De wijk ligt in een doodlopende straat die uitgeeft op “den beemd”, een braakliggend terrein begroeid met heesters, wilde bomen en gras . De huisjes worden achteraan geflankeerd door een steenbakkerij. Als het weer tegenzit komen de zwavelige dampen van het steenbakken de woningen binnengedreven.

Het zijn een 30-tal rijwoninkjes van amper 4 meter breed, met een halve verdieping waar de kleine ramen gelijk komen met de vloer en op het gelijkvloers is er naast de gang een voorplaats en een half uitgegraven kelder met daarboven een opkamertje van 3 bij 3 meter. Je kan een smalle, steile trap op en bovenaan is een valluik dat uitgeeft op 2 slaapkamers. Je slaapt er direct onder de pannen.

In de voorplaats, ook zo’n 3 bij 3 meter staat de “chainslon” (chaise longue), de vitrinekast met het schone porselein, een kleine tafel en enkele stoelen. Men komt daar enkel als men volk ontvangt of al men ziek is want het is de enige plaats waar je beneden liggend kan rusten. Ook een stoof, maar die brandt maar sporadisch.

De elektriciteitsvoorzieningen zijn pover en water neem je met een emmer aan een haak op een stok uit een gemetste put waarin het regenwater van het dak verzameld wordt; stromend water is er niet en ook geen bad. Het toilet is “op ’t koerke”, een kleine plaats achter de woning, buiten en afgesloten met een planken deur die noch bovenaan, noch onderaan dicht is. Binnenin ligt een horizontale plank met een groot gat en gazettenpapier aan een nagel. Het gevoeg valt rechtstreeks met een plons in de, gelukkig diepe, put.

Koken gebeurt op een Leuvense stoof in het opkamertje, een geval met opzij vakken met deurtjes en bovenaan heel wat concentrische ringen die je kan verwijderen zodat je er potten van diverse maten kan in hangen en die zodoende dichter bij of verder af van de gloeiende kolen brengt.

Boom is dan vooral een gemeente met handarbeiders die werken op steenfabrieken, in de metaal-, glas- en diamantnijverheid en de scheepsbouw. Er wonen dan ongeveer 19500 mensen, het toppunt in haar geschiedenis.