Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Niesje's dagboek
mijn ervaringen
27-08-2014
dinsdagnacht 27.08.2014
Eerst en vooral.....dank ! Dank aan die lieve reacties op mijn blogje ! Geloof me.....dat doet deugd te weten dat er toch mensen zijn die 'mij' willen lezen, ook al ben ik voor de meeste een onbekende, toch zijn er altijd die er in slagen een grote hulp en steun te zijn, daarvoor zeg ik 'dankjewel!'
Vannacht heb ik alweer even m'n zoetie mogen zien ; écht super hoe hij alweer opkwam voor onze lieve dochter - ongelooflijk duidelijk tot ik met spijt wakker werd en alles alweer een droom bleek te zijn. Ik heb het haar daarstraks verteld en samen hebben we er om zitten lachen. Nogmaals werd er bewezen (al is het in een droom) wat voor een kostbaar iemand we hier iedere seconde van de dag missen......
Vanmorgend was ik in de keuken met de voorbereiding bezig voor een verse lasagna schotel te maken....; de radio speelde op de achtergrond, maar ondanks dat waren mijn gedachten ten volle bij hem.....m'n zoetie.... Hoe dat komt is moeilijk te verklaren, maar zo gaat het dag in dag uit, uur in uur uit, alle minuten en vele seconden..... Toen werd er gebeld,....het was de postbode met een brief gericht aan 'de wettelijke erfgenamen van.....' en toen ze de brief aan mij overhandigde met de vraag 'hoe gaat het eigenlijk nu met jou?' tja.......schoot m'n moed alweer vol met alle gevolgen vandien. We hebben een zeer sympathieke postbode die zeer begaan is met haar 'klanten'. Op zo'n momenten besef ik eens zo meer dat het verwerkingsproces nog zeer lang gaat duren.....
Morgen is voor mij een iets 'rustigere' dagje wat wil zeggen dat ik niet zo veel in het huishouden hoef te doen en met m'n vriendin M ben afgesproken. Zij is een enorme steun voor mij (en ik denk dat ik dat ook wel een beetje voor haar ben want zij heeft ook haar kopzorgen). Wat we juist gaan doen weten we nog niet maar alleen al het samen zijn en het babbelen helpt en s'avonds kijk ik uit om met m'n dochter een hapje te gaan eten en ook met haar gezellig bij te kletsen. Ik weet dat ook zij, alsook m'n zoon, het niet makkelijk hebben. Ik vind het zo verschrikkelijk voor m'n twee schatten maar ik kan er spijtig genoeg niets aan veranderen. DIT zouden zij op hun leeftijd niet mogen meemaken ! DIT is allemaal zo oneerlijk !!!!
Geen mens wordt zo gemist als de mens die er niet meer is.....
Aan al m'n lezertje(s)....sorry dat ik hier nu even wat pauzes inlas.
Nog steeds is het niet makkelijk om hier iets neer te schrijven...
De drang om terug-te-gaan-lezen is zo groot en uit ondervinding zo pijnlijk...
Steeds als ik hier kom wil ik dag op dag gaan kijken wat we vorig jaar rond deze periode gedaan hebben....hoe m'n zoetie zich toen voelde.....
Het gemis wordt iedere dag zwaarder en moeilijker, niet alleen voor mij maar ook voor m'n twee kinderen alsook voor m'n lieve schoondochter want ook zij had een plekje in de bovenste schuif bij haar schoonpapa.
Vandaag is alweer een dagje met een '2' ervoor.....wat wil zeggen dat de 'verjaardag' alweer dichterbij komt..... zaterdag aanstaande is het drie maanden...... niet te geloven !!!
Deze namiddag heb ik alweer zitten wenen bij het bekijken van foto's.... enerzijds mooie herinneringen, anderzijds zo pijnlijk....
Van s'morgens tot s'avonds laat ('s nachts) brandt de kaars naast z'n mooie foto welke omringd is door verse rozen.....zo mooi. Toen ik vroeger naar de winkel ging zegde hij vaak 'zoeteke, breng maar bloemekes mee hoor' ....
Waar ben je toch? Zie je mij/ons? Hoor je mij/ons? Geef toch 'nog' eens een teken aub ? Kan je zien welk prachtig werk onze zoon de laatste maanden hier geleverd heeft ? Wat zal je dan toch trots op hem zijn !!! Kan je zien hoe onze dochter kei hard haar best doet op haar stage én hoe hard ze zoekt naar een goeie job zodat je ook op haar trots kan blijven ? Zoeteke....de kinderen missen je ook zo hard ! Gelukkig voelen we mekaar aan en vinden we troost bij elkaar, maar t'doet verdomd zo'n pijn !!
In men handtas maar vooral in m'n hartje neem ik jou overal mee naartoe en dat geeft me een bevredigend gevoel ; je foto naast m'n bed staat haast krom van de kusjes.... m'n bed is véél te groot..... jouw dikke teddybeer waakt over mij zoals je het gewild zou hebben.....
Zoals je ziet....het is zo hartverscheurend moeilijk, vooral op momenten zoals nu.....zittend op jouw plekje in de zetel, aanleunend met m'n rug tegen jouw kussen, inbeeldend hoe het vroeger was en hoe het nu spijtig genoeg niet meer is en nooit meer zal zijn....
Sprakeloos van verdriet ga ik m'n bedje opzoeken in de hoop dat het een heldere hemel is, zodat ik jouw sterretje kan zoeken....
Mijn allerliefste.....die ik zo verschrikkelijk hard mis ....
They say memories are golden well maybe that is true... Buth I never wanted memories... I only wanted you ! A million times I needed you a million times I cried... If love alone could have saved you you never would have died... In life loved you dearly in death I love you still... In my heart you hold a place no one could ever fill.
Als de kalender een dag aanwijst......beginnend met het cijfer '2'.....bekruipt me hier een vreselijk gevoel....
Het gemis is met momenten niet te beschrijven.... écht....nu ook vind ik geen woorden om neer te tokkelen wat ik voel.... alleen kan ik zeggen : 'verdomme wat mis ik hem !!!'
Ik heb voor de zoveelste keer vandaag het mooie fotoalbum in m'n handen genomen ; het eerste in een rij van drie ; deze album(s) gaan over onze schitterende drie gezinsvakanties van de laatste twee en een half jaar. Toen hij het in het beginstadium van zijn ziekte zo schitterend goed deed qua verdragen van de chemo en qua mooie bloed- en scanresultaten, groeide hier het eerste jaar het verlangen om met z'n allen op vakantie te gaan, nét zoals vroeger toen de kinderen nog klein waren want de laatste jaren voor papa's ziekte gingen ze eigenlijk meer met vrienden op reis en probeerde iedereen zo'n beetje z'n eigen weg te zoeken. Maar vanaf dag 1 van de bekendheid van papa's ongeneeslijke ziekte is de band in ons gezin, die toen al zeer gehecht was, NOG sterker geworden ; vandaar onze gezinsvakanties.
Drie hebben we er gedaan : het eerste jaar naar de Elzas ; hetzelfde jaar in het najaar naar Normandië en vorig jaar naar de Provence ..... en dit jaar stonden de bergen op het programma (Oostenrijk), maar die reis heb ik geannuleerd... ik kan/kon het niet aan om naar de plek te gaan die m'n zoetie samen met ons mee had uitgezocht en bestudeert. Dus eigenlijk geen vakantie maar ook met dat idee voelde ik me niet zo best, vandaar dat het idee is ontstaan om er toch met z'n allen enkele dagen van tussen uit te trekken en zodoende vertrekken we morgen (maandag) voor een weekje terug naar de Elzas (Route du Vin) maar gelukkig is die Route zodanig lang dat we nu een totaal andere kant van die mooie streek gaan leren kennen ; dit hebben we bewust zo gekozen om de emotionele herinneringen iets minder moeilijk proberen te maken. Maar ik weet nu al, bij het schrijven van deze woorden, dat ik het alweer ontzettend moeilijk ga hebben.
Ik mis hem toch zo verschrikkelijk hard !!!
Uiteraard gaat hij mee ; hij gaat trouwens overal mee naartoe : van naar de bakker tot nu in de Elzas....
Mijn valiesje staat klaar....leeg..... Het doet zo raar om in te pakken voor mezelf alleen.... Morgen nog eens met veel moed aan beginnen....proberen.....tenslotte moet het me wel lukken of ik moet thuis blijven en dat is ook geen optie.
Ondertussen is onze zoon en z'n vriendin terug van hun weekje vakantie ; ze zien er beiden zeer goed uit en hebben zo te horen al bij al toch nog een mooie week achter de rug. Ik wist, door de dagdagelijkse smsjes, dat onze zoon het vrij moeilijk heeft gehad daar uiteraard door het grote gemis van z'n papa. Ook hij kan het nog steeds geen plaats geven.....wij ook niet
k'Ga nu proberen te slapen.....ttz : nog een tijdje naar de hemel kijken - sterretjes zoeken - z'n foto dicht bij mij leggen en hem een nachtzoentje geven...
Op de achtergrond zingt Luc Caals.....'een beetje verliefd' (André Hazes) en de tranen rollen over m'n wangen.... Ondanks dat ik vandaag een luchtig ontspannen dag heb beleefd, samen met m'n dochter en haar meter (mijn ex-schoonzus. Ons geplande fietsdagje hadden we geruild, wegens de slechte weersvoorspellingen, naar een bezoek aan het Mas in Antwerpen (Muzeum Aan de Schelde). Ikzelf was daar nog nooit binnen geweest. Wél heb ik daar nog niet zo héél erg lang geleden eens met m'n zoetie voor een gesloten deur gestaan met toen de belofte dat we ooit wel eens zouden terugkomen...... En dat was dus vandaag.....maar, buiten dat hij in m'n handtas aanwezig was.....was het dus totaal anders. Ik had vanmorgend niet gedacht dat het me zo ging ontroeren maar ik merkte het vrij vlug toen we alsmaar hoger en hoger gingen en toen we het daarin gevestigde zeemans museum binnentraden werd het me emotioneel alsmaar moeilijker en moeilijker. M'n zoetie hield zo van alles wat met het water te maken heeft : de zee, de boten, de visserij, de knopen, enz... Maar toch probeerde ik me sterk te houden en trok m'n handtas alsmaar dichter tegen me aan tot we het dak van t'Mas bereikten..... Man wat is het adembenemend daarboven ..... ik merkte aan ons dochter dat ook zij het moeilijk had en samen zijn we dan in tranen uitgebarsten en hebben we in mekaars armen troost gevonden. Ik fluisterde in haar oor 'kind ik mis papa zo erg.....' waarop zij me antwoordde : 'kweet het mama.....ik ook...' Gelukkig was haar meter er nog om ons beiden te begrijpen en een hartverwarmend woordje te zeggen waarop we, na diep in- en uitademen, onze toeristische tochtje verder zetten. Het idee van onze dochter om in 'De Burgerij' iets lekkers te gaan eten heeft veel goed gemaakt en was best gezellig. Nadien heb ik ook nog t'Felix Pakhuis leren kennen en was het al bij al voor mij toch zelfs een leerrijk dagje, met papa diep in ons hartje en héél dicht bij ons.....
Zeker voor herhaling vatbaar, wetende dat er nog zo vele van die emotionele momenten op onze weg gaan liggen.....
Ik heb deze week een dochter-weekje en we proberen er t'beste van te maken. Er staat al vanalles op onze agenda maar in het bijzonder ook enkele bezoekjes bij juweliers ivb met het as-juweeltje dat we willen uitzoeken....
Lang geleden..... k'weet het wel en voel me er een beetje schuldig om, maar.....'t schrijven lukt me 'nog' niet al te best...
We zijn nu 6 weken en 6 dagen verder...... en het gemis wordt alsmaar groter en erger en pijnlijker en onbeschrijfelijker...
En de herinneringen die worden alsmaar groter en pijnlijker ...
In één woord : ONEERLIJK!!!
Alle vier hier in huis proberen het ieder's op z'n eigen manier te verwerken.....te verteren.....ermee om te gaan.....en zo veel meer ; maar alle vier weten we van elkaar dat, indien het écht nodig is, we er zijn voor elkaar, ondanks alle neven-problemen die er soms nog bij komen want ieder van ons is 'maar' van vlees en bloed, met ieder z'n gebreken, maar ook ieder z'n gevoelens en persoonlijk gemis naar HEM die we hier zo hard missen!
Dromen doen we ook alle vier en s'anderendaags vertellen we daar dan ook over...
Praten tegen zijn foto' doen we ook alle vier....
Iedere week krijgt hij van mij verse bloemen en de kaars brandt van s'morgens tot s'avonds met alleen onderbrekingen bij afwezigheid in huis, maar die afwezigheden zijn minimaal want t'buiten komen interesseert me niet zoals voorheen. Gelukkig heb ik men beste vriendin die me daarin steunt en bij staat en met haar lukt het me wel wat beter, alsook met m'n dochter die nu, na haar zware studie periode toch enkele weken vakantie heeft en me bijna overal mee naartoe neemt.
Overmorgen vertrekt onze zoon met z'n vriendin op vakantie - weekje Frankrijk camperen en vissen ; beiden doen ze dat graag en t'zal hen ook eens deugd doen / onze dochter die vertrekt volgende zondag naar haar Italiaanse vriendin in Sardinië en ik.....wel uiteindelijk tel ik ook een beetje af naar een korte vijfdaagse vakantie naar de Elzas ; dit samen met m'n broer, onze zoon met z'n vriendin en onze viervoeter. Emotioneel weet ik nu reeds dat dit zwaar gaat zijn, maar dat geldt ook voor de mensen om me heen en dat stelt me een beetje gerust... Nadien zal ik t'pas weten of het nog te vroeg was maar daar wil ik nu zo weinig mogelijk aan denken want ik wil niemand's verlangen naar 'er even tussen uit' verbrodden.
Vandaag alweer een dag met héél veel gemengde gevoelens....
Vanmorgend was er eerst een begrafenis die veel emotionele herinneringen wakker maakte. De overledene is dag op dag 1 maand na mijn allerliefste overleden.... Toen in de kerk, bij het groeten, zijn echtgenote mij heel emotioneel begroette, heb ik haar een troost-knuffel gegeven en in haar oor gefluisterd dat ikzelf als de beste perfect weet hoe zij haar op dat moment voelde..... Onze deuren staan voor elkaar open....
Dan waren, tijdens deze trieste kerkdienst, mijn gedachten voortdurend bij m'n dochter die vanmorgend haar laatste eindwerk moest gaan verdedigen voor een vijftiental profs en klanten..... Tot vannacht half 2 was ik samen met haar nog bezig geweest en vanmorgend vroeg ben ik extra vroeg opgestaan, met de bedoeling haar, voor haar vertrek nog de nodige moed in te spreken en haar mijn geplande dikke 'steunende-knuffel' te geven. Toen ze vertrok moest ze me beloven me op de hoogte te houden en dat heeft ze uiteraard zeer flink gedaan. Na een ganse dag bijna in spanning en heen- en weer smsen kreeg ik dan uiteindelijk iets voor vier het verlossende telefoontje dat ze geslaagd is !!! Ik ben zo trots op haar !!! Haar broer uiteraard ook, zo samen met z'n vriendin. k'Had haar een mooi kaartje gemaakt en voor haar computer geplaatst tegen dat ze terug thuis kwam en daar had ik zelfs de haar papa op vernoemd. Had hij dit toch nog maar live mogen meemaken ...... Die gedachten alleen al zorgden uiteraard voor heel veel emoties....
Bij onze dochter is ondertussen de rust weergekeerd en ze heeft het zelfs moeilijk met het feit dat ze het nu terug wat rustiger aan kan doen. De zware druk die op haar schouders drukte sinds januari, én de verschrikkelijke periode die we achter de rug hebben, hebben het voor haar allemaal dubbel zo zwaar gemaakt. Vandaar dat we zo énorm trots zijn dat ze zich door deze moeilijke periode heeft geworstelt. Haar papa zo zo fier op haar zijn nu !!! Voor haar volgt er nu een ontspannende periode van zes weken, gevolgd door haar stageperiode die een maand zal duren. Gedurende die stageperiode moet ze wekelijks stageverslag maken en op t'einde van de stageperiode ook nog een laatste opdracht (nog onbekend), waar nog punten kunnen voor verdiend worden. In oktober volgt dan de uiteindelijke grote proclamatie dag met uitreiking van diploma's en daar gaan we met z'n allen naar toe !
Ondertussen is deze zwaar emotionele dag ook alweer ten einde en ga ik men bedje opzoeken en nog wat naar de sterren kijken en aan m'n zoetie denken....en hopelijk dan zo vlug in slaap vallen, want voor mij was de voorbije nacht ook maar kort.
Ik moet spijtig genoeg....mensen die in een situatie verkeren zoals de mijne....gelijk geven als ze beweren dat het gemis van een geliefde, erger wordt...... o God wat doet dat pijn !
Een huis vol prachtige herinneringen......al die foto's..... Iets in mij trekt ze aan en ik bekijk ze, menige keren per dag, terwijl de tranen over m'n wangen glijden...
Ook de kinderen hebben het zo verschrikkelijk moeilijk ... Ook zij missen hun papa iedere seconde van de dag...
Zijn gsm ligt onaangeroerd in zijn schuif op zijn plekje aan de tafel... Niemand durft er aan te komen want ook dat toestel zit vol met herinneringen....
Soms wil ik hem bellen.....om zijn stem nog eens te kunnen horen, maar iets in mij heeft angst dat ik dit niet ga aankunnen, dus ik lees en lees en herlees de smsjes.....
....gister kon ik het niet.... vandaag, één dagje later zal ik het proberen....
Mijn allerliefste is nu 1 maand uit mijn leven en ik kan het tot op de dag van vandaag nog steeds niet vatten....ik kan het geen plaats geven....ik kan het nog steeds niet geloven..... m.a.w. ik mis hem verschrikkelijk !!!!!
Vanmorgend was het héél erg emotioneel hier ten huize.... vooral toen de klok de tijd wegtikte tussen 07.15 en 07.35..... Het was alsof ik die morgen herbeleefde.... Seconde na seconde weet ik nog perfect wat er toen is gebeurd.... t'staat in m'n geheugen gegrift en op m'n ooglenzen voor eeuwig en altijd vast.....
Ik kan het niet van me afzetten...al gans de dag niet.... en ook m'n kinderen hebben het NOG moeilijker dan de andere voorbije dagen...
Zelfs m'n vriendin zegde me vandaag nog dat ze het nog steeds niet kan geloven als ze naar z'n foto kijkt die ook een plekje in haar leven heeft gekregen (waarvoor dank M...). Zoiets kan je gewoonweg niet geloven of je moet het zelf meemaken of meegemaakt hebben...
Het schrijven hier gaat nog steeds moeilijk...
Vanavond was ik bij de buren uitgenodigd ; ook véle van bekenden, kennissen, vrienden.....allemaal willen ze me plots zien...spreken....vragen stellen.... Maar IK...ikzelf ben daar nog niet écht klaar voor, al moet ik zeggen, dat dankzij mijn allerbeste vriendin, ik toch al eens buiten kom.....ik me toch probeer sterk te houden als ik op straat een koppeltje tegen kom...hand in hand ;nét zoals ik ten allen tijde met m'n allerliefste zoetie liep. DAT te zien maakt me boos....jaloers....maar vooral triest en DAT moet ik afleren... ik weet dat wel want ik mag niet én boos én jaloers zijn, maar wel triest......want mijn allerliefste verdient iedere traan die ik laat, meer dan wie ooit !!!
Waarom toch blijven mijn tranen overvloedig vloeien...., waarom toch voel ik zo hevig dit gemis...., waarom is het toch zo moeilijk om uit te leggen...., hoe leeg mijn leven zonder jou is... En als ik dan naar de hemel kijk, en de wolken zo zie jagen... Denk ik met heel veel liefde terug aan jou, al heb ik nu zo vele vragen. Ik mis je hier op aarde, Ik mis je....het doet zo'n pijn... Ik zou zo graag nog heel even, jouw lieve zoet willen zijn !
.....Als je moet afgeven wat je het meest lief hebt dan is er geen gisteren geen vandaag en geen morgen meer. Dan is er geen tijd meer dan is er alleen heimwee Ondanks alles…..op zo’n verlies nooit voorbereid.....
Héél erg bedroefd, maar met ontzettend veel dankbaarheid in mijn hart, voor alles wat hij voor mij en onze twee kinderen heeft betekend....deel ik hier mede, dat mijn allerliefste.....mijn rots in de branding.....mijn ALLES in mijn leven...., na een moedig gedragen lijden....van ons is heengegaan op vrijdagmorgend 23.05.2014 om 07.39uur...
Woorden schieten mij nu tekort want mijn/ons verdriet is immens groot....
Slapeloze nachten.....vreselijk....dubben, denken, piekeren.... herinneringen die door m'n hoofd spoken en die zoveel emoties met zich meebrengen dat ik geen oog meer dicht doe....
M'n allerliefste teddybeer.....m'n knappe sterke pompier..... glijdt zachtjes door m'n vingers, ik kan het niet anders beschrijven. Met man en macht probeer ik het tegen te houden maar dag na dag glijdt hij verder.....
Sinds vorige week donderdag is hij nu in t'ziekenhuis en alle dagen wordt voor mij persoonlijk meer en meer duidelijk dat hij niet meer naar huis zal komen..... DIT mag ik hier alleen in stilte neertokkelen maar niet hardop laten horen want dan zijn er hier personen die me t'nauwst aan m'n hartje liggen die ik enorm veel pijn doe. Personen waarvan ik er moet in blijven geloven maar t'is zo verdomd moeilijk !!!
De nacht van vrijdag op zaterdag ging hij nog eens de held uithangen ; hij vond dat de stoel en z'n bed-tafeltje niet op de juiste plaats stonden en ging die dan maar eens snachts op eigen houtje verplaatsen, met alle gevolgen vandien. Gestrunkelt op de poot van de baxter-statief - met kaak op houten stoelleuning gevallen en met rechterbil(letje) op die poot, dus pijnlijk ! Daar lag hij dan - het alarm-belletje véél te ver verwijderd en z'n gsm ook niet in de buurt ! Liefst een half uur heeft hij daar zo gelegen en Godzijdank doet de nachtverpleging voortdurend controle en hebben ze hem half onderkoeld gevonden en direct toegedekt met verwarmde dekens uit het operatiekwartier (dat vond hij zalig....) ongelooflijk !
Ook het braken snachts baart me zorgen ! Overdag lukt het wel maar eten doet hij niet meer ! De youghurtjes die hij daar krijgt spaart hij op..... Nu sinds vrijdag krijgt hij intraveneuze voeding toegediend en gaat hij er van uit dat hij eten genoeg krijgt want op die zak staat 1600 callorieen.....
En of dat nog niet allemaal genoeg is, was de nacht van zaterdag op zondag volgens hem 'de hel!' . Ze hebben er zelfs de oncoloog moeten bijhalen want hij had ontzettend veel pijn en moest alweer constant braken, met zelfs verstikkingsgevaar. De oncoloog heeft dan besloten om z'n buik alweer leeg te maken - terug 3liter vocht is er afgekomen en ook heeft hij dan een maagsonde geplaatst. Dat is een sonde via de neus naar de maag en die is aangesloten aan een pompsysteem dat er voor zorgt dat de maagsappen constant worden afgevoerd zodat het braken vermindert. Ook het zuurstofgehalte in z'n bloed was te laag zodat hij dat ook toegediend krijgt via de neusholte. Dus nu ligt hij daar met : intraveneuze voeding zak - baxter met suikers e.d - maagsonde in neus en zuurstof in neus.... Geen mooi zicht ocharme toch !!! maar pijn doet dat allemaal gelukkig niet zegde hij, dus dat stelde me een beetje gerust.
Vanmorgend is de dokter er terug bijgeweest en na de middag is er dan een plaat van de buik genomen - waarom weten we 'nog' niet. Ook is er gezegd dat lever én longen....... pfffff Het maakt me allemaal zo vreselijk bang !!! Wat is er toch allemaal in z'n tere lichaampje aan t'gebeuren ??????
Onze zoon heeft gister in de gangen aan de assistente van onze oncoloog gedurfd te vragen 'hoe lang nog....' ; dat antwoord ga ik hier niet neerschrijven want op dat vlak ben ik nu bijgelovig en durf het écht niet in de hoop dat, als ik het niet kenbaar maak, het een zeer grote verkeerde gok zal zijn !!!!!!
Wat gaat morgen alweer brengen ????
Ik ga een 2de slaappoging doen nu....
Zou duimen nog helpen ??? Zou bidden nog helpen ???? Zouden m'n kaarsjes nog helpen ????
De 2 woorden waarvoor ik al bijna 3 jaar doodsangsten heb gehad om ze te moeten aanhoren zijn uitgesproken....... 'terminaal' en 'palliatieve'.....
Meer kan ik niet aan om hier nu te schrijven......alleen dat ik/we het hier ontzettend moeilijk hebben, niet wetend wat er nu op ons gaat afkomen. Ik ben zeer bang.....écht zeer bang !!!
Momenteel is m'n allerliefste nog in t'ziekenhuis en sinds gister krijgt hij intraveneuze voeding toegediend.....buiten dat eet hij niets....totaal niets.....
Vanmorgend op 'controle' naar ziekenhuis - gewoon voor bloedprikken - 8 tubes,meer niet en dan alweer terug naar huis...... zo HAD het moeten gaan......
Bij het proberen bloed te prikken vond de verpleegster geen ader die voldoende was om te prikken - dit ten gevolge van de felle magerheid dus maar één optie : terug naar dagziekenhuis om via port catheter aan te prikken. Uiteraard spraken die verpleegsters, die ons al twee en een half jaar 'kennen' hun gezicht boekdelen toen ze ons zagen binnenkomen......ikke met een man in een rolstoel !!! Ze hoefden écht niets te zeggen.....
Na de 8 tubes bloed wou m'n zoetie terug naar beneden om met oncoloog te praten want al drie dagen zegt hij hier 'als ze medicatie niet kunnen of willen verminderen ....hoeft het voor mij niet meer'.....
Dus.....wachten tot de oncoloog onze kamer binnen kwam..... Hij hoefde geen vragen te stellen....hij ziet ook wat hij ziet..... Maar hij is dokter en dokters moeten vragen stellen en antwoorden krijgen : dus eerste vraag : heb je pijn : 'neen' ; heb je honger : 'neen' ; wat eet je per dag.....'ni veel /niets'.... Tja dat ziet er niet goed uit. Zoetie zegde 'k'heb problemen met stoelgang' Dokter antwoordde vrij snel (iets wat wij hier al weken zeggen : 'als je niet eet kan je ook niet naar grote toilet' punt uit !
enfin.....toen stelde zoetie cruciale vraag 'kan dosis pillen verminderd worden en ja wanneer'????
en t'antwoord hierop was/is : 'neen! dosis kan niet verminderd worden' dus......zegde zoetie 'sorry, maar ik kan het niet meer aan - pillen zijn veel te zwaar voor mij' Uiteraard begrijpt dokter dat en vrij snel moest ik alle medicatie afgeven worden ..... daar stonden we dan..... en wat nu ???
Er werd ons gezegd dat we ons moesten gaan laten inschrijven - dat zoetie kamer zou toegewezen krijgen en dat ze gingen proberen er hem zo goed mogelijk terug boven op te brengen.....
Dus bij deze : m'n zoetie is in t'ziekenhuis opgenomen - voor hoelang weten we niet - we zitten nu in spanning te wachten op komst v Dr Dero en daar heb ik eerlijk gezegd wel schrik voor.......
Vandaag dus alweer een vrij zware dag - voor mij althans....... maar nu ga ik naar m'n bedje want ik ben zeer moe !
t'Is nog geen tien uur en m'n zoetie ligt al een uur in bed.....
De zoveelste 'niet-goeie-dag' op rij..... alhoewel het er vanmorgend iets beter uit zag. Als ontbijt had hij én volle youghurt én glas botermelk, dus....ikke best tevreden. Vanmiddag werd het al iets moeilijker maar toch heeft hij z'n best gedaan met het eten van 1 licht gekookt eitje, 1 boterhammeke zonder korstjes én 1 potje vers gemaakte vanillepudding - ikke zéér tevreden.... tot een half uurtje nadien.....hij ging wat rusten zegde hij op het 'living-bed' en het duurde niet lang of hij had de emmer nodig.... en dat heeft toch zo'n uur geduurd
Mijn lieve vriendin was hier net op bezoek en zelfs haar aanwezigheid kon hij niet goed verdragen door het misselijkheidsgevoel. Ik heb me dan met haar wat afgezonderd maar wel zodanig dat ik hem constant in het oog kon houden en zodoende ik voortdurend het emmertje moest verfrissen.....
Dan heeft hij vrij lang geslapen en kwam het avondeten eraan....... 'neen ik eet niets' waren zijn woorden.... tja veel anders had ik niet verwacht ! Maar toch heb ik na lang aandringen.....alweer niet zo'n leuke conversatie tussen ons beiden....is hij toch aan de tafel komen zitten en heeft hij één pollepel soep gegeten..... dat was het dan ! Ik heb hem dan nog beneden kunnen houden tot negen uur maar dan wilde hij kost wat kost naar z'n bedje..... Ik hoop dat z'n vers fris opgedekte bedje hem uuuuuuuuren in slaap zal houden ..... maar eerlijk gezegd zou het me verwonderen.
Normaal kwam vanmorgend de dokter maar toen ik ze belde en ze me zegde dat ze haar medewerkster ging sturen heb ik vriendelijk gepast en gezegd dat we haar persoonlijk hier in huis willen, zéker in deze situatie en daar heeft ze alle begrip voor, maar dan alleen op voorwaarde dat we konden wachten tot morgenvroeg. Daar moest m'n zoetie niet lang over nadenken, want ook hij wil nu zeker geen vervangster die van toeten of blazen af weet.
Wat huisdokter komt doen.....tja dat vroeg zij mij ook aan de foon 'voor wat is het aub'.....tja.....ik heb geantwoord 'wel....het is momenteel zo slecht dat ik het niet meer weet eigenlijk' en ze begreep me direct......
Ik ben benieuwd wat voor toverdoos ze morgen gaat boven kunnen halen .....
Nu ga ik me een koffietje maken in afwachting van zoon en schoondochter; zoon is nog aan t'werken tot tien uur en schoondochter had vergadering ; dus lang ben ik gelukkig niet alleen hier. Die twee zorgen wel een beetje voor afleiding sebiet en dan hopelijk een .......rustige nacht.....
Voor alle niet-Antwerpse mama's : een gelukkige moederdag !
Ikzelf als geboren in de provincie Antwerpen, ken maar één moederdag en dat is 15 augustus en dat zal altijd zo blijven, zo ook voor onze kinderen die mij iedere keer op de dag van vandaag komen vragen 'mama dit is toch den échte niet hé?!' waarop ik zéér bewust 'neeeeeee!' antwoord.
Genoeg hierover..... want moest het dan nog den échte geweest zijn....veel zou ik er nie aan gehad hebben ! Integendeel !
t'Zijn hier alweer kl....dagen geweest die we nu achter ons laten liggen steeds hopende dat de nieuwe dag van morgen een oplossing zal brengen....
Vrijdag is m'n zoetie's buikje alweer verlucht door er in t'ziekenhuis maar liefst 4 liter vocht uit weg te halen ! Een verluchting.....dat zou het toch moeten zijn en dat dachten we ook, maar ondanks de terug platte buik, wil m'n zoetie nog altijd niet eten Om gek van te worden !!! Onze zoon haalt het uiterste uit de kan en zelfs nog meer maar het lukt ons niet hém 3 volwaardige maaltijden te laten innemen ! Miserie miserie ! en dat is zachtjes uitgedrukt !
Iedereen kampt hier met een innerlijke woede maar tegelijkertijd ook angsten......angsten om wat komen gaat... we weten het écht niet meer !!!
k'Heb vandaag tegen men zoetie gezegd dat....indien de toestand niet veranderd.....we naar t'ziekenhuis vertrekken.... zo simpel is dat (hélemaal niet maar in de hoop dat zo'n dingen zeggen zou helpen!!) écht vreselijk hard allemaal en zeker als je dan merkt dat hij zelfs de kracht niet heeft om zich te verweren. Hij antwoordt dan doodsimpel 'als je me dan weg wil moet je dat maar doen....' écht!!! m'n hart is hier al verschillende malen gebroken de laatste dagen !!! Alsof alles nog niet erg genoeg is krijgen we dan nog zo'n toestanden erbij.
Onze zoon doet letterlijk ALLES om z'n papa te doen eten, maar dan ook écht ALLES !!! Hij staat uren in de keuken - breekt dag en nacht z'n hoofd om nieuwe ideeën te vinden die toch maar een beetje eetlust zouden kunnen opwekken, maar allemaal tevergeefs .....
IK/we weten écht niet hoe dit verder moet.... Gaan we wachten tot donderdag ???? (dan is er terug afspraak in t'ziekenhuis) of gaan we eerder een beslissing nemen ??? Het is zo pijnlijk allemaal !
Mijn hoofd staat op springen van de druk van de tranen die er vandaag alweer gevloeid zijn....
Ellendige dagen achter de rug pffff ; het wilt hier maar niet beteren ! Integendeel : de eetlust vermindert nog zienderogen en de misselijkheid vergroot pffff
Is het door de nieuwe chemo ??? Op den duur weet je t'niet meer wat van wat is .....
t'Is een heel druk programma dat we moeten volgen ; 'druk' is misschien niet het juiste woord maar alles moet volgens de klok gebeuren : s'morgens direct aan bed : misselijkheid-pilletje(s) dan 20minuten later kleine lichte maaltijd (is bij men ventje een klein potje yoghurt) dan alweer 2 uur wachten en dan de 6 pillen nemen in volgorde v de nummers op de doosjes ; dan alweer 2uur wachten en dan is het meestal middag en moet hij terug misselijkheidspilletje nemen en 20min nadien eten (doet hij meestal niet) ; dan is het rust tot 20 min voor t'avondeten: terug twee misselijkheidspilletjes en 20 min nadien eten (met lange tanden)
Meestal wil hij naar z'n bedje vanaf 20.00uur ongeveer - véél te vroeg vind ik dat maja......
En waarom vind ik dit veel te vroeg : wel omdat hij toch niet kan slapen.......daar gaat het zo : half uurtje blijven liggen - wakker - naar badkamer - terug in bedje - terug effe blijven liggen - wakker en terug naar badkamer - terug in bedje en zo gaat da tde hele nacht.....
Hij wakker....ik wakker..... hij slaapt....ik waak....
Vandaag bevestigde hij dat hij terug last heeft van vochtophoping in de buik ; ondertussen is het wegtrekken van dat vocht reeds 14 dagen geleden, dus dat is op zich een positief goeie prestatie wetende dat daarvoor het vocht om de vijf dagen werd weggetrokken. Morgenvroeg gaat de studie-dokter, na overleg met de oncoloog, mij opbellen om te bevestigen of we naar t'ziekenhuis mogen vertrekken om dus de buik weer in orde te krijgen. Wij weten uit ondervinding van de laatste weken dat, als die buik dikker is, m'n zoetie practisch op den duur niet meer kan eten - wat dus momenteel t'geval is. Dus........duimen aub aub aub !!!!
Ondertussen is het alweer nacht en ben ik heel erg moe en ga ik hier afsluiten en m'n bedje in kruipen...... hopende op een zorgeloos nachtje.....
Vandaag was het dus een dagje met zeer veel gemengde gevoelens : ten eerste omdat er privé een gebeurtenis heeft plaats gehad waar we enerzijds heel erg blij mee zijn, maar anderzijds doet het pijn te moeten aanzien dat 'men rots in de branding' niet volledig bewust is van het gebeuren en dat te moeten aanzien brengt voor mij en de kinderen zeer veel emoties naar boven ; ze hebben het verdorie niet makkelijk en ik heb zo ontzettend met hen te doen !!!
Volgens onze zoon zou ik zaterdag een dagje 'vrij' hebben wat wil zeggen dat ik eens buiten kan zonder op de klok te moeten kijken of dat ik niet eens buiten kan door t'feit dat ik men zoetie niet kan alleen laten ; dus zaterdag mag het wel. Spijtig dat ik dan niets met men vriendin kan doen maja......alle begrip daarvoor want die heeft het ook niet makkelijk!
Ik ben Niesje, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Niesje.
Ik ben een vrouw en woon in Provincie Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/09/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Gezinnetje , werken met Pretex, fietsen, cinema, etentje, .
Ik ben zéér gelukkig getrouwd, al 33 jaar met een schat van een man, en dat mag iedereen weten ! Ons gezinnetje is verrijkt met 2 fantastische kinderen. En ik heb momenteel maar één wens: genezing voor mijn allerliefste !
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
