geval heel goed weergegeven Prullemieke!
