|
Als de kalender een dag aanwijst......beginnend met het cijfer '2'.....bekruipt me hier een vreselijk gevoel....
Het gemis is met momenten niet te beschrijven.... écht....nu ook vind ik geen woorden om neer te tokkelen wat ik voel.... alleen kan ik zeggen : 'verdomme wat mis ik hem !!!'
Ik heb voor de zoveelste keer vandaag het mooie fotoalbum in m'n handen genomen ; het eerste in een rij van drie ; deze album(s) gaan over onze schitterende drie gezinsvakanties van de laatste twee en een half jaar. Toen hij het in het beginstadium van zijn ziekte zo schitterend goed deed qua verdragen van de chemo en qua mooie bloed- en scanresultaten, groeide hier het eerste jaar het verlangen om met z'n allen op vakantie te gaan, nét zoals vroeger toen de kinderen nog klein waren want de laatste jaren voor papa's ziekte gingen ze eigenlijk meer met vrienden op reis en probeerde iedereen zo'n beetje z'n eigen weg te zoeken. Maar vanaf dag 1 van de bekendheid van papa's ongeneeslijke ziekte is de band in ons gezin, die toen al zeer gehecht was, NOG sterker geworden ; vandaar onze gezinsvakanties.
Drie hebben we er gedaan : het eerste jaar naar de Elzas ; hetzelfde jaar in het najaar naar Normandië en vorig jaar naar de Provence ..... en dit jaar stonden de bergen op het programma (Oostenrijk), maar die reis heb ik geannuleerd... ik kan/kon het niet aan om naar de plek te gaan die m'n zoetie samen met ons mee had uitgezocht en bestudeert. Dus eigenlijk geen vakantie maar ook met dat idee voelde ik me niet zo best, vandaar dat het idee is ontstaan om er toch met z'n allen enkele dagen van tussen uit te trekken en zodoende vertrekken we morgen (maandag) voor een weekje terug naar de Elzas (Route du Vin) maar gelukkig is die Route zodanig lang dat we nu een totaal andere kant van die mooie streek gaan leren kennen ; dit hebben we bewust zo gekozen om de emotionele herinneringen iets minder moeilijk proberen te maken. Maar ik weet nu al, bij het schrijven van deze woorden, dat ik het alweer ontzettend moeilijk ga hebben.
Ik mis hem toch zo verschrikkelijk hard !!!
Uiteraard gaat hij mee ; hij gaat trouwens overal mee naartoe : van naar de bakker tot nu in de Elzas....
Mijn valiesje staat klaar....leeg..... Het doet zo raar om in te pakken voor mezelf alleen.... Morgen nog eens met veel moed aan beginnen....proberen.....tenslotte moet het me wel lukken of ik moet thuis blijven en dat is ook geen optie.
Ondertussen is onze zoon en z'n vriendin terug van hun weekje vakantie ; ze zien er beiden zeer goed uit en hebben zo te horen al bij al toch nog een mooie week achter de rug. Ik wist, door de dagdagelijkse smsjes, dat onze zoon het vrij moeilijk heeft gehad daar uiteraard door het grote gemis van z'n papa. Ook hij kan het nog steeds geen plaats geven.....wij ook niet :-(
k'Ga nu proberen te slapen.....ttz : nog een tijdje naar de hemel kijken - sterretjes zoeken - z'n foto dicht bij mij leggen en hem een nachtzoentje geven...
Slaapwel
|
