Ik moet spijtig genoeg....mensen die in een situatie verkeren zoals de mijne....gelijk geven als ze beweren dat het gemis van een geliefde, erger wordt...... o God wat doet dat pijn !

Een huis vol prachtige herinneringen......al die foto's..... Iets in mij trekt ze aan en ik bekijk ze, menige keren per dag, terwijl de tranen over m'n wangen glijden...

Ook de kinderen hebben het zo verschrikkelijk moeilijk ... Ook zij missen hun papa iedere seconde van de dag...

Zijn gsm ligt onaangeroerd in zijn schuif op zijn plekje aan de tafel... Niemand durft er aan te komen want ook dat toestel zit vol met herinneringen....

Soms wil ik hem bellen.....om zijn stem nog eens te kunnen horen, maar iets in mij heeft angst dat ik dit niet ga aankunnen, dus ik lees en lees en herlees de smsjes.....

Het lukt niet....écht niet.... IK MIS HEM

27-06-2014 om 23:58 geschreven door Niesje  

....gister kon ik het niet.... vandaag, één dagje later zal ik het proberen....

Mijn allerliefste is nu 1 maand uit mijn leven en ik kan het tot op de dag van vandaag nog steeds niet vatten....ik kan het geen plaats geven....ik kan het nog steeds niet geloven..... m.a.w. ik mis hem verschrikkelijk !!!!!

Vanmorgend was het héél erg emotioneel hier ten huize.... vooral toen de klok de tijd wegtikte tussen 07.15 en 07.35..... Het was alsof ik die morgen herbeleefde.... Seconde na seconde weet ik nog perfect wat er toen is gebeurd.... t'staat in m'n geheugen gegrift en op m'n ooglenzen voor eeuwig en altijd vast.....

Ik kan het niet van me afzetten...al gans de dag niet.... en ook m'n kinderen hebben het NOG moeilijker dan de andere voorbije dagen...

Zelfs m'n vriendin zegde me vandaag nog dat ze het nog steeds niet kan geloven als ze naar z'n foto kijkt die ook een plekje in haar leven heeft gekregen (waarvoor dank M...). Zoiets kan je gewoonweg niet geloven of je moet het zelf meemaken of meegemaakt hebben...

Het schrijven hier gaat nog steeds moeilijk...

Vanavond was ik bij de buren uitgenodigd ; ook véle van bekenden, kennissen, vrienden.....allemaal willen ze me plots zien...spreken....vragen stellen.... Maar IK...ikzelf ben daar nog niet écht klaar voor, al moet ik zeggen, dat dankzij mijn allerbeste vriendin, ik toch al eens buiten kom.....ik me toch probeer sterk te houden als ik op straat een koppeltje tegen kom...hand in hand ;nét zoals ik ten allen tijde met m'n allerliefste zoetie liep. DAT te zien maakt me boos....jaloers....maar vooral triest en DAT moet ik afleren... ik weet dat wel want ik mag niet én boos én jaloers zijn, maar wel triest......want mijn allerliefste verdient iedere traan die ik laat, meer dan wie ooit !!!

.... slaapwel....

24-06-2014 om 00:26 geschreven door Niesje