1 Januari 1942 “Donderdag. Het jaar begint duister. Het zet in met ’n tegen ’t hoofd springenden toon. Dat is een jaaraanvang dat ik nooit vergeet. ’t Is rond 12 uur, een klop op deur. Ik doe open. Twee kerels torsen m’n broer. Dat is broer, 17 jaar, dat is hij die ze naar huis sleuren omdat hij zich strontzat bedronk. Dat gaat als een pijl door ’t hout. Theo is niet kennelijk. Hij valt ineen. Alleman weet niet meer dat het nieuwe jaar is begonnen. Men is gans uit den haak omdat men zich broer veel te veel aantrekt. En hij begrijpt het niet… spijtig! s‘ Nachts slaap ik heel slecht en ’s ochtends ben ik paraat om naar de 7 uur mis te vliegen. Het weer is niet al te lastig… Dan wens ik hier en daar Nieuwjaar. We gaan dansen. Het is fijn in de Plaza. Theo krijgt alweer ruzie omdat hij te laat is.”

3 Januari 1942 “Zaterdag. Ik begin een steken te voelen aan mijn linkeroog. Er komt een abces opdagen. Dat gaat me fel in ’t hart omdat ik geweldig aan mezelf zoveel lustige tijd besteed.”

Frans verzorgt zichzelf en zijn uiterlijk altijd zeer goed.

Boom, Januari 1942 (apart briefje) “Het jaar is nog niet zo lang aan den gang en we boeken al veel nieuws. Met een snelle vaart tellen we de dagen en in de jachtende storm van d’ uren hebben we zo’n afwisselende feiten dat er al precies een vol jaar voorbij is.
Eerstens hebben we onzen Theo die in gans glorierijk brio de allereerste uren inzette met goed dronken te zijn en ons een alleraardigst smaakje te geven van wat ´grote man` spelen beduidt.

We krijgen daarna een fatale ramp met m’n linker oog. Een heel lieve abces staat daar glansrijk te stralen en bolt ferm uit blauw en geel zoals ze is. Ze staat daar en blijft er staan en kwelt me bitter lelijk. Tot dat we geld uitgeven aan Heer Dokter in Antwerpen en in Boom om me fijn te laten spuiten in den arm. Dat spuiten is goed voor ’t bloed en voor al wat door de verkeerde werking in ’t bloed voorkomt.

Dat kost alweer geld en we mogen tevree zeggen dat Dr. Cuyckens dat gratis doet. De abces barst op een zaterdag. Onze fijne Walter stompt er tegen met zijn kinderkop en alles komt er uit gestroomd als lava uit een berg. Met de geweldige koude van de laatste dagen geneest de weke plaats zeer moeilijk.

Dan zondag kocht ik m’n nieuwe, moderne hoed. Brummel aan 225 frank. Ja, zoveel!

Deze eerste maand hadden we wat geluk in de zaak van de maag. Er kwam bijtijds hulp uit den hoge en Gode zij dank hielp ons dat weer voor een tijdje. Ook van kolen werden we weer voorzien door ons tantje. Dat zijn gewichtige zaken als elke mens te bibberen loopt!!!

Moeder bakt zelf goed brood en koeken. Dan is er ook nog vis geweest deze dagen. Lekker panharing en gewone haring. Laat ze maar komen,  goed eten zeg ik!

Het is al een hele tijd geleden dat we onze vrienden uit Antwerpen ontmoetten. De eerste zondag zat ik met m’n oog. De 2^de keer had Julian bezoek. Nu, op moeders verjaardag 25 Januari, gaan we naar Antwerpen naar de Chatelet.

Ik kocht verscheidene nieuwe slagers om op de klarinet te blazen, m’n instrument is me een ware vriend geworden….”

4 Februari 1942 “Woensdag. Vader ziek! De dokter komt. Vader heeft momenten van achteruitgang ... In ieder geval is het een zware zaak. Ons Theo is in deze dagen weer zo wispelturig. Willebroek loopt hem te over. En in dit alles zit alleen die ´fameuze liefde` en wat er anders gebeurt interesseert hem niet en verstoot hij. Hij noemt dit ´artiestengevoel` maar dat heet anders.”

29-08-2011 om 17:43 geschreven door uw neef