Om bij tijd, eens terug te genieten van de plaatsen waar je ooit geweest bent! De wereld in een muisklik http://www.alovelyworld.com/index2.html
OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -
1.Lezers die het hele REISVERSLAG WENSEN TE LEZEN.... weet dat dit in omgekeerde orde staat.
Het begint met de terugreis 15.09.06 (zie blog vanaf 3december 06) en eindigt met het vertrek op 01.09.06 ( zie blog vanaf 3 oktober 06)
2.Verder wordt deze blog aangevuld met EGYPTE NU:actuele feiten en vondsten...
13-12-2007
De claim van de sfinx/interview Hawass met NCR Handelsblad
Op 7 januari 2006 hield correspondent voor het NRC-Handelsblad in Cairo, Alexander Weissink, een interview met Zahi Hawass, hoofd van de Hoge Raad voor Oudheden in Egypte.
Egypte kan wel degelijk zorgdragen voor haar eigen culturele erfgoed, vindt de secretaris generaal van de Egyptische Raad voor Oudheden, Zahi Hawass.
Tien jaar geleden was dat nog niet het geval. Duizenden jaren oude monumenten werden verwaarloosd of alleen voor het toerisme uitgemolken. Maar Hawass weet wat goed is voor het nalatenschap van de farao's.
Sinds hij de scepter zwaait over alle piramides, sfinxen, mummies, tempels en tombes die Egypte tot de bakermat van de beschaving maken, gaat hij frontaal de confrontatie aan met buitenlandse betweters. Het is hoog tijd dat de weggehaalde oudheden worden teruggegeven aan het land van herkomst. Maar hij erkent dat het nog aan goede Egyptische egyptologen ontbreekt.
Nederlanders doen uitstekend werk, maar de buitenlanders moeten zich realiseren dat Egypte de baas is. En als gestolen kunstschatten niet worden teruggegeven gooit hij de archeologen onverbiddelijk het land uit.
Veel buitenlandse archeologen hebben kritiek op uw dictatoriale manier van handelen. Maar niemand durft u daarop aan te spreken omdat u critici een vergunning voor opgravingswerk zou kunnen ontzeggen. Is er reden voor die angst?
Ik heb nog nooit mijn macht misbruikt. Ik zou nooit iets tegen iemand doen, als daar niet een goede reden voor was. Als u een goede wetenschapper bent, zal niemand u lastig vallen. Wij zullen u beschermen. Maar mensen die vuile praatjes over mij verspreiden zijn degene die artefacten smokkelen, verkopen of kopen. Dat zijn de egyptologen die zich schuldig voelen.
Ik ben de eerste bij de Raad van Oudheden die strenge regels heeft opgesteld voor archeologisch werk in Egypte. We stellen als voorwaarde dat de egyptologen zijn aangesloten bij wetenschappelijke instellingen en iedereen moet zijn werk zowel in Arabisch als in de eigen taal publiceren. Ik heb 55 expeditieteams het land uitgezet. Het waren amateurs. Sommige werkten hier al twintig jaar zonder ook maar ooit iets te publiceren in een wetenschappelijke uitgave.
U tekent met ons een contract. Als u iets vindt, moet u daarvan eerst de Raad van Oudheden informeren. Waarom? Omdat buitenlanders er een handje van hebben de publiciteit op te zoeken om zichzelf te promoten. Maar wij moeten eerst zien wat u hebt gevonden. Wij moeten het beoordelen. Als alles klopt zullen wij de aankondiging doen, want wij zijn hier de baas.
De Nederlanders vonden een tombe uit het Nieuwe Koninkrijk. Zoals het hoort, stuurden ze mij een rapport met hun theorie dat het een graf was van de tweede dynastie in het Nieuwe Koninkrijk. Dat is prima. Ik zei als jullie in die theorie geloven dan publiceer je een wetenschappelijk artikel in een vakblad, maar niet in de krant. Wij zullen het artikel met belangstelling bestuderen.
Mensen houden er niet van dat Egypte regels heeft. Alles was vroeger in handen van de buitenlanders. Dus wanneer er plotseling een Egyptenaar is die zegt stop, u moet mijn regels volgen, zijn ze ontevreden. Ze zijn gewend dat ze alles kunnen doen wat ze leuk vinden . Egypte was als de Raiders of the Lost Ark. Nu, voor de eerste keer, hebben we de zaak onder controle gebracht voor het behoud van de monumenten.
We hebben talloze teams uit verschillende landen die hier in Egypte werkzaam zijn. Iedereen doet nu goed werk. Onze strikte regels zijn in het voordeel van archeologen die serieus bezig zijn. De Nederlanders doen uitstekend werk, zoals de archeologen van de Universiteit Leiden bij de necropolis van Sakkara, maar ook elders.
Sinds uw aanstelling probeert u Egyptische oudheden terug te vorderen van musea over de hele wereld. Hoe verloopt deze campagne?
De Raad voor Oudheden maakte er vroeger nooit werk van om gestolen artefacten terug te krijgen. Ik heb dat wel altijd gedaan. Gedurende mijn carrière, elke keer dat ik een lezing gaf in een buitenlands museum, zag ik talloze gestolen stukken in musea over de wereld. Ik herinner me dat ik in 1977 op bezoek was in het museum in San Francisco en zag dat ze daar gestolen stukken van Sakkara in de expositie hadden uitgestald. Ik overtuigde de curator dat hij ze aan Egypte terug moest geven. Pas sinds ik inspecteur en directeur werd, kreeg het probleem aandacht bij de Raad voor Oudheden.
Hoe overtuigt u musea om een kostbaar object aan Egypte terug te geven?
In 1993 was ik in het Museum of Fine Arts in Boston. Ik zag dat ook zij enkele gestolen stukken in bezit hadden. Toen heb ik gedreigd dat ik hun opgravingsexpeditie in Giza zou stopzetten als ze het stuk niet teruggaven. Ik had daar helemaal geen zeggenschap over want ik was nog maar inspecteur. Maar het werkte wel.
Toen ik drie jaar geleden secretaris generaal werd, besloot ik een nieuw systeem in te stellen. Ik opende een afdeling voor de terugvordering van gestolen oudheden en ik schreef een brief naar elke museumdirecteur in de wereld met de boodschap dat we geen wetenschappelijke relatie konden hebben als er gestolen Egyptische oudheden in hun bezit waren. We stuurden vier mensen het land uit omdat ze betrokken waren bij de handel in onze artefacten.
Ik heb een internationaal netwerk van spionnen die voor mij alle musea ter wereld nakijken of er gestolen stukken zijn. Tegelijkertijd stropen we het internet af om te zien wat er wordt aangeboden op veilingen. We kijken elke catalogus van elke expositie na. We hebben een internationaal bewustzijn gecreëerd dat Egypte het niet langer tolereert dat ons erfgoed wordt geroofd. Toen mensen merkten dat we het meenden, begonnen ze objecten naar ons terug te sturen. Gewoon met Federal Express, meestal met de afzender erbij vermeld, soms anoniem, van mensen die thuis stukken hadden staan.
We hebben tot nu toe drieduizend stukken teruggekregen. Alle stukken zullen over zes maanden worden tentoongesteld in een speciale expositie het Egyptische Museum in Cairo.
Is uw dreigement om archeologen het land uit te zetten niet gelijk aan afpersing?
Ik weet dat ik iets heel machtigs in handen heb. En ik heb het dreigement met succes gebruikt. ik bluf niet, het is geen grap en het werkt altijd. Meest recent in België. Op mijn verzoek om de teruggave van een artefact, kreeg ik het antwoord dat het wel even kon duren omdat de minister eerst toestemming moest geven. Toen heb ik gezegd dat ik de opgravingen door de Belgische archeologen zou stopzetten totdat de minister de tijd had gevonden om tot een besluit te komen. De volgende dag ontving ik bericht dat het voorwerp opgehaald kon worden.
Het ging om een kalkstenen reliëf van omstreeks 2500 v.Chr. dat in 1965 was gevonden in een mastaba, een Oudegyptisch graf, in Giza bij Cairo. Het stuk werd uit een depot gestolen en het land uit gesmokkeld. In 1973 kocht het Koninklijk Museum voor Kunst en Geschiedenis in Brussel het reliëf van een Belgische privé-verzamelaar.
Misschien dat sommige mensen het als afpersing zien, maar dit is het culturele erfgoed van Egypte dat gestolen is. Dieven penetreren een graf, hakken de reliëfs uit, beschadigen het monument en vervolgens is het te bezichtigen in uw museum. Is dat eerlijk?
Hoe kan ik met u aan tafel zitten, als u de geschiedenis van mijn land verwoest, wanneer u de geest van de farao verstoord? Moet ik dan aardig blijven en u uitnodigen om nog meer objecten te komen stelen. Dit is geen afpersing, dit is gerechtigheid. Als u mij daarbij niet helpt, kunt u niet in Egypte terecht.
De egyptologen moeten de musea en universiteiten waarbij ze zijn aangesloten dwingen het roofgoed terug te geven. Als ze dat afpersing vinden, best, dan pers ik ze af om de geschiedenis te herstellen.
Een groot beeld van Koning Amenhotep III was in 1970 in Luxor gevonden. Dit beeld had prachtig grote ogen. Dieven hebben toen in 1980 een van de ogen uitgezaagd en op een veiling verkocht. Vandaag hebben we uitgevonden dat het Kunstmuseum in het Zwitserse Basel het object had gekocht. Daarom stuur ik ze nu een brief met de eis dat het wordt teruggegeven. Anders haal ik Interpol erbij en sleep ik ze voor de rechter. Ik maak er een groot schandaal van.
Ik werk in het belang van de archeologie. Niet alleen voor Egypte, maar voor de hele wereld. Want onze monumenten zijn niet alleen van Egypte, maar van iedereen.
Welke stukken wilt u precies terughebben?
De Raad voor Oudheden concentreert zich op objecten die na 1972 zijn gestolen, omdat in dat jaar de lidstaten van de UNESCO een Conventie tekenden waarin werd afgesproken dat alle kunstvoorwerpen die sindsdien uit een land zijn gesmokkeld naar dat land van herkomst moeten terugkeren. Juridisch kan Egypte daarom alleen aanspraak maken op stukken die na die tijd zijn verdwenen.
Maar afgezien van de objecten die na 1972 zijn gestolen, vind ik dat er vijf unieke stukken in Egypte thuishoren die voor die tijd zijn weggehaald. Ik ben er niet op uit om alles terug te krijgen, maar deze vijf bijzondere objecten dienen in het land van herkomst te zijn. Dat zijn de Steen van Rosetta in handen van het British Museum in Londen, de buste van Nefertiti eigendom van het Egyptische Museum in Berlijn, de Zodiak in het Louvre in Parijs, het beeld van Hemioenoe in het Roemer-Pelizaeus Museum in het Duitse Hildesheim en de buste van Anchhaf van het Museum of Fine Arts in Boston.
Ik nodig de internationale gemeenschap via de UNESCO uit om mij hierin te steunen. Ik probeer samen te werken met landen die ook veel cultureel erfgoed hebben verloren zoals Griekenland, Italië, Frankrijk, China en Irak.
Heeft u de British Museum en het Louvre ook gedreigd de egyptologen het land uit te zetten?
Nee, ik volg een andere strategie voor die vijf stukken. Ik wil niet dat de Britse premier of de Franse president met iemand in Egypte belt. Dat zou het gevolg kunnen zijn als ik dreig hun activiteiten in Egypte stil te leggen. Ik wil niet verstrikt raken in politiek, ik wil niets met regeringen van doen hebben. Dit is iets tussen mij en de musea.
Veel mensen zeggen dat Egypte geen aanspraak kan maken op het erfgoed omdat het er niet goed voor zorgdraagt. Is dat een geldig argument?
Dat is onzin. Vroeger, tien jaar geleden, was dat misschien nog het geval. De opslag in de kelder van het Egyptische Museum in Cairo was het laatste voorbeeld daarvan. Dat was inderdaad een grote chaos. Niemand wist wat daar onder het stof lag en niemand weet wat er over de jaren allemaal verdwenen is. Daarom heb ik het afgelopen jaar een bestand laten maken van de vergeten stukken en wordt er een nieuwe opslag aangelegd.
Kijkt u naar het Luxor Museum en ons Nationaal Museum in Alexandrië. Onze musea zijn beter dan die van u. Er is hier een ware revolutie aan de gang. We zijn dertien nieuwe musea aan het bouwen om alles onder te brengen. Wij zorgen beter voor ons erfgoed dan wie dan ook.
Zal alles weer afglijden in de oude toestand wanneer u vertrekt?
Ik zet me in voor de conservering van ons nationale erfgoed omdat ik goed ben opgeleid in de egyptologie. In sta bekend als een goede archeoloog. Mijn opvolger zal diezelfde kwaliteiten moeten hebben. Over vier en een half jaar ga ik met pensioen. Ik leer mijn mensen alles wat ik weet en stuur ze naar het buitenland om te studeren. Maar wat ik nog altijd niet in ze zie is de passie die ik heb. Dat kan ik ze niet aanleren.
Van de vijfduizend Egyptische egyptologen zijn er hooguit drie van echt goede kwaliteit. Daarom probeer ik zoveel mogelijk aan training te doen. In de komende jaren zult u een drastische verbetering zien.
Ik wil de Egyptische archeologen leren om te kunnen concurreren met de buitenlanders. Niet om alle buitenlanders eruit te werken, want de wetenschappers uit Nederland, België of de Verenigde Staten zijn goede en serieuze wetenschappers. Maar de Egyptenaren moeten het niveau halen zodat ze kunnen samenwerken met de buitenlandse expedities. Net zoals ik dat heb gedaan.
NEW YORK - Egyptenaren moeten zelf hun geloof kunnen kiezen, zei mensenrechtenorganisatie Human Right Watch dinsdag. Vanaf hun zestiende moeten Egyptenaren een identiteitskaart bij zich hebben waarop hun religie staat vermeld. Zij kunnen daarbij kiezen tussen islam, christendom en jodendom.
Deze gang van zaken staat niet voorgeschreven in de Egyptische wetboeken, maar regeringsfunctionarissen zeggen dat ze handelen op basis van hun interpretatie van de sharia, de islamitische wetgeving. Bovendien erkent Egypte de bekering van moslims naar een ander geloof niet.
Aanhangers van de minderheidsgeloven ondervinden door de miskenning allerlei problemen in het dagelijks leven, zoals bij het huwelijk, bij het onderwijs van de kinderen en bij financiële en andere transacties, aldus HRW.
Im Schatzhaus der Pharaonen Das ägyptische Museum in Kairo
Unter einem verstaubten Holzdeckel kommt das leuchtende Antlitz einer pharaonischen Schönheit zum Vorschein. Im Licht der Taschenlampe erwacht sie aus Jahrtausende langem Schlaf. Keine Szene aus einem Märchen, sondern einer von vielen magischen Momenten im Laufe einer einzigartigen wissenschaftlichen Expedition ...
Sie führt in die legendären Katakomben eines der berühmtesten Museen der Welt. Archäologen
Die Identität und Herkunft dieses Fundes ist noch unbekannt.
und Ägyptologen begeben sich auf Spurensuche im Keller des Ägyptischen Museums in Kairo. Dort lagern in endlosen Regalen Hunderte von kostbaren Sarkophagen und zauberhafte Mumienmasken neben Tausenden von Kisten und Kästen, die allesamt längst in Vergessenheit geraten sind.
Das Kairoer Museum stellt rund 150.000 Artefakte aus, darunter die Mumien von legendären Pharaonen wie Ramses II und den Goldschatz aus dem Grab des Tutanchamun. Was kaum jemand ahnt: Schätzungsweise weitere 90.000 Kunstgegenstände lagern im Keller. Das 10.500 m² große, labyrinthische Gewölbe dient seit mehr als 100 Jahren als Zentrallager für Ausgrabungsfunde aus ganz Ägypten. Erstmals durfte ein Filmteam die Forscher bei ihrer Expedition in die jahrzehntelang verschlossenen und in Vergessenheit geratenen unterirdischen Gewölbe begleiten. Die Filmemacher erhielten exklusiven Zugang zu Schätzen, die seit ihrer Entdeckung niemand mehr zu Gesicht bekommen hat. Mehrere Wochen konnten sie in der größten und bedeutendsten Sammlung der pharaonischen Antike drehen.
Im Zentrum des Films steht Dr. Wafaa El Saddik, die erste Frau an der Spitze von Ägyptens wichtigstem Nationalmuseum. Sie hat die titanische Aufgabe übernommen, das Haus zu modernisieren. Das Filmteam begleitet die renommierte Ägyptologin und ihre Mitarbeiter bei dem abenteuerlichen Vorstoß in die hintersten Winkel des Museums. Die Dokumentation zeigt die Arbeit in dieser "Schatzkammer der Pharaonen" so, wie sie noch nie in einem Film festgehalten wurde.
In het Egyptisch museum van Cairo merkte mineraloog Vincenzo de Michele een eigenaardigheid bij een van de archeologische vondsten.
In het midden van een nekjuweel van de bekende farao Toetanchamon bevindt zich een geel sierraad van onbekende oorsprong. Althans, voorheen onbekend. Nu heeft men een nieuwe theorie over dit gele kleinnood.
Na onderzoek bleek het juweel gewoon glas te zijn. Dit leverde echter geen sluitende verklaring op want de ouderdom predateerde de allereerste Egyptische beschaving. Hoe kwam dat glas daar?
De Egyptische geoloog Aly Barakat herleidt de oorsprong naar stukjes glas die in de Egyptische woestijn te vinden zijn. Hierboven ziet u Barakat terwijl hij een stuk ruw woestijnglas in de hand houdt. Hoe komt dat glas in die grote zandvlakte?
Hemel van vuur Australisch astrochemicus Christian Koeberl onderzocht zowel de regio als het glas. Hij concludeert dat alleen een extreem hoge temperatuur verantwoordelijk kan zijn voor de vorming.
Een meteoriet die de Aarde lang geleden ramde zou het puzzelstuk zijn dat de glaspuzzel oplost, alleen... er is nergens een impactkrater te vinden.
Ook toen men het gebied met satellieten afspeurde trof men geen sporen. Men vond op een andere Egtptische locatie wel een krater en ook daar was dit glas te vinden, dat ziet u rechts op de luchtfoto.
De Amerikaanse geofysicus John Wasson zoekt het nog iets verder. Hij herinnert zich het Siberische Tunguska, waar in 1908 een meteoriet een volledig bos met 80 miljoen bomen van de kaart veegde. Enkelen geloven tot op vandaag dat het Tunguska-gebeuren een neerstortende UFO met groene mannetjes was, hoofdzakelijk omdat er geen inslagkrater was.
Wetenschappers vermoeden dat een onbekende voorwerp boven het bos explodeerde en dat de hitte verantwoordelijk was voor een bliksemsnelle bosbrand. John Wasson denkt dat er in Egypte iets soortgelijks is gebeurd en dit het ontbreken van een krater verklaart.
Jupiter geeft hints De eerste atoombom die in New Mexico werd gedetoneerd zorgde ook voor een laagje van glas. Al was deze laag vele malen kleiner dan hetgeen in Egypte is aan te treffen. De oorsprong van Toetanchamons juweel is dus krachtiger dan een atoombom.
Een natuurlijke uitbarsting op deze schaal werd lang voor onmogelijk gehouden. Tot NASA in 1994 met Hubble kon zien hoe de komeet Shoemaker-Levy de planeet Jupiter een kosmische kus gaf.
De komeet explodeerde in de Juviaanse atmosfeer en Hubble detecteerde de grootste vuurbal ooit aan de horizon van Jupiter.
Mark Boslough, gespecialiseerd in impactsimulaties, maakte een computermodel dat de Shoemaker-Levy-inslag nabootste, maar dan op Aarde in plaats van Jupiter. Op basis van zijn simulatie moest Boslough concluderen dat oppervlaktetemperaturen van 1.800 graden Celsius niet vreemd zouden zijn. De kracht was ongeveer gelijk aan tienduizend atoombommen en zou dus makkelijk een glaslaag kunnen vormen zoals die in het Egyptisch zand te vinden is. Voor mensen in de omgeving betekent iets dergelijks een snelle, wellicht pijnloze, dood...........
Hoe brozer de materie waaruit de komeet of meteoriet bestaat, hoe groter de kans dat het zorgt voor een hemels schouwspel. Harde soorten indringers zorgen voor inslagkraters, zachte of broze exemplaren voor een verhitte hemel. Beiden met de voor hun specifieke gevolgen.
Andere glaslagen In Azie heeft John Wasson een ander glasveld aangetroffen. Het is afkomstig van ruimteobject dat 800.000 jaar geleden de Aarde heeft bezocht. Dit veld is nog groter dan het Egyptische en was belangrijk voor studies over dit fenomeen. Een gebied van driehonderduizend vierkante mijl ondervond meerdere hemelse vuurballen en ook hier nergens een krater te vinden.
Beide onderzoekers, Boslough en Wasson, geloven dat deze gebeurtenis ongeveer iedere honderd jaar ergens plaats vindt. Zelfs het effect van een kleine atmosferische vuurbal zou groter zijn dan meerdere Hiroshimabommen.
(Het nekjuweel van Toetanchamon met de gele ruimtesteen)
De onderzoekers plaatsen ook vraagtekens bij de Hollywoodmanier om ruimteindringers te vernielen. Bruce Willis sturen om het object te detoneren, of een (kern)raket lanceren, zou alles nog erger kunnen maken. Als een grote meteoriet in onze atmosfeer versplintert, dan wordt het pas echt tropenweer.
In het kleine Egyptische plaatsje Karnak staat het grootste religieuze bouwwerk in de wereld. Dit jaar is het 40 jaar geleden dat de eerste delen van het tempelcomplex werden opgegraven door Franse en Egyptische archeologen.
Het 40-jarige jubileum is aangegrepen om ervoor te zorgen dat de teams uit beide landen op gelijkwaardige voet met elkaar gaan samenwerken.
Sinds Egypte een Romeinse provincie werd, is het een favoriet reisdoel geweest voor wie zich de luxe van de reis kon permitteren
. Ook in Egypte heeft de tijd niet stilgestaan. Zowel de bevolking als het aantal toeristen is in de afgelopen decennia explosief gestegen, de hoofdstad Caïro is met 16 miljoen inwoners de grootste stad van het Afrikaanse continent en de Europese cultuur heeft zijn invloed duidelijk nagelaten
. Egypte heeft echter nog veel behouden uit een ver verleden. De prachtige piramiden, maar ook in het gewone leven op het platteland vindt men nog steeds de traditionele lemen huizen en wordt het land met de hand bewerkt zoals dat honderden of duizenden jaren geleden ook al werd gedaan.
Egypte is een land van tegenstellingen en paradoxen.
Deze reisgids probeert een wegwijzer te zijn in de cultuur, de monumenten van het verleden en de hedendaagse maatschappij van Egypte. Maar het Egypte waar u doorheen loopt, moet u uiteindelijk met uw eigen ogen bekijken en de indrukken die dit zal achterlaten zullen verrassend onvoorspelbaar en onvergetelijk zijn.
Professor Harco Willems van de K.U.Leuven brengt twee boeken uit over de maatschappij en de religie in het Oude Egypte.
Die zijn het resultaat van de opgravingen die de professor en zijn medewerkers al vijf jaar lang uitvoeren in het dorp Dayr al-Barsh in Egypte.
In mei haalden ze nog het wereldnieuws met de vondst van het graf van een mummie van 4.000 jaar oud.
De mummie Hinu werd teruggevonden in een ongeschonden graf. Hij stierf in 2050 voor Christus, en werd 4.000 jaar later door een team Leuvense Egyptologen ontdekt.
Het graf bevindt zich op het provinciale grafveld van Dayr al-Barsh, waar de archeologen al meer dan vijf jaar opgravingen doen. Het grafveld is enkele vierkante kilometers groot.
Professor Willems schreef zijn bevindingen neer in twee boeken Vanavond in ROB Vandaag!
ROTTERDAM/ASWAN - Of het nu de bouw van een duizelingwekkend hoge stuwdam betreft of de verplaatsing van duizenden jaren oude tempels: als het om grootschalige projecten gaat, weet Egypte van wanten.
FOTO ANP
De nieuwste megaoperatie is het Toshka-project.
Toshka mag gerust een project van faraonische omvang worden genoemd. Tot 2017 wordt in het uiterste zuiden van het land, op enkele tientallen kilometers van de beroemde tempels van Abu Simbel, ruim een half miljoen hectare woestijn omgevormd tot een immense lap landbouwgrond. Met het nieuwe akkerland hoopt Egypte de export van landbouwproducten zoals katoen, sperziebonen en aardbeien flink op te voeren.
Het landbouwgebied moet het leefgebied van zeker zes miljoen mensen worden.
De regering wil ze de komende tien jaar verhuizen naar nieuw te bouwen dorpen en steden, waarvan Toshka de grootste wordt. De volksverhuizing is bittere noodzaak omdat de Egyptenaren elkaar nu allemaal in de weg zitten op de vruchtbare gronden langs de Nijl. Hoewel de riviervallei vijf procent van de oppervlakte van Egypte beslaat, wonen bijna alle tachtig miljoen inwoners er. In 2050 zijn dat er naar schatting al bijna 160 miljoen.
Aan de oevers van het Nasserstuwmeer is een van de grootste waterpompstations ter wereld gerealiseerd. Het is een bouwkundig hoogstandje dat is vernoemd naar de Egyptische president Hosni Mubarak. Het Mubarak-pompstation slurpt water uit het meer en pompt het in een 54 meter hoger gelegen kanaal. De vaart voert het water via een driehonderd kilometer lang stelsel van irrigatiekanalen de woestijn in, richting de dorstige gewassen.
De agrarische sector is nu al een van de belangrijkste pijlers van de Egyptische economie. Twintig procent van de totale export kwam in 2006 voor rekening van de landbouw.
Door het warme klimaat in Egypte is van sommige gewassen meer dan één oogst per jaar mogelijk. Om dat voordeel uit te buiten zijn verschillende woestijngebieden de afgelopen jaren al geïrrigeerd.
In de Sinaï bijvoorbeeld is een enorm tuinbouwgebied aangelegd. Voor de teelt van de producten wordt water uit de Nijl gebruikt, dat onder het Suezkanaal door wordt aangevoerd. Ook de woestijn langs de snelweg tussen Caïro en Alexandrië veranderde de laatste jaren van een meedogenloos hete zandvlakte in groen akkerland. De verwachting is dat de oppervlakte landbouwgrond, door onder meer het Toshka-project, de komende jaren met ruim een kwart toeneemt, waardoor de export verder zal stijgen.
Er bestaat echter grote scepsis over de haalbaarheid van de irrigatieprojecten, onder meer door de hoge kosten die met het project zijn gemoeid.
Alleen al voor het Toshka-project is voor de aanleg van kanalen, waterpompen, wegen en een elektriciteitsnet omgerekend bijna vijftig miljard euro nodig. Weliswaar betaalt de Egyptische overheid van dat bedrag een kwart - de rest komt van buitenlandse investeerders - maar dat is volgens economen voldoende om het toch al arme land in een liquiditeitscrisis te storen.
Ook milieudeskundigen uiten hun bedenkingen over het omvangrijke irrigatieproject. Voor de bevloeiing van de nieuwe landbouwgrond is jaarlijks naar schatting vijf tot negen miljard kubieke meter Nijlwater nodig. Onzeker is of die hoeveelheid wel beschikbaar is.
Voor het onttrekken van water uit de Nijl is Egypte gebonden aan het zogenoemde Nijlverdrag. Daarin is vastgelegd hoeveel water elk van de tien landen, waar de rivier door stroomt, mag gebruiken. Juist nu Egypte meer water aan de Nijl wil onttrekken - met de huidige 55 miljoen kubieke meter per jaar is het land al grootverbruiker - hebben onder meer Soedan en Ethiopië laten weten de komende jaren ook meer rivierwater nodig te hebben.
Egypte kan niet teruggrijpen op voorraden regenwater, want neerslag is er vrijwel nooit. Met temperaturen die in de zomer kunnen oplopen tot vijftig graden Celsius verdampen juist grote hoeveelheden water, zeker als die over de woestijn worden uitgestort.
Toch bestaat in Egypte officieel geen twijfel over het Toshka-project. De overheid omschrijft het zelfs als Hét project van de 21ste eeuw. Net zoals de Hoge Aswandam Hét project van de 20ste eeuw werd genoemd.
De EBU heeft het songfestivalconcept verkocht aan de televisiegroep Nibras Media Ltd.
Die keten wil het format gebruiken voor landen uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten.
Kassa kassa
De bankrekening van de EBU, de overkoepelende organisatie van het Songfestival, is flink aangedikt, maar een precieze verkoopsom is niet bekendgemaakt.
Het songfestivalconcept zal worden gebruikt voor een wedstrijd met een deelnemersveld dat zich uitstrekt van westelijk Noord-Afrika tot en met het Arabisch schiereiland.
Bont deelnemersveld
Concreet gaat het om landen als Algerije, Bahrein, Egypte, Irak, Jordanië, Libanon, Syrië, Koeweit, Libië, Marokko, de Verenigde Arabische Emiraten en Saoedi-Arabië maar ook Somalië en Soedan.
Naar verluidt zijn al heel wat plaatselijke omroepen geïnteresseerd in een deelname.
Marteling door de Egyptische politie en ander geweld van staatswege is de laatste jaren toegenomen en dat houdt verband met een steeds luidere roep om democratisering in Egypte.
Dat stelt het Nadim Centrum, een in Egypte gevestigde mensenrechtenorganisatie, in een maandag gepubliceerd rapport.
In het lijvige stuk, dat 261 pagina's telt, wordt uit de doeken gedaan hoe veel mensen in hechtenis zijn gemarteld of seksueel misbruikt.
De Egyptische staat treedt volgens het Nadim Centrum steeds harder op tegen betogers en slechts zelden worden de schuldigen vervolgd.
In het rapport wordt onder meer melding gemaakt van de zaak van demonstrerende vrouwen die in mei 2005 het slachtoffer werden van seksueel misbruik door politieagenten.
Ondanks dat het misbruik op video werd vastgelegd, is nooit vervolging ingesteld.
Ali is zijn werk kwijt en is in een grimmige stemming. Hij heeft besloten die avond stoned te worden. Met een waterpijp en een paar gram hasj op het balkon van zijn flat, een bandje met de zwaar melancholieke muziek van Umm Kalthoum - zeer geliefd bij oudere hasjrokers - en dan maar roken en vergeten.
Een recente studie van de Egyptische overheid slaat alarm over het toegenomen drugsgebruik in Egypte. Volgens de Nationale Raad voor drugsbestrijding en -behandeling (Ncfta) is 8,5 procent van de Egyptische bevolking - zo'n zes miljoen mensen - 'verslaafd' aan drugs. Het blijkt hier in hoofdzaak te gaan om de als softdrugs bekend staande cannabisproducten hasj en marihuana. Die laatste drug staat in Egypte bekend onder de naam bango.
Marihuanaplant
Traditie Hoewel het streng verboden is, heeft het gebruik van hasj een lange traditie in Egypte. Het gebruik in combinatie met de illegale status is omgeven met een soort romantiek die in de Egyptische literatuur en films uitgebreid aan bod komt. Er zijn de beroemde ghorza's, geheime hasjcafés, waar prominente Egyptenaren en mannen van de straat gezamenlijk genieten van hun gedeelde verboden passie.
In de jaren zeventig leverde de Egyptische politie slag met de hasjhandelaren in de steegjes van de wijk Batniyya in het oude middeleeuwse centrum van Cairo. Er werd een film over gemaakt, die miljoenen bezoekers trok.
Het gebruik van softdrugs was jarenlang redelijk stabiel in Egypte. Maar volgens de Egyptische Raad voor Drugsbestrijding zou vooral onder jongeren het druggebruik de laatste jaren explosief gestegen zijn. Nieuw is dat het gebruik van softdrugs al op de lagere school begint. Sinds 2004 is de gemiddelde leeftijd waarop een Egyptenaar met zijn druggebruik begint, gedaald van 24 naar vijftien. Twaalf procent van de Egyptische studenten gebruikt softdrugs. En dat percentage wordt nog gedrukt door het relatief lager gebruik onder vrouwelijke studenten. Onder mannelijke studenten ligt het gebruik op twintig procent.
Nadelige effecten Cannabis heeft de reputatie van een milde drug die niet erg verslavend is en weinig gevaren voor de gezondheid oplevert. Toch hebben onderzoeken aangetoond dat de schadelijke effecten op de psychische gezondheid veel groter zijn dan werd gedacht. Volgens Mushira al-Khattab van de Nationale Raad voor Kinder- en Moederschap (NCCM) is er veel te weinig kennis over de nadelige effecten van de drugs. Al-Khattab denkt dat het druggebruik het beste bestreden kan worden door ouders, leraren en kinderen over die effecten te informeren.
Ali heeft zichzelf een avondje doorzakken beloofd, maar eerst moet de hasj gescoord worden. Drugs blijven een riskante hobby in Egypte. Je moet niet het ongeluk hebben in handen van de Egyptische politie te vallen. Maar de spanning draagt op een of andere manier bij tot het effect van de drug en hoort bij de totaalervaring. Verboden vruchten smaken het best, dat waren we in Nederland met zijn gedoogbeleid alweer enige tijd vergeten.
Donker steegje Op Ali's brommertje rijden we naar Imbaba, de uitgestrekte volkswijk waar betonnen flatgebouwen elkaar in een eindeloze rij opvolgen. In de jaren negentig vocht de Egyptische politie hier nog veldslagen uit met gewelddadige islamisten op een moment dat dit extremisme in Europa nog een ver-van-mijn-bed-show was. We hobbelen over de onverharde, met vuilnis geplaveide straten, kriskras kinderen en oneffenheden vermijdend, tot we een donker steegje inrijden.
Aan het eind van het steegje een zware blauwgeverfde ijzeren deur met daarin een klein luikje dat opengaat als Ali klopt. Een elegante vrouwenhand grist het biljet uit zijn hand en levert vrijwel gelijktijdig de verlangde koopwaar. Bijna niemand krijgt de vrouw achter de deur ooit te zien, vertelt Ali me later, maar het verhaal gaat dat ze bloedstollend mooi is. Het luikje klapt dicht en Ali wil zo snel mogelijk weer weg. Hij doet een beetje knorrig, wat in zijn geval betekent dat hij zenuwachtig is. Als we het steegje uit zijn, is het grootste gevaar geweken. We racen terug naar Ali's flat in de middenklassewijk Muhandeseen. Onderweg scoren we nog een paar flessen Egyptisch bier en een gebraden kippetje en het feest kan beginnen.
BRUSSEL, 10 december 2007 (IPS) - Tweeëntwintig jaar na een verbod op de uitvoer van menselijke skeletten uit India, blijkt de praktijk nog altijd op grote schaal voor te komen. De skeletten komen uiteindelijk vaak in Westerse instellingen terecht.
De wereldwijde vraag naar menselijke skeletten is groot. In de Westerse landen worden overledenen snel begraven of gecremeerd, en de weinige lichamen die aan de wetenschap geschonken worden, gaan meestal naar de opleiding van studenten geneeskunde en worden vervolgens verbrand.
Tot 1985 was India de grootste uitvoerder van menselijke beenderen ter wereld met een geschatte jaarlijkse export van 60.000 schedels en skeletten. Na het verbod kwamen meer skeletten uit China en Oost-Europa, maar de kwaliteit bleek minder. De grote vraag voedt de illegale handel in menselijke skeletten.
De voorbije jaren werden handelaren opgepakt in ondermeer Egypte en Madagascar, maar vooral in India lijkt de praktijk weer de kop op te steken
Zon 7000 jaar geleden verzamelde men in Jericho (Israël) water in putten die als bron dienden. Naast de aanleg van verzamelputten begon men ook primitieve drinkwaterleidingnetten op te zetten. Het waren eenvoudige greppels, uitgegraven in het zand of uitgehouwen in de rotsen.
Later ging men ook holle buizen gebruiken. In Egypte gebruikte men hiervoor holle palmbomen en in China en Japan bamboe. Later ging men ook gebruik maken van gebakken klei, hout en metaal.
In Perzië spoorde men ondergrondse riviertjes en meren op. Het water werd via onderaardse in de rotsen uitgehouwen gangen en gemetselde galerijen langs de bergflanken naar de vlakte geleid waar het in grote putten werd opgevangen.
Reeds in 3000 voor Christus werd in de stad Mohenjo-Daro (in het huidige Pakistan), gebruik gemaakt van een zeer uitgebreide watervoorziening. In de stad waren ook openbare badinrichtingen met warmwaterinstallaties en badkamers.
In het oude Griekenland maakte men al vrij vroeg gebruik van bron-, put- en regenwater. Door de snelle groei van de bevolking in de steden, was men genoodzaakt om het water op ver afgelegen plaatsen op te vangen en via leidingen te vervoeren. Het gebruikte water en het regenwater werden afgevoerd via een rioleringssysteem. Toen men valleien moest overbruggen, voerde men het water via heuvels onder hoge druk aan. De Grieken waren de eersten die ook belang hechtten aan de kwaliteit van het drinkwater. Zij gebruikten beluchtingsbekkens voor de zuivering van het water.
De Romeinen waren de grootste architecten en bouwers van waterleidingnetten in de Oudheid.
Ze gebruikten rivier-, bron- of grondwater voor hun bevoorrading. De Romeinen bouwden dammen in rivieren, waardoor meren ontstonden. Het water werd hierin eerst belucht voordat het werd afgenomen. Men gebruikte het liefst water uit de bergen, vanwege de drinkbaarheid. Om het water te vervoeren, bouwde men de beroemde aquaducten. Het water werd zo over tientallen kilometers vervoerd. Voor de waterleidingen in de stad zelf gebruikte men buizen van beton, steen, brons, zilver, hout en lood. De winplaatsen waren beschermd tegen verontreiniging van buitenaf.
Na de val van het Romeinse Rijk werden de aquaducten niet meer gebruikt. Van 500 tot 1500 na Christus waren er weinig ontwikkelingen op het gebied van waterbehandeling. In de Middeleeuwen onstonden er veel steden. Men maakte in de stad gebruik van houten waterleidingen. Het water, werd uit de rivier gehaald of uit waterputten in of buiten de stad. Men ging ook regenwater gebruiken. Al gauw ontstonden onhygiënische omstandigheden, omdat men afval en uitwerpselen in het water dumpte. Mensen die dit water dronken werden ziek en stierven. Daarom ging men water gebruiken dat door zogenaamde waterdragers verder van de stad uit de rivier gehaald werd waar het water nog schoon was.
De eerste drinkwatervoorziening die water leverde aan een gehele stad werd in 1804 in Paisley in Schotland gebouwd door John Gibb, om zijn blekerij en de hele stad van water te voorzien. Binnen drie jaar werd er al gefilterd water vervoerd naar Glasgow. In 1806 trad in Parijs een grote waterbehandelingsinstallatie in werking. Men liet het water 12 uur bezinken, voordat het werd gefilterd. De filters bestonden uit zand en houtskool en werden elke zes uur vervangen. In 1827 maakte de Engelsman James Simpson een zandfilter om drinkwater te zuiveren. Het wordt nu nog de belangrijkste bijdrage aan de volksgezondheid genoemd.
Het Egyptische Orascom Telecom ontkent dat het te koop staat, zoals bericht werd in de Britse krant 'Sunday Times'. "Er komt geen veiling en mijn familie en ik hebben geen interesse om de telecomsector te verlaten. We zien dit als een langetermijninvestering", aldus CEO Naguib Sawiris in een e-mail.
Biedingsoorlog Eerder op de dag meende de krant dat een van de grootste telecombedrijven van het Midden-Oosten wel degelijk te koop stond. Er werd zelfs een biedingsoorlog verwacht vanuit het Westen, maar daar komt dus niets van in huis. 17 miljard De waarde van het bedrijf wordt op zowat 17 miljard dollar geschat, inclusief schulden. De Orascom-clan, waarvan het telecombedrijf één van de bezittingen is, controleert zowat 40 procent van de beursindex in Egypte.
Informele gesprekken Nog volgens de 'Sunday Times' waren er al informele gesprekken met Deutsche Telekom. Ook het Spaanse Telefónica, het Britse Vodafone en France Telecom zouden in aanmerking gekomen zijn. Orascom Telecom heeft zijn basis in Egypte en is actief in negen landen in het Midden-Oosten en Afrika. De groep heeft meer dan 65 miljoen klanten. (belga/svm)
GAZA-STAD (ANP) - De streng islamitische Hamas heeft in de Gazastrook de strijd aangebonden met de drugs. Inmiddels zijn 115 drugshandelaren aangehouden en is voor 4 miljoen dollar aan drugs (hasj, cocaïne, heroïne en xtc) inbeslaggenomen.
Zondag gingen de drugs voor de uitgenodigde media in vlammen op.
Een zegsman van de Palestijnse beweging zei tegen de BBC dat de meeste drugs via tunnels vanuit Egypte worden binnengesmokkeld.
Hamas nam in juni de macht in Gaza over van Fatah van president Mahmoud Abbas. Onder Fatah kon de drugshandel floreren, stelt Hamas. Een woordvoerder van Fatah ontkende dat. Met de drugsactie wil Hamas laten zien dat de beweging de orde herstelt in de Gazastrook. Drugsdealers kunnen volgens de wet levenslang en zelfs de doodstraf krijgen, aldus de zegsman van Hamas.
Een brand op de campus van de universiteit Al-Azhar in Egypte heeft zaterdag drie studenten het leven gekost.
De brand brak uit in een collegezaal in de plaats Zagazig. Honderden studenten vluchtten in paniek het gebouw uit en tientallen raakten in de chaos gewond.
Waardoor de brand is ontstaan was niet direct duidelijk.
Zagazig ligt ongeveer tachtig kilometer ten noordoosten van Caïro.
- Het hoofd van de Koptisch-Orthodoxe Kerk, paus Shenouda III, uit het ziekenhuis ontslagen. Hij werd vijf dagen geleden opgenomen na ernstige buikklachten. Medische behandelingen in buitenland
De 84-jarige Egyptische kerkleider had een ernstige infectie aan zijn galblaas. Shenouda onderging onlangs nog een medische behandeling in de Verenigde Staten. Dit jaar maakte hij in verband met zijn kwakkelende gezondheid vaker reizen naar het buitenland. Daardoor werd er druk gespeculeerd over zijn mogelijke opvolger.
Opvolger van Sint Marcus Shenouda wordt beschouwd als de 117de opvolger van Sint Marcus de Evangelist. Volgens de traditie zou de gewijde schrijver van het Marcus-evangelie de Kerk van Alexandrië hebben gesticht. Shenouda zit op de Stoel van Marcus sinds 1971. Hij staat daarmee aan het hoofd van de grootste christelijke gemeenschap in het Midden-Oosten.
In Egypte bedraagt het aantal kopten ongeveer 7,5 miljoen, dat is tien procent van de totale bevolking.
Egypte De Koptisch Kerk behoort tot de oosterse kerken. Ze is één van de vier vroegste patriarchaten (Jeruzalem, Antiochië, Rome, Alexandrië). De term kopten is een equivalent voor Egyptenaren, en is afgeleid van het Griekse woord Aigyptos. Als deel van het islamitisch rijk werd Egypte een islamitisch land waarin voor niet-islamieten de godsdienstvrijheid beperkt werd. In de laatste dertien eeuwen hebben de kopten periodes gekend van matige tot ernstige onderdrukking, toch hielden de kopten vast aan hun geloof, taal en tradities.
De laatste tijd zijn er in Egypte in toenemende mate botsingen tussen kopten en moslims.
Wereldwijd De Koptische Kerk is in de laatste decennia uitgewaaierd over alle werelddelen. Paus Shenouda III is het gelukt om met de orthodoxe kerken van Syrië, India, Armenië en Eritrea een geloofseenheid te vormen naar het voorbeeld van de eerste universele Kerk.
Nederland In 1976 is de Koptische Kerk als officiële kerkgemeenschap in Nederland opgericht. De Koptisch Orthodoxe Kerk is sinds 2005 lid van de Raad van Kerken in Nederland. De koptische gemeenschap hier telt zon 10.000 gelovigen, meest van geboorte Egyptenaar.
Dankzij de samenwerking met het Egyptische Wadi Dagla trekt Lierse binnenkort op winterstage naar Caïro. De Pallieters verruilen het gure Belgische winterweer dus voor de stralende zon in Egypte. Ook aan de supporters werd gedacht. Wie aan het zwembad wil liggen in plaats van in de sneeuw te belanden, heeft de mogelijkheid om mee te reizen.
Lierse kan in Caïro gebruik maken van het complex van Wadi Degla. De spelers zullen er van 10 tot 17 januari verblijven. Zwembaden, tennis, basket- en voetbalvelden, fitness, zowat alles is aanwezig om de voetballers bezig te houden. De supporters kunnen lustig aan sightseeing doen, piramides, tempels en andere bouwwerken van Egyptische makelij bezoeken.
Er werden voor de supporters twee formules uitgestippeld: een verblijf in een vijfsterrenhotel Le Meridien Caïro voor 672 euro of een viersterrenhotel in de buurt van de Wadi Degla Club voor 1.150 euro per persoon. Er kunnen in totaal 73 supporters mee
Blog over verkrachting dwong justitie Egypte tot ingrijpen
Blog over verkrachting dwong justitie Egypte tot ingrijpen
Interview Van Ferry Biedermann
BEIROET - De verkrachting van een buschauffeur door de politie werd onthuld op de blog van Abbas
Een kleine overwinning noemt de Egyptische blogger Wael Abbas de veroordeling van twee politiemannen begin deze week voor de anale verkrachting van de buschauffeur Emad al-Kabir, die zich in een ruzie met een agent had gemengd. Abbas zwengelde de zaak een jaar geleden aan door een video van de mishandeling, Emad al-Kabir, op zijn blog, misrdigital (http://misrdigital.tk/) oftewel Egypte digitaal, te plaatsen.
Abbas is in Beiroet voor een conferentie over nieuwe en gevestigde media. Hij zegt slechts een van de vele Egyptische bloggers te zijn die de afgelopen jaren via internet hebben geprobeerd de vrijheid van meningsuiting in Egypte te vergroten. Het autoritaire regime van president Hosni Mubarak houdt nauw toezicht op de gevestigde media die worden ingeperkt door middel van perswetten, censuur en commerciële druk, zegt Abbas.
De overwegend straatarme bevolking van meer dan 80 miljoen telt volgens schattingen tussen de zes en de tien miljoen internetgebruikers. Maar Abbas denkt dat meer mensen dan geschat het net opgaan in internetcafés en hij heeft ook gezien hoe zijn blog wordt uitgeprint en verspreid. Hij krijgt zon 30 duizend hits per dag.
Bent u dus tevreden met de impact die uw blog heeft in Egypte?
Ik had een paar jaar geleden een ander antwoord gegeven dan nu. Nu voel ik me gefrustreerd en teleurgesteld. In 2005 en 2006 dachten ik en de andere bloggers dat we het land konden veranderen, dat we de ruimte voor democratie en vrijheid van meningsuiting aan het vergroten waren.
Dat was tijdens de verkiezingen, toen we dingen als fraude en intimidatie naar boven haalden. Maar het regime gaf ons maar tijdelijk de ruimte. Toen de wereld niet meer keek na de verkiezingen werden activisten, advocaten en bloggers weer gearresteerd en geïntimideerd.
Maar de veroordeling van de agenten is toch deels aan de blogs te danken?
Ik zeg niet dat het helemaal niet de moeite waard is geweest. De veroordeling heeft me erg blij gemaakt. We hebben op zijn minst bereikt dat Egyptenaren durven te klagen over misstanden. Maar ik had grotere verandering van het Egyptische systeem voor ogen. Dat lukt helaas niet, want we hebben daar niet de omstandigheden voor zoals bijvoorbeeld de Amerikaanse journalistiek dat wel had in de jaren zeventig tijdens Watergate.
Ik wil dat wij ook een president tot aftreden kunnen dwingen als hij iets heeft misdaan, maar daar is ons systeem niet naar.
Wie probeert u vooral te bereiken?
Ik schrijf het met opzet in het dialect van Caïro en niet in klassiek, literair Arabisch omdat ik wil dat de jonge generatie het leest. Dat zijn kinderen die vaak afgedaan worden als ongeïnteresseerd in de politiek of in sociale kwesties en die zich alleen maar zouden bezighouden met hasj en seks. Ik ben het daar niet mee eens. Zij hebben het veel moeilijker dan voorgaande generaties, qua werk, geld, trouwen, exploitatie enzovoort.
Ik wil hun bewust maken van wat er in hun land gebeurt.
Tegen 10.000 v. Chr. trokken rondtrekkende jager-verzamelaars uit de Sahara naar het oosten. Zo kwamen ze bij de Nijl. Ze leefden met kleine groepen. Ze sloegen hun kampen op langs de Nijl, omdat er veel voedsel in en langs de Nijl te vinden was. Een keer in het jaar gingen ze ergens anders naar toe, omdat er grote overstromingen waren. Ook nu in onze tijd liggen de grote steden langs de Nijl.
5000 jaar v. Chr. begon het leven van de Egyptenaren. Zij leefden in de Predynastieke tijd. Het is zo genoemd omdat dit de tijd was voordat de machtige regerende families de baas werden in heel Egypte. Voor deze tijd woonden er jagers en verzamelaars, en hun kleine boerderijtjes werden steeds groter totdat ze een dorp vormden. Uiteindelijk ontstonden er twee rijken: Neder- Egypte dat in het zuiden van Egypte lag aan de Nijl, en Opper- Egypte dat bovenaan Egypte. Zo werden de Egyptenaren gewone handwerkslieden en ambachtslieden . De eerste koning, een farao, bracht de twee helften van het land bij elkaar. Zij leefden 3000 jaar lang zo goed, dat het op de oude Grieken en Romeinen grote indruk maakte.
Bij de Nijl
De oude Egyptenaren noemden de Nijl gewoon de rivier. De grote rivier was van levensbelang voor de Egyptenaren. Dankzij de Nijl hadden ze water, konden ze akkers aanleggen en over de Nijl reizen, zodat ze langs andere dorpen kwamen om te handelen of om gewoon vakantie te houden. Als het weer geregend had, overstroomde de Nijl en er bleef slib achter wat ze het zwarte land noemden. Het bleef achter op hun akkerlanden die vlak langs de Nijl lagen. Zo werd de akker elke keer weer vruchtbaar. Zonder de Nijl zou de Egyptische cultuur nooit ontstaan zijn.
De Kalender
Elk jaar had 12 maanden. Iedere maand had weer 3 weken en een week duurde 10 dagen.
Egyptenaren verdeelden het jaar in 3 seizoenen, volgens de tijdkring van de Nijl. Een overstroming duurde meestal van half juli tot half november en dus vormde dat het eerste seizoen. Direct hierna kwam de zaaitijd, die duurde van half november tot half maart. Dat was het tweede seizoen. Het laatste seizoen was de oogsttijd. De rivier stond dan op zijn laagst. De laatste 5 dagen van het jaar waren godsdienstige feestdagen. Een schrikkeljaar kenden de Egyptenaren toen nog niet.
Voedsel in de Nijl
Sommige Egyptenaren leefden van de visserij en de jacht op vogels. Voor de farao en zijn edelen was de jacht op vogels eerder een soort sport. En nog liever gingen ze met harpoenen op nijlpaarden jacht. Maar jagen op nijlpaarden was gevaarlijk, omdat het dier met gemak de boot kon omgooien.
Er was ook een plechtigheid waarbij de farao volgens de godsdienstige regels een nijlpaard moest doden. Het mannetjes nijlpaard was een teken van het kwaad. Door hem dood te steken, liet de farao zien dat hij zijn volk beschermde tegen kwaad en vijanden.
Boten op de Nijl
De eerste Egyptische boten waren gemaakt van bossen riet. Die groeiden langs de oevers van de Nijl. Ze maakten daarvan ook daken, matten, papier, manden, meubels en sandalen. Met rieten boten gingen ze over de rivier. De Nijl was ook de belangrijkste weg van Egypte. Het was veel makkelijker om over water te reizen dan door het woestijnzand of over modderige velden. Toen de Egyptenaren ontdekten hoe je boten van hout kon maken, maakten ze ook grotere schepen, zoals handelsschepen en oorlogsschepen, waarmee ze niet alleen op rivieren maar ook op zeeën konden varen. Maar toch echt de mooiste boot was toch wel de privé boot van de farao. Op een keer werd de koninklijke boot van Ramses de derde overvallen door opstandelingen, die hem dood wilden maken.
Ambachtslieden
Alle kunstvoorwerpen die je in Egypte ziet is allemaal door ambachtslieden gemaakt. Voorbeelden van ambachtslieden zijn: pottenbakkers, steenhouwers, timmermannen en mensen die glas of juwelen maakten. Er werd ook geweven en gespind, dat werd meestal door vrouwen gedaan. Bijna alle dingen wat de vrouwen hebben gemaakt van stof, is verteerd.
Gemaakt om lang mee te gaan
In de Egyptische dorpen en steden maakten timmermannen en meubelmakers meubels voor in de huizen, maar ze maakten ook kleine houten modellen voor de graftombes van belangrijke mensen. De allerbeste steenhouwers, beeldhouwers en schilders werkten voor het koninklijk huis: zij maakten de paleizen, tempels en graftombes. Edelsmeden maakten met goud en edelstenen de mooiste sieraden. Al die dingen kunnen we nu nog steeds bewonderen in musea.
Bewerking van grondstoffen
Metaal werd gesmolten in houtskoolovens. Het werd daarna boven een vuur verhit om onzuiverheden te verbranden. De ambachtlieden klopten daarna het koude metaal in de goede vorm of goten het in mallen. Het werk was pas klaar als er eerst nog geschaafd en geschuurd was. Voorwerpen die helemaal van goud waren, werden alleen gemaakt voor faraos en voor tempels. Wel werden veel andere voorwerpen bedekt met een dun laagje goud, maar onder het laagje goud was alles van ijzer of tin.
Beeldhouwwerken
De meeste dingen van Egyptische kunstvoorwerpen zijn beeldhouwwerken. Reliëf of muurschilderingen versierden de muren van tempels en grafkamers. De personen zie je altijd van de zijkant. Ze maakten ook eerst een tekening en kleurden het daarna in.
Toen het Nieuwe Rijk begon ( rond 1550 v.Chr. ) zijn er in de grafkamers in Thebe zoveel prachtige muurschilderingen gemaakt, dat ze die tijd ook wel de Gouden Eeuw van de Egyptische schilderkunst hebben genoemd.
Goud
Tussen de Nijl en de Rode Zee lagen veel goudmijnen. De Egyptenaren waren gek op goud. Ze maakten ook bladgoud dat ze in een dun laagje aanbrachten op houten beeldjes en allerlei andere voorwerpen. De Egyptenaren beschouwden goud als een goddelijke stof. Zo werd de zonnegod Re ook wel berg van goud genoemd en zijn dochter Hathor de godin van goud.
De farao en zijn familie
De macht van de faraos macht over Egypte was een van de langste en succesvolste vormen van bestuur uit de wereldgeschiedenis. Faraos waren toen dan ook geen gewone koningen. Als een farao op zijn troon ging zitten in zijn paleis geloofden zijn mensen dat de geest van Horus (dat was de god van de koningen en van de hemel) bij hen binnenkwam. De farao was zo belangrijk dat de mensen dachten dat het een god was.
De oude Egyptenaren geloofden ook dat de farao afstamde van de zonnegod Re, en dat er goddelijk bloed door zijn aderen stroomde.
Een nieuwe farao
De farao koos meestal de oudste zoon als opvolger. Deze zoon werd dan voorgesteld aan zijn onderdanen. Als de oude farao stierf, zorgde de troonopvolger voor de begrafenis, zo kon het hele land direct zien wie de nieuwe troonopvolger werd. Maar pas tijdens de bekroning zou de prins veranderen in een echte koning. Als de prins gekroond werd, geloofde iedereen dat alle goden, godinnen en geesten van alle gestorven faraos erbij waren, om te bevestigen dat hij de echte farao werd. Met heel veel rituelen werd hij de koning van Egypte. Op het laatste kreeg hij de dubbele kroon opgezet, met de dorsvlegel en de kromme staf in zijn hand: dat zijn de koninklijke symbolen van Osiris.
Een vrouwelijke farao
De faraos van Egypte waren meestal mannen. Dat moest ook wel, want ze waren de god op aarde. Toch zijn minstens 6 vrouwen in Egypte de baas geweest. Ze moesten zich dan wel koning of farao laten noemen, en niet koningin. De beroemdste vrouwelijke farao was Hatsjepsoet, afstammelinge van een veel koningen en koninginnen. Bijna 20 jaar zat ze op de troon, leidde ze een oorlogstocht, restaureerde ze tempels die vernield waren en ging ze door met de handel, zodat het heel erg goed met Egypte. Hatsjepsoet werd vaak afgebeeld met een baard.
Zijn vrouw
De farao had een vrouw, de koningin, zij werd ook wel Grote Koninklijke Echtgenote genoemd. Vaak was de koningin de zus van de farao. Dat vonden de Egyptenaren wel handig, omdat de zus van de farao net als de farao zelf, het bloed van de zonnegod in zich had. Lang geleden was ook de god Osiris, toen hij nog de koning was van Egypte, getrouwd met zijn zus Isis; zij werd toen koningin van Egypte. De kroonprins was de zoon die de farao als nieuwe opvolger had aangewezen. Meestal was dit een zoon van de koningin; maar als zij geen zoons had kon de farao een zoon van een van zijn bijvrouwen kiezen. Sommige bijvrouwen waren prinsessen uit buurlanden, waarmee de farao getrouwd was om vrienden met deze landen te blijven.
Cleopatra
Cleopatra is de bekendste Egyptische koningin. Dit kwam vooral door haar schoonheid en intelligentie. Ze heeft een relatie gehad met Julius Caesar. Zij werd verslagen door keizer Augustus tijdens de Romeinse burgeroorlog. Ze wou zich niet overgeven en heeft toen zelfmoord gepleegd. Zij was de laatste farao die over Egypte heeft geregeerd.
Egyptische vrouwen
De meeste dingen wat de vrouw moest doen was het huishouden, het groot brengen van de kinderen en ze maakten ook het eten klaar voor het gezin . Bij rijke families liet de vrouw des huizes de maaltijd maken door haar dienaressen. Want rijke vrouwen hadden vaak veel bedienden. Jonge vrouwen leerden deze taken van hun moeders, en vaak hielpen grootmoeders een handje mee in huis. Veel vrouwen deden ook zwaar werk buiten het huis. Egyptische vrouwen konden een woning of akker hebben of erven; ze konden scheiden van hun man, vooral als die hen sloeg.
Vrouwenwerk
Sommige vrouwen werkten buiten het huis als bakker of weefster. Andere vrouwen werden muzikantes, zangeressen of danseressen die optraden tijdens privé-feesten. Sommige vrouwen zorgden voor een moestuin met groenten en fruit, of werkten op het land. Goed gestudeerde vrouwen konden priesteres worden en deelnemen aan de rituelen in de tempels.
Koninginnen
De meeste faraos hadden verschillende vrouwen, maar ze hadden wel één koninklijke vrouw. Deze vrouw was de machtigste vrouw van Egypte . Bijna even belangrijk was de moeder van de farao, die ook als een machtige vrouw werd verwend. Sommige koninginnen konden ook mee beslissen bij het regeren van het land.
Huwelijk
Veel meisjes trouwden al als ze 12 of 13 jaar oud waren. Hun toekomstige man was meestal iets ouder. Er was niet echt een bruiloft maar er werd wel een huwelijkscontract getekend; dat het echt besloten was. Ze deelden alles samen, maar bij een scheiding mocht de vrouw alle bezittingen die ze had gedeeld weer meenemen.
Het dagelijks leven
De meeste gewone Egyptenaren werkten op het land en kregen genoeg geld om zichzelf en hun gezin te voeden. In hun huizen stonden niet meer dan een paar stoelen en wat lage tafels. Rijkere gezinnen woonden in grotere huizen met logeerkamers en een tuin. De meeste vrouwen trouwden jong. Als ze het geld ervoor hadden namen ze een bediende in huis. Sommige vrouwen sponnen zelf wol, maar meestal werd dat soort werk door professionele wevers gedaan. Meisjes hielpen hun moeder terwijl de jongens meestal bij hun vader bleven om te leren wat hun vader deed, ze gingen dan ook meestal het beroep van hun vader later doen. Er was veel vraag naar timmermannen en andere goeie mensen die je vaak nodig had en in elke stad en in elk dorp waren werkplaatsen waar de huishoudelijke spullen werden gemaakt.
Linnen
In het hete klimaat van Egypte waren luchtige, losse en goedwasbare kleren het handigst. Vooral omdat veel mensen zwaar werk deden. Het vlas ( dat is een plant waar je linnen van kunt maken ) werd op verschillende tijden geoogst. Van de jonge groene planten maakte je fijne stof. Van de oudere gele stengels werd sterk linnen gemaakt voor kleren. Het volgroeide stugge vlas werd gebruikt voor touw en matten. Je kon alles ook nog een de matten en touwen ook een vrolijk kleurtje geven, want ze konden van planten knollen en bieten verf maken. Maar gekleurde stof voor kleding werd weinig gebruikt, omdat de kleuren in de hitte snel uitliepen.
Kinderen
De Egyptenaren waren erg blij met hun kinderen. Om het kind te beschermen tegen gevaar kreeg het kind een amulet om. Als de kinderen volwassen waren, konden ze zorgen voor hun bejaarde ouders. Echtparen die geen kinderen hadden, baden tot de goden; als dat niet hielp konden ze kinderen adopteren.
De meeste sporten en spelletjes waren simpel en goedkoop. Jongens deden aan hardlopen, springen en vechten. Het lijkt erop dat ze balspelletjes aan de meisjes overgelaten hebben. Er was altijd wel water in de buurt en iedereen zwom dan ook met plezier.
Sommige jongens gingen naar school in de tempel. Onderwijs duurde 10 jaar en het was gratis. Toch gingen veel kinderen niet naar school. Ouders wilden liever dat hun kind geld ging verdienen.
Hiërogliefen
De oude Egyptenaren hadden een beeldschrift. Ieder tekeningetje was een woord. Dus als je een vogel tekende, bedoelde je vogel. We noemen het schrift van de Egyptenaren hiërogliefen. Dat betekent: heilige inkrassingen. De Egyptenaren noemden het de taal van de Goden. Hiërogliefen schrift was voor heilige teksten in tempels en graftombes. Er was ook een eenvoudiger schrift, het hiëratische schrift. Dit schrift was voor dagelijks gebruik.
Leren schrijven
Er gingen maar een paar jongens naar school om te leren lezen en schrijven. Ze gingen naar school toen ze 5 jaar waren en konden soms wel 12 jaar les krijgen. Eerst leerden ze het hiëratische schrift, en daarna het hiërogliefen schrift. De leraar liet de jongens woorden en verhalen overschrijven op stukken gebroken aardewerk. Papyrus was veel te duur om op te oefenen.
Papyrus
Papyrus werd veel gebruikt in Egypte. Het is eigenlijk het zelfde als papier. Het werd van een waterplant gemaakt die ook wel papyrusplant werd genoemd. Papier kreeg je in Egypte niet zomaar. Je moest eerst de stengels van de papyrusplant schillen en het in dunne reepjes snijden. Daarna worden de reepjes om en om over elkaar heen gelegd. Met een zwaar gewicht of een hamer worden de reepjes tegen elkaar geperst zodat de sappen eruit lopen. De sappen werken als lijm, waardoor de reepjes tot een vel aan elkaar plakken. Het vel wordt met een ronde steen mooi glad gestreken. Het is klaar om op te schrijven.
De steen van Rosette
In 391 na Chr. gaf de Byzantijnse keizer Theodosius I opdracht om alle heidense tempels in zijn rijk te sluiten. Hierdoor kwam er een einde aan de vier duizend jaar oude traditie en tevens ging hierbij de oude Egyptische taal, hierogliefs, voor meer dan 1500 jaar verloren. Tot 1800 begreep dus helemaal niemand iets van het hiërogliefen schrift. Maar toen ontdekte een kapitein uit het leger van Napoleon een steen. Op die steen stonden drie talen: Grieks, Demotische en het Egyptische. Omdat deze steen werd gevonden bij het plaatsje Rosette, werd hij de steen van Rosette genoemd. In 1822 wist een Fransman het Egyptische schrift te ontcijferen.
In totaal zijn er wel 700 hiërogliefen tekens.
De goden
De Egyptenaren geloofden in honderden goden en godinnen. Ze hadden overal een god voor. Zo waren er goden voor de zon, de maan en het weer, er waren goden voor vruchtbaarheid, de landbouw en het schrift. Sommige goden werden alleen maar in één dorp vereerd andere goden in heel Egypte. De goden hadden namen zoals Osiris, Isis, Horus, Re en Hathor. Ter ere van al deze goden bouwden de Egyptenaren tempels. Ook werden er tempels gebouwd ter ere van een dode koning of koningin. Binnenin de tempel stond het beeld van de god of koning. Een aantal van deze tempels staan er nog steeds. De faraos op hun beurt werden weer als levende goden beschouwd.
De belangrijkste goden op een rijtje:
1. Horus: god van de hemel. 2. Seth: god van de woestijn, van chaos en het kwade. 3. Toth: god van de kennis en van de schrijvers. 4. Chnoem: god die de mensen maakte op zijn pottenbakkerswiel. 5. Hathor: godin van de liefde, de hemel, vreugde en dood. 6. Sobek: krokodillengod. 7. Re: zonnegod.
8. Ptah: god die alles op aarde geschapen heeft. 9. Anoebis: god van het balsemen. 10. Osiris: god van de landbouw en heerser van de onderwereld. 11. Isis: god van de tovenarij.
Egyptische mummies
De Egyptenaren waren de besten in het balsemen van de dode lichamen. Als ze aan het balsemen waren werd het lichaam uitgedroogd en wikkelden ze het lichaam in linnen. Dit koste ontzettend veel tijd. Maar het was ook heel erg belangrijk.
Het gebalsemde lichaam werd in een grafkist gelegd, net zoals wij dat ook kennen, maar deze grafkist was veel indrukwekkender. Daarna werd het bijgezet in een graftombe. Archeologen hebben vaak het linnen van de gebalsemde lichamen eraf gehaald.
Tegenwoordig gebruiken de archeologen liever speciale scanners om mummies te onderzoeken, zodat ze niet beschadigd raken.
Mummificeren & balsemen
De Egyptenaren werden gemummificeerd, zodat het lichaam niet kon verteren. Zij dachten dat je na je dood in het rijk van de goden verder kon leven, maar dan moest je lichaam wel goed bewaard blijven. Alleen rijke mensen konden het betalen om gemummificeerd te worden. Voor de rijkste en belangrijkste Egyptenaren zoals de: faraos en koninginnen werden graftombes gebouwd. Dat zijn piramides. Als een rijke Egyptenaar dood was gegaan werd hij gemummificeerd.
Hoe de Egyptenaren hun doden mummificeerden: 1. De balsemers verwijderen de hersenen en de organen van de dode. Men doet dit alles in een vaas. Deze vazen heten: canopen. Het lichaam van de dode moet compleet zijn om de reis naar het hiernamaals te kunnen maken. Daarom mogen de ingewanden dus niet ontbreken. Daarna verpakken ze het lichaam in een soort natron, een soort zout. Daardoor droogt de huid uit en blijft dan voor altijd bewaard.
2. Tijdens het wikkelen stoppen familieleden tussen de lagen linnen, juwelen en beeldjes. Ook bidden ze voor zijn ziel. Als dat klaar is, is de dode gemummificeerd.
3. De dode krijgt een masker op. De balsemers dragen dieren maskers en doen alsof ze goden zijn. Het mummificeren duurt ongeveer 70 dagen bij elkaar.
Daarna werd het lijk in een mensvormige kist gelegd. Een sarcofaag. Er werd bij een farao een dodenmasker op zijn hoofd gelegd daar was zijn gezicht op geschilderd. De rijke Egyptenaren kregen allerlei kostbaarheden mee, die ze konden gebruiken. De mummie werd versierd met gouden juwelen en glanzende edelstenen.
De arme Egyptenaren werden gewoon in het zand begraven in de Sahara.
De piramides
De oudste Egyptische graven waren kuilen in het zand, met grote stenen erop. Gewone Egyptenaren werden altijd zo begraven. Af en toe werden ze eerst in stroken linnen of leer gewikkeld, of in een kist van hout of riet gelegd. De familie van de dode gaf voedsel mee en soms wat gereedschap.
Als er een nieuwe farao kwam, dan was een van de eerste dingen die hij deed: opdracht geven dat er een nieuwe piramide moest gebouwd worden.
Dat deed hij omdat het bouwen van een piramide ongeveer 20 jaar duurde. De kans was groot dat de farao al dood ging voordat de piramide af was. Faraos wilden in grote graftombes begraven worden, zodat iedereen kon zien hoe machtig ze waren. Zon koninklijke graftombe moest groot genoeg zijn voor alle bezittingen die hij nodig zou hebben in het leven na de dood.
De trappiramide
Toen de eerste faraos over Egypte regeerden ( de derde dynastie ) werden ze in een soort piramide begraven met een plat dak. Dat noemden ze ook wel een mastaba, maar na een paar jaar besloot Imhotep, de eerste minister van farao Zoser, een groot monument van steen te bouwen voor de farao. het begon als een grote mastaba, waar hij telkens een iets kleinere mastaba op liet zetten.
Zo ontwierp hij de eerste piramide ter wereld; de trappiramide. ( 2649 v Chr. - 2575 v. Chr) De trappiramide betekende ook nog iets; de farao kon opstijgen naar de Onvergankelijke Sterren in het noorden.
Knikpiramide
Op een gegeven moment wilden ze de trappen glad hebben. Alleen toen ze aan het bouwen waren werden ze bang dat de piramide kapot zou gaan. Daarom hebben ze de hoek van de vier zijden meer naar elkaar toe gebouwd, zodat hij niet zo hoog werd, waardoor er een knik is ontstaan.
Gladde piramides
Vanaf de vierde dynastie ( 2575 v. Chr 1640 v. Chr.) werden piramides met gladde zijkanten gebouwd. Deze gladde zijkanten betekenden zonnestralen waar de farao kon opstijgen naar de zonnegod Re in zijn hemelboot. Deze echte piramides werden gebouwd voor koninklijke begrafenissen.
De grote sfinx
Dit stenen beeld heeft het lichaam van een liggende leeuw en het hoofd van een mens. De sfinx is bijna 20 meter hoog en meer dan 73 meter lang. Hij staat bij de toegangsweg naar de piramide van Chefren. De meeste geleerden denken dat de sfinx gemaakt is rond 2558 v.Chr., en dat het hoofd van de koning erop is afgebeeld.
In de piramide
Omdat er veel waardevolle spullen in de piramiden waren gestopt, hebben veel rovers de graven leeggehaald. In 1922 ontdekte de Engelse archeoloog Howard Carter het graf van Toetanchamon. Dit graf was nog niet leeggeplunderd.
Na onderzoek bleek het juweel gewoon glas te zijn. Dit leverde echter geen sluitende verklaring op want de ouderdom predateerde de allereerste Egyptische beschaving.
alleen... er is nergens een impactkrater te vinden.
