Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Niesje's dagboek
mijn ervaringen
22-12-2014
zondagnacht 22.12.2014
Kerstfeest zonder papa is een feest met veel pijn en verdriet. Iedereen is vrolijk, maar ons verdriet ziet men niet. Dat hoeft ook niet, want we gunnen iedereen een zalig Kerstfeest, maar voor ons is het pas feest, als papa er was bij geweest..... Helaas zal dat nooit meer zo zijn, en moeten we leren leven met die vreselijke pijn. De laatste jaren zijn zeer hard geweest, maar hopelijk wordt er in 2015 wel een beetje terug gefeest. Want ik weet dat hij altijd over ons zal waken, en als we verdrietig zijn zou hij ons ook terug vrolijk willen maken...
Hij heeft ons zo veel geleerd, maar hij leerde ons niet hoe het zou zijn zonder hem.....
December......'feestmaand'.... voor mij WAS dit altijd DE mooiste maand van t'jaar....
Soms betrap ik me er nu op dat ik alles doe op automatische piloot ; dan hoop ik dat alles een boze droom is waaruit ik alle momenten zal wakker worden...
Maar dan komt het besef alweer terug en volgt er een vloed van emoties en verschrikkelijk gemis, waar ik letterlijk pijn voel tot in m'n vingertoppen. Ze zeggen soms 'hartepijn' wel....sinds zes maanden weet ik perfect hoe dat voelt.
Dan bekruipt me een hartverscheurend gevoel wat betreft m'n zoetie, voor alles wat hij verdomme heeft moeten meemaken (al die onderzoeken, therapie, en vooral met het leven met de wetenschap dat z'n ziekte ongeneeslijk was). Angst: want hoe moest het nu met mij zonder hem..., daar zat hij vaak over te dubben.
Ik ben precies de helft van mezelf en m'n leven kwijt. Godzijdank heb ik onze twee kinderen die dat verschrikkelijke gevoel kunnen opvangen en gedeeltelijk goedmaken!
Overdag probeer ik zo veel mogelijk bezig te zijn en voel me ondertussen al wat minder schuldig als er al eens gelachen wordt...
De 'renovatie-verbouwingswerken' naar m'n nieuwe nestje beneden, vorderen goed en het lichtje in de tunnel komt langzaam maar zeker dichter en dichter en enerzijds ben ik daar blij om, maar anderzijds bekruipt me dan ineens de angst om het 'alleen-eten, alleen-opstaan, alleen.....'
Nog steeds ben ik boos op 'slechte mensen' die wèl blijven leven, op familie waarmee je 'ruzie' hebt en niet waarvan sommigen niet eens weten waarom, op koppels die samen hand in hand op straat lopen, op mensen die zeuren over details, of op post die soms nog op zijn naam bezorgd wordt of de belastingsbrief die ik volgend jaar ga moeten invullen en waarop ik 'weduwe' ga moeten schrijven. Die dingen samen zijn soms voldoende om gans de dag depressief rond te lopen, iets wat ik helemaal niet wil !
We zijn nu zes maanden verder......de wereld is niet blijven stilstaan, maar het blijft heel moeilijk. Ik kan soms plots in paniek geraken als ik besef dat dit voor altijd is....
Overal neem ik hem met me mee, iedere avond en morgend geef ik z'n foto op men nachtkastje een zoen. Zijn mooie foto staat in de woonkamer met iedere week verse bloemen en iedere dag brandt het kaarsje en dat......dat brengt me tot rust. Het is mijn manier van rouwen en verwerken.
Ik geloof vast dat hij nog ergens is....hij voelt soms heel nabij en t'liefst van al droom ik over hem.....dan zie ik hem écht terug in m'n dromen, en word ik niet graag wakker.
Ik draag nu z'n trouwring rond men hals en gebruik nog steeds met trots z'n familienaam.
Ik heb wél veel geluk met onze twee kinderen, alsook enkele begrijpende vriendinnen én een lieve broer waar ik altijd kan op rekenen, en vooral geluk dat ik bijna 40 jaar met zo'n prachtig man heb mogen leven en van hem heb mogen houden. Hij was zo'n boeiend persoon !
Maar......het verdriet blijft.
Ik weet dat ik heus niet de enige ben met verdriet. Vroeg of laat verliest iedereen een geliefd partner maar.....mij overkwam het véél te vroeg....
..... met héél véél moeite probeer ik hier iets neer te schrijven....
Ik heb zo juist in m'n dagboekje hier gaan kijken naar 'vorig jaar-deze tijd'...... en als ik dan zo zit te lezen dan rollen de tranen over men wangen.... ongelooflijk hoe 'goed' je je toen nog voelde lieve zoetie... / je hebt zelfs nog geholpen met het installeren van een nieuwe motor voor de garagepoort ... Je hebt zelfs worstenbrood gegeten !!! Ik zie het allemaal zo voor me, precies alsof het gister was! Ik herinner me het zo goed allemaal!
Maar dan... Ik ben zelfs iets verder gaan lezen....de eerste week van december vorig jaar... je ging toen zienderogen achteruit - écht niet te geloven! Ook die film komt dan helemaal terug, dus ben ik maar gestopt met lezen....
Mijn allerliefste zoetie toch..... Kon je maar eens zien hoe goed 'de werken' hier verlopen - hoe alles zo mooi aan t'worden is - hoe hard onze twee schatten van kinderen me helpen en steunen - hoe mooi je foto steeds tussen steeds verse mooie rozen staat - hoe vaak ik kusjes geef op die prachtige foto....
De advent begint deze week zoetie.....en jij weet als de beste dat ik dan stipt altijd m'n adventslichtjes op de vensterbank plaats..... en nu zie ik er zo tegenop.. Het kerstgerief moet binnen 14 dagen naar hier gehaald worden en ook dat zie ik momenteel niet zo goed zitten. Maar de kinderen houden ook van die warmte en die gezelligheid rond Kerst, een gevoel dat wij ze hebben aangeleerd en meegegeven en dat missen ze nu ook zo hard, dus zal ik proberen met uiterste best te doen om ze die warmte te blijven meegeven, ook al zeggen ze vaak dat, sinds jij er niet meer bent, hun 'thuis' verdwenen is. En dat te moeten horen doet zo'n pijn, dus heb ik voor mezelf voorgenomen om, ééns ik hier beneden in 'ons' nieuwe stekje intrek, ik er écht alles, maar dan ook alles aan zal doen, om voor hen terug die 'thuis' te creëren die ik al die gelukkige jaren met jou gecreërd heb...... een moeilijke taak, maar ik zal er voor vechten om die warmte terug in huis te halen, dat beloof ik jou !
.....hier een klein gedichtje voor jou, men allerliefste zoetie.....:
Nog elke dag laat ik een traan om jou, omdat ik je mis en nog altijd van je hou ! Het is nu 6 maanden geleden... maar voor mij als de dag van vandaag, maar ''waarom'' DAT blijft mijn vraag.
Het doet pijn als ik thuis kom en je er weer niet bent, weet dat dit NOOIT went....
Er heerst soms zo een vreemde stilte in huis, soms kijken we elkaar aan, maar zeggen geen woord. We zijn iets dierbaars kwijt, het is JIJ die bij ons hoort !
Lang heb jij tegen je ziekte gestreden. ons verlaten was nog niet jou plan, en wij wisten daar allemaal van.
Toch denk ik elke dag terug hoe jij kon blijven lachen, met al die pijn achter de rug Hou je daar boven een plekje voor mij apart ?? Lieve zoetie.....je bent en blijft voor altijd in mijn hart!
De tijd gaat zo moeilijk voorbij en ik mis je ...keer op keer.. want je bent er niet meer.... Je bent voor mij van onschatbare waarde en dat zal voor altijd zo blijven Voor altijd zal jij dat speciale plekje hebben in mijn leven jij hebt me zoveel liefde gegeven lieve zoet.... Daarom gedenk ik je niet alleen met Allerheiligen, maar iedere dag in m'n verdere leven !
Hoe het komt weet ik niet (weet ik eigenlijk wel maja.....) pfff heb het al gans de avond verschrikkelijk moeilijk..
k'Dacht met hier eens te komen lezen hoe het allemaal vorig jaar rond deze periode verliep, dat me dat deugd zou doen, maar ook dat helpt niet
Dan maar wat achtergrondmuziek opgezet .....maar ook dat helpt niet - geen goede keuze denk ik...
Zelfs een glaasje met een slaapmutsje maakt het hier allemaal nog maar erger...
Dus...k'ben eventjes ten einde raad, vandaar dan maar wat bij tokkelen en denken aan de woorden van de dokter...."schrijf het van je af op moeilijke momenten"..... dus dat is wat ik nu doe
Alles, maar dan ook ALLES spookt momenteel door m'n hoofdje.....alles van de voorbijen twee en een half jaar : de chemo momenten, de dagziekenhuismomenten, de minder goede momenten thuis, de laatste week....de laatste dag(en).... HET einde..... écht ni te doen !!! Hoe komt dat nu toch ?????!!!
En m'n nieuwe stekje is zo prachtig aan het worden - zo mooi dat ik het daar ook moeilijk heb als ik aan het idee denk dat het de bedoeling was van daar met ons tweetjes in te trekken !!! GVD!!!! (sorry)
t'Wordt allemaal zo mooi.....m'n nieuwe keuken waar ik ooo-zooo-trots op ben ; m'n nieuwe badkamer .... ; het nu op zoek gaan naar nieuwe meubelen, salon, enz..... Godzijdank heb ik m'n kinderen die me hierbij ondersteunen : onze zoon thuis met het opvolgen van de werken en onze dochter die met me naar de winkels rijdt om te kiezen en leuke ideetjes ter kennis te geven..
Morgen werken de bouwvakkers hun voorlopig laatste dagje hier want alles moet nu de tijd krijgen om 'uit te drogen' plus het wachten op bestelde ramen neemt ook de nodige tijd in beslag. Weet je......ik ga die mannen al missen ! Zo content zijn we over hen ! Het énige voordeel dat ze nu even niet komen is dat ik een half uurtje langer kan slapen want voor koffie moet ik dan niet zorgen. Dat het maar vlug twee weken verder is (dan komen ze terug )
Ondertussen stoppen de traantjes maar niet en zal ik hier maar wijselijk afsluiten.....t'heeft toch geen zin en misschien helpt m'n bedje ....
Een dag met gemengde gevoelens vandaag.... vandaar dat ik het hier even van me kom afschrijven...
Onze dochterlief is vandaag jarig ! Maar liefst 29 kaarsjes ! Héle dikke proficiat lieve schattemie !!!
Samen met haar heb ik er, ondanks onze grote angst voor de 2de verjaardag die hier 'gevierd' moet worden zonder papa, toch een leuke dag van gemaakt.
Vanmorgend samen vertrokken naar Maastricht om daar wat rond te kuieren en papa was bij ons - zéker weten want zoals we gevraagd hadden was bij aankomst en voor de rest van de dag, het zonnetje van de partij !
Wat is het daar toch een gezellig stadje ! En telkens ik daar op het Vrijthof sta blijf ik m'n droom koesteren om er ooit toch eens een 'André Rieu - optreden' te mogen meemaken .... hoop doet leven zegt men !
Dankzij het stadsplannetje, welk we door m'n zoon hadden meegekregen, hebben we nu toch al een gedeelte van t'mooie Maastricht leren ontdekken, maar er volgt nog en dat is reeds gepland voor een andere keer, zéker weten.
Toch een beetje met de tijd rekening houdend, zijn we dan 40km verder in t'mooie Nederland moeten rijden om daar de bestelde vloertegels te gaan afhalen voor m'n nieuwe keuken - geen simpele opdracht maar toch zijn we er in geslaagd ook dit tot een goed einde te brengen. De tegels worden morgen aan de aannemer overhandigd en met een beetje geluk zullen ze eind deze week of begin volgende week reeds geplaatst worden. Wat zou m'n zoetie alweer fier geweest zijn !!! ....
Na de tegelafhaling startte dan onze terugreis in de hoop om niet in de spits-files te moeten belanden en we hebben ook daar geluk in gehad want nét op tijd waren we ter plaatse in het door onze jarige dochter gereserveerde Italiaanse restaurantje. Daar waren we afgesproken om samen met haar broer, haar vriend, haar meter en haar nonkel, samen gezellig te gaan eten én we hebben ook daar t'beste van gemaakt en het was héél gezellig.
Haar papa.....mijn allerliefste zoet.....die we allemaal zo verschrikkelijk hard missen......is vandaag NOG meer ter sprake gekomen..... enerzijds pijnlijk, anderzijds MOET het zo zijn want hij hoort er bij en dat zal altijd zo blijven !!!
Ik wou gaan slapen maar de traantjes zijn hier alweer in de meerderheid....
Hoe het komt dat dit de ene dag wat minder is en andere dagen alweer vreselijk, is moeilijk te verklaren. Alleen mensen in deze situatie kunnen dat begrijpen.
Ik ben momenteel zwaar verkouden en de vochtige oogjes die m'n loopneusje opwekken, doen er uiteraard geen goed aan en maken het wenen nog makkelijker - ik snap er niets van maar t'is nu eenmaal zo.
Telkens ik hier nu nog op men dagboekje kom blader ik terug naar een 'dag-op-dag-datum' en dat maakt me zo pijnlijk verdrietig...... Wat ben ik toch een stoere strijder verloren ! Ik ben zo trots op hem maar mis hem verdomme zo hard !!! Ik kan het hier écht niet verwoorden hoe dit aanvoelt, maar ik probeer het want daarvoor dient dit blog tenslotte toch voor.
Mensen die me persoonlijk kennen, weten dat er een nieuwe toekomst op me wacht. Een toekomst die in opmaak is en waar dagdagelijks héél hard aan gewerkt wordt. Een toekomst die m'n zoetie nog voor mij samen gepland en besproken heeft. Een toekomst die we SAMEN gingen aangaan en waar we beiden zo naar uitkeken ..... Een toekomst die ik nu 'alleen' moet aangaan. ALLEEN schrijf ik hier tussen ' ' omdat ik Godzijdank men twee kinderen dicht bij me heb en die me bij de start van die nieuwe toekomst mee gaan steunen. Moest dat niet zijn........man man man.....
Voor die nieuwe toekomst moeten er nu bepaalde beslissingen genomen worden, bepaalde keuzes qua inrichting etc etc etc en bij die keuzes sta ik meer te huilen dan te lachen want op die momenten mis ik m'n zoetie nog meer. Ik mis het vasthouden van z'n hand bij t'binnenstappen van bepaalde winkels, ik mis zijn ogen bij t'maken van keuzes, ik mis z'n armen om me heen en z'n lieve steunende woorden van 't gaat ons wel lukken zoeteke'..... VERDOMME WAT MIS IK HEM !!!!
Ik hoop en denk wel dat hij trots op me zal zijn als de werken zullen beëindigd worden en zijn plekje daar in m'n nieuwe stekje, ligt al vast...... Eén dezer zaterdagen rijd ik met de kinderen naar een speciaalzaak voor as-beelden en assierraden. Ik (we) hebben al een mooie keuze gemaakt en DAT plekje is al voorbehouden.
Ik moet nu gaan slapen want morgenvroeg staan die lieve hardwerkende mensen hier alweer voor de deur om de laatste wil van m'n allerliefste zo mooi en waar mogelijk te maken.....
Als ik er de moed voor heb zal ik hier regelmatig nog wat komen bij schrijven.
Slaapwel
ps: mijn dank nogmaals aan al die lieve sympathieke mensen die tot hiertoe reageerden op mijn blogje en wie ik uiteraard niet persoonlijk ken. Dankjewel voor de woorden van steun !
......Ik wou dat de hemel een gsm had, dan kon ik je stem nog eens horen.... ......Ik heb alweer veel aan jou gedacht vandaag, da's ook niks nieuws... ......Ook gister dacht ik vaak aan jou, en telkens gebruik ik vaak jouw naam....(ons papa dit....ons papa dat....) Het énige dat ik bezit zijn vele mooie herinneringen, en die zitten allemaal voor eeuwig en altijd in mijn hartje....
Zoet wat mis ik je toch verschrikkelijk !!!!! .....
Eerst en vooral.....dank ! Dank aan die lieve reacties op mijn blogje ! Geloof me.....dat doet deugd te weten dat er toch mensen zijn die 'mij' willen lezen, ook al ben ik voor de meeste een onbekende, toch zijn er altijd die er in slagen een grote hulp en steun te zijn, daarvoor zeg ik 'dankjewel!'
Vannacht heb ik alweer even m'n zoetie mogen zien ; écht super hoe hij alweer opkwam voor onze lieve dochter - ongelooflijk duidelijk tot ik met spijt wakker werd en alles alweer een droom bleek te zijn. Ik heb het haar daarstraks verteld en samen hebben we er om zitten lachen. Nogmaals werd er bewezen (al is het in een droom) wat voor een kostbaar iemand we hier iedere seconde van de dag missen......
Vanmorgend was ik in de keuken met de voorbereiding bezig voor een verse lasagna schotel te maken....; de radio speelde op de achtergrond, maar ondanks dat waren mijn gedachten ten volle bij hem.....m'n zoetie.... Hoe dat komt is moeilijk te verklaren, maar zo gaat het dag in dag uit, uur in uur uit, alle minuten en vele seconden..... Toen werd er gebeld,....het was de postbode met een brief gericht aan 'de wettelijke erfgenamen van.....' en toen ze de brief aan mij overhandigde met de vraag 'hoe gaat het eigenlijk nu met jou?' tja.......schoot m'n moed alweer vol met alle gevolgen vandien. We hebben een zeer sympathieke postbode die zeer begaan is met haar 'klanten'. Op zo'n momenten besef ik eens zo meer dat het verwerkingsproces nog zeer lang gaat duren.....
Morgen is voor mij een iets 'rustigere' dagje wat wil zeggen dat ik niet zo veel in het huishouden hoef te doen en met m'n vriendin M ben afgesproken. Zij is een enorme steun voor mij (en ik denk dat ik dat ook wel een beetje voor haar ben want zij heeft ook haar kopzorgen). Wat we juist gaan doen weten we nog niet maar alleen al het samen zijn en het babbelen helpt en s'avonds kijk ik uit om met m'n dochter een hapje te gaan eten en ook met haar gezellig bij te kletsen. Ik weet dat ook zij, alsook m'n zoon, het niet makkelijk hebben. Ik vind het zo verschrikkelijk voor m'n twee schatten maar ik kan er spijtig genoeg niets aan veranderen. DIT zouden zij op hun leeftijd niet mogen meemaken ! DIT is allemaal zo oneerlijk !!!!
Geen mens wordt zo gemist als de mens die er niet meer is.....
Aan al m'n lezertje(s)....sorry dat ik hier nu even wat pauzes inlas.
Nog steeds is het niet makkelijk om hier iets neer te schrijven...
De drang om terug-te-gaan-lezen is zo groot en uit ondervinding zo pijnlijk...
Steeds als ik hier kom wil ik dag op dag gaan kijken wat we vorig jaar rond deze periode gedaan hebben....hoe m'n zoetie zich toen voelde.....
Het gemis wordt iedere dag zwaarder en moeilijker, niet alleen voor mij maar ook voor m'n twee kinderen alsook voor m'n lieve schoondochter want ook zij had een plekje in de bovenste schuif bij haar schoonpapa.
Vandaag is alweer een dagje met een '2' ervoor.....wat wil zeggen dat de 'verjaardag' alweer dichterbij komt..... zaterdag aanstaande is het drie maanden...... niet te geloven !!!
Deze namiddag heb ik alweer zitten wenen bij het bekijken van foto's.... enerzijds mooie herinneringen, anderzijds zo pijnlijk....
Van s'morgens tot s'avonds laat ('s nachts) brandt de kaars naast z'n mooie foto welke omringd is door verse rozen.....zo mooi. Toen ik vroeger naar de winkel ging zegde hij vaak 'zoeteke, breng maar bloemekes mee hoor' ....
Waar ben je toch? Zie je mij/ons? Hoor je mij/ons? Geef toch 'nog' eens een teken aub ? Kan je zien welk prachtig werk onze zoon de laatste maanden hier geleverd heeft ? Wat zal je dan toch trots op hem zijn !!! Kan je zien hoe onze dochter kei hard haar best doet op haar stage én hoe hard ze zoekt naar een goeie job zodat je ook op haar trots kan blijven ? Zoeteke....de kinderen missen je ook zo hard ! Gelukkig voelen we mekaar aan en vinden we troost bij elkaar, maar t'doet verdomd zo'n pijn !!
In men handtas maar vooral in m'n hartje neem ik jou overal mee naartoe en dat geeft me een bevredigend gevoel ; je foto naast m'n bed staat haast krom van de kusjes.... m'n bed is véél te groot..... jouw dikke teddybeer waakt over mij zoals je het gewild zou hebben.....
Zoals je ziet....het is zo hartverscheurend moeilijk, vooral op momenten zoals nu.....zittend op jouw plekje in de zetel, aanleunend met m'n rug tegen jouw kussen, inbeeldend hoe het vroeger was en hoe het nu spijtig genoeg niet meer is en nooit meer zal zijn....
Sprakeloos van verdriet ga ik m'n bedje opzoeken in de hoop dat het een heldere hemel is, zodat ik jouw sterretje kan zoeken....
Mijn allerliefste.....die ik zo verschrikkelijk hard mis ....
They say memories are golden well maybe that is true... Buth I never wanted memories... I only wanted you ! A million times I needed you a million times I cried... If love alone could have saved you you never would have died... In life loved you dearly in death I love you still... In my heart you hold a place no one could ever fill.
Als de kalender een dag aanwijst......beginnend met het cijfer '2'.....bekruipt me hier een vreselijk gevoel....
Het gemis is met momenten niet te beschrijven.... écht....nu ook vind ik geen woorden om neer te tokkelen wat ik voel.... alleen kan ik zeggen : 'verdomme wat mis ik hem !!!'
Ik heb voor de zoveelste keer vandaag het mooie fotoalbum in m'n handen genomen ; het eerste in een rij van drie ; deze album(s) gaan over onze schitterende drie gezinsvakanties van de laatste twee en een half jaar. Toen hij het in het beginstadium van zijn ziekte zo schitterend goed deed qua verdragen van de chemo en qua mooie bloed- en scanresultaten, groeide hier het eerste jaar het verlangen om met z'n allen op vakantie te gaan, nét zoals vroeger toen de kinderen nog klein waren want de laatste jaren voor papa's ziekte gingen ze eigenlijk meer met vrienden op reis en probeerde iedereen zo'n beetje z'n eigen weg te zoeken. Maar vanaf dag 1 van de bekendheid van papa's ongeneeslijke ziekte is de band in ons gezin, die toen al zeer gehecht was, NOG sterker geworden ; vandaar onze gezinsvakanties.
Drie hebben we er gedaan : het eerste jaar naar de Elzas ; hetzelfde jaar in het najaar naar Normandië en vorig jaar naar de Provence ..... en dit jaar stonden de bergen op het programma (Oostenrijk), maar die reis heb ik geannuleerd... ik kan/kon het niet aan om naar de plek te gaan die m'n zoetie samen met ons mee had uitgezocht en bestudeert. Dus eigenlijk geen vakantie maar ook met dat idee voelde ik me niet zo best, vandaar dat het idee is ontstaan om er toch met z'n allen enkele dagen van tussen uit te trekken en zodoende vertrekken we morgen (maandag) voor een weekje terug naar de Elzas (Route du Vin) maar gelukkig is die Route zodanig lang dat we nu een totaal andere kant van die mooie streek gaan leren kennen ; dit hebben we bewust zo gekozen om de emotionele herinneringen iets minder moeilijk proberen te maken. Maar ik weet nu al, bij het schrijven van deze woorden, dat ik het alweer ontzettend moeilijk ga hebben.
Ik mis hem toch zo verschrikkelijk hard !!!
Uiteraard gaat hij mee ; hij gaat trouwens overal mee naartoe : van naar de bakker tot nu in de Elzas....
Mijn valiesje staat klaar....leeg..... Het doet zo raar om in te pakken voor mezelf alleen.... Morgen nog eens met veel moed aan beginnen....proberen.....tenslotte moet het me wel lukken of ik moet thuis blijven en dat is ook geen optie.
Ondertussen is onze zoon en z'n vriendin terug van hun weekje vakantie ; ze zien er beiden zeer goed uit en hebben zo te horen al bij al toch nog een mooie week achter de rug. Ik wist, door de dagdagelijkse smsjes, dat onze zoon het vrij moeilijk heeft gehad daar uiteraard door het grote gemis van z'n papa. Ook hij kan het nog steeds geen plaats geven.....wij ook niet
k'Ga nu proberen te slapen.....ttz : nog een tijdje naar de hemel kijken - sterretjes zoeken - z'n foto dicht bij mij leggen en hem een nachtzoentje geven...
Op de achtergrond zingt Luc Caals.....'een beetje verliefd' (André Hazes) en de tranen rollen over m'n wangen.... Ondanks dat ik vandaag een luchtig ontspannen dag heb beleefd, samen met m'n dochter en haar meter (mijn ex-schoonzus. Ons geplande fietsdagje hadden we geruild, wegens de slechte weersvoorspellingen, naar een bezoek aan het Mas in Antwerpen (Muzeum Aan de Schelde). Ikzelf was daar nog nooit binnen geweest. Wél heb ik daar nog niet zo héél erg lang geleden eens met m'n zoetie voor een gesloten deur gestaan met toen de belofte dat we ooit wel eens zouden terugkomen...... En dat was dus vandaag.....maar, buiten dat hij in m'n handtas aanwezig was.....was het dus totaal anders. Ik had vanmorgend niet gedacht dat het me zo ging ontroeren maar ik merkte het vrij vlug toen we alsmaar hoger en hoger gingen en toen we het daarin gevestigde zeemans museum binnentraden werd het me emotioneel alsmaar moeilijker en moeilijker. M'n zoetie hield zo van alles wat met het water te maken heeft : de zee, de boten, de visserij, de knopen, enz... Maar toch probeerde ik me sterk te houden en trok m'n handtas alsmaar dichter tegen me aan tot we het dak van t'Mas bereikten..... Man wat is het adembenemend daarboven ..... ik merkte aan ons dochter dat ook zij het moeilijk had en samen zijn we dan in tranen uitgebarsten en hebben we in mekaars armen troost gevonden. Ik fluisterde in haar oor 'kind ik mis papa zo erg.....' waarop zij me antwoordde : 'kweet het mama.....ik ook...' Gelukkig was haar meter er nog om ons beiden te begrijpen en een hartverwarmend woordje te zeggen waarop we, na diep in- en uitademen, onze toeristische tochtje verder zetten. Het idee van onze dochter om in 'De Burgerij' iets lekkers te gaan eten heeft veel goed gemaakt en was best gezellig. Nadien heb ik ook nog t'Felix Pakhuis leren kennen en was het al bij al voor mij toch zelfs een leerrijk dagje, met papa diep in ons hartje en héél dicht bij ons.....
Zeker voor herhaling vatbaar, wetende dat er nog zo vele van die emotionele momenten op onze weg gaan liggen.....
Ik heb deze week een dochter-weekje en we proberen er t'beste van te maken. Er staat al vanalles op onze agenda maar in het bijzonder ook enkele bezoekjes bij juweliers ivb met het as-juweeltje dat we willen uitzoeken....
Lang geleden..... k'weet het wel en voel me er een beetje schuldig om, maar.....'t schrijven lukt me 'nog' niet al te best...
We zijn nu 6 weken en 6 dagen verder...... en het gemis wordt alsmaar groter en erger en pijnlijker en onbeschrijfelijker...
En de herinneringen die worden alsmaar groter en pijnlijker ...
In één woord : ONEERLIJK!!!
Alle vier hier in huis proberen het ieder's op z'n eigen manier te verwerken.....te verteren.....ermee om te gaan.....en zo veel meer ; maar alle vier weten we van elkaar dat, indien het écht nodig is, we er zijn voor elkaar, ondanks alle neven-problemen die er soms nog bij komen want ieder van ons is 'maar' van vlees en bloed, met ieder z'n gebreken, maar ook ieder z'n gevoelens en persoonlijk gemis naar HEM die we hier zo hard missen!
Dromen doen we ook alle vier en s'anderendaags vertellen we daar dan ook over...
Praten tegen zijn foto' doen we ook alle vier....
Iedere week krijgt hij van mij verse bloemen en de kaars brandt van s'morgens tot s'avonds met alleen onderbrekingen bij afwezigheid in huis, maar die afwezigheden zijn minimaal want t'buiten komen interesseert me niet zoals voorheen. Gelukkig heb ik men beste vriendin die me daarin steunt en bij staat en met haar lukt het me wel wat beter, alsook met m'n dochter die nu, na haar zware studie periode toch enkele weken vakantie heeft en me bijna overal mee naartoe neemt.
Overmorgen vertrekt onze zoon met z'n vriendin op vakantie - weekje Frankrijk camperen en vissen ; beiden doen ze dat graag en t'zal hen ook eens deugd doen / onze dochter die vertrekt volgende zondag naar haar Italiaanse vriendin in Sardinië en ik.....wel uiteindelijk tel ik ook een beetje af naar een korte vijfdaagse vakantie naar de Elzas ; dit samen met m'n broer, onze zoon met z'n vriendin en onze viervoeter. Emotioneel weet ik nu reeds dat dit zwaar gaat zijn, maar dat geldt ook voor de mensen om me heen en dat stelt me een beetje gerust... Nadien zal ik t'pas weten of het nog te vroeg was maar daar wil ik nu zo weinig mogelijk aan denken want ik wil niemand's verlangen naar 'er even tussen uit' verbrodden.
Vandaag alweer een dag met héél veel gemengde gevoelens....
Vanmorgend was er eerst een begrafenis die veel emotionele herinneringen wakker maakte. De overledene is dag op dag 1 maand na mijn allerliefste overleden.... Toen in de kerk, bij het groeten, zijn echtgenote mij heel emotioneel begroette, heb ik haar een troost-knuffel gegeven en in haar oor gefluisterd dat ikzelf als de beste perfect weet hoe zij haar op dat moment voelde..... Onze deuren staan voor elkaar open....
Dan waren, tijdens deze trieste kerkdienst, mijn gedachten voortdurend bij m'n dochter die vanmorgend haar laatste eindwerk moest gaan verdedigen voor een vijftiental profs en klanten..... Tot vannacht half 2 was ik samen met haar nog bezig geweest en vanmorgend vroeg ben ik extra vroeg opgestaan, met de bedoeling haar, voor haar vertrek nog de nodige moed in te spreken en haar mijn geplande dikke 'steunende-knuffel' te geven. Toen ze vertrok moest ze me beloven me op de hoogte te houden en dat heeft ze uiteraard zeer flink gedaan. Na een ganse dag bijna in spanning en heen- en weer smsen kreeg ik dan uiteindelijk iets voor vier het verlossende telefoontje dat ze geslaagd is !!! Ik ben zo trots op haar !!! Haar broer uiteraard ook, zo samen met z'n vriendin. k'Had haar een mooi kaartje gemaakt en voor haar computer geplaatst tegen dat ze terug thuis kwam en daar had ik zelfs de haar papa op vernoemd. Had hij dit toch nog maar live mogen meemaken ...... Die gedachten alleen al zorgden uiteraard voor heel veel emoties....
Bij onze dochter is ondertussen de rust weergekeerd en ze heeft het zelfs moeilijk met het feit dat ze het nu terug wat rustiger aan kan doen. De zware druk die op haar schouders drukte sinds januari, én de verschrikkelijke periode die we achter de rug hebben, hebben het voor haar allemaal dubbel zo zwaar gemaakt. Vandaar dat we zo énorm trots zijn dat ze zich door deze moeilijke periode heeft geworstelt. Haar papa zo zo fier op haar zijn nu !!! Voor haar volgt er nu een ontspannende periode van zes weken, gevolgd door haar stageperiode die een maand zal duren. Gedurende die stageperiode moet ze wekelijks stageverslag maken en op t'einde van de stageperiode ook nog een laatste opdracht (nog onbekend), waar nog punten kunnen voor verdiend worden. In oktober volgt dan de uiteindelijke grote proclamatie dag met uitreiking van diploma's en daar gaan we met z'n allen naar toe !
Ondertussen is deze zwaar emotionele dag ook alweer ten einde en ga ik men bedje opzoeken en nog wat naar de sterren kijken en aan m'n zoetie denken....en hopelijk dan zo vlug in slaap vallen, want voor mij was de voorbije nacht ook maar kort.
Ik moet spijtig genoeg....mensen die in een situatie verkeren zoals de mijne....gelijk geven als ze beweren dat het gemis van een geliefde, erger wordt...... o God wat doet dat pijn !
Een huis vol prachtige herinneringen......al die foto's..... Iets in mij trekt ze aan en ik bekijk ze, menige keren per dag, terwijl de tranen over m'n wangen glijden...
Ook de kinderen hebben het zo verschrikkelijk moeilijk ... Ook zij missen hun papa iedere seconde van de dag...
Zijn gsm ligt onaangeroerd in zijn schuif op zijn plekje aan de tafel... Niemand durft er aan te komen want ook dat toestel zit vol met herinneringen....
Soms wil ik hem bellen.....om zijn stem nog eens te kunnen horen, maar iets in mij heeft angst dat ik dit niet ga aankunnen, dus ik lees en lees en herlees de smsjes.....
....gister kon ik het niet.... vandaag, één dagje later zal ik het proberen....
Mijn allerliefste is nu 1 maand uit mijn leven en ik kan het tot op de dag van vandaag nog steeds niet vatten....ik kan het geen plaats geven....ik kan het nog steeds niet geloven..... m.a.w. ik mis hem verschrikkelijk !!!!!
Vanmorgend was het héél erg emotioneel hier ten huize.... vooral toen de klok de tijd wegtikte tussen 07.15 en 07.35..... Het was alsof ik die morgen herbeleefde.... Seconde na seconde weet ik nog perfect wat er toen is gebeurd.... t'staat in m'n geheugen gegrift en op m'n ooglenzen voor eeuwig en altijd vast.....
Ik kan het niet van me afzetten...al gans de dag niet.... en ook m'n kinderen hebben het NOG moeilijker dan de andere voorbije dagen...
Zelfs m'n vriendin zegde me vandaag nog dat ze het nog steeds niet kan geloven als ze naar z'n foto kijkt die ook een plekje in haar leven heeft gekregen (waarvoor dank M...). Zoiets kan je gewoonweg niet geloven of je moet het zelf meemaken of meegemaakt hebben...
Het schrijven hier gaat nog steeds moeilijk...
Vanavond was ik bij de buren uitgenodigd ; ook véle van bekenden, kennissen, vrienden.....allemaal willen ze me plots zien...spreken....vragen stellen.... Maar IK...ikzelf ben daar nog niet écht klaar voor, al moet ik zeggen, dat dankzij mijn allerbeste vriendin, ik toch al eens buiten kom.....ik me toch probeer sterk te houden als ik op straat een koppeltje tegen kom...hand in hand ;nét zoals ik ten allen tijde met m'n allerliefste zoetie liep. DAT te zien maakt me boos....jaloers....maar vooral triest en DAT moet ik afleren... ik weet dat wel want ik mag niet én boos én jaloers zijn, maar wel triest......want mijn allerliefste verdient iedere traan die ik laat, meer dan wie ooit !!!
Ik ben Niesje, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Niesje.
Ik ben een vrouw en woon in Provincie Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/09/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Gezinnetje , werken met Pretex, fietsen, cinema, etentje, .
Ik ben zéér gelukkig getrouwd, al 33 jaar met een schat van een man, en dat mag iedereen weten ! Ons gezinnetje is verrijkt met 2 fantastische kinderen. En ik heb momenteel maar één wens: genezing voor mijn allerliefste !
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
)
