Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
"Smile" waarom dit lied zo belangrijk is voor mij .
Toen ik twee jaar oud was, ging mijn papa even een pakje sigaretten kopen ...en kwam nooit meer terug. We bleven onder ons tweetjes achter , mijn moeder was een héél bijzondere vrouw , ze was opgegroeid in de oorlogsjaren en had allesbehalve een mooie jeugd gehad, ze was enig kind ; haar jongere broertje (4 maanden) was gestorven aan een of andere ziekte eigen aan die tijd. Ze had zich steeds voorgenomen als ze ooit zelf kinderen zou hebben , ze deze héél veel liefde zou geven hetgene wat zij zo gemist had. Ik was haar oogappel, en was overbeschermd omdat mij toch maar niks zou overkomen.In die tijd was het zeker niet gebruikelijk dat een vrouw alleen op café ging dus ze ging werken en daarna was er niks meer, geen vriendinnen, alleen ik. Ze moest haar verdriet helemaal alleen verwerken , ze hield héél veel van muziek en als ze dan thuis kwam zette ze steeds die plaat op "smile" terwijl ze stilletjes zat te huilen...Ik was nog veel te klein om te beseffen wat er gaande was , maar de melodie stond in mijn kleine hoofdje gebrand . Ik kende de woorden niet maar ging op haar schoot zitten met mijn armpjes om haar heen en wiegde mee met de muziek en zong stilletjes mee, woordjes die dezelfde klanken hadden maar natuurlijk overstaanbaar. In elk geval dit lied is mij bijgebleven voor altijd, als ik ouder werd en ik had het moeilijk , deed mama mij denken aan dat lied, dit heeft ze gedaan tot op het einde van haar leven .Na haar dood toen ik haar zo heel hard miste vond ik tussen al haar platen , boeken enz een cd van Natalie Cole en ja, het stond erop ik had er zo naar gezocht... Toen ik het de eerste keer opzette zat ik alleen aan de grote tafel en huilde als een klein kind , die dag heb ik het zeker tien keer opnieuw laten spelen. Daarna als ik het liedje terug opzette kwamen er geen tranen meer , maar een warm gevoel vanbinnen, en nu telkens als ik het een beetje moeilijk heb zet ik dat liedje op en komt er een kleine smile op mijn gezicht die steeds breder en breder wordt , het helpt echt , en ik ben mama nog altijd dankbaar dat zij mij zo een mooie herinnering naliet. xml:namespace prefix = o />
Nu dat ik Pimmeke verloor heb ik het cdtje nog maar eens bovengahaald en het helpt mij als ik dan goed naar de woorden luister, en zo het gaat al een beetje beter met me, en ik ben er nu stilaan bovenop het doet al minder pijn ,trouwens het gaat zo in het leven dat je minster drie of vier keer moet afscheid moet nemen van je geliefde huisdier, fijn weekend allemaal !!!
Reacties op bericht (4)
20-04-2008
..
Dag meisje, je hebt weer een gevoelige snaar geraakt. Met het lied en met je verhaal. Het is ook een van mijn favorieten, geschreven door Charles Chaplin ,als ik me niet vergis voor een van zijn films. Het is een lied dat veel zegt en dat je nooit vergeet. Heel toepasselijk. Het geeft me altijd een goed gevoel te weten dat je er nog bent en nu en dan even binnen wipt. Bedankt ook dat je nog altijd onze muziek blijft verzorgen, het schept een band weet je. Nu kruip ik tevreden onder de dekens.
20-04-2008 om 01:03
geschreven door Ludovikus
13-04-2008
...
Ik zit hier weer met kippevel Prullemieke,als ik dit las,wat een liefde komt hier naar voor ,ik ben al in een weemoedige bui,en dit raakt me tot in t diepste van mijn hart,ook voor je woefke voel ik met je mee,mijne woef begint ook wat gaan te sukkelen met zijn pootjes ,durf er niet aan te denken dat ik hem zou kwijtraken!!Dikke,dikke knuffel!
Wens jullie veel plezier op deze zondag" Geniet ervan zolang het mag! dikke kus van Lipske
13-04-2008 om 11:11
geschreven door hotlips
12-04-2008
smile
dag lieve Nicole,
Alles wat ikk zojuist kom te lezen is echt weer uit jouw leven gegrepen en precies alsof het allemaal nog zo nieuw is, zowel het verlies van pa, als van het afscheid van je hondje en alles wat je intens hebt meegedragen. Je bent en blijft een mooi mens, Nicole, ondanks of dank zij alles, wie zal het zeggen?!
Ik wens je sterkte in deze dagen, maar ook volharding en vertrouwen in de revalidatie!
Liefs,
Maarten
12-04-2008 om 22:41
geschreven door maarten
..
Dag Nicole, Wat ben ik blij dat je terug wat van je afschrijft op je blogje, ik vind toch dat het helpt. Net zoals jij zijn bij mij ook bepaalde liedjes verbonden met speciale ogenblikken. 'Caruso' gezongen door Pavarotti speelde ik keer op keer toen mijn vader op sterven lag, vraag me niet waarom, want ik weet niet waarover het lied gaat, maar de muziek paste toen uitstekend bij mijn stemming. "Unforgettable" werd op de begrafenis van mijn beide ouders gespeeld en nu ik het hier hoor krijg ik geen droevig gevoel, maar een heel warm gevoel, want ze waren inderdaad beiden Unforgettable. Ik ervaar de muziek als een kus van hen.
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
