Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Niesje's dagboek
mijn ervaringen
19-05-2013
zondagavond 19.05.2013
Gister en vandaag waren voor mij eindelijk nog eens vrij rustige en tevens ook een beetje ontspannende dagen en geloof me.......dat deed deugd ! Gistermorgend had ik m'n bezigheid met de buren te helpen want die hun grote diepvrieskast had het begeven en ze kwamen vragen of ik nog een plekje had om t'een en t'ander weg te steken. Met wat goede wil kan je veel en zodoende heb ik hen toch 3 grote schuiven én het grote vriesvak van onze zomer-ijskast kunnen aanbieden, waarvoor ze heel dankbaar zijn. Na de middag vond ik dat ik er moest zijn voor onze dochter die een beetje liefdes-problemen heeft momenteel en die een schouder en wat begrip heel goed kon gebruiken en ook daar ben ik denk ik wel in gelukt want s'avonds is ze dan toch een klein stapje in de wereld gaan zetten ipv zich op te sluiten. Ik heb s'avonds samen met m'n zoetie 'genoten' van het Songvestival op televisie. 'Genoten' is een groot woord want ik heb heel veel bedenkingen bij het verloop van dit programma de laatste jaren, maar.......t'is effe verstand op nul en gewoon genieten, en soms moet dat écht niet meer zijn. Zelfs m'n zoetie heeft het ganse programma zo goed als helemaal mee uitgekeken en iedere kenner weet dat dit duurt tot middernacht. Na een goed nachtje slapen was het dan vanmorgend alweer zondagmorgend - Pinksteren. Van dat laatste voel je natuurlijk niet veel maar het zonnetje was van de partij en dat zijn we niet meer gewoon na al die regen, dus binnen blijven stond niet op m'n programma (na overleg natuurlijk met zoetie) en zodoende ben ik met onze dochter mét de trein! richting Antwerpen vertrokken, zo kort na de middag. In hartje Antwerpen, net voorbij China-Town, in de mooi opgeknapte garage van Permeke, op het vroegere beruchte Coninckspleintje, één van de levendigste plekjes van Antwerpen dat nu enorm opgewaardeerd is, was er 7uur durende piano marathon. Normaal zou die buiten doorgegaan zijn, maar door de wisselvalligheid van ons Belgische lente-weertje was het nu binnen te doen. Zelf hoor ik zeer graag piano en dochterlief NOG meer ! We hebben daar enkele prachtige voorstellingen gezien aan een vleugelpiano : jongentje leeftijd 6j én zijn zus leeftijd 14j - kippevelmoments ! Vandaag heeft onze dochter me een geheimpje verteld : ja zij is al jaaaaaaaren een piano-fan en droomt al sinds haar kindertijd van een eigen piano en ooit had ze die van ons gekregen op voorwaarde dat ze naar de muziekschool zou gaan, maar toen kon ze dit er niet voor opbrengen. Nu......nu de 'jaren v verstand' gekomen zijn kom ik te weten dat ze zich volgende week gaat inschrijven in de avond-muziekschool én dat er blijkbaar een prachtige piano door haar besteld is ! Dat was wel effe slikken, want........zoiets zet je niet zo maar ergens in een hoekje !!! Maar voor alles is een oplossing dus......hier zullen we ook wel iets op vinden ...... alleen papa inlichten.....daar wachen we best nog eventjes mee ;-) Dus......leuke treintrip naar Antwerpen en nadien zouden we een terrasje gaan doen op de zeer mooi veranderde Keyserlei maar door het prachtige lenteweertje was er geen plekje meer vrij en hebben we ons maar vlug de trein terug genomen richting huiswaarts om daar in de tuin te gaan zitten. Vond ik een goed idee ! Thuisgekomen waren zowel zoetie als viervoeter aan het genieten van de rust ten huize die door ons dus effe werd verstoord, zodoende dat ik dan nog een mooie wandeling ben gaan maken mét dochter én hond. Nadien thuisgekomen had ik gehoop om effe wat rust te krijgen maar plots werd er aan de deur gebeld : staat daar toch wel mijn broer voor de deur zekers - onverwachts bezoek dus..... Maar hoe onverwachter hoe leuker meestal ! En zo was het ook ! k'Had kip met appelmoes voorzien voor vanavond want alle kids kwamen eten en nu ook broer natuurlijk want mijn uitnodigingen slaagt hij zelden af Dus.....een rijkgevulde tafel tot de late uurtjes want gezelligheid kent geen tijd en al snel was het 10 uur zodoende dat ik pas m'n rust had tegen kwart voor elf, en dan pas voel ik hoe vermoeiend de dag is geweest maar ondanks dat kijk ik er op terug met een goed gevoel. Ook men zoetie doet het veel beter nu ; je merkt goed dat de antibiotica z'n werk zeer goed doet en zoals gezegd kijk ik er streng op toe dat hij voldoende rust ! En zo zit deze Pinkster-feestdag er ook alweer op voor dit jaar. Morgen Pinkster-maandag is het een grote plantenbeurs in openlucht hier in de buurt, waar ik vorig jaar mét zoetie en m'n vriendin en haar man zijn naartoe gegaan ; dit kan spijtig genoeg niet men zen allen, maar ik overweeg toch om eens een kijkje te gaan nemen, maar dat zal van het weer afhangen. Morgen is het dus voor men zoetie dagje 4 van de antibiotica kuur ; nadien nog twee dagen te gaan, dan zijn we woensdag en hopelijk kan dan de chemo door gaan. Ik kom het hier zeker neerschrijven. Slaapwel
Eindelijk.......hier ben ik nog eens..... Mijn 'afwezigheid' had grondige redenen die ik nu zal rechtzetten : Sinds begin deze week was men zoetie ziekjes, en dat verergde dag na dag tot écht serieus ziek zijn en bedje nog maar alleen uitkomen om naar toilet te gaan of om die vreselijk slechte antibiotica tabletten in te nemen met een beetje in zijn mond zeer slecht smakend eten.....écht kl*** !!! Ikzelf stond machteloos toe te kijken naar iets wat ik in 35 jaar nog nooit had meegemaakt : 'mijn zoetie ziek in bed' ; zélfs het laatste anderhalf jaar, waarin hij geconfronteerd is geworden met de ziekte met de grote K heb ik hem zelfs niet zo ziek gezien. Toen dokter maandagmiddag had gezegd dat het een zware bronchitis was waren we eigenlijk niet zo écht gerustgesteld omdat de pijn in z'n boven-borststreek aanhield - vooral bij de hoestbuien. Maja......de antibiotica zou genezing moeten brengen,dus.....wachten in ongeduld en aftellen naar dag vier, zijnde donderdag, dag dat volgens m'n zoetie pas de werkende antibiotica voelbaar zou zijn én dag dat dokter uit alle veiligheid eens een kijkje zou komen nemen door t'feit dat het verlende Pinksterweekend voor de deur staat en uit voorzorg dat we er toch zeker konden van zijn dat het nog steeds een bronchitis is. En zo gebeurde het ook : donderdagmorgend......zoetie voelde zich veel beter - niet kiplekker helemaal niet en kon ook niet want de chemo problemen waren er ook nog, maar toch véél beter dan de drie voorgaande dagen, zelfs de pijn in zen boven-borststreek leek te minderen. Dus.....zoetie volle moed papje eten s'morgens en de douche in waarvan hij genoot na die drie bedlegerige dagen. Ik in volle enthousiasme de werkende kids verwittigd dat papa écht wel aan de beterhand is ! En toen kwam de dokter.....onderzocht hem..... en constateerde dat de hoestbuien niets verbeterd waren en dat de longen nog steeds even erg piepten en kraakten als maandag, dus.....probleem ! Gelukkig hebben we een zeer goeie huisarts en ze speelde op veilig, iets wat we altijd respecteren, hoe erg het ook mag zijn en dus besloot ze ons toch maar naar de spoeddienst te sturen om een foto(tje) te maken van zoetie's longen, dit om diagnose : 'longontsteking' uit te sluiten (bij t'woord alleen al stond m'n hart stil!) Dus.....wij zo vlug mogelijk naar de spoeddienst van ons vertrouwde ziekenhuis. Geduld is de boodschap als je op zo'n spoeddienst moet wachten maar.....helemaal niet zo gezond voor m'n chemo-verzwakte man, maja.....geen andere optie. Uiteindelijk werden we naar box 3 verwezen en begonnen de onderzoeken : koortsmeting - bloeddruk - hartslag - bloedafname - afname zuurstofrijk bloed (zéér pijnlijk) enfin.......nen gansen boterham die ons de rest v d dag wel zou bezig houden. De spanning in m'n lijf kan ik hier niet met woorden beschrijven ! De angsten wél : VRESELIJK!!! 12.30 opname spoed onderzoeken én nemen van foto v d longen ; uitslag : géén longontsteking ! oef ! Maar toch voor alle zekerheid diagnose : scan v het bovenlichaam MAAR doordat de nierfunctie in chemo periode minimaal is én die scan met contrastvloeistof dient te gebeuren, wat niet zo gezond is voor de nieren, moesten de nieren dus eerst gespoeld worden dus.......een uur-durende baxter werd aangesloten. Ondertussen ook probleem met het trekken van zuurstofrijk bloed ! Zeer pijnlijk en maar liefst vier dokters zijn het komen proberen te trekken met na 4 prikken en bijna een uur verder en nu een blauwe arm, uiteindelijk een beetje bloed waarvan nog de vraag of het wel zuurstofrijk zou zijn ! man man man !!! en dan mag je je geduld niet verliezen. Enfin......ondertussen was het dus al avond en gingen ze over tot het nemen van de scan. Zowel voor foto longen als scan moest zoetie telkens getransporteerd worden naar betreffende afdeling. Scan genomen - terug naar spoed box 3 - wachten op uitslag Klok tikt verder Tot hiertoe (t'was toen bijna half 6) beiden niets meer gegeten of gedronken - dus ganse dag nuchter !Bijna 6 uur kwam dan t'verdict : volgens scan waren er bloedklontertjes te zien in de kleine aders (gelukkig in de kleine want als dit in de hoofdaders zit is er gevaar voor t'hart) Dus.........NIET naar huis ! Niet verantwoord ! Zoetie boos ! Wou wél naar huis ! maja......niets a te doen en na volledige uitleg v verpleegster heb ik met hem gepraat en gezegd dat ik bang zou hebben moest hij nu op dat moment wel mee naar huis gemogen zijn want stel je maar eens voor dat er iets zou gebeuren - mag er niet aan denken. Enfin.......blijven was een bevel, niets aan te doen dus er restte ons alleen nog te wachten tot er op de betreffende dienst een bed zou vrij komen. Toen ze hoorden dat we ondertussen wel serieuze honger en dorst hadden werden we direct in de watten gelegd met een lekkere broodmaaltijd en zoetie had ook honger zo te zien want hij heeft toch de door mij gesmeerde boterhammen opgegeten - wonder boven wonder en ondanks dat hij er niet zo goed gezind over was dat hij, naar zeggen v d dokters, waarschijnlijk voor een ganse week in t'ziekenhuis zou moeten blijven. Tegen 7uur werden we dan eindelijk naar de desbetreffende kamer begeleid. Ik had ondertussen onze dochter verwittigd en lijst door gegeven v gerief dat ze voor papa moest brengen. Gelukkig vielen de mede-patienten in deze kamer zeer goed mee ; mijn zoetie is een heel sociaal iemand en praat graag met mensen, maar dat moet natuurlijk wederzijds zijn en in dit geval was dit op t'eerste zich al geen probleem. Maar toch waren er traantjes bij het afscheid nemen ; dit is nu eenmaal verschrikkelijk om zo iemand te moeten achterlaten, wetende dat hij daar alleen maar in het oog moet worden gehouden en dat ze er voor de rest niets aan kunnen doen. Maja......het moest nu eenmaal maar t'voelde aan alsof je je kind de allereerste schooldag aan de peuterjuf afgeeft - vreselijk ! Gelukkig had ik m'n kids bij me en die hebben me nog tot laat in de avond gezelschap gehouden en me de nodige moed ingesproken om nadien alleen de nacht in te gaan - raar ! s'Anderendaags, vanmorgend dus, mocht alleen onze zoon op bezoek daar ik dit uitdrukkelijk was gaan vragen aan de hoofdverpleegster omdat hij met de late shift staat en anders z'n papa niet kon zien vandaag. Daar hadden ze gelukkig alle begrip voor en gewapend met bananen, platte kaas en yoghurtjes in ijszak verpakt is hij tegen tien uur richting papa vertrokken. Ik was dan ook gerust dat er toch iemand bij hem was want ik kan het me best voorstellen hoe verschrikkelijk je je moet voelen om daar zo in een ziekenhuis bed te moeten liggen, wetende dat je thuis evengoed kan rusten. Na de middag tegen dat het bezoekuur begon ben ik dan tot daar gereden, in de veronderstelling om daar zéker tot t'einde v het bezoekuur te moeten blijven en dat is dus van 2 tot 8. Ook de komende dagen - Pinksterweekend en volgende week had ik me al goed voorgenomen hoe ik m'n huishouden zou doen verwerkt in ziekenhuisbezoeken - maar in planning ben ik nogal goed, dus dat zou me wel lukken. Maar wat was men euforie groot toen de hoofdverpleegster v dienst me bij aankomst op een lege kamer, want zoetie was op controle bij cardioloog, meldde dat er een klein kansje in zat dat zoetie vanavond al naar huis zou mogen, op voorwaarde dat zowel oncoloog, als cardioloog, als longspecialist het eens zouden zijn. Dus spanning tot nog ongeveer 5 uur vanavond en toen kwam t'verlossende bericht : zoetie mocht naar huis !!!!!!! GODZIJDANK !!!! iedereen blij !! Nu bleek er wél na laatste scan-bekijken door specialisten, dat er wél een kleine longontsteking aanwezig is, maar die gaat genezen door nu zwaardere antibiotica en veel rusten - en daar ga ik op toekijken !!! De kleine bloedklonter aanwezig in die ader in de longen moet vanzelf verdwijnen door het toedienen van die spuiten bloedverdunner ; diagnose is veranderd van 1/dag naar 2/dag én wat we ook voor ogen moeten houden, maar dat vindt momenteel zoetie niet zo erg, dat is dat het zou kunnen dat chemo v volgende week - nét z'n laatste ! - niet zal kunnen doorgaan en een weekje gaat uitgesteld worden. Maar dat zijn momenteel maar speculaties - misschien werkt antibiotica zo goed dat alles toch goed herstelt maar.....geloof me .....een kleine langere rustpauze zou deugd doen ! Vanavond was het hier ten huize dus een beetje feest : papa thuis !!!! - zoon en vriendin 1 jaar samen ! én die vriendin heeft bericht gekregen dat ze full-time contract krijgt ingaande op 1 september ! Dus een beetje reden om te feesten en dat is er gebeurd door traktatie v een ijsje van de ijskar die hier s'avonds in de straat passeert - tractatie door vriendin v onze zoon - kei lief v haar hé !!! (ik heb voor de aardbeitjes gezorgd - toch beetje gezond houden hé ) En nu rest me er nog al m'n duimende blog-lezertjes te bedanken en iedereen een fijn gezellig 'warm' Pinksterweekend toe te wensen !!!! Slaapwel v een gelukkig Niesje
Veel beterschap kan ik hier spijtig genoeg nog niet noteren. Zoetie heeft practisch de ganse dag in z'n bed gebleven en dat vind ik helemaal niet leuk, maja......t'is ook omdat ik dat in al die jaren nog nooit heb meegemaakt dat ik het er nu heel erg moeilijk mee heb. Hij boven....ik alleen beneden t'is shit !!! Eten doet hij ook haast niet en alleen maar drie keer een kleinigheidje omdat hij bij de antibiotica pillen moet eten, dus dik tegen zijn zin zit hij er dan met veel moeite wat eten naar binnen te werken - geen leuk zicht hoor pffff Natuurlijk moet de antibiotica tijd krijgen om z'n werk te doen, dus......k'zal nog wat geduld moeten hebben, en dat heb ik met alle plezier , als ik maar weet dat die periode nu niet meer ver weg is ! Veel meer heb ik hier vandaag niet te melden. t'Feit dat ik steendoodkapot ben door vannacht geen oog dicht te doen en altijd maar liggen te waken, ga ik het nu nog eens proberen ..... Slaapwel
t'Was hier vandaag weer een kl**** dag !!! t'Begon allemaal vanmorgend. m'n zoetie meldde me dat hij vreselijke pijn had aan z'n rechterschouder-nek-borst, en zoals hij altijd zo'n beetje zelf dokter wil zijn, dacht hij dat hij waarschijnlijk verkeerd geslapen had. Ik maak hem een Dafalgan klaar - hij eet zijn pap en gaat zich douchen. Ondertussen start ik met de huishoudelijke taken en buiten dat hij vrij ongelukkig zich niet zo best voelde, aan de tafel zat (waar hij meestal zit en de laatste tijd vaak iets minder uitbundig wat allemaal natuurlijk te maken heeft met het zware doorwegen v de chemo's), maakte ik me niet meer ongerust dan anders en deed men werk want ik zou ook nog boodschappen moeten doen en voor hem ook langs de apotheker. Zo tegen 10.30 kan ik dan eindelijk vertrekken en toen ik een dik uurtje later terug thuis kwam en hij me direct kwam helpen met de boodschappen, zegde hij me al zuchtend v d pijn, dat hij overwoog om naar de huisdokter te bellen. Ik schrok natuurlijk toen hij me zegde dat de pijn erger werd en hij zich ongerust maakte. Hij belde en hoorde dat we binnen kwartiertje mochten komen want dat dan de wachtzaal leeg zou zijn, kwestie van men zoetie niet tussen de zieke mensen te zetten. De dokter heeft hem helemaal onderzocht : port catheter nagekeken en daar bleek alles oke ; z'n arm in allerlei bochten gewrongen om te zoeken of er daar iets niet juist zou zijn , maar ook dat bleek allemaal oke en toen kreeg hij plots de zoveelste hoestbui en tja......dat deed pijn, dat had hij me ook gezegd en toen ging dokter hem eens afluisteren en hoorde volgens haar vlotte diagnose vrij snel dat daar het probleem zit : een zeer zware bronchitis ! Dus.....voor de zoveelste keer zware antibiotica ! Gelukkig niet gepaard gaande met koorts, maar toch pfffff nu dit alweer ! Thuisgekomen heb ik hem de raad gegeven van aub in de zetel te gaan rusten en dat heeft hij ook gedaan maar buiten zuchten, blazen en hoesten is er van slapen nieks in huis gekomen - ik ben altijd in de buurt gebleven en toen ik zag dat hij kou had, ondanks dat de verwarming hoog stond, heb ik z'n koorts genomen maar die bleek niet dramatisch 37.3° ; Toen ik zag wat een hoopje ellende er voor me zat stelde ik voor om naar de spoed te rijden, maar dat vond hij niet nodig en enkele uurtjes later, ongeveer om half 6 zegde hij me dat hij naar zen bedje wou want dat hij zich helemaal niet goed voelde. k'Heb hem toen naar boven geholpen en nog een tijdje bij hem gebleven, nog een extra dons op hem gelegd want hij had het alsmaar koud en tegen 7 u ben ik dan terug gaan kijken want dan had hij z'n antibiotica pil nodig. Hij lag wakker maar vertelde me dat hij wel even geslapen had en dat hij, zolang hij maar niet moet hoesten dat de pijn dan draaglijk is. Koorts had hij helemaal niet, gelukkig ! Ondertussen is het nu bijna middernacht en k'heb hem toch niet meer gehoord - ben daarnet nog effe gaan kijken en hij is toch in slaap geraakt, hopelijk voor de ganse nacht. Wat was ik blij dat ik vanavond m'n dochter bij me had ! Ook zij vermoed dat het van de zware chemo zal zijn plus natuurlijk die bronchitis, waar hij die nu alweer heeft opgedaan pfff god mag t'weten ???! Onze zoon gaat zich schuldig voelen als hij dit hoort want die komt hier nu bijna een week niet meer door t'feit dat hij ook zwaar verkouden is. Man man man...........t'wordt écht wel zeer zwaar ! Maar zowel oncoloog zegde vorige woensdag, alsook vandaag onze huisarts dat bij dit alles de zeer zware chemo serieus doorweegt, dus tja......daar probeer ik me dan wat gerust in te stellen.....als je dat 'gerust' kan noemen ..... Ik hoop nu dat hij een vrij rustige nacht kan hebben en dat hij morgen aan de beterhand mag zijn ! duim aub ?
Ik ben Niesje, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Niesje.
Ik ben een vrouw en woon in Provincie Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/09/1956 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Gezinnetje , werken met Pretex, fietsen, cinema, etentje, .
Ik ben zéér gelukkig getrouwd, al 33 jaar met een schat van een man, en dat mag iedereen weten ! Ons gezinnetje is verrijkt met 2 fantastische kinderen. En ik heb momenteel maar één wens: genezing voor mijn allerliefste !
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kom ik te weten dat ze zich volgende week gaat inschrijven in de avond-muziekschool én dat er blijkbaar een prachtige piano door haar besteld is ! Dat was wel effe slikken, want........zoiets zet je niet zo maar ergens in een hoekje !!! Maar voor alles is een oplossing dus......hier zullen we ook wel iets op vinden ...... alleen papa inlichten.....daar wachen we best nog eventjes mee ;-)
en dat vind ik helemaal niet leuk, maja......t'is ook omdat ik dat in al die jaren nog nooit heb meegemaakt dat ik het er nu heel erg moeilijk mee heb. Hij boven....ik alleen beneden 
